นวนิยายรัก หวานซึ้งตรึงอารมณ์ คมภาษาบาทลึกเร้าหัวใจ..

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

“นี้ๆ ไอ้คุณหนาม บ้านช่องไม่มีหรือไงเนี้ยะ มาอยู่แต่ที่นี่ ทำไมไม่ย้ายสำมะโนครัวมาเลยละ”
แป้งยืนบนปลายเตียงนอนแล้วจับขาของชายหนุ่มเขย่าเบาๆ จนเริ่มแรงขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับฝ่ายตรงข้ามเลยสักนิด หนามยังคงนอนต่อไป
เป็นอย่างนี้มาเป็นเดือนกว่าๆแล้วที่ชายหนุ่มมาอาศัยหลับนอนที่นี่ เป็นส่วนใหญ่ อาทิตย์หนึ่งเขาต้องมาสัก 4 – 7 วันได้ เสื้อผ้าของเขาและเธอได้เอ่อล้นออกมานอกตะกร้า จนหล่นไปกับกองพื้น แป้งยกตะกร้าใบนั้นออกไปจัดการทำความสะอาดซักจนเสร็จสิ้นก็ใช้เวลานานพอสมควร หญิงสาวจึงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้สะอาด และเมื่อออกมาจากห้องน้ำก็ไม่มีร่างสูงใหญ่นอนตะเกกจะกายเช่นเคย เหลือไว้แต่ร่องรอยของตำแหน่งที่นอนของชายหนุ่มกับสภาพผ้าห่มที่กระจัดกระจาย เขาเป็นอย่างนี้ประจำอยากจะไปก็ไป อยากจะมาก็มา แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นนั้น
มีเพื่อนๆที่หมาวิทยาลัยได้สอบถาม แป้งก็ตอบได้แค่เพียงว่า เพื่อนกัน เท่านั้นเอง โดยไม่ได้สนใจว่าเพื่อนๆของเธอจะเชื่อในคำพูดของเธอหรือไม่ หากแต่ในใจลึกๆแป้งปรารถนาเหลือเกิน อยากให้..................
สาวน้อยถอนหายใจ แล้วพูดกับตัวเอง “เหลวไหลนะยัยแป้ง”
มีกิจกรรมอย่างหนึ่งที่แป้งชอบมาศึกษาเรียนรู้เพิ่มเติมในเวลาว่างอยู่เสมอ นั้นคือ การสร้างโฮมเพจเวบไซต์ หญิงสาวเรียนรู้ด้วยตัวของตัวเอง โดยใช้หนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุด และเว็บไซต์ที่สอนสร้างโฮมเพจ จนได้มารู้จักกับเพื่อนใหม่คนหนึ่ง ชื่อว่า ซัน ซันเองก็เป็นเด็กในพื้นที่แห่งนี้ และนิสัยดี เรียบร้อย พูดเพราะ และยิ้มเก่ง เมื่อเวลาที่แป้งเดินผ่านมาแล้วซันพบเข้า ซันจะรีบไปทักทายทันที และโปรยยิ้มออกมาทุกครั้ง ที่บ่งบอกด้วยมิตรภาพไมตรีที่แสนดี กอปรกับที่ซันเองศึกษาตรงทางด้านนี้อยู่แล้ว เมื่อหญิงสาวไม่เข้าใจอะไร ซันก็จะให้ความช่วยเหลือแนะนำอยู่เสมอ
“แป้ง”
“หือ” ..... แป้งหันหน้าไปหาซันแล้วทำหน้าแอ๊บแบ๊ว “ว่าไง มีไรละคุณท่าน”
“แป้งทำไมน่ารักจัง” ซันพูดไป แล้วก็ท่าทางเคอะเขินไป
“น่ารักก็รักสิ”
“จริงปล่าว”
“ล้อเล่น”
“โห เซงเลย” ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“แป้ง”
“หือ...”
“แป้งมีแฟนยัง”
“มีแล้ว”
“จริงอะ ว้า เสียดายจัง”
“ก็ต้องมีสิ มันจำเป็นและสำคัญในชีวิตประจำวันนะ ต้องใช้ทุกวัน” แป้งพูดพร้อมกับทำหน้าพิลึกใส่
ซันสีหน้าสลดลงทันที
“ทุกวันเลยหรือแป้ง”
“ใช่สิ ยิ่งช่วงนี้อากาศร้อนด้วย ถ้าไม่มี fan (แฟน) แย่แน่ๆเลย”
“โธ่เอ้ยแป้งอะ ชอบพูดเล่นกับซันเรื่อยเลย”
“หุหุ...... แป้งอะยังไม่มีแฟนหรอก ใครจะมารักแป้งละซัน ซันเองก็รู้นี้หนาว่าแป้งเป็นยังไง แต่แป้งเองก้ไม่ได้คิดอะไรมากมาย แป้งอยู่ของแป้งได้เจ้าค่ะคุณท่านซัน”
“แล้วถ้ามีคนสนใจแป้งขึ้นมาละ แป้งจะว่ายังไง”
“หุหุ ............. อย่าบอกนะว่าเป็นซัน ถ้าแป้งได้ซันมาเป็นแฟน แป้งจะปิดหูปิดตา ห้ามมองเห็นใครเด็ดขาด”
“55+” ซันหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วมองไปที่หน้าเรียบสวยหวาน ก็ทำให้หัวใจของเขากระชุ่มกระชวยขึ้นเป็นทวีคุณ
“ซัน”
“เป็นเพื่อนกัน มิตรภาพมันยั่งยืนกว่านะ ซันว่าไหม”
ชายหนุ่มดีใจได้ไม่เท่าไหร หัวใจของเขาก็พังทลายมลายสูญ ไฟในทรวงที่โชติช่วงชัชวาล บัดนี้ได้ถูกธาราโหมกระหนำจนมันดับมอดลงไปสิ้นนที
“แป้งมีเจ้าของหัวใจแล้วใช่ไหม”
“อื่ม ......สารภาพนะซันว่า.....แป้งอะกำลังทำใจ และบอกกับใจตัวเองว่าไม่มีวันเป็นไปได้”
หญิงสาวพูดสีหน้าจริงจัง “น่าอิจฉาคนคนนั้นจัง”
“เป็นซันนะ ซันไม่ปล่อยใว้ให้หลุดมือหรอกครับผม”
“จร้า”
แป้งยิ้มแล้วสายตาก็ชำเลืองไปที่นาฬิกา ขณะนี้ใกล้เวลา ที่ศูนย์คอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยใกล้จะปิดบริการแล้ว ทั้งสองจึงบันทึกงานที่ยังทำไม่เสร็จให้เรียบร้อยแล้วเดินออกจากศูนย์คอมพิวเตอร์ไป
“ อ้าว ซัน วันนี้ไม่ได้เอารถมาเหรอไง”
“ไม่อะ วันนี้ซันขึ้นรถเมล์มา”
“ซันขอเดินเป็นเพื่อนแป้งไปตรงป้ายรถเมล์นะ”
สาวน้อยยิ้มหวาน อวดไรฟันที่ขาวสะอาด “จ้า คุณเพื่อนซัน”
“แล้วพรุ่งนี้วันเสาร์ แป้งจะมาพิมพ์งานที่นี้อีกหรือปล่าวครับ”
“แป้งตอบไม่ได้นะ แต่ถ้าเห็นคนสวยๆ น่ารักๆ นั่งอยู่ก็ให้สงสัยเลยว่าแป้งแน่นอน”
“หยี่ ชมตัวเองก็เป็นด้วย”
“อ้าวก้ไม่มีคนชมนี้หนา ก็เลยชมตัวเองไปซะเลย หุหุ...”
“แต่ซันว่าแป้งน่ารักจริงๆแหละ น่ารักมาก สวย นิสัยดี บุคลิคภาพดี ทุกอย่างดีไปหมด ยกเว้น....”
ยังไม่ทันที่ซันจะพูดจบ แป้งก็ช่วยขยายคำตอบให้อย่างเร็วไว
“ยกเว้น แป้งเป็นผู้ชาย ใช่ไหมล้าซัน”
“นั้นไง รถเมล์สายของซันมาแล้ว ไปเถอะ”
“ครับ”
ชายหนุ่มยังไม่อยากขึ้นรถเมล์คันนี้เลย เขาอยากที่จะอยู่พูดคุยกับแป้งอีกสักนิด มันคงจะทำให้เขามีความสุขมากขึ้น ....
สายตา และแววตาที่มองมาที่ตัวเอง แป้งก็รับรู้ทันทีว่าซันมีใจให้แก่ตัวเอง แต่จะทำอย่างไรในเมื่อตอนนี้หัวใจของแป้งได้มอบให้กับผู้ชายคนนั้นไปเสียแล้ว มอบให้อย่างชนิดที่ว่าไม่รับคืนเสียด้วย





แป้งกลับมาถึงห้องพัก ก็พบชายหนุ่มนั่งรออยู่
“ตัดผมสกินเฮ้ดแล้วหล่อจัง น่ารักอะ”
แป้งใช้สายตาสำรวจไปทั่วตัวของหนาม ชายหนุ่มในสภาพเปลือยช่วงบน ส่วนล่างเป็นกางเกงยีนส์ลีวายที่เจ้าตัวไม่เคยซักเลย แต่แป้งนำมาจัดการเรียบร้อย และลึกๆก็กลัวว่าเจ้าของยืนส์จะโกรธหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้แสดงกิริยาใดใดออกมา
หญิงสาวนั่งลงกับพื้นนั่งท่ายองๆ เอามือเท้าคางตัวเอง พร้อมกับทำสีหน้าล้อเลียน
“วันนี้ทำไมเท่ห์จัง”
เช่นเคยไม่มีเสียงลมแม้แต่เบาๆออกมาจากปากของเขา แป้งพึงสังเกตเห็นเขาได้เต็มตัวก็ตอนนี้นั้นเอง
เขาจัดได้ว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาใช่ได้เลยทีเดียว ร่างแข็งแรงเปลือยท่อนบนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ตึงเครียดไปหมดทั้งร่างกาย หน้าท้องเป็นลอนแข็งแรง มีขนรำไรบางๆไล่ยาวไปใต้กางเกง
“อ่านกินพอยัง” ชายหนุ่มถาม
“ยัง” แป้งพูดแล้วทำหน้าล้อเลียน
สิ้นเสียงของหญิงสาว ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นโชว์ร่างสง่ายังกับนายแบบจับกางเกงยีนส์เตรียมปลดกางเกง
แป้งรีบหันหน้าหนีทันทีเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายจะอวดอะไร

“ไม่เอา ไม่เอา หนาม อย่ามากามแถวนี้นะ แป้งล้อเล่นเฉยๆ”
“แต่หนามไม่เคยล้อเล่นกับแป้งนะ แป้งหันมาดูสิ ”
“แง้ ไอ้หนามบ้า แป้งไปอาบน้ำดีกว่า” หญิงสาวเดินหลบสายตาหันหลังแล้วเขยิบ สายตาชำเลืองมองไปที่กระจกเงา ปรากฏว่ายีนส์ตัวโปรดของเขายังอยู่ที่ตำแหน่งเดิม ก็หันหน้ามาที่ตำแหน่งเดิม สบตากับชายหนุ่ม แต่อีกฝ่ายทำท่าจะปลดกระดุมกางเกงอีกครั้ง และก็รูดซิบลง
“หนาม แป้งไม่เล่นแล้ว ยอมแพ้
แป้งก็ผลักหนามลงบนที่นอน แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างสุขใจ เธอจะรู้ไหมหนอ ว่าตัวเองนั้นน่าปรารถนาขนาดไหน ยิ่งได้อยู่ใกล้ขึ้นทุกวันยิ่งห้ามหัวใจไว้แทบไม่ทัน จะทนไปได้สักกี่น้ำ อยากจะรู้นัก ชายหนุ่มถามหัวใจตัวเอง
ครูหนึ่ง แป้งก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างบางในชุดผ้าขนหนูพันตัว กำลังวิ่งอย่างลนลานหยิบเสื้อผ้าที่ตัวเองจะใส่แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำคืน
“แล้วจะอายทำไมละ โด ที่หนามไม่เห็นอาย”
“แป้ง ก็เป็นแป้ง หนามก็เป็นหนาม จะเหมือนกันได้อย่างไรละ”
“อื้ม ครับครับ คุณผู้หญิง รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไวไวหน่อยครับ จะพาไปเที่ยว”
“เที่ยวอะไรอะ แป้งไม่ไปหรอกหนาม “
“ไม่ต้องกลัวหรอก มีหน้าตาเป็นอาวุธสักอย่าง ไม่มีใครกล้าทำไรเธอหรอก”
“จะทำหรือไม่ทำ ก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด เพราะดิฉันไม่ไป”
หญิงสาวสะบัดหน้าเชิด แล้วเดินไปนั่งจ๋อที่พัดลม เป่าผมที่ตอนนี้ยาวมาถึงต้นคอแล้ว ให้แห้งโดยไม่สนใจ
“จะไปหรือไม่ไป “
“ไม่ไป”
“ไม่ไป โดน”
“นี้ๆ คุณผู้ชายค่ะ มาดงมาโดนอะไรละค่ะ คุณมีสิทธิ์อะไรมาดงมาโดนดิฉันไม่ทราบ”
“ไม่ไป คืนนี้ไม่ได้นอนแน่”
สิ้นเสียงขู่ แป้งหันหน้าขวับมาทันที จ่องมองไปที่หน้าของชายหนุ่ม
“นายจะทำอะไร”
“ผสมพันธ์”

//////////////////

“นี้ๆ นายจะพาฉันไปไหนนะ”
แป้งถามหนามอย่างตกใจเมื่อรับรู้ว่าเส้นทางที่กำลังมุ่งหน้าไป มันเป็นเส้นทางออกนอกเมือง
“นี้ ไอ้คุณหนาม นายจะไปไหนกันแน่ นี้แป้งก็อุตสาห์มาด้วยแล้วนะ”
ไม่มีเสียงตอบรับอีกเช่นเคย แต่มีมือใหญ่แข็งแรงคว้ามือบางโอบเข้าที่ลำตัวแล้วก็เพิ่มความเร็วของรถมากขึ้นเป็นทวีคูณ แป้งรับรู้ดีว่าหนามเป็นคนขับรถเร็วมาก ไม่ว่าแป้งจะห้ามอย่างไรก็ไม่เป็นผล และครั้งนี้ก็เช่นเคย
ผ่านไปชั่วครู รถก็เริ่มชะลอความเร็วลง จนกระทั้งหยุดนิ่ง
แป้งรับรู้ทันทีว่า เป็นร้านอาหารแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง เป็นร้านค้าที่ตกแต่งอย่างเป็นธรรมชาติติดหนองน้ำขนาดใหญ่ ทำให้สายลมพัดเย็นสบายดีมาก
สองเท้าได้แต่ก้าวเดินตามเขาไปเรื่อยๆ จนไปถึง ณ ตำแหน่งหนึ่งเป็นสไตล์ญี่ปุ่น ซึ่งจัดให้แขกนั่งรับประทานอาหารกับพื้นที่ปูด้วยเสื่อโบราณ แล้วมีโต๊ะวางอาหารเตี้ยๆ สักพักชายหนุ่มสั่งอาหารเสร็จก็ลุกขึ้นไปไหนก็ไม่รู้ เป็นเวลาพักใหญ่ จนอาหารถูกนำมาเสริฟเรียบร้อย เขาก็เดินออกมาพร้อมกับขนมเค้กในมือ
“วันนี้วันเกิดหนาม”
“จริงเหรอ”
“อื้ม”
“คิดไงมาจัดงานวันเกิดกับแป้งที่นี่”
“ยังไม่รู้เลยว่าคิดถูกหรือผิด” ........ “ล้อเล่น”
“งั้นแป้งจัดการให้เลยนะ” หญิงสาวนำเทียนวันเกิดหยอดลงไปอย่างนิ่งๆลงไปในขนม แล้วจุดแสงเทียนให้สว่างสดใส
“หนามหลับตาก่อน”
“ทำไมอะ”
“เออน้า”
ชายหนุ่มหลับตาตามคำสั่ง แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรมาคล้องอยู่ในคอของตน
“อะ ลืมตาได้”
“สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้ขาวมีความสุขมากมากนะ ขอให้มีแฟนสวยๆ ขอให้เจริญๆ ขอให้ไปไหนมาไหนมีแต่คนรักคนเอ็นดู ขอให้เรียนเก่งๆ ขอให้ขับรถช้าลงกว่านี้ ขอให้รู้จักซักผ้าเองบ่างนะ ขอ..........”
แป้งพูดยังไม่ทันจบก็โดนเอามือปิดปาก “พอละ”
หนามหลับตาภาวนาอะไรสักอย่าง แล้วก็เป่าเทียนจนดับหมด
“ง้า...อย่างนี้ก็มีด้วยแฮ่ะ”
แป้งหัวเราะอย่างชอบใจ ที่หนามจัดงานวันเกิดตัวเอง และจัดการเป่าเทียนเองแบบไม่ต้องมีคนบอก
สักพักรู้สึกเหมือนมีอะไรเหลวๆ มาติดที่ปลายจมูก
“ไอ้ขาว ……………”

ภาพที่หลายต่อหลายคนเห็นในขณะนี้ คงจะอิจฉากันไปตามๆกัน ภาพที่สองหนุ่มสาวกำลังหยอกล้อกัน ชุลมุน
ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจ ซะเหลือเกิน