นวนิยายรัก หวานซึ้งตรึงอารมณ์ คมภาษาบาทลึกเร้าหัวใจ..

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8

“รู้สึกตัวแล้วหรือจ๊ะ หนู”
แป้งลืมตาขึ้นมา ด้วยสายตาที่หนักพรู ภาพที่เห็นเลือนรางจนมันค่อยๆชัดขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ในชุดสีขาว
“คุณพยาบาล ผม.. เอ้อ...หนูเป็นอะไรค่ะ”
“ เป็นไข้หวัดใหญ่จ๊ะ รู้ไหม หนูนอนไม่รู้สึกตัวมา 1 วันเต็มๆเลยละ แต่ป้าว่า ตอนนี้ตาแป๋วแล้ว พรุ่งนี้คงกลับบ้านได้มั่งค่ะ”
นางพยาบาลหันซ้ายหันขวา มองหาใครคนหนึ่ง
“แล้วนี้แฟนหนูเขาไปไหนจ๊ะ ................ เอ้ .......หรือว่าออกไปกินข้าว .......ดีจังเลยนะค่ะ มีแฟนที่รักมากขนาดนี้ ป้าเห็นเขามาเฝ้าไข้หนูทั้งวันทั้งคืนเลย ท่าทางเขาเป็นห่วงเรามากรู้ไหม”
“ค่ะ” แป้งรับคำจากนางพยาบาล แล้วหลับตาลง
ความเศร้ายังคงเกาะกินในหัวใจของแป้งอยู่ แป้งเองก็น่าจะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพื่อความสุขของเขา เราต้องอยู่ห่างๆเขา
แป้งสัญญาใจตัวเองว่า จะพยายามทำใจ เลิกรักคนคนนี้ให้ได้ เราต้องเป็นเพื่อนกัน เพื่อนที่ดีที่สุด เพื่อนรัก ……
…………………………………………………………………………
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาในห้อง สายตาชำเลืองมองไปที่ร่างงาม แสนสวยที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวบางเบา กับยีนส์สีเขม่าถ่าน ซึ่งมีขนาดไม่ถึงคืบ อวดรูปร่างอรชร ขาวเนียน น่าสัมผัสไปทั่วจนชายหนุ่มเองต้องกลืนน้ำลาย
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้”
“นี้ .... ถามทำไมไม่ตอบ”
“ โอ๊ย ฉันเจ็บนะ” แป้งร้องอย่างโอดครวญเมื่อมีมือมาบีบที่แขนทั้งสองข้างอย่างแรง
“เดี่ยวนี้แป้งเป็นอะไร” หนามสบตาแป้งอย่างคนที่คั้นจะเอาความจริงให้ได้ จนหญิงสาวเองต้องเป็นฝ่ายหลบหน้าไปเอง
“หนาม แป้งเจ็บนะ” หญิงสาวสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด จนชายหนุ่มรู้สึกได้ และรู้สึกตัวว่าตัวเองได้ใช้กำลังกับคนที่ตัวเองให้ความสำคัญมากที่สุดอยู่
“หนาม อยากรู้มากใช่ไหม แป้งจะบอกอะไรให้หนามรู้ไว้นะ แป้งรำคาญหนาม แป้งเบื่อ แป้งไม่ชอบให้หนามมาอยู่วุ่นวายกับแป้ง แป้งอยากมีอิสระ หนามเข้าใจที่แป้งพูดไหม”
แป้งพูดพร้อมกับวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งให้ชายหนุ่มยืนนิ่งค้าง ความเศร้าก่อเข้ามาในจิตใจ ไม่มีวันห่างหายจนกว่าจะได้ปรับความเข้าใจที่ตรงกันแสนดี
ตลอดระยะเวลาที่แป้งออกมาทำงานพิเศษตอนกลางคืน ด้วยการเป็นนักแสดงโชว์ในผับชื่อดังในตัวเมือง สิ่งที่แป้งกระทำไม่ได้อยู่ห่างจากสายตาของชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

“ขอโทษนะค่ะ ใช่คุณแป้งเพื่อนของหนามใช่ไหมค่ะ”
เสียงสวยใส น่ารัก เข้ากับหน้าตาที่สวยหวานน่ารักไม่แพ้เหมือนกัน
“ค่ะ” “คุณ.....มีอะไรหรือปล่าวค่ะ”
“นุ่นค่ะ เป็นเพื่อนกับหนามเหมือนกัน พอดีอยากจะฝากรายงานของหนาม ที่นุ่นเองยืมไปดูเป็นตัวอย่างอะค่ะ พอดีไม่เจอตัวหนาม พอดีหนามเล่าให้ฟังว่า มีเพื่อนชื่อแป้ง เลยลองมาสอบถามดูนะค่ะ ถ้าเป็นคุณแป้งจริงๆ นุ่นก็ฝากรายงานนี้ให้หนามด้วยนะค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานยื่นรายงานมาให้ และพูดคุยกับสาวแป้งหลายเรื่องอยู่เหมือนกัน จนมีหนุ่มหล่อคนหนึ่งก้าวเข้ามา
“นุ่น เสร็จธุระยังครับ ผมหิวข้าวละ”
“เสร็จแล้วค่ะ อื้ม ...ลาโปว์ นี้แป้งเพื่อนของหนาม แล้วแป้งจ๊ะ นี้ลาโปว์ แฟนนุ่นเองค่ะ”
สิ่งที่หญิงสาวได้กล่าวมาทำให้แป้งเองรับทราบโดยดีว่า ตนเข้าใจผิดอย่างรุนแรง จิตได้คิดระลึกไปถึงคนคนหนึ่ง ที่ตัวเธอเองได้ทำตัวหมางเมิน จน.............. “คุณแป้งค่ะ”
แป้งตกใจกับเสียงเรียก “แหม คิดถึงใครอยู่เหรอคะ”
“ปล่าวค่ะ”
“ผมรู้แล้วครับ ว่าทำไมไอ้หนามมันถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ผมพอจะรู้ละว่าใครทำให้หนามเปลี่ยนไป”
สองหนุ่มสาวมองตากันแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย กล่าวลาแล้วก็จากไป ทิ้งไว้แต่ความเสียใจ เสียใจเหลือเกินกับความไม่มีเหตุผลของตนเอง
แป้งยกโทษให้ตัวเองไม่ได้อีกต่อไปอีกแล้ว หญิงสาวรีบเดินที่ไปที่คณะที่ชายหนุ่มศึกษาอยู่ แต่ก็ทราบแค่เพียงว่า เขาพึ่งออกไปข้างนอกเมื่อสักครู่นี้เอง
แต่อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่ทำให้แป้งนั้นสบายใจเหลือเกิน สบายใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก็เพราะอะไร ก็เพราะว่าหัวใจไม่ทรมานยังไงเล่า ต้นเหตุแห่งความเศร้า คือตัวฉันเอง
“แป้ง ๆๆๆ” หญิงสาวแหงนหน้าสวยมองไปด้านหลังตน พบกับชายหนุ่มหน้าตาน่ารักที่ตนคุ้นเคยดี
“สวัสดี ซัน ไม่เจอกันตั้งนาน”
“ครับผม ดีใจจังที่เจอแป้ง แล้วนี้แป้งจะกลับห้องพักแล้วหรือครับ”
“อื้ม... ซันมีไรกับแป้วป่าวเอ๋ย”
“ก็มีครับผม แต่แป้งคงไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรครับ”
แป้งมองไปที่มือของชายหนุ่ม มีบัตรเข้าชมภาพยนตร์ จำนวนหลายใบในมือของเขา
“นี้อะไรหรือซัน”
“หุหุ ... บัตรเข้าชมภาพยนตร์ครับผม พอดีชมรมคอมพิวเตอร์จะออกค่ายไปยังโรงเรียนที่ขาดแคลน ก็มีการหารายได้เข้าชมรมครับผม หนึ่งในนั้นคือ ขายบัตรชมภาพยนตร์ “ปิดเทอมใหญ่ หัวใจว้าวุ่น” แฮ่ะๆๆ ก็เลยอยากยืมความน่ารักของแป้งหน่อยครับ”
“อ๋อจะให้แป้งช่วยขายบัตรว่างั้นเถอะ”
ซันยิ้มอย่างเกรงใจ
“ได้สิค่ะ” “ไปเถอะมาเริ่มกันเลยดีกว่า”
สมาชิกชมรมคอมพิวเตอร์ หลายสิบคนพร้อมด้วยแป้ง ยืนตรงซุ้มหน้าประตูใหญ่ทางเข้ามหาวิทยาลัย
แป้งเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนหญิง มัธยม ซึ่งน่ารักมากมาก และซัน ในชุดนักเรียนชาย น่ารักไม่แพ้กัน
เสียงกลอง + ป้ายประชาสัมพันธ์ และสมาชิกชมรมต่างร่วมด้วยช่วยกัน ร้องเล่นเต้นรำ ช่วยกันขายบัตรชมภาพยนตร์
และดูเหมือนความร่วมมือร่วมใจกันในครั้งนี้ จะประสบความสำเร็จด้วยดี ชั่วโมงกว่าๆ บัตรชมภาพยนตร์ 7 รอบ ก็ขายหมดไปในพริบตา สิ่งหนึ่งที่เตะตาเตะใจให้กับผู้ที่ได้พบเห็น คือ สาวหน้าหวานสวยน่ารักในชุดนักเรียน ที่เดินไปขายบัตรชมภาพยนตร์ให้กับกลุ่มนักศึกษาและผู้ที่ผ่านไปมา และได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี เพราะเธอยิ้มหวาน พูดจาอ้อนจนขายได้เร็วมาก
“หนาม… คนนี้แหละโว้ย ที่ตอนบ่ายๆ มาตามหาเอ็งที่คณะว่ะ ”
ชายหนุ่มมองไปยังกลุ่มๆหนึ่ง ตามที่เพื่อนๆของตนบอกกล่าว ที่มีผู้คนมาล้อมรอบชมกันอย่างมากมาย และสายตาก็ชำเลืองไปพบกับใครคนหนึ่ง ที่มีอิทธิพลต่อสภาวะจิตใจของตนเป็นอย่างยิ่ง
“น่ารัก จังเลยว่ะ”
“โห่ แต่ดูท่าทางไอ้หมอนั้น คุมตัวไม่ห่างเลยนะเว้ย สงสัยเป็นแฟนกันแหงๆเลยวะ”
“เฮ้ยหนาม แล้วเขามาตามหาหนามทำไมวะ”
ไม่มีคำตอบออกจากปากของชายหนุ่ม แต่สายตาที่จ่องมอง โดยไม่ละสายตา สีหน้าขุ่นมัว บ่งบอกถึงความไม่พอใจในหัวใจเริ่มก่อตัวขึ้น ยิ่งภาพที่เห็นในขณะนี้ สาวสวยน่ารักของตนกำลังยืนถ่ายรูปคู่กัน ยิ่งทำให้ต่อมโทมนัสยิ่งแผ่กระจายไปมากขึ้น
“ไปเถอะ อย่าไปสนใจเลย ”
หนามบิดคันเร่งรถจักรยานยนต์คู่ใจ แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว




***

“ขอบใจนะซันที่มาส่ง”
“ไม่เลย ซันต่างหากที่ต้องขอบใจแป้ง วันนี้ถ้าไม่ได้แป้งงานคงไม่กระเตื้องแน่เลย”
“ไม่จริงหรอกซัน เพื่อนๆซันเองก็สุดยอดกันทุกคนนี้หนา”
“ครับ”
หญิงสาวยิ้มหวานและโบกมือลาเพื่อนหนุ่ม และเดินกลับมาที่ห้องพัก
วันนี้แป้งเหนื่อยเหลือเกิน เพลียไปทั้งตัว สิ่งแรกที่ทำคือ หยิบน้ำขึ้นมาจิ๊บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำ
สักครู่ แป้งก็นั่งอยู่หน้าพัดลม เป่าผมอ่อนนุ้มที่ตนพึ่งสระมาหมาดๆ ให้แห้ง หญิงสาวยิ้มให้กับภาพของตัวเองในกระจก ทำไมตนเองถึงได้เหมือนผู้หญิงมากถึงเพียงนี้ ยิ่งผมยาวมากขึ้น ความสวยหวานก็มีมากขึ้นเป็นเท่าตัว รูปร่างที่งดงาม ราวกับรูปปั้นในอาภรณ์ลำลอง เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ ของใครคนหนึ่งที่ถอดทิ้งไว้ในห้องของตน แป้งนำมาใส่ดู แล้วความยาวของตัวเสื้อเกือบถึงหัวเข่า ผสมกับกางเกงขาสั้นสีขาว ตัวโปรดที่แป้งมักใส่นอนเป็นประจำ ซึ่งบัดนี้เสื้อตัวนั้นได้ปิดบังกางเกงขาสั้นของแป้งจนหมดสิ้น เหมือนคนไม่ได้ใส่กางเกงยังไงยังงั้น แป้งยิ้มให้กับตัวเองในกระจก
แป้งออกจากห้องพักของตนไปยังร้านขายของเล็กๆ หญิงสาวมาซื้อนมถั่วเหลืองมารับประทาน เพราะเย็นนี้ตนคงไม่ได้ทานข้าวเพราะดึกมากแล้ว หญิงสาวตั้งกฎของตัวเองว่าหลังจาก 2ทุ่ม จะไม่รับประทานอาหารเป็นอันขาด เมื่อมาถึงห้องพักก็หยิบหนังสือเรียนมาอ่านทบทวน จนเริ่มมีอาการงัวเงีย จึงเข้านอนตามปกติ
หลับยังไม่ทันได้สนิทใจ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นเขาแน่ๆ ตัวมารจอมป่วนวานวาย มาอีกแล้ว แป้งคิดในใจ
แต่เมื่อประตูเปิดออกภาพที่เห็นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
“ขอโทษนะครับแป้ง พอดี ชุดนักเรียนที่แป้งใส่เมื่อตอนเย็นนะครับ เป็นชุดของน้องสาวซันเองครับ”
“ค่ะ”
“น้องเขาจะเอาคืนนะครับ”
“อุ้ย ซัน แป้งยังไม่ได้วักเลยอะค่ะ พอดี แป้งดะว่าซักเสร็จแล้วจะนำมาคืนค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี่ยวซันจัดการเอง”
หญิงสาวก้าวเข้าไปในห้องนอน นำชุดนักเรียนหญิงครบชุดคืนให้กับซัน
“แป้งอายจัง ซัน แป้งฝากด้วยนะค่ะ”
“ครับผม”
“งั้นแป้งขอเข้านอนก่อนนะค่ะ แป้งชักง่วงแล้วละค่ะ”
“เออ เออ ครับผม”

หนุ่มซันถอยหลังออกมาจากห้องนอน อย่างเสียดาย เขาเองก็รู้ตัวดีว่าแป้งคิดกับตนแค่เพื่อน แต่ลึกๆ ก็อดที่จะฝืนใจตัวเองไม่ได้ว่ายังห่วงใยเธออยู่ หลายต่อหลายครั้งที่ตนชอบเดินมาเล่นที่หน้าห้องของแป้งอย่างลับๆ แล้วก็กลับไป เพียงแค่เห็นเงาตะคุมๆของหญิงสาวชายหนุ่มก็มีความสุขแล้ว