คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : //++ตอนที่ 1++//
แนะนำตัว
ขื่อ – อิม พัฒริน รัชตะทานันน์
อายุ 18 การศึกษา มหาลัยปี 1 พิพัตร/ภูริ
ตอน 1
“เราเลิกกันเถอะ”
“นายพูดอะไรนะ วิน”
ผู้ชายคนนี้คนที่ฉันรักที่สุดคนที่ฉันไว้ใจที่สุดทำไมถึงพุดอย่างนี้
“เราขอโทษนะ อิม เราขอโทษจริง”
“เราผิดตรไหนนายบอกเราสิ”
“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกแต่เรารักกันไม่ได้”
“ทำไมละ วิน ทำไมเราถึงรักกันไม่ได้”
“เราขอโทษนะ เราขอตัวก่อน”
“กลับมาพูดให้เข้าใจก่อนสิ กลับมานะวิน”
อย่าร้องไห้ ฉันบอกคำๆนี้ตั้งแต่เล็กจนโต อย่าให้คนอื่นเห็นน้ำตาตัวเอง เราต้องเข้มแข็ง
(1อาทิตย์) ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
“อิม เธอคิดอะไรอยู่นะ”
“ป่าวๆ ไม่ได้คิดอะไร”
“อือ เรื่องวินนะฉันรู้แล้วทำไมเค้าถึงเลิกกับเธอ”
“ไม่ต้องบอกฉันหรอก แป้ง ถึงฉันจะรู้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว”
แป้งเพื่อนสนิทคนเดียวของฉันตอนนี้ เป็นคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด
“วินเค้าถูกผู้ใหญ่จับหมั้นหมายกับลูกคุณหนูคนหนึ่งนะ เธออย่าโกรธเข้าเลยนะ เธอก็รู้นิว่าบ้านนายวิน นะรวยมากพ่อแม่เค้าคงไม่ให้ลูกมาคบคนอย่างพวกเราหรอก”
“อืม ฉันไม่ได้คิดอะไรแล้วละ”
“งั้นก็ดีแล้ว นอนเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนอีกเยอะ”
วันต่อมา
“ก็อกๆๆ อิมมีคนมาหา”
“ใครหรอคะพี่ป่าน”
พี่ป่านคนดูแลหอพักที่นี้
“เค้าไม่ได้บอกไว้ บอกแค่มาหาอิม เค้ารออยู่ที่หน้าหอนะ”
“อืมๆ อิมรู้แล้วเดียวลงไปนะ”
“ใครมาหาหรออิม ญาติหรอ”
“คงไม่ใช่ญาติหรอกไม่รู้สิใครก็ไม่รู้”
“อือๆ งั้นไปเจอกันหน้าตึกเรียนนะ”
“อืม”
ฉันเดินมาถึงหน้าหอ แต่ไม่เห็นมีใครที่ฉันรู้จักเลยนิ
“พี่ป่าน คะไหนคนที่มาหาอิมละคะ”
“คนนั้นไง ที่ใส่สูทรยืนหันหลังอยู่นั้นไง”
”ออ คะๆ”
ฉันดนไปหาผู้ชายคนที่ใส่สูทร ตัวสูงๆหัวล้านตัวใหญ่ๆ น่ากลัวแหะ
“ขอโทษนะคะ คุณมาหาดิฉันเหรอคะ”
“คุณหนู อิมหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมาหาฉันทำไมหรอค่ะ”
“คุณพ่อคุณ สั่งให้ผมมาเชิญคุณไปหาครับ”
“คุณพ่อเหรอ”
ฉันอึ่งกับคำนี้มาก ทำไมอยู่ดีๆเค้าถึงให้คนมาหาฉันละผ่านมาเกือบ 10กว่าปีแล้วที่ฉันไม่เคยเห็นท่านไม่เคยได้คุย และจำไม่ได้ด้วยว่าพ่อฉันหน้าตายังไง
“ฉันไม่ว่างหรอกคะ คุณช่วยไปบอกเค้าด้วยว่าไม่ต้องคนมาหาฉันอีก”
“คงไม่ได้หรอกครับเพราะท่านสั่งกำชับว่าต้องพาตัวคุณหนูไปให้ได้ กรุณาเถอะครับผมไม่อยากตกงาน”
“เอ่อ...”
“เชิญทางนี้ครับ”
ฉันยังไม่พูดอะไรเลยนายคนนี้ก็มาพูดมั่วๆ แต่ยังไงฉันก็อยากเจอผู้ชายคนที่ฉันเคยเรียกว่าพ่ออีกสักครั้งหนึ่ง
“ปึก” เสียงปิดประตูรถ
ฉันไม่เคยได้นั่งรถที่หรูขนาดนี้มาก่อนเป็นรถยุโรปราคาแพงมากคันหนึ่งฉันนึกถึงตัวเองสมัยก่อนที่ได้แต่นั่งรถเก๋งธรรมดาคันหนึ่งแต่นั้นก็นานมากแล้ว
ชีวิตฉันก็มีแต่อยู่ในหอไม่เคยไปไหนไกลๆ ตั้งแต่พ่อกับแม่มาปล่อยฉันทิ้งไว้ที่หอแล้วก็ไม่เคยมาหาอีกเลยเคยแต่ส่งเงินมาให้และตั้งแต่นั้นมาก็ได้ยินข่าวจากญาติว่า แม่ได้แต่งงานใหม่ไปอยู่ทึ่ เกาหลีและมีครอบครัว ส่วนพ่อก็ได้แต่งงานใหม่มีครอบครัวใหม่และได้เป็นนักธุรกิจที่รวยมาก แต่ที่ฉันแปลกใจคือไม่มีใครที่คิดจะมารับฉันไปอยู่ด้วยเลยรึไง
“คุณหนูครับถึงแล้วครับ”
“ค่ะ”
ความรู้สึกแรกที่เห็นบ้านหลังนี้คือ นี้มันบ้านหรือคฤหาสกันแน่
มันแตกต่างกันมากกับที่ๆฉันได้อยู่
ความคิดเห็น