นวนิยายรัก หวานซึ้งตรึงอารมณ์ คมภาษาบาทลึกเร้าหัวใจ..

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

แสงทราทิตย์แทรกผ่านหน้าต่างห้องกระทบดวงตากลม ทำให้แป้งรู้สึกตัว แต่ยังอยู่ในอาการเบลออยู่ มือเรียวบาง ไปกระทบกับกล้ามเนื้อกายของใครคนหนึ่ง ที่แข็งแรงเหมือนกล้ามเนื้อที่ผ่านการออกกำลังกายมาอย่างดี แป้งลูบคลำดูไปทั่ว ไล่ไปจนถึงส่วนส่วนหนึ่ง รู้สึกแปลกใจยิ่งนัก อาการเบลอจากการนอน เปลี่ยนเป็นตาโตตระหนกตกใจทันควัน
“ตายละ นี้เรานอนกอดหมอนี้มาทั้งคืนเลยเหรอ” แป้งมองไปยังร่างของชายหนุ่ม ที่ตอนนี้บอกได้อย่างถนัดใจว่าเขายังไม่ตื่นและคงอีกนานกว่าจะตื่น
และเมื่อรู้ว่าตนได้สัมผัสกับอะไรบางอย่างในกายเขาโดยไม่ตั้งใจ เส้นเลือดใต้ผิวหนังก็ขยายตัว มาสูบฉีดที่บริเวณแก้มอย่างไม่รู้ตัว แป้งอายมาก รีบลุกขึ้นมา หัวใจเต้นตึกตัก ๆๆๆๆๆ เดินไปคว้ากระเป๋าหนังสือเรียน และมองไปยังปฏิทิน
“วันนี้วันเสาร์นี้หนา” แป้งหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะทำอะไรดี เลยหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเดินเข้าไปยังห้องน้ำ

ออกมาอีกทีก็ไม่เห็นร่างของเขาแล้ว สงสัยคงกลับบ้านไปแล้วกระมัง แป้งคิดในใจ
แป้งเดินไปที่หยิบหวีมาสางผมนุ่ม ก็พบว่ามีจดหมายน้อย เขียนข้อความบางอย่างไว้ขึ้นมา
“ไอ้ บ้า ใครทำตามก็บ้าละ”
แป้งพ้อในใจ พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของเขากระชุ่มกระชวยยิ่งนัก


ก๊อก ......ก๊อก .......ก๊อก ........
หนามเคาะประตูห้องของแป้งพร้อมกับเรียกชื่อ แต่ไม่มีเสียงตอบรับแต่อย่างใด อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาทันควันอย่างประหลาดใจ ว่าทำไมเขาต้องหงุดหงิดด้วย เมื่อแป้งไม่ทำตามคำที่เขาบอก ชายหนุ่มนัดเด็กแป้ง 5โมง เพื่อจะรับไปกินข้าวแล้วจากนั้นจะพาไปขับรถเที่ยวเล่นรอบเมืองสักหน่อย
ขาแข็งแรงสูงยาวสง่า ก้าวออกจากบริเวณหอพักอย่างรวดเร็ว แล้วขับรถจักรยานยนต์คู่กายไปอย่างรีบร้อน ตระเวนสายตาไปทั่วมหาวิทยาลัย และห้องเรียนต่างๆ กลับไม่พบแม้แต่เงาของแป้งแม้แต่นิดเดียว
“เขาไปไหนของเขาหนา โทรศัพท์ก็ไม่มี เดี่ยวก็ได้เรื่องอีกหรอก ยัยบ้านนอกเอ้ย”

นาฬิกาเข็มสั้นชี้ไปที่เลข 9 บอกได้ว่านี้ดึกมากแล้ว แป้งรีบก้าวขาให้เร็วยิงขึ้นและก็มาถึงห้องพัก เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป ก็ตกใจ “นาย........................”
ยังไม่ทันที่จะเอ๋ยประโยคอะไร ก็โดนพูดแทรกมาก่อนละ
“ไปไหนมา”
“ไปทำธุระมา แล้ว...............” ยังไม่ทันที่แป้งจะพูดจบประโยค ก็โดนศาลสอบสวนซะแล้ว
“ธุระอะไร”
“ไปรับจ๊อบมา แล้ว ..................”
“งานอะไร”
“ไปช่วยอาจารย์พิมพ์วิจัยมา ....แล้ว.............”
“ทำไมกลับดึกจัง”
“ก็ ..เอ่ะ แล้วนี้นายมาถามเราทำไมเราจะไปไหนมันก็เรื่องของเรานี้หนา”
ชายหนุ่มเงียบ แต่แววตายังมีอาการที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจอยู่ และจ่องมายังแป้งยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นมาจากขอบเตียงนอนแล้วเดินตรงมายังร่างบาง มือใหญ่แข็งแรงคว้าไปจับที่แขนนุ่ม “ไปเถอะ”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินตรงไป แต่มือของเขายังคว้าอยู่ที่แขนของแป้งเป็นผลให้แป้งต้องไถลตัวตามไปด้วย
“ไปไหน”
“ไม่ต้องพูดมาก ไปไหนมาไหนไม่ยอมบอกกล่าว”
แป้งงง! กับคำพูดของชายหนุ่ม ได้แต่เดินตามเขาไปต้อยๆๆๆๆๆ

ภาพที่ผู้คนเห็นในตอนนี้ ก็คงไม่ทำให้เขารู้แปลกใจไปเท่าไหรนัก เพราะมองไปก็เหมือนภาพของชายหนุ่มกับหญิงสาวที่ตัดผมสั้นทรงบ๊อบ ยาวแค่ต้นคอ ที่นั่งรถซ้อนกันออกไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
“พี่ครับผมขอ ข้าวขาหมูที่หนี่งครับ”
“เอาไรไหม”
หนามถามแป้ง แต่ได้รับคำตอบด้วยการส่ายหน้า
“งั้นกินละนะ กลัวอ้วน อะดิ ผู้ชายอะไรกลัวอ้วนก็เป็นด้วย เป็นแอบป่าวเนี้ยะ”
“ไม่ได้กลัวอ้วนนะ แต่เรียบร้อยมาแล้ว อาจารย์ท่านพาไปทานข้าวต้มที่ตลาดมา แล้วแอบเอิบอะไร เราไม่เข้าใจ พูดให้มันเข้าใจหน่อยได้ไหมหนาม”
“อะโด่ แป้งเองก็น่าจะรู้ใจตัวเองนะว่าตัวเองเป็นยังไง เมื่อคืนเห็นนอนกอดผมซะแน่นเลย” หนามพูดไปพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
แป้งพูดไม่ออก อาการหน้าแดงพลุ่งเข้ามาที่แก้มนวลอย่างเห็นได้ชัด
“เราไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดนะ”
“อ๋อแล้วจำไว้ด้วย คนอย่างแป้งถึงจะเกิดมามีรูปกายผิดเพศ แต่ใจเป็นชาย 100%โว้ย”
แป้งพูดพร้อมกับจ่องไปที่หน้าเข้มหล่อของหนาม
แต่ชายหนุ่มไม่ตอบโต้กลับ แต่หยุดจัดการอาหารตรงหน้าหยิบมือถือขึ้นมารับ แล้วยิ่มร่าเริงอย่างมีความสุข เขาใช้เวลาในการพูดโทรศัพท์นานมาก และหัวเราะอย่างสนุกสนาน เสียงแทรกผ่านมายังหูของแป้ง ก็รับรู้ทันทีว่าเป็นเสียงผู้หญิง คงจะเป็นคนที่สำคัญกับเขามากละสิ ถึงได้พูดโทรศัพท์อย่างมีความสุขออกหน้าออกตาขนาดนั้น แป้งถอนหายใจยาวเข้าอกลึกๆ และเตือนใจตัวเองอีกครั้งหนึ่ง อย่างที่เคยทำมานานแล้ว

หนามขับรถมาส่งแป้งที่บริเวณหน้าหอพัก แล้วขับจากไปโดยไม่ลาเลยสักคำ
“เขาเป็นอะไรของเขานะ อยากจะไปก็ไป อยากจะมาก็มา”
แป้งรอจนหนามขับรถไปจนสุดสายตา ก็เข้ามาในบริเวณหอพัก ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินออกมาส่องหน้ากระจก ภาพที่สะท้อนออกมาจากกระจก มันเป็นสิ่งที่ทำให้ตัวแป้งเองภาคภูมิใจหรือเปล่าหนอ ที่คาดผมสีดำเผยดวงหน้ารูป ไข่ที่ ขาวผ่อง อวดคิ้วเรียวยาวราวกับพระจันทร์ จมูกโด่งงดงามกระจุ่มกระจิ๋ม และริมฝีปากเต็มอิ่มชมพูระเรื่อ ใบหน้าที่หวานจับใจนี้เอง ทำให้บุรุษเพศตอ้งเหลียวตามองทุกครา เมื่อเวลาที่แป้งเดินผ่านไปมา บวกกับฃ่วงนี้ที่ผมของแป้งเริ่มยาวได้ 2 นิ้วกว่าๆ ยิ่งเสริมให้หญิงสาวดูเหมือนสตรีเพศยิ่งขึ้นทุกที

ร่างบางทรุดตัวลงบนที่นอนอันแสนนุ่ม และบรรยากาศก็เงียบสงบ ความเหงาทำให้หญิงสาวคิดถึงผู้เป็นแม่ขึ้นมาจับใจ ตั้งแต่จำความได้แป้งนอนห้องเดียวกับผู้เป็นแม่มาตลอด ยกเว้นในช่วงกิจกรรมของทางโรงเรียนการเข้าค่ายต่างๆ แต่แป้งก็หลับนอนกับเพื่อนๆที่มีลักษณะเดียวกันมาตลอด เวลาแม่นอนแม่ชอบมาลูบหัวแป้ง เล่นเบาๆ หญิงสาวยิ้มในใจอย่างมีความสุข คว้าหมอนข้างคู่กายเข้ามากอดแนบชิด พลันทำให้คิดถึงภาพที่ตัวเองนอนกอดบุรุษเพศครั้งแรก อารมณ์หงุดหงิดไม่พอใจก่อขึ้นในความคิด แต่ลึกๆในหัวใจกลับยอมรับว่าทำให้หัวใจได้ทำงานผิดปกติคละเคล้าอารมณ์สุขอย่างประหลาดหัวใจ