เพลิงรักเพลิงลิขิตแค้น

ลำดับตอนที่ #2 : //++ตอนที่ 2++//

ฉันเดินตามนายคนนั้นไปถึงห้องใหญ่ห้องหนึ่งฉันว่าน่าจะเป็นห้องโถง นะ

"ท่านครับผม พาคุณหนูมาแล้วครับ"

ผู้ชายคนที่เรียกว่า ท่านนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง

"โตขึ้นมากเลยนะ"

"ค่ะ สวัสดีคะ"

"ฉันนึกว่าเธอจะไม่มาแล้ว"

"คะ ตอนแรกหนูก็ไมม่อยากมาหรอกคะ ขอโทษนะคะที่ต้องพูดแบบนี้"

"นายออกไปก่อน ถ้าไม่มีอะไรไม่ต้องเข้ามา"

"ครับ ท่าน"

ฉันนั่งตัวเกรงไม่เจอกันตั้งนานพ่อฉันเปลี่ยนแปลงไปมาก ท่านขรึมขึ้นเยอะอาจเพราะสภาพแวดล้อมลอบตัวที่ท่านอยู่ด้วย

"เธอเป็นยังไงบ้างละ"

"ก็ลำบากบ้าง สบายบ้างนะคะ"

ฉันพูดไปตามความจริง

"ฉันต้องขอโทษ เธอด้วยจริงๆที่ไม่ได้ไปรับเธอมาอยู่ด้วยเธอคงเข้าใจนะ"

"คะ หนูเข้าใจว่าคุณ มีครอบครัวใหม่ถ้ารับหนูมาอยู่ด้วยทุกคนคงอึดอัด"

"มันไม่ใช่อย่างนั้น"

"แล้วมันเป็นยังไงคะ คุณยังไม่ได้พวกครอบครัวใหม่ว่าคุณมีลูกสาวอีกคนหนึ่งที่คุณทอดทิ้งให้อยู่อย่างลำบากอย่างงั้นเหรอ"

"...เรื่องนั้นฉันผิดเอง ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่นี้ที่บ้านของฉัน"

"มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอคะ ที่คุณพึ่งอยากให้ฉันมาอยู่ที่นี้"

" ฉันให้เวลาเธอกลับไปคิดทบทวน"

"ขอบคุณนะคะ ที่คุณยังให้เวลาฉันคิด"

พอฉันพูดเสร็จก็เดินออกมาจากบ้านหลังนั้นทันทีและราชรถคนเดิมก็ขับมาส่งฉันถึงหน้าหออีก

ฉันนอนคิดกับคำพูดที่พ่อบอกว่าอยากให้ฉันไปอยู่ด้วยนั้นในฐานะอะไรกัน

ถ้าฉันไปอยู่ที่นั้นมันจะเป็นยังไงกันนะ คิดแล้วกลุ้มเฮอะ ในตอนนี้ที่ฉันคิดคือ จะไปอยู่หรือไม่ไป

ถ้าไม่ไปเราก็มีชีวิตแบบเดิมเป็นคนธรรมดาที่อยู่แบบธรรมดาแต่ถ้าไปคงจะดีละมั้ง

"ไอ้อิม แกมานอนอู้อยู่นี้เองไหนว่าจะไปเรียนภาคเช้าเป็นเพื่อนฉันไง"

"โทษที แป้ง พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยนะ"

"แกไปไหนมาอิม ฉันขึ้นมาดูแกตั้ง2รอบไม่ยักเห็น"

"ฉันไปหาพ่อมานะ"

"พ่อแกเนี่ยนนะ"

"อืม…แป้งถ้าฉันจะไปอยู่กับพ่อที่บ้านแกว่าดีไม"

"ก็ดีสิ ไปเลยแกไม่ได้อยู่กับพ่อตั้งนานแล้วนิ ไปอยู่กับพ่อเพื่ออะไรมันจะดีขึ้นไง"

"ฉัน่วามันจะแย่ลงมากกว่า"

"แกไปทวงสิทธิที่แกต้องได้สิ"

ที่แป้งพูดมันก็ถูกนะ สิทธิที่ฉันต้องได้

"ฉันเห็นแกบ้างทีก็นึกสงสารวะ อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก อยากได้อะไรก็ไม่ได้ คนอื่นมีแกก็ไม่มี"

ใช่ ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมานานพอแล้ว สิ่งที่ฉันอยากได้ก็ไม่เคยได้ ตั้งแต่เด็กฉันเดินผ่านหน้าร้านอาหารเห็นพ่อแม่ลูกกินไปคุยไปอย่างมีความสุขแต่ฉันไม่เคยเป็น เสื้อผ้าฉันก็ซื้อใหม่ปีละ 5ชุดโตขึ้นมาหน่อยฉันไปทำงานเป็นเด็กเสริฟถึงจะมีเงินพอใช้ เรียนพิเศษฉันก็ไม่เคยได้เรียนอะไรที่ฉันไม่มีฉันจะทวงคืน

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์โทรตามนามบัตรที่พ่อให้ไว้

"แกจะโทรไปไหนเหรออิม"

"ฉันจะโทรไปหาพ่อ ฉันตกลงแล้วฉันจะไปอยู่ที่นั้น"

"อือ ดีใจนะที่แกได้เจอพ่ออีกครั้ง"

"ฮัลโล่ ไม่ทราบว่าจะเรียนสายกับใครคะ"

"ขอคุยกับคุณ พัฒศาร์ รัชตะทานันน์ หน่อยคะ"

"ได้คะ รอสักครู่นคะ"

"คะ"
พอฉันนั่งรอประมาณ 1 นาทีก็มีคนรับ

"ฮัลโล่ ผม พัฒศาร์ รัชตะทานันน์ พูดครับ"

"คุณพ่อค่ะ หนูตกลงจะไปอยู่กับคุณพ่อคะ"

ฉันเปลี่ยนคำเรียกจากคุณมาเป็นคุณพ่อแทน เพราะอะไรนะหรอ ฉันจะให้คนบ้านนั้นรู้เหมือนกันว่าคุณก็พ่อฉันเหมือนกัน

"ได้เดียวฉันจะให้คนไปรับ ที่เดิม"

"ค่ะ"

"อิมเดียวฉันไปทำเรื่องย้ายออกจากหอให้ เธอเก็บเสื้อผ้าเถอะ"

"อืม ขอบคุณนะ"

ณ บ้าน

 ฉันเดินเข้ามาในห้องโถงและมีคนนั่งอยู่ประมาณ6คนได้

"เข้ามาสิ"เสียงคุณพ่อพูด

ฉันเดินเข้ามารู้สึกได้ถึงความอึดอัดของครอบครัวนี้อย่างยิ่ง

"ฉันจะแนะนำให้เธอรุ้จักกับครอบครัวและเธอคงจะทำความรู้จักไว้สะนะ"

"ค่ะ"ฉันตอบรับไป

"นี้คือ พิพัตร พี่ชายคนโต ส่วนนี้คือ พิรัตร  ลุกชายคนลอง  และสุดท้ายคือ พิรัน ลูกสาวคนเล็กของฉัน และนี้ พัฒริน ลูกสาวฉัน"คุณพ่อแนะนำฉันต่อหน้าทุกคน ฉันหันไปมอง พิพัตรที่ท่าทางสุขุมเงียบขรึม และพิรัตรที่ท่าทางไม่สนใจอะไร และพิรันที่มองมาท่างฉันด้วยหางตา

 ตอนนี้สายตาทุกคู่จ้องมาที่ฉันคนเดียว คงแปลกใจมากสินะที่อยู่ดีๆก็มีญาติเพิ่มมาอีกคนและก็ยังมีพ่อเดียวกันอีกด้วย
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"ฉันก้มหัวลงทำความเค้ารพ