นวนิยายรัก หวานซึ้งตรึงอารมณ์ คมภาษาบาทลึกเร้าหัวใจ..

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7

“แป้ง ดูนั้นสิ คู่นั้นเหมาะสมกันจังเลยเนาะ”
“ไหน ๆ”
หญิงสาวหันหน้าไป ภาพที่เห็นคือหนุ่มสาวคู่หนึ่ง กำลังขับรถจักยานยนต์ซ้อนกันออกไป ในช่วงพักเที่ยงในมหาวิทยาลัย และทั้งคู่ดูเหมือนสนิทสนมกลมเกลียวกันดี ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
มือที่จับช้อนหล่นโดยไม่รู้ตัว อารมณ์จากที่เคยสดใส เริ่มขุ่นมัว เหมือนท้องฟ้าที่สดใสได้ไม่นาน ก็มีเมฆฝนหล่นลงมามากมายอย่างหนักหน่วง หญิงสาวมือไม้สั่น รู้สึกเหมือนมีสายฟ้าฟาด ลงมาดัง เปี้ยง!!! เข้าที่ใจอย่างจัง
“ขอตัวนะ พอดีปวดหัวอยากไปนอน”
พูดเสร็จแป้งก็ลุกขึ้นออกจากเพื่อนในกลุ่มแล้ว เดินออกไป ทันทีที่พ้นสายตาของผองเพื่อน น้ำใสๆก็ไหลลงมาอาบแก้มนวล แป้งเองก็น่าจะรู้ตัวดีนี้หนา ว่าแป้งเป็นยังไง สมน้ำหน้า โง่เอ้ย เป็นไงละ ทีนี้
แป้งได้แต่สมน้ำหน้าตัวเอง โดยที่แก้มนวลยังมีน้ำใสๆ ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“แสงตะวัน แสงจันทร์ แสงดาว พร่างพราวเป็นประกาย
แต่ตัวฉันเป็นเพียงแสงไฟ ใกล้ริบหรี่อยู่ในแสงเทียน
เจ็บปวดช้ำกายและใจ เป็นเพราะชายคนนั้น
ทิ้งความเศร้าไว้ให้กับฉัน ดังใจฉันมันใกล้ดับพร้อมกับแสงเดือน
อยาก... ให้ เขารู้....ว่ามันเจ็บ ... เจ็บสักเพียงไหน .....
บอกฉันได้ไหม ...... ว่าฉันผิด ผิดอย่างไร
จริงสิ ...ฉัน ... มันเป็นสิ่งปลอม ใครจะยอม ปลอมใจ
ชีวิตฉันมีแต่ให้ สิ่งสุดท้ายๆ ... ที่เหลือไว้ เหลือไว้ทำไม
อยาก... ให้ เขารู้....ว่ามันเจ็บ ... เจ็บสักเพียงไหน .....
บอกฉันได้ไหม ...... ว่าฉันผิด ผิดอย่างไร”

เข็มนาฬิกาบอกเวลาว่า ตี 2 แล้ว ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิด ทำไมแป้งยังไม่กลับ เขาไปไหนของเขาหนา
ชายหนุ่มนั่งรอจนเผลอหลับไป รู้สึกตัวอีกที ก็ตี 5 เข้าไปแล้ว แป้งไปไหน แป้งเป็นอะไรไปหรือเปล่า
จนเช้า 2โมงกว่า ร่างบางในชุดลำลอง ที่เขาไม่คุ้นตาก็เดินเข้ามาในห้อง
“แป้งไปไหนมา”
“รู้ไหม หนาม จะ บ้าตาย”
“ไปไหนมาไหน หัดบอกบ่าง”
“รู้ไหมคนเขาเป็นห่วง”
“ทำไมนอนเงียบไปละ แป้ง” “พูดออกมาสิ”
ชายหนุ่มรู้สึกฉุน ที่แป้งไม่พูดอะไรเลย สองมือจับไปที่ตัวของหญิงสาว ก็ตกใจ
“ทำไมตัวร้อนจัง”
หนามไม่รอช้า สองมือแข็งแรงยกร่างบางขึ้นจากเตียงนอน ลุกก้าวขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับคนดูแลหอพัก สักครุก็ขับรถยนต์มุ่งสู่โรงพยาบาล

***********************************************