ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ✖ FTIsland ✖ Sakura Drops
Sakura Drops
เวลาเที่ยงคืนในกรุงโซล ดวงไฟสีแสบสันส่องแสงสว่างตามหน้าที่ของมัน
เป็นช่วงเวลาหลับใหลของหลายคน และยังเป็นช่วงเวลาเริงร่าของอีกหลายๆคน
ร่างบางชะโงกหน้าผ่านระเบียงเหล็กของคอนโดชั้นที่ 37 มองดูการเคลื่อนไหวของแสงไฟและรถราอย่างเหม่อลอย
แม้ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนสำหรับคนที่ต้องตื่นไปเรียนต่อในวันพรุ่งนี้ แต่เขาก็ไม่อาจข่มตาหลับไปได้
เพราะภาพของเรื่องราวเก่าๆที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่ขาดสาย…
เสียงร้องจากโทรศัพท์สีขาวสะอาดแย่งความสนใจจากพื้นถนนเบื้องล่าง
หลังจากคุยธุระเสร็จแล้ว เขาก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมาะกับการออกไปข้างนอก
การโทรมาชวนไปไนต์คลับในเวลาแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทจริงๆคงเสียมารยาท
และเพราะเป็นช่วงที่เขาไม่สามารถจัดการกับสิ่งที่อยู่ในหัวตัวเองได้เลย จึงเลือกที่จะไม่ปฏิเสธ
“ทางนี้ !”
เสียงเรียกดังมาจากมุมหนึ่งของไนต์คลับ
โอ วอนบินยังคงถูกรายล้อมไว้ด้วยหญิงสาวมากมายเช่นเคย
หลายครั้งที่เขาถามตัวเองในใจ ว่าเมื่อไหร่ไอ้เพื่อนคนนี้จะหยุดอยู่ที่ใครซักคน
แต่ทำได้เพียงหัวเราะเยาะความคิดงี่เง่าของตัวเอง แล้วก็ตอบคำถามนั้นว่าไม่มีทาง
“ทำไมถึงเรียกมาดึกๆล่ะ ?”
เอ่ยถามหลังจากนั่งลงและรับเครื่องดื่มที่อีกฝ่ายส่งมาให้
“ก็แค่เบื่อๆ แล้วอีกอย่างพวกนั้นก็กลับกันไปหมดแล้ว”
อีกฝ่ายตอบกลับมาเรียบง่าย เขาเข้าใจดีกับการเรียกเพื่อนๆ ว่า
‘พวกนั้น’ แต่เมื่อมองไปรอบกายของคนตรงหน้าแล้ว
ก็ไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งที่เรียกว่า ‘ เพื่อน’ อย่างเขาเลยนี่นา...
“อ้อ”
ถึงอย่างนั้นก็พยักหน้าแล้วยกแก้วขึ้นจรดปากเงียบๆ
ดวงตาสีน้ำตาลราวลูกแก้วกวาดมองไปทั่วไนต์คลับ
ดึกขนาดนี้ แต่ผู้คนมากมายยังคงร่ายรำอยู่ในสถานที่แห่งนี้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
สลัดความทุกข์ทั้งปวงผ่านการขยับทุกส่วนบนร่างกายไปตามจังหวะของเสียงเพลง
ที่นี่.. อาจถูกมองว่าเป็นแหล่งมอมเมา
แต่จริงๆแล้ว แหล่งมอมเมาแห่งนี้เปรียบเหมือนที่ล้างทุกข์
มันคือ โบสถ์มืด
“เดี๋ยวมานะ”
แล้วคนที่โทรเรียกเขามา ก็หายไปกลางฟลอกับสาวๆที่รายล้อมเมื่อครู่
อาจจะมีบางคนในกลุ่มนั้นมองมาที่เขาอย่างสนใจ
หากแต่ไม่ได้รับความสนใจจากเขากลับก็เท่านั้น...
เครื่องดื่มอีกแก้วถูกส่งมาจากมือของบาเทนเดอร์หลังได้รับคำสั่ง..
กำลังจะเทมันลงคออีกครั้งหากไม่มีเสียงหนึ่งเรียกไว้
“มาคนเดียวเหรอครับ ?”
ชายหนุ่มผิวขาวราวน้ำนม แสงสว่างเปล่งประกายออกมาจากร่างนั้นในทุกๆอิริยาบถ
กำลังคลี่ยิ้มหวานส่งมาให้เขา
“เปล่า ผมมากับเพื่อน”
ตอบไปตามมารยาท อันที่จริงถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของเขาด้วยซ้ำ
เพราะสนใจคนคนนี้เป็นพิเศษหรอกนะ
“แล้วเพื่อนคุณไปไหนซะล่ะ ?”
มั่นใจแล้วว่าอีกฝ่ายก็สนใจเขาเหมือนกันจึงถามต่อ และถือวิสาสะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม
“นั่นไง”
ฮงกีตวัดสายตาไปที่กลางฟลอโดยไม่เจาะเป้าหมาย แต่ก็ทำให้อีกฝ่ายเข้าใจ
เรื่องของฟลอเต้นรำคงจะจบไปแค่นั้น
ถ้าหากลูกแก้วสีน้ำตาลสวยไม่ได้ไปสะดุดเข้ากับภาพของใครคนหนึ่ง
ใครคนนั้นกำลังกอดรัดกับหญิงสาวร่างเล็กอยู่กลางฟลอ
การคุกคามที่ไร้วิธีปฏิเสธซึ่งเขาเองเข้าใจดีเพราะเคยได้รับมัน
ในวันนี้ กลับกลายเป็นคนอื่นที่ได้รับสิ่งที่เคยเป็นของเขามาก่อน !
มือเรียวยกแก้วเหล้าขึ้นจรดปากแล้วดื่มทันที
“เหมือนจะมีเรื่องที่ทำให้คุณไม่สบายใจนะ”
ใช่.. มี เยอะแยะเลยด้วย ..
แต่เขาไม่อาจจะบอกเล่าแก่คนแปลกหน้าให้รับรู้
เรื่องของเขา กับ ‘จอง ยงฮวา’ มันจบไปนานแล้ว
“นายมีเรื่องจะพูดแค่นี้เหรอ ?”
ฤทธิ์เหล้าแก้วที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ทำให้ฮงกีถามออกไปอย่างรำคาญ
ช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งๆที่มีคนอยู่ข้างหน้าให้ระบาย แต่เขาก็ไม่อาจทำได้
ดังนั้น.. วิธีที่ดีที่สุด คือการไล่คนคนนั้นไปให้พ้น
เพื่อไม่ให้ตัวเองทนความต้องการที่จะระบายความอัดอั้นออกมาไม่ไหว...
“จริงๆคุณน่าจะรู้นะว่าผมสนใจคุณ ...”
เป็นประโยคที่ราบเรียบ ไม่มีรอยยิ้มขี้เล่นเกิดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา
มีเพียงนัยน์ตาพราวที่มองมาอย่างชักชวน
ไหนๆคืนนี้ความหวังสุดท้ายก็สิ้นสุดลงไปแล้ว
คนที่เขาเฝ้ารอว่าจะกลับมากำลังทำลายความหวังของเขาให้เห็นกันจะจะ
ถ้าจะสลัดเรื่องทั้งหมดทิ้งไป
แล้วลองเล่นไปตามเกมของผู้ชายคนนี้คงไม่เสียหายมากหรอก
“หึ.. จริงๆก็รู้
แค่รอว่าเมื่อไหร่จะบอก :)”
ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ต่างกัน
ก่อนที่เหล้าแก้วสุดท้ายจะหมดไป....
“แฮ่ก....”
เสียงหอบหายใจหลังจากสองริมฝากที่เกี่ยวพันอยู่ถอนออกจากกัน
ดวงตาสั่นระริกจ้องมองกันอย่างมีความหมาย
แม้นี่จะเป็นค่ำคืนแรกของทั้งสองคน
แต่จงฮุนกลับรู้สึกว่าเขาต้องการผู้ชายตรงหน้ามากมายเหลือเกิน
ส่วนฮงกี เขาเองไม่อยากเชื่อ
ว่าผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ จะทำให้ร่างกายของเขาร้อนจนแทบระเบิดได้ขนาดนี้...
ไม่เว้นเวลาสำหรับการหายใจนานมากนัก
จงฮุนประกบปากครอบงำริมฝีปากของร่างบางอีกครั้ง
ทุกครั้งที่ผิวปากเสียดสีกัน ก่อให้เกิดอุณหภูมิที่สูงลิ่วขึ้นในร่างกายของคนทั้งคู่
มือที่สั่นเทาเพราะความต้องการเพิ่มขึ้นอย่างไม่สามารถหยุดยั้ง
เริ่มทึ้งเสื้อผ้าให้ออกจากร่างบางของฮงกีอย่างร้อนรน
ผิวสัมผัสที่แสนดึงดูดนี้ ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะไปซุกไซร้อยู่กับซอกคอขาว
ขยี้และขบกัดแสดงความเป็นเจ้าของ
ก่อนจะลากริมฝีปากเสียดผิวกายของอีกฝ่ายจนร้อนซ่านไปทั่วและขบตรงยอดอกจนร่างบางสะดุ้ง
“อะ...อ๊า”
แม้เป็นเพียงการปลุกเร้า
แต่ร่างกายของฮงกีก็กระเส่าจนต้องครางออกมา
จงฮุนไม่อยากให้ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนต้องทนกับความต้องการมากไปกว่านี้
เหมือนๆกับเขา ที่ไม่อยากรอคอยอีกแล้ว
มือขาวลากซิปลงก่อนจะปัดกางเกงของฮงกีหยุดออกจากตัว
และทำท่าว่าจะถอดของตัวเองออกเช่นกันหากฮงกีไม่ปรามไว้ก่อน
เขายั้งมือของจงฮุนไว้
และใช้ปากของตัวเองกัดซิปแล้วรูดลงตามแนว จนจงฮุนคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
เขาเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองอีกครั้ง
ด้วยการผลักฮงกีให้ล้มลงไปบนเตียง และละเลงจูบไปทั่วร่างที่แสนหอมหวานนี้
เชว จงฮุน
ผู้ชายคนนี้ช่างมีอิทธิพลกับร่างกายของเขาเหลือเกิน
เพียงค่ำคืนเดียวทำให้อยากตอบสนอง
แม้จะมีภาพของอดีตที่แสนเจ็บปวดลอยเข้ามาให้หัวอยู่ตลอดเวลา
แต่ทุกสัมผัสทำให้สตินั้นพร่าเลือน...
และตอบสนองกลับไปทุกครั้ง
ร่างบางสะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้รับการปลุกเร้าบริเวณจุดอ่อน
การโลมเลียเป็นเวลานานทำให้อารมณ์ของฮงกีพุ่งสูง
และจิกผมของจงฮุนไว้อย่างลืมตัว
อีกฝ่ายกลับพึงพอใจ และดำเนินการโลมเลียต่อไปเรื่อยๆ
จนเริ่มที่จะทดลองช่องทางตรงหน้า
อีกครั้งที่ร่างกายสั่นสะท้าน
เมื่อรับรู้ว่าชิ้นส่วนของอีกคนเข้ามาอยู่ในร่างกายของเขาแล้ว
การขยับเข้าออกเป็นจังหวะนำพาอารมณ์ขึ้นสูงสุด จนร่างหายหลั่งน้ำสีขาวขุ่นออกมา
เปรอะเปื้อนไปทั่วที่นอน และร่างของตัวเองกับอีกฝ่าย
หลังจากนั้นไม่นานของเหลวแบบเดียวกัน
ก็ถูกขับออกมาจากร่างกายของจงฮุน มันถูกละเลงไปทั่วช่องขาของฮงกี
และไหลซึมเข้าไปข้างในช่องทางอารมณ์จนอีกฝ่ายร้อนวาบ
“......”
เสียงหอบหายใจหลังการปฏิบัติรักเสร็จลง
ลมหายใจร้อนผ่าวของจงฮุนถูกพ่นออกมาข้างๆใบหน้าสวย
ฮงกีเชยตาขึ้นมองคนที่ทำให้อารมณ์ของเขาร้อนเร่า
และครอบครองร่างกายของเขาทั้งๆที่รู้จักกันได้เพียงคืนเดียวอย่างสงสัย...
เขาจะดีกับเราแบบนี้แค่คืนนี้รึเปล่านะ ...
แล้วหัวใจของฮงกีก็ต้องทำงานไม่เป็นจังหวะอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดของจงฮุน
“ถ้าหากว่าคุณยังไม่มีใคร
ให้ผมเป็นคนที่อยู่ข้างๆคุณได้ไหม ?”
สิ้นประโยค หัวใจที่ร้อนรุ่มไปด้วยความสงสัย
ก็สงบลง และรู้สึกเหมือนมีลมอุ่นๆพัดไปมาในนั้น
ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดใจ
“......”
ยังไม่กล้าเอ่ยตอบออกไป จะถูกมองว่าใจง่ายรึเปล่านะถ้าตอบตกลง ?
“ยังเร็วเกินไปใช่ไหม ? สำหรับคืนเดียวที่เรารู้จักกัน...
ผมไม่ใช่คนที่จะติดใจอะไรง่ายๆหรอกนะ.. แต่คุณน่ะ ทำให้ผมติดจนเรียกว่าคลั่งเลย...
ผมว่านับจากคืนนี้ ผมคงต้องการคุณทุกวันแน่ๆ”
คำพูดที่แอบแทะโลมเล็กน้อยทำเอาใบหูร้อนวูบ
ก่อนจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ราวกับคำยั่วยวน...
“ผมก็รู้สึกดีที่ได้จูบคุณ หรือว่าถูกคุณกอด...
ใจง่ายใช่ไหม ? แต่ผมยังต้องการมากกว่านั้นอีกนะ... :)”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่เหมือนเป็นทั้งการตอบรับและยั่วยวน
ทำให้อีกฝ่ายยิ้มได้
สำหรับฮงกีแล้ว ความรักนั้นก็เปรียบเหมือนกลีบดอกไม้
งดงามและร่วงโรยได้ตลอดเวลา...
ความทรงจำที่แสนเจ็บปวดที่ยงฮวาทิ้งไว้ให้
ทำให้เขาได้เรียนรู้ แต่มันก็ได้ร่วงลงจากต้นไปแล้ว
ตอนนี้มีกลีบซากุระดอกไหม้ที่พร้อมผลิบาน…
หากเพียงเขาใส่ใจดูแลซากุระต้นนี้ให้มากกว่าเดิมสักนิด
บางที... มันอาจจะกลายเป็นกลีบซากุระที่สวยงามและยั่งยืนก็ได้....
จงฮุนเริ่มรุกเร้าอีกครั้งเมื่อได้คำตอบที่พอใจ
ฮงกีเองก็พร้อมที่จะตอบสนอง แต่ก็แอบคิดไปถึงใบหน้าของเพื่อนสนิท
ที่กลับมาแล้วไม่เจอเขาอยู่ที่โต๊ะ
โดยไม่รู้เลยว่า วอนบินเอง
ก็ได้เริ่มต้นปล่อยให้ซากุระดอกใหม่ผลิบานอย่างยั่งยืนกับใครคนหนึ่งจากฟลอเต้นรำในค่ำคืนเดียวกัน
ดอกไม้ร่วงโรยผลิบาน
ต่างวนเวียนกันไปอย่างนี้..
ความรัก เริ่มต้น จบลง...
เปรียบดังการฉายหนังเรื่องเก่า...
อยู่ที่เราจะดูแลรักษาดอกไม้นั้นให้ผลิบานอย่างงดงามได้นานแค่ไหนเท่านั้นเอง....
----------------------------------------------------------------
เรื่องแรกที่แต่งเอ็นซี จำได้ว่าตอนนั้นเขินและกังวลมากว่าจะออกมาเป็นยังไง
จะโดนหาว่าแก่แดดมั้ย ไม่กล้ากลับไปอ่านทวนด้วย พอตอนนี้ก็เริ่มเฉย -/- (เปลี่ยนไปเยอะนะคนเรา)
เรื่องนี้แต่งเมื่อ 07.AUG.2011 ผ่านไปครบปีเรียบร้อยแล้ว *ฮ่า~
ขอบคุณที่เข้ามาค่ะ =)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น