ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✖ FTIsland ✖ You are love
[SF] YOU ARE LOVE
Paring :: Jonghun x Hongki
Rate :: May be.. PG
Note ;; This's my first time ;)
วันนี้ เดินไปบนถนนสายเดิม ...
มันยังแคบไม่เปลี่ยน เป็นตรอกที่คงยากจะพัฒนา
ฝนก็เหมือนกัน .. แข่งกันตกไปเพื่ออะไรนะ ...
หยาดฝนเม็ดเป้งหล่นลงบนร่างเม็ดแล้วเม็ดเล่า
จนเริ่มปวดนิดๆ จึงพยายามพาร่างตัวเองแนบชิดกับผนังให้มากที่สุด
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ...
‘ก็บอกว่าไงเข้าไปใกล้ๆกำแพงไง’
‘น้ำฝนก็เย็นดีออก (._.)’
‘มันจะไม่สบายเอาน่ะสิ -*-’
‘นายเลิกบ่นเป็นตาแก่ซะทีเหอะน่า -3-’
‘ตามสบายละกันนะ...’
แล้วร่างสูงที่พยายามเบียดเขาให้ติดกำแพงก็เดินจากไป..
ไม่น่าแหย่ให้โกรธเลย.. แต่ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่เนอะ...
ก็เหมือนวันนี้...
ไม่น่าไล่เขาไปเลย... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเหมือนกัน
ฝนที่ตกลงมาวันนี้หนาวมาก..
หนาวกว่าทุกๆครั้ง จนชาไปหมด..
ทั้งข้างนอกกับข้างใน ..
ไม่เป็นไรหรอก.. เดินคนเดียวก็ต้องหนาวแบบนี้อยู่แล้ว
ก่อนที่หมอนั่นจะเข้ามาก็เดินได้นี่นา...
แต่มันหนาวมากๆเลยนะ
คงทำได้แค่กระชับโค้ทให้แน่นกว่าเดิม ...
แล้วก็ก้าวเท้าต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งเดินก็ยิ่งเปียก
อืม.. วันนั้นทำยังไงนะ ?
‘มานี่มา..’
แล้วคนที่เดินหนีไปก็กลับมาลากเขาเข้าไปหลบในโค้ทตัวเดียวกัน
อุ่นเหมือนหลับอยู่ในผ้าห่มเลย~
จริงสิ!... วันนี้ไม่มีแล้วก็ไม่ควรนึก..
แต่ว่าวันนั้น...
‘อยู่ใกล้ๆนายแล้วอุ่นจัง *_*’
อ้อนออกไปด้วย...
คนข้างๆเลยยิ้มหวานมาให้...
อ่า.. อย่ามองตรงๆสิ -//-
‘ยิ่งใกล้มากก็ยิ่งอุ่นมากนะ’
แล้วก็โดนลากเข้าไปใกล้กว่าเดิม..
จะรวมเป็นคนเดียวกันแล้ว...
แต่ไม่อยากผลักออกไปเลย...
ให้เบียดแน่นๆคงดีแล้วสินะ
แล้วก็เดินเบียดๆกันไปจนถึงบ้าน..
ระหว่างทางไอ้ตัวข้างๆก็มันเขี้ยวจนโน้มลงมากัดปาก...
“เฮ้อ...”
ถอนหายใจแล้วส่ายหน้าในวันนี้..
ก็มันไม่มีแล้วทำไมยังคิดถึงอีก!
สุดท้ายก็เดินเงียบๆ...
เปียกแฉะจนถึงบ้าน...
ประตูสีดำนี่... เคยแย่งกันบิดเพื่อเข้าไป
วันนี้ไม่ต้องแย่งกับใครแล้ว
แต่ทำใจเอื้อมมือออกไปไม่ลง...
ลูกบิดก็ดันเย็นเฉียบ...
ไม่มือใหญ่ๆมาวางทับจนอุ่นเวลาบิดอีกแล้ว...
ในบ้านกว้างๆ.. กลับต้องอยู่แค่คนเดียว..
ไม่เคยเข้าใจหรอกนะว่าเหงามันเป็นยังไง..
เพราะทุกทีก็อยู่คนเดียวได้อยู่แล้ว..
จนหมอนั่นเข้ามา..
ก็เอาแต่จู้จี้ น่ารำคาญ...
แต่ว่า อบอุ่น..
ไม่เคยใส่ใจหรอกนะว่าเขาจะเป็นยังไง..
ไม่กลัวเลยด้วยเวลาตัวเองทำผิด..
เพราะเขาจะให้อภัยเสมอ...
แต่ว่าวันนั้น...
‘ทำไมยังไปกับจุนฮยองอีก’
‘แล้วทำไมถึงไปไม่ได้ล่ะ ?’
‘จำเป็นต้องบอกด้วยเหรอ .. คิดว่าเราเข้าใจกันซะอีก’
‘ฉันจะไม่เข้าใจนายก็เพราะนายไม่เข้าใจฉันไง’
‘หมายความว่าไง ?’
‘หมายความว่านี่ชีวิตของฉัน ฉันเลือกเองได้ ทำไมต้องทำตามนายด้วยล่ะ.. เราไม่ใช่คนเดียวกันนะ’
‘อ้อ.. ไม่อยากให้ยุ่งสินะ
อืม... จะทำตามที่ขอละกัน’
แล้วก็เดินจากไป
ทิ้งให้ต้องหัวเสียอยู่คนเดียว
คิดว่าอีกเดี๋ยวคงมาง้อ
แต่อีกเดี๋ยวที่ว่า ไม่เคยมาถึง จนวันนี้...
ตั้งแต่เขาจากไป
ต้องทำอะไรเองคนเดียว
เล่นน้ำฝน.. กลับไม่เห็นสนุก
อาหาร.. จะกินอะไรก็อิ่มทั้งนั้นแหละ
ไม่เรื่องมากเหมือนตอนมีใครบางคนอยู่..
แล้วที่สำคัญ...
ก็ไม่ออกไปไหนมาไหนกับคนที่หมอนั่นไม่ชอบ
ทั้งที่เจ้าตัวไม่อยู่แล้วแท้ๆ...
และก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนั้น
ทั้งๆที่ยิ่งทำ..
ก็ยิ่งชัดว่ามันไร้ผล..
คนคนนั้นคงไม่กลับมา และก็จะยิ่งเจ็บปวด
แม้จะบอกตัวเองว่าไม่ได้คิด..
แต่ภาพของเขาก็ตอกย้ำตลอด..
นี่สินะ.. สิ่งที่ไม่เคยเข้าใจ
ไม่เข้าใจว่าต่อให้เจ็บปวดทำไมถึงยังนึกถึง..
ไม่เข้าใจว่าพยายามลบออกไปแล้วทำไมมันถึงยังอยู่..
ไม่เข้าใจว่าต่อให้ทิ้งไปแล้ว แต่ก็ยังรอคอย..
จนวันนี้ เมื่อจากไปแล้ว ถึงได้เข้าใจ...
เพราะมันคือ ‘รัก’
ไม่เคยมีเหตุผล ไม่สามารถแบ่งแยก
ไม่เคยลบได้ เพราะจะยังไงก็ยังฝังอยู่ในใจตราบจนหมดรัก
ไม่เคยหยุดรอ เพราะความหวังช่วยหล่อเลี้ยงชีวิตที่ขาดเขาไป
ความหวังว่าเขา จะกลับมา..
ไม่อยากเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย..
แต่ไม่มีใครคอยดุแล้ว คงไม่ต้องเปลี่ยนก็ได้...
จริงๆแล้วแม้แต่ห้องนอนก็ไม่อยากเข้า
ทั้งๆที่เป็นที่ที่ชอบที่สุด ..
ก็ห้องนอนเดี๋ยวนี้ ไม่มีคนข้างๆคอยกอดแล้วนี่
มันก็คงต้องหนาว.. จะเอาหัวไปวางบนบ่าใครก็ไม่ได้
สุดท้ายก็เปิดประตูห้องนอนออก
ถึงจะรู้สึกเหมือนกำลังจะดิ่งลงเหวตอนเปิดก็เหอะ...
“.......!”
ปราศจากคำพูด ...
ใครกันที่อยู่บนเตียง ???
ทำไมถึงเหมือนได้อย่างนี้นะ...
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอ..”
ไม่ได้เหมือนหรอก ใช่เลยต่างหาก
“อืม.. นายลืมอะไรไว้เหรอ”
ทำไมถึงถามไปอย่างนั้นล่ะ !
ที่อยากพูดไม่ใช่แบบนี้นี่นา
อยากจะต่อว่าที่ทิ้งไปไม่ใช่เหรอ ??
อยากจะโกรธใส่แล้วให้เขามาง้อนี่นา
สิ้นคิดที่สุด จะมีอะไรสำคัญถึงกับต้องกลับมาเอาเชียวเหรอ -*-
“คื...”
“อือ ลืมของไว้น่ะ”
คำที่กำลังจะพูดออกมาก็กลับเข้าไปเหมือนเดิม
มาเอาของจริงๆสินะ..
เกลียดคนตรงหน้าที่สุด!
ทำไมถึงมีแต่เราล่ะที่คิดถึง.. ทำไม ..
“รีบเอาแล้วกลับไปเหอะ ฉันจะนอนแล้ว
อ้อ.. ขอกุญแจบ้านคืนด้วยนะ”
ตัดความหวังที่เคยมีออกไปด้วยความปากเก่ง...
“อืม...”
ตอบกลับมาแค่นี้แล้วยื่นกุญแจมาให้
ไม่รู้หรอกนะว่ากลับมาเอาอะไร
แต่เอากุญแจคืนมาให้แล้วก็ไปให้พ้นที...
ถ้าอยู่ต่อน้ำตาต้องไหลแน่ๆ
“ไปซะสิ”
“อืม...”
คนตรงหน้ารับคำ แล้วเดินเข้ามาใกล้
“ต้องเอาของที่ลืมไปด้วย”
ก่อนที่แขนแกร่งๆจะพันรอบตัวของเขา
แล้วร่างก็ถูกดึงไปเบียดกับอีกคน
อะไรเนี่ย...
“กลับมาเอานายคืนน่ะ”
หมายความว่าไง ? ...
“คิดถึงฉันล่ะสิ...
ทำไมเอาแต่เงียบล่ะ”
ตาแป๋วๆกะพริบถี่เมื่อถูกจ้องจริงจัง
เหมือนจะโดนกินยังไงไม่รู้...
“อืม...”
พูดออกไปแล้ว..
ไอ้ที่อยู่ข้างในคงเข้าใจซักที
“เราเหมือนกันสินะ ...”
แล้วก็โดนกอดแน่นๆจากอีกฝ่าย
ครั้งนี้ไม่ลืมจะกอดตอบกลับไป..
แล้วยิ้มหวานก็ระบายเต็มหน้า
กลับมาแล้วสินะ...
ในที่สุดก็กลับมา...
ปากสวยถูกขยี้อย่างโหยหาอีกครั้ง
เหมือนกับเอวบางที่ถูกดึงเข้าหาแรงๆ
มือใหญ่ที่ไล้ไปทั่วเรือนร่าง...
ทำให้อยากตอบสนอง..
ก่อนจะถูกผลักลงไปบนเตียง
แล้วก็เริ่มเติมเต็มความหวานที่ห่างหายไปช่วงหนึ่งของชีวิตอย่างจริงจัง
อีกข้อนึงที่บอกว่านี่คือ ‘รัก’
ก็เพราะไม่มีใครสามารถจูบได้หวานเท่าคนนี้...
ไม่มีใครที่ทำให้รู้สึกโหยหาเท่าคนนี้..
ไม่มีใครจะทำให้รู้สึกอบอุ่นเวลาตื่นนอนเท่าคนนี้..
คนคนนี้ไม่อาจมีใครแทนที่
เพราะนายคือความรักของฉัน
‘เชว จงฮุน’
END.
-------------------------------------------------
ฟิคเรื่องแรกในชีวิต อึนมาก -////- แต่ก็ชอบมากนะ
จำที่มาได้เลย เกิดจากเพลงของพวกมันน่ะแหละ ฟังแล้วเจ็บ 5555555555
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น