นวนิยายรัก หวานซึ้งตรึงอารมณ์ คมภาษาบาทลึกเร้าหัวใจ..

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“แป้งๆ พี่รออยู่ตรงนี้นะ อย่าเหลวไหลละ รีบไปมอบตัวที่โต๊ะครูตรงนู้น เสร็จแล้วรีบมาเจอพี่ตรงจุดนี้นะ หรือถ้ายังไงก็โทรมาที่เบอร์พี่ได้เลยนะแป้งนะ”
“ครับผม” แป้งหันไปพูด แล้วยิ้ม อวดไรฟันที่ขาวสะอาดให้พี่สาวของตน
เสียงนักศึกษาที่เป็นรุ่นพี่ ส่งเสียงเฮ่ ตีกลอง ร้องเล่นเต้นรำให้น้องๆ อย่างสนุกสนาน แล้วมุ่งหน้าไปที่กองอำนวยการ รายงานตัว มอบตัวนักศึกษาใหม่ แป้งดำเนินการเรียบร้อยเพราะเตรียมเอกสารมาครบอย่างดี และที่เก้าอี้ข้างๆตน มีชายหนุ่มวัยรุ่นมือกำลังวุ่นอยู่กับกระเป๋าเพื่อค้นหาอะไรสักอย่าง แป้งมองไปที่ตรงใต้เก้าอี้ มีรูปถ่ายของใครก็ไม่รู้ตกหล่น แป้งเลยหยิบมันขึ้นมา
“ขอโทษนะครับ ของคุณหรือปล่าวครับ”
ชายหนุ่มมองไปที่มือ แล้วยิ้มออกมา “ใช่แล้ว รูปของผมเองครับ ขอบใจนะ”
“ครับไม่เป็นไรครับ” พูดเสร็จ แป้งก็เดินออกมาจากกองอำนวยการ ระหว่างที่เดินก็จะมีรุ่นพี่มากมาย มารุมสอบถามว่า เรียนคณะอะไร แป้งได้แค่ยิ้มแล้วบอกว่า พี่สาวผมรออยู่ครับ จนตัวเองต้องมาหยุดเมื่อรู้สึกว่ามีมือของใครคนหนึ่งคว้ามาที่บ่าของแป้งด้วยแรงที่แรงมากมากๆ จนรู้สึกเจ็บ
“โอ้ะ นาย นายมาตีเราทำไม”
ภาพที่เห็นเบื่องหน้า เป็นชายหนุ่มคนที่ตนได้ช่วยเหลือสักครู่นี้เอง
“โทษทีนะ คือ ... เราอยากจะขอบใจนายอะ แต่เราไม่ได้ตั้งใจทำให้นายเจ็บนะ พอดีมือหนักไปหน่อยครับผม”
“ครับ ไม่เป็นไรครับ”
“ไม่ได้ ไม่ได้ เราต้องตอบแทนบุญคุณนาย” พูดยังไม่ทันขาดคำมือก็คว้าแขนให้ไปนั่งตรงม้านั่ง แป้งรู้สึกตกใจ แต่ก็ตามเขาไป เพราะคิดว่าคงไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย
“เราชื่อ หนามนะ แล้วนายละ”
“ผมแป้งครับ”
“แหมพูดเพราะจังเลย สงสับมาจากบ้านนอกแหงๆ ดูชุดนักเรียนแปลกๆ”
“ครับผม บ้านผมอยู่ไกลจากที่นี่มากมาก ว่าแต่ เออ .. คุณ .... หนาม ...มีไรกับผมครับ พอดีผมรีบไปพบพี่สาวของผมครับ เพื่อที่จะเดินทางกลับบ้าน ” แป้งมองไปซ้ายขวา ผู้คนมากมาย แต่ปราศจากกายของพี่ตน
“อื้ม เอางี้นะ นี้รูปเรานะ ข้างหลังเป็นเบอร์โทรศัพท์ เราเป็นคนในเขตพื้นที่นี้ละ มีไรก็โทรถามเราได้” ชายหนุ่มที่ชื่อว่าหนาม ยื่นรูปถ่ายของตนมาให้แป้ง พร้อมกับจ่องหน้า จนแป้งเองเกิดอาการอายขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ จึงรีบรับรูปที่มือแล้วเก็บใส่เป้ แล้วลุกขึ้น

“พี่สาวนายนัดนายตรงไหนเหรอ”
“ตรง... ตรง .... ตรงที่มีต้นไม้แบบนี้อะ ...”
“55+ บ้านนอกเอ้ย ต้นไม้แบบนี้มีเป็นร้อยต้น 55+ หลงทางแหงๆเลยวะ 5+ เอางี้เดี่ยวเราช่วย”
“ดีครับ”
หนาม ถามแป้งถึงรายละเอียดที่สถานที่ที่พี่สาวของตนนัดไว้ จนหนามเองพอจะรู้ว่าอยู่ที่ไหน เลยรีบพาแป้งตรงไปยังสถานที่นั้น และก็พบพี่สาวของแป้งจริงๆ


“ผู้โดยสารจ่ายค่าโดยสารด้วยนะครับ” เสียงกระเป๋ารถทัวร์ เดินมาเก็บเงินค่าโดยสาร
“แป้งมีเพื่อนใหม่แล้วเหรอ ไวจังนะ เขาชื่ออะไรอะแป้ง”
“ชื่อหนาม อะพี่ครีม อันแน่ พี่ครีม ปิ้งเด็กละสิ”
“ปล่าวๆ พี่แค่ถามดูเฉยๆ แต่เขาก็น่ารักดีนะ เท่ห์มากเลย หุ่นยังกับนายแบบแนะ ตัวสูง ท่าทางแข็งแรงน่าดู ....” แป้งฟังพี่สาวของตนพูดพร่ำถึงชายหนุ่ม เพื่อนใหม่ของแป้ง ที่พูดไปด้วยยิ้มไปด้วยอย่างมีความสุข
อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเลิกเพ้อซะที จนแป้งเองต้องหลับตา แสร้งหลับไป


ชายหนุ่มรูปงาม รูปกายแข็งแกร่งสมชายชาตรี ทมัดแทมง เหมือนนักกีฬา
หน้าคมๆ ของหนามยังเป็นภาพที่แป้งเองลืมไม่ลงเหมือนกัน ผู้ชายคนนี้จัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาดีเลย
หนวดและเคราๆ ดำๆของเขาทำให้รูปหน้าของเขาดูน่าพิสมัยยิ่งนัก สายตาที่จ่องมองราวกับ เหยี่ยวกำลังจ่องมองไปที่ลูกไก่ เพื่อที่จะคว้าโฉบเอาไปเป็นอาหาร พละกำลังที่ตัวขาวเองบอกว่าแค่จับเบาๆเอง แต่ทำไมมันถึงกับทำให้แป้งเอง เจ็บจนชา แล้วถ้าเขาใช้แรงจริงๆละ จะขนาดไหน
แป้งลืมตาขึ้น มองไปที่พี่สาวของตน ซึ่งขณะนี้หลับไปแล้ว แป้งหยิบรูปถ่ายที่หนามส่งมาให้ดู แล้วเพ่งไปที่ตัวรูป ซึ่งเป็นรูปที่หล่อใช่ได้ทีเดียว สักพักหนึ่ง สติของแป้งก็กลับคืนมา
ได้แต่คิดในใจว่า ทำไมตนเองถึงต้องคิดถึงผู้ชายคนนี้ด้วย จะบ้าหรือไง เราเป็นผู้ชายนะ แป้งได้แต่สายหน้า เตือนสติตัวเองว่า เราเป็นผู้ชายนะ เราเผ้นผู้ชายนะ