คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [DR]ปฐมบท100%
ณ โรงเกลือพะยูนลาดกระบังสงเคราะห์คนมีกะตัง เอ้ย โรงเรียนพะยูนลาดกระบังสงเคราะห์คนมีกะตัง
สถานที่ที่ฉันสิงสถิตมาตั้งแต่ อนุบาล 1 และเช้าวันนี้ก็ยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม เมื่อ เจ้เฮี่ยว (ก็หน้าเจ้แกเฮี่ยวจริงๆนี่นา)ผู้อำนวยการโรงเรียน สุดเค็มสั่งให้ระงับ ใช้ไมโครโฟน!! ไม่มีการเปิดเทปเพลงชาติ!! เอาเป็นว่าเช้าทั้งเช้านี้เลยสบายหน่อย เพราะ คุณครูรัตนา อาจารย์ที่กลายร่างเป็นพะยูน มากล่าวนานแสนนาน แต่มีรึที่ฉันจะฟังอ่ะ
“เฮ้ย ไอ้เม่ยแกไม่ยกเอาแผงพวงกุญแจมาเลยเหรอว่ะ ดูกระเป๋าแกดิ มีแต่พวงกุญแจเป็นสิบๆอัน”
ฉันถามเพื่อนฮะหนิดฮะหนมของฉัน ยัยเม่ย แม่สาวเจ้าเนื้อ แต่ที่ฉันเห็นมันไม่เนื้อนะนั่น ไขมันเป็นยวงๆ ทีเดียว ยัยเนี้ยนะ นั่งติดกับฉันทุกปีเพราะดูเหมือนว่าเรามักจะชอบเรื่อง(ผู้ชาย)เดียวกันเสมอ จึงพูดคุยกันสนุกปาก จะว่าไปยัยเม่ยมันนะคุยเก่ง(โคตร)อยู่แล้วล่ะ จนบางวันทั้งวันฉันแทบไม่ได้พูดซักคำ และวันเปิดเทอมวันแรกเม่ยก็ทำเรื่องประหลาดใจอีกและ ก็คุณเธอสะพายกระเป๋าอันกระจิ๋วหลิวดูไม่เหมาะกับหุ่นมันเลยซักติ๊ด แถมมันยังห้อยพวงกุญแจตั้งเยอะตั้งแยะอีก
“ก็อยากอยู่นะ แต่ว่าเงินมันไม่พอว่ะไอ้เบล เฮ้อ...กลุ่มว่ะ ไม่น่านั่งใกล้แกเลยดูเด่!! สิวขึ้นเต็มเลย”
“- -^ ไอ้หน้าด้าน มันเกี่ยวกะเราหรือไงว่ะ ไอ้เม่ย!!”
โอ้วววว ท่านผู้อ่าน ดิฉันต้องขอ ซอรี่ ซอด้วง ซออู้ และถ้าโทรมาในสิบนาทีนี้!! ฉันจะ แถมซอสามสายอีกน่ะ!! กรรม! นอกเรื่องแล้วเรา มาจะกล่าวบทไปเอย...ถึงผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก และมีนามว่า....เบล <<<(ฉันเองๆๆๆ) ฉันผู้มีรูปร่างผิดกับไอ้เม่ย ฉันนะผอมกะหร่องเลยทีเดียว ผมก็งอหงิกไม่เหมือน ไอ้เม่ยที่ยาวและตรงยิ่งกว่าคนหนีบผมถาวรอีก และฉันเป็นคนผิวค่อนข้างขาว คือ คล้ำนั่นแหละ แต่ไอ้เม่ย ผิวขาวอมชมพูสวยสะเด็ด ใบหน้าฉันนั้นมีการให้พวกสิวเช่าที่เต็มขนัดจนกลายเป็นชุมชนแออัด แต่ไอ้เม่ย! เมื่อก่อนมันไม่มีสิวเลย หรือเพราะว่ามันนั่งใกล้ฉันแล้วสิว กระโดดหาขั้ว....แล้วทำไม!! ฉันถึงไม่ดีซักอย่างเลยอ่ะ ไอ้เม่ยไมมันดีหมดว่ะ แต่ไม่เป็นไร ฉันผอมซะอย่าง ยังไงซะก็ต้องหาแฟนได้ก่อนคนอ้วนอยู่แล้ว ชะม๊ะเคอะ คุณผู้อ่าน >//< (<<<ไม่ต้องหาแนวร่วมเลยย่ะ)
“โอ้ยยยยยยยยยย ไอ้เมย์ ไมแกผอมลงว่ะ ดูดิเราอ่ะ ชักจะพองลมขึ้นทุกวันๆแล้วนะ”
ดูไอ้เม่ยมันพูด พองลม !!ถึงอ้วน แล้วที่มันเคี้ยวตุ้ยๆนะ ช็อคโกแลคทั้งแท่งเลยนะย่ะ แบ่งฉันมั่งซิ อ่ะอ่ะอ่ะอ้าว เพื่อนเยอะจริงแหะเรา อ่ะแฮ่มๆมาถึงเพื่อนคนนี้ เมย์ พี่แก สวย ใจดี ใสซื่อ กล้าหาญ แต่....อ้วน เตี้ย เหมือน...ไอ้เม่ย โฮะๆๆ ฉันล่ะนะไม่เตี้ยเล้ย ไม่เตี้ยเลย แค่เป็นโรคขาดความสูงเท่านั้นเอง - -‘’
“แกก็หยุดกินมั่งดิ ครูจะเข้าห้องแล้วนะ”
“เออ ก็ได้”
เมย์เอ่ยเสียงหวาน หยดย้อยแต่ถูกสวนกลับด้วยเสียง ควายออกลูก (ไอ้เม่ยถ้าแกอ่านอยู่อย่าฆ่าเค้าเลยนะ Y_Y)
ตึกตัก ตึกตัก
แล้วจารย์แม่ก็เดินโยกย้าย! โยกย้าย! โยกย้าย!ส่ายสะโพกโยกย้าย บั้นท้ายโยกย้าย โย้ว!!>.<(ทำนองเพลงโจอี้บอย) และพอจารย์แม่เดินเขามาก็ปล่อยบาซูก้าน้ำลายพอดๆๆ พูดไม่รู้จักจบซักที แต่พอพี่ตองทักขึ้นเท่านั้นแหละ ความจำอันไม่ทันสมัยของครู ก็หยุดแล่น นั่งคิดว่าจะพูดอะไรต่อไปอยู่อย่างนั้น <<<<จารย์แกความรู้สึกช้า...ขี้ลืมด้วยนะ
“จารย์เค๊อะ หนูแต่งหน้ามาโรงเรียนมาได้เปล่าเค๊อะ”
ไม่รู้ว่าด้วยความโง่ตรึกตรึมหรือยัยนั่นอวดดีเอง ดัน สะเอ๊อะ พูดไม่เข้าท่าเข้าหึหึ คนที่พูดนั่นนะเหรอ คู่อริฉันเองหล่ะ มันคือ>…..<!!!! ตู๊ด..ตูด (โดนเซนเซอร์)
“นี่ยัย ตู๊ด...ตูด ลองเธอแต่งมาดูซิฉันจะตีเธอแน่”
“จารย์ค๊า แต่ว่า...”
“เงียบก่อนนา ตู๊ด..ตูด!...”
เพื่อนข้างๆยัย ตู๊ด...ตูด(โฮะๆๆ)พูดขึ้นหยุดยายนั่นเถียงขึ้นเสียก่อน โฮ๊ะๆ มาดูเพื่อนฉันดีกว่า ยัยเม่ยอ่ะนะ ไม่รู้ตอนนี้ใช้วิชากินน้ำลายแทนข้าวไปนานเท่าไหร่แล้ว
“ไอ้เบล เราหิวอ่ะ เราขอก็กัดคำหนึ่ง!! “
“จะบ้าเหรอย่ะ! คนนะเห็นเป็นอะไร!”
“กุ้งแห้ง โฮะๆๆๆๆๆๆ”
งี๊ๆๆๆจำไว้เลยเง้อ เช๊อะ
เวลา พักเที่ยง 11.30
“กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส”
เสียงกริ่งอุบาสของโรงเรียนฉันดังระงมยิ่งกว่าแมลงหวี่ตอมขี้ควายเสียอีก(- -a)
“เย้ๆๆๆๆ ได้กินข้าวแล้วยู้อู้ >O<!!!~”
ยัยเม่ยส่งเสียงน่ารัก Y___Y เค้าชมตัวเองแล้วน๊าอิอิ แต่น้องหญิง(ใหญ่)ก็เอ่ยขึ้นขัดความสุขของทุกคนเสียก่อน
“ข้าว??? มันคืออะไรเหรอ.”
อยากจะบ้าตาย ดูเพื่อนเดี๊ยนแต่ละคนจิดูไม่ด๊ายเล้ย สงสัยมีแต่ยัยเม่ยละมั้งที่ดีที่สุดโฮ๊ะๆๆ<<<ที่ชมนี่หวังลอกการบ้านมันนะน๊ะ ^^’’ โอ้ๆๆ ลืมอีกแล้ว ต้องแนะนำเพื่อนฉันคนนี้ด้วยซินะ แท่นๆๆๆ แว้กๆ อาหญิง(ใหญ่)ของพวกเรา
เธอ..!! งดงามราวนางฟ้า (นางฟ้าตกอับละซี่ โฮะๆ ฉันแหละย่ะสวยสุด จริงๆนะ)
เธอ..!! สูงใหญ่ไม่เกรงใจ (ฉันโฮๆๆ ไม่น่าเป็นโรคขาดความสูงเลยT^T)
เธอ..!! ขาวราวหิมะ (ซีดเผือกกกกก)
เธอ..!! ใหญ่ทัดเทียมฟ้า (ใหญ่มากกกก)
ทั้งหมดนี่แหละคือคุน นะ สม นะ บัด ของ เพื่อนฉัน อาหญิง(ใหญ่) หย่าย หย่าย หย่าย (กรุณาคำเสียงเอคโค่ตาม)
“ข้าวมันคืออะไรก็ช่างเหอะ หิวแล้วไปกันเถอะ - * -“
เมื่อเม่ยเอ่ยขานมีหรือเราจะไม่สนองกลับโฮะๆ ไปลุยกันเล้ยยยยยย <<<มันจะไปกินข้าว หรือแย่งข้าวบินลาดินกินกันแน่ฟร่ะ ทำซะเว่อร์
.................................................................................
ณ ฟากฟ้า
ในซอกมุมลืบของท้องฟ้ายามมีเมฆขึ้นบดบังแต่สายตาอันเฉียบคมนั้นได้มองทะลุกลุ่มก้อนเมฆทั้งหมดไปยังสิ่งก่อสร้างเบื้องล่าง ตึกสีขาวขุ่นที่ตั้งล้อมรอบผู้คนหัวดำๆให้อยู่ในกฎเกณฑ์ สายตาอันคมกริบที่มองจากที่สูง เพียงแสยะยิ้มรับขึ้นบนใบหน้าเกลี้ยงเกลานั่น
“โรงเรียนนี้นะเหรอ เจ้ามันโง่เสียจริงๆน้องข้าที่คิดจะหาผู้ช่วยเหลือจากที่แห่งนี้ หึ”
เสียงสบถในลำคอเรียวระหงนั้นดูน่าหวาดหวั่นยิ่งกว่าคมหอกคมดาบจากอาวุธชนิดใด สายตาที่เหยียดหยามมองผ่านโลกใบนี้ด้วยความขยะแขยง น่าสมเพช!! สิ่งนี้ก่อขึ้นในจิตใจของคนปริศนาผู้นี้มาเนิ่นนาน ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่ลอยอยู่บนฟากฟ้านั้นห่างไกลเท่าใด คงจะห่างไกลเสียมาก...มากจนมันแสวงหาวิถีทางมายังที่นี้....โรงเรียนพะยูนลาดกระบังสงเคราะห์คนมีกะตังค์!!
..............................................................................................
ซ้าววันต่อมาก
“ห๊า!!ว่าไงนะ เข้าค่ายวันพรุ่งนี้เหรอ!! จะบ้ารึไงย่ะ เพิ่งเปิดเรียนได้สองวันเองนะ”
กรี๊ดๆๆๆ อยากจะกรี๊ดให้ตายเลยจริงๆนะค่ะท่านผู้อ่านขา ก็ดูซิยัยเจ้เฮี่ยว ตู๊ดๆ (เซนเซอร์นามสกุล)เกิดคิดพิเรนอะไรอีกแล้วก็ไม่รู้ให้ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษา ช่วงชั้นที่ 4 และเฉพาะม.4 เท่านั้น ให้เข้าค่ายบ้าบออะไรซักอย่างนี้แระ พิเรนจริงๆเลย ยัยเจ้เฮี่ยวเอ้ย แค่แกทาสีอาคารเรียนฉันเป็นสีแดงแจ๊ดฉันก็อนาถตนเองพอแล้วนะย่ะ!!
“โห้ย ไอ้เม่ยดีออก จะได้นอนด้วยกันนะซิใช่ไหมเมย์”
ไอ้เบล หันไปขอความคิดเห็นจากพี่เมย์ ซึ่งพี่เมย์ แกก็พยักหน้าหงิกๆให้แทนคำตอบก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตา เปิดกิจการ เมย์บราเบ้อ ต่อไป<<<<<พี่แกชอบทำผมให้เพื่อนๆอ่ะนะ
“ได้ไง เราไม่อยากวิ่งนี้หว่า!”
“แกก็เหาะเอาดิ ง่ายจะตายไป”
ย่ะ!! ไอ้เบล ถ้ามันง่ายอย่างนั้นฉันคงไม่ทำสถิติ เป็นลมทุกปีซ้อนหรอกย่ะ ก็ทำไงได้ มันวิ่งไม่ได้นี่น่า ไม่ใช่เพราะฉันอ้วนหรอกนะ แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้แหละ เป็นมาตั้งแต่เด็กๆ<<<ตอนเด็กฉันผอมยิ่งกว่าไอ้เบลอีกนะจะบอกให้!!
“แล้วนอนกี่คืนว่ะ “
“สี่ คืน นอนที่โรงเรียนนี้แหละ”
ปัดโถ่เอ้ย!! โรงเรียน!! โรงเรียนอีกแร้ว!! โรงเรียนนี้บ้าๆชัดมีที่ไหนให้ ม.4 รุ่นน้องหน้าใหม่ม.ปลายอย่างพวกฉันเข้าค่าย!! เอ่อ...ก็เข้ามาตลอดนั่นแหละ และใช่ว่าจะได้ไปนอนไหนน่ะ เหมือนกันทุกปีจนเบื่อ!! นอนที่โรงเรียนพอตอนกลางคืนก็ไปเดินหน้าโรงเรียน แล้วเล่าเรื่องผี กลางหน้าเวที งิ้วที่มีคนดูหลายคน พอกลางวันก็เดินทางไกลที่คูน้ำหลังโรงเรียน เจริญ!! โรงเรียนข้าพเจ้าแสนเจริญ!!
“อ้าวนักเรียนเงียบๆหน่อยๆนะ วันนี้นักเรียนใหม่จะมาเรียนด้วยนะ”
จารย์แม่พูดเท่านี้แล้วแกก็เดินออกจากห้องไปซะอย่างนั้น เอิ้ก!! ลืมอีกแล้วซิท่าว่าคาบแรก สอนพวกฉันน่ะ!! คิดยังไม่ทันจบ ใครไม่รู้ก็เสล่อมาสะเอ๊อะยืนหน้าห้อง แถมยังเการังแคอีกแน่ะ<<<เค้าเกาหัวแกเขิลต่างหากย่ะ!!
“เฮ้ย ไอ้เม่ยหล่อเน๊าะ”
“หล่อบ้าบอ อะไรแกดูดิ ผมเผ้าปรกหน้าปรกตา แค่ทรงผมฉันก็ไม่ให้ผ่านแล้วย่ะ ไหนจะดูจากการแต่งตัว อี๊! รับไม่ได้!! ทำเป็นเอาเสื้อออกนอกกางเกง นึกว่าเท่นักรึไง ดูยังไงๆฉันก็ว่า มันเพิ่งรีบออกจากห้องน้ำล่ะว้าเลยยัดเสื้อไม่ทันนะ คนนี้ขอบอกไม่ผ่าน!!”
“ย่ะ แม่คนรสนิยมสูง แต่หน้าตาห่วย”
“หน๊อยไอ้เบล คอยดูเถอะ มีอะไรจะไม่ขอลอกเลยคอยดู >.<!!~”
“- -^”
งอนแล้วย่ะ ไม่อยากอธิบายหน้าตาของนายคนนี้หรอก แค่เห็นหน้าก็ไม่ค่อยถูกโฉลกแล้ว ฉันถือว่ายกให้ไอ้เมย์บรรยายแล้วกัน <<< อ้าวๆๆ ไงมาโยนให้ฉันเนี่ย!!~ T^T
...............................................................................................................................................................
ฮือๆๆ ทำไม๊ทำไมเราต้องมารับบทบรรยายด้วยอ่ะ แง้ๆ TOT~ เม่ยแกล้งเค้า>.< เค้าจะไปฟ้องแม่!! <<<ฟ้องดิ เราจะตัดค่าตัวเล้ยเอ้า :เม่ย) TT ซิก ซิก เค้าโดนข่มขู่อีกแล้ว ไม่ฟ้องก็ได้ บรรยายก็บรรยายเอ้า!! เป็นไงเป็นกันล่ะว้า !! ว่าด้วยนักเรียนใหม่คนนี้นะ สำหรับฉันเขาหล่อมากกกก คงไม่ใช่ฉันหรอกนะที่เห็นแบบนั้นก็เห็นพวกผู้หญิงนั่งซับน้ำลายกันไปหลายคน และก็คงมีคนเดียวที่บ่นยุบยิบอยู่ตอนนี้ ไอ้เม่ย ยัยสเป็คสูงเฉียดฟ้า ไม่เหมือนฉันที่เป็นนางเอกแสนดี ที่ไม่วางกฎเกณฑ์อะไรมาก พอเห็นแล้วว่าหล่อ ก็ ต้อง หล่อ (ก็ใช่นะซิย่ะ เห็นว่าหล่อ แล้วจู่ๆจะขี้เหร่เฉยๆได้รึไง คนนะเว้ย! ไม่ใช่กิ้งก่าที่จะเปลี่ยนสีได้ซักหน่อย>>>>:เม่ย)
“นี่นายนะ ยืนรอแปบหนึ่งก่อนนะ ตอนนี้มีแต่เก้าอี้ว่างอ่ะ ไม่มีโต๊ะเดี๊ยวฉันให้พวกผู้ชายไปยกให้ โอเคนะ”
พ่อเทพบุตรพยักหน้าทีเดียวเท่านั้นแหละ สาวๆยกเว้นไอ้เม่ย ก็หลอมละลายไปหมดดูหน้าเค้าจิ!>.< คนอะไรจะหล่อขนาดนี้ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาไร้สิวเสี้ยน เส้นผมสีดำคลับบวกกับนัยน์ตาขุ่นๆสีดำนั้นดูน่าเกรงขามและเท่ห์ระเบิดระเบ้อ ริมฝีปากบางเล็กๆนั้นรับเข้ากลับใบหน้าทุกส่วน ไม่เหมือนพวกผู้ชายทั่วไปที่มักมีริมฝีบางใหญ่และกว้างดูน่าเกี๊ยจน่าเกี๊ยจ ยิ่งมองก็ยิ่งหล่อ กรี๊ดดด อยากเป็นลม ใครก็ได้บรรยายต่อฉันที!!ตอนนี้ฉันแถมจะคลั่งตายแล้ว อ๊ายส์ ยิ่งบังคับให้บรรยาย น้ำลายยิ่งไหล เอิ้ก!! (เสียภาพพจน์หมด)
.................................................................................................
อ้าวไงจับพลัดจับเพลมาโยนที่ฉันอ่ะ ไอ้เมย์แต่ว่าไม่เป็นไรฉันตั้งสติได้ย่ะ ก็ฝึกฝนวิชาหน้าด้านขั้นที่ 10 จากท่านปรมาจารย์ไอ้เม่ย เรียบร้อยมีรึ จะแสดงสีหน้าว่าฉันเขิลลลลลลลเป็นบร้าอ่ะ Y____Y!!
“เฮ้ มึงอ่ะจะนั่งไหน โต๊ะกับเก้าอี้มาครบแล้ว”
แว๊กก!! ไอ้หน้าปลาร้า กล้ามาว่า มาย์ดารลิ่ง ฉันเหรอย่ะ เด๊ะ แม่ตบกระจาย ยังๆ ยังจะทำท่าหาเรื่องคนอื่นอีกนะย่ะ ไอ้ธนาคารปลาร้า!!
“ไอ้แบงค์ หุบปากแล้วไปนั่งทีเลย ไป”
อิอิเจ้ตอง คงคิดแบบฉันแน่ เลยตะเพิดไอ้หน้าปลาร้าไป ก็ดูหน้ามันดีๆดิ มองยังง๊ายยังไง ก็ไม่เห็นเป็นรูปร่างมันดูเหมือนรวมๆกันออกมาเละๆแบบปลาร้าน่ะ ฉันว่านะ อ้าวพ่อคู้ณณณ โดนคนอื่นหาเรื่อง ยังยืนเอ๋ออยู่ได้เดี๋ยวกระโดดจูบเลยนิ ยิ่งเค้านั่งหน้าอยู่ใกล้ตะเองอีก
ควับ!!
สายตาเฉียบคมนั้นมองลงมายังพวกฉัน กรี๊ดดด หล่อเป็นบ้า
“นี่นะฉันว่า...ฯฯฯฯ(บรา บรา บรา)”
“ไอ้เม่ย!!”
เวรกรรมของมันเข้าแล้วไหมล่ะ นินทาไม่ดูตาม้าตาเรือ ดันนินทาจ๊ะเอ๊หน้าพ่อเทพบุตรเข้า โฮ๊ะๆๆ เสียงดังๆตะกี้ก็เงียบจ๋อยทันที
“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าค่ะ”
โอ้!!!!!!!! ไอ้หน้าไว้หลังหลอก!! ไอ้ๆๆ...ไม่รู้จะด่ามันยังไงดี ก็ตะกี้ยังด่าฉอดๆพอเขาหันหน้ามามองเท่านั้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ราวกับ ตะกี้ไม่มีคนบ่นเลย อย่างงั้น ไอ้หน้าด้าน!! เอ....ก็มันเป็นท่านปรมาจารย์วิชาหน้าด้านนี่นา....- .. -
“ขอคำแนะนำด้วยครับ ผมชื่อ กระแสทางลม ครับ”
เวร..-*- น่าตาก็ดีชื่อแปลกชะมัด คิดได้ไงเนี่ยชื่อกระแสทางลมยังกับเป็นชื่อที่แปลมาจากคำศัพท์ภาษาอื่นนั่นแหละ ดูดิพูดแล้วยังทำน่าภาคภูมิใจอีกแน่ะ เอาเป็นว่าตอนนี้เรามาดูไอ้เม่ยดีกว่า....
“ชื่อ เพราะ ดีนะค่ะ”
“โกหกนั่นตายตกนารกกกกก”
ฉันร้องเพลงเตือนสติมันคิดมาหน่อย ซึ่งมันก็ทำคิ้วหงิกๆมาให้และเมื่อ นายกระแสทางลม เดินไปนั่งยังโต๊ะหลังห้อง ไอ้เม่ยก็เซดต่ออย่างเมามัว ซึ่งฉันก็คอยต่อเติมจนพูดไปพูดมาชักสนุกแหะเรา และวันนี้ก็ผ่านไปอย่างราบรื่นโดยมีนักเรียนใหม่เป็นที่แปลกตาของนักเรียนคนอื่นๆและห้องข้างๆ มากมายและฉันก็รีบกลับบ้านจัดเข้าของเพื่อไปนอนโรงเรียน เย้!! ไม่ตื่นเต้นเลยวุ้ย!~
……………………………………………………...................................................………………………..
คืนแรกวันเข้าค่าย
“ณ โรงเรียนที่ร้างที่เปล่าเปลี่ยวผู้คน”
“งี๊ชี๊โจ๋ว หง๊า โง๋ว หล๋อเก๋งโง๋วซาน ยามาฮ่า ฮ่อๆ”
“เขาพบมัน ที่ห้องเรียนห้องเก่านั้น!!”
“อ๊ายยยย หย๋า นีชี๋โจ๋ว โซ นี๊ ก๋วยๆหง๊า ปาท๋องโก่ น้ำเต้าหู้”
“เด็กผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ในห้องคนเดียว!!”
“โอ๋ยโย๋ โอ๋ยโย๋ มาม่า ง่าๆๆโย๋ อาย๋า! ควิกๆๆๆๆก๊าบ”
“-*-อยากจะบ้าตายว่ะ ไอ้เบล”
“อือใช่ ทำไปได้ โรงเรียนตู - -^”
- -^ ดูจารย์กบ ดิ เล่าเรื่องสยองขวัญโดยมีเสียงแหลมปรี๊ดทะลุแก้วหูของโรงงิ้วข้างหลังเป็นซาวแทรกประกอบ โอ้O_O ช่างน่าหวาดเสียวอะไรเช่นนี้<<~ กลัวว่าแก้วหูจะแตกหรือไม่ก็ประสาทเสียล่ะว้า) ง่วงจะตายไป นี่ก็ 3 ทุ่มแล้วนะ พาหนูกลับโรงเรียนที!! หนูร้ากกกโรงเรียนที่สุดเล้ย<<ทำเสียงดัดจริต แบบว่า ตอแหลอ่ะ
“อ้าวทุกคน กลับกันได้แล้ว”
เย้ๆๆ ในที่สุดฟ้าก็ประทานท่อนน้ำลายที่แสนต้องการ ยู้อู้ ได้กลับไปหลับซุกผ้าห่มอุ่นๆซักที คิดถึงจังเย้ย (>.<)V
“ก็ได้แต่ นอน ก็ได้แต่ นอน นอน นอน ทั้งวัน >O<!~ ใจกะตึก ใจกะตึก ใจกะตัก ใจกะตัก ก็ใจมันอยากนอน เพียง...แค่เราได้นอน ใจมันสั่นๆแบบค่อนข้างเซา เกิดอาการ เซา เซา เธอจะให้นอนจริงรึปาว Wow wow wow โรคขี้เซากำเริบ เลิฟ งะ งะ งวง ง่วง โรคขี้เซากำเริบ เลิฟ ก็มานง่วงนอน ยู้อู้ นอนเถอะ!!^ ^” (ทำนองเพลง love you : Four มด)
“ไอ้เบลเสียสถาบันการเพลงหมด เน๊าะเมย์”
ไอ้เบลนี่ถ้าจะเพี้ยนกว่าฉัน สงสัยอยากนอนหนุนกองไขมันเต็มที่ก็เพื่อนๆฉันมีมันคนเดียว ผอม- -‘’
“เม่ยแกล้งเค้า เค้าไม่พูดด้วยหรอก!!>.<!”
“เง้อ!!~ หายงอนเค้านา เดี๋ยวเราให้กินขนม =^ ^=”
“เช๊อะ~กินก็ได้”
- -^(แล้วเช๊อะ ทำหอกไรนั่นพี่เมย์!!!!)
หลังจากนั้นพวกเราก็คุยกันสนุกสนานมาดูเสียงหัวเราะอันสนุกสนานของพวกเรากันเต๊อะ!!
ฮาๆๆๆ <<<ไอ้เบลหัวเราะค่อนค่างดูดี ก็แบบปกติ
อิอิคิคิ<<<<~ ไอ้เมย์หัวเราะมากไม่ได้ต้องรักษาภาพพจน์นางเอกประจำห้อง
โฮ๊ะๆๆฮี่ๆ<<<~- -^ ทำไมฉันต้องหัวเราะแบบนางมารร้ายด้วย!!
อ๊าดดด อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊าดดด<<<หญิง(ใหญ่)หัวเราะ รำลึกเพื่อนเก่าที่เป็นออทิสติก (หญิงอย่าโกรธเราเลยน๊า U_Y)
แล้วพวกเรา 4 เพื่อนเกลอก็หัวเราะสนุกสนานเล่นกันทั้งวันเอ้ยทั้งคืนต่างหาก สนุกดีแหะ เล่นไปทำเป็นหลับไปตอนครูเดินตรวจ 555+ ฉันแอบเผลอตดด้วยแหละ จะว่าไปฉันตั้งใจต่างหาก โฮ๊ะๆๆ พวกนั้นวิ่งแจ้นออกจากห้อง อ้วกแตกอ้วกแตนไปหมดเลย โฮ๊ะๆๆ ฉันทำได้ ^^ ฉันภูมิใจ
“ไอ้เมย์ดาววันนี้ทำไมไม่โผล่หน้าออกมาดูคนสวยๆอย่างฉันเลยว่ะ”
......คร่อกกกฟี้!!~ คร่อกกกฟี้!~~~
แม่เจ้า ไอ้เมย์มันหลับไปแล้ว ไหงบอกมาชวนดูดาวมันกลับนอนเฉยอ่ะ โอ้ยจะบ้าตาย นี่ฉันต้องลากมันไปนอนด้วยใช่มั้ย!! โถ่!!
..........................
“อ้าวไอ้เม่ยยืนอยู่ทำไมว่ะ ไมไม่เข้าห้องเดี๋ยวครูมาตรวจเห็นพอดี”
................
“ไอ้เม่ย.... ไอ้เม่ย!!!! ไอ้เม่ยโว้ยยย!!”
..............คร๊อออกกก ตุ๊ย!! คร๊อกกกกกตุ๊ย!!
(กีสสสสสส ไอ้เม่ยแมร่งกรนอุบาศก์ฉันรับไม่ได้แกไปนอนนอกห้องซ๊า!!!!!!!!!!:เบล<<<~คนสวย)
......................................เช้ารุ่งขึ้น ณ อาคารเฉลิมพระเกียรติชั้นบนสุด...”กิจกรรมสานสัมพันธ์..................
“หากเป็นนกฉันก็คงมีความสุข แต่แสนทุกข์เพราะฉันไซร้คนไร้ปีก”
ถ้อยวจีที่ลอยผ่านสายลมยามเม็ดฝนโปรยตกนั้นไม่สามารถได้ยินอย่างแจ่มแจ้งแต่ก็สามารถรับรู้ได้ด้วยจิตใจ เสียงบรรเลงดีดเปียโน ดังกลบเสียงสายฝน ทำนองเพลงที่อ่อนหวานนั้นเล่นได้อย่างจับใจ... เสียงไวโอลินที่แทรกขึ้น ความเศร้าก็เข้าแทนที่ครอบคลุมอาณาบริเวณทันที เสียงสีไวโอลินดูเหมือนจะบาดใจให้ลึกลงไปมากยิ่งขึ้นเมื่อท่อนเพลง ที่ถูกขับกล่อมผสมผสานกับน้ำเสียงอันอ่อนนุ่ม...และไพเราะ บทเพลงที่ถูกถ่ายทอดออกมา แสนเศร้านัก ไม่มีถ้อยคำใดจะบรรยายความรู้สึกของผู้ฟังได้เพราะดูเหมือนโน้ตแต่ละตัวได้ แทรกซึมอัดแน่นตรงกลางอก....
แปะๆๆๆๆๆ
เสียงปรบมือของผู้คนดังระงมขึ้นทั่วในห้องประชุมเมื่อบทเพลงจบลง... นักดนตรีทั้ง สาม ก้าวลงจากเวทีด้วยรอยยิ้มแห่งความปราบปลื้มดีใจ แล้วพิธิกร ก็ขึ้นเวลาต่อเพื่อกล่าวดำเนินงานกิจกรรม สานสัมพันธ์ ในช่วงเช้าซึ่งกิจกรรมสานสัมพันธ์ถือว่าเป็นแกนหลักของการเข้าค่ายในแต่ละครั้งเลยก็ได้เพราะว่ามันจะทำให้นักเรียนทุกคนที่เข้าค่ายได้รู้จักและรักกันมากขึ้น
“ทำได้ดีมากทั้ง สามคน ตอนนี้ไปพักกันได้แล้วล่ะนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
อาจารย์แม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มให้แก่นักดนตรีทั้งสาม ซึ่งทั้งสามก็รีบขอตัวออกจาก ณ ที่แห่งนั้นโดยด่วนเพราะตอนนี้หน้านะยิ้มไม่หุบแล้วนะซิ นักเรียนต่างลุกขึ้นมองมากทางพวกเธอ ทุกคนต่างยิ้มและเอ่ยคำชื่นชมรวดเร็วราวกับสายฝนที่ตอนนี้ซัดกระหน่ำไม่หยุด และในการแสดงปิดค่ายในช่วงเช้าของพวกเธอก็ดำเนินไปได้ด้วยดีเหมือนทุกๆครั้งเช่นก่อน....................................
+ณ ห้องเปลี่ยนชุด+
กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เย้!! ตื่นเต้นสุดๆเลยอ่ะ ตอนแรกอ่ะ เราก็กลัวว่าจะไม่มีคนปรบมือซักอีกอ่ะ”
“ใช่ๆ เราอ่ะดิไอ้เม่ย เกือบลืมร้องท่อนสุดท้ายอ่ะ!!”
“โห้ย พวกแกไม่เหมือนเรา เกือบทำไวโอลินตกอ่ะ หน้างี้เหงื่อออกตลอด”
โว้วๆๆๆๆๆ ท่านผู้อ่านค่ะ เดี๊ยนตื่นเต้นสุดๆเลยเจ้าค่ะ >.<!~ ก็ตะกี้คุณครูให้พวกฉันขึ้นโชว์เพลง พวกเราละเตรียมตัวกันแถบตาย<<<โดยกันกินขนมแล้วใช้ ไอ้เมย์จัดการทุกอย่างเนี่ยน่ะ!!)เฮ่อ! เหนื้อยเหนื่อยแน่ะ แต่ก็ดีใจแหละ โฮะๆแต่งตัวกันสวยสะดุดเจ้าค่ะ มาดูแต่ละคนน่ะ
ไอ้เบล.....แต่งชุดแซกสีดำ ติดดอกไม้ยักษ์ที่ลู่ๆล่าๆโปงลางสะออนใส่ มาใส่ทัดหูสีแดงแจ๊ด ยืนสีไวโอลิน
ไอ้เมย์....เสื้อกระโปรงเกาะอกสีฟ้าสลับขาว มีโบว์ผูกคอ(อุอุ เหมือนDogเลยอ่ะ) และทำผมใส่เจล ให้ผมแข็งเป็นทรง ดราก้อนบอล จนดูเหมือนมันเป็น ไบก้อนยาฆ่ายุง ยังไงไม่รู้แหะ
ส่วนฉัน....สวยสุดย่ะ!! ชุดสีขาว จนแถบไม่เห็นตัวฉันแล้ว ดูอาจารย์ทำ ให้คนขาวใส่ชุดขาว <<จนฉันเกือบได้ล่องหน) ให้คนดำ(ไอ้เบล โฮะๆ)ใส่ชุดดำจน พวกเรากลายเป็นผีดำขาว หยินหยางรึไงฟร่ะ!! แล้วอีกอย่างที่ฉันสุดจะทนเพราะจำใจใส่ ชุดโชว์สะดือ - -* แต่ที่ฉันใส่มันโชว์พุงชัดๆ ดีดไปพุงกระเพื่อมไป เว๊รเวรอับอายแทบตายเลย
“แต่ฉันว่าพวกเราไปเปลี่ยนชุด อาบน้ำกันก่อนเถอะ เดี๋ยวจารย์คงเรียกทำกิจกรรมต่อ”
ฉันหันไปบอกไอ้เมย์ โอ้TT~ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้ จารย์หนอจารย์ทำไมต้องให้มันทำทรงผมอุบาศก์ด้วยอ่ะ แค่หน้าตามันก็อุบาศก์พอแล้วหง่ะ TOT~ (โฮ๊ะๆฮี๊ๆ)
“อืม ฉันก็เหนียวตัวหมดแล้วว่ะ”
จากนั้นพวกเราทั้งสามก็อาบน้ำกันอย่างสบายใจเฉิบก่อนที่จะวิ่งแจ้นกุลีกุจล มาตั้งแถวทันทีที่ได้ยินเสียงเป่านกหวีดของครูแดนสุดโหดประจำ โรงเรียน แต่เรื่องมันไม่ได้ง่ายอย่างนั้นซิเมื่อพวกเราที่วิ่งจากชั้น 4 ของอาคารกลับลืมเอาร่มมา!! แต่พระเจ้าก็ยังคงช่วยคนสวยอีกซะแล้ว เมื่อท่านประทานฟิวเจอร์บอร์ด 4 อันพอดีแปะวางไว้ที่หัวกระได โอ้วๆๆๆๆ คนสวยตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้เจ้าค่า!!!~
“ทั้งหมดแถว....คด!!!”
ซวบบบบ!!
นักเรียนทั้งหมดต่างเด้งตัวกันคนละทิศละทางเมื่อได้รับคำสั่ง....แถวคด กร๊ากๆๆ แบบว่ายืนแถวตรงไม่ได้อ่ะ ครูแดนแกอ่ะโหดมากอ่ะนะ แต่ว่า.....ท่าจะเพี้ยน!! ^ ^’’<<<ถ้าจารย์มาอ่านเข้าจะโดนฆ่าตายเปล่าฟร่ะ!!]
“กลุ่ม ดอกหน้าควาย มาครบรึยัง!!!”
“ครบแล้วค่ะ!! - -+”<<<จริงชื่อกลุ่ม ดอกหน้าวัว
“กลุ่ม กระโถนส้วมขี้ มาครบรึยัง!!!”
“- -^ ครบแล้วครับ!!” <<<<เดิมชื่อออกจะเพราะ กลุ่ม กระโถนสะบังงา
“ทั้งหมดแยกย้ายไปเข้าฐานได้!!!”
“ครับ/ค่ะ!!!”
แล้วพวกเราก็วิ่งตึกๆๆอาคารๆๆโกดังๆๆ เอ้ย!!! เบลอซะแล้วคนแต่ง เอ้า!! เข้าเรื่องๆ แล้วพวกเราก็วิ่งตึกๆไปยังฐานต่างๆไอ้ฉันละก็วิ่งโน้นที่โหล่นู้น ไอ้พวกเพื่อนตัวดีที่พูดพร่ำๆว่าจะไม่ทิ้งกัน แล้วมันหายหัวไปไหนกันหมดฟร่ะ!!!~ TOT ซ่วยเม่ยล้วย เม่ยวิ่งม่ายทานนนน T^T
“เฮ้ยพวกเรา หัวหน้ากลุ่มหายไปไหนว่ะ”
“เออ ใช่!! ไอ้เม่ยหายไปไหนว่ะ พวกเรามองหามันดิ”
.......(O_o)( O_O)( o_O)!!!
“ในถังขยะก็ไม่มี”
“สงสัยมันคุ้ยเสร็จแล้ว แล้วในรางน้ำล่ะ”
“มันเพิ่งตื่นมาเองคงไม่ไปนอนต่อในนั้นแล้วล่ะ”
“แล้วมันอยู่ไหนฟร่ะ!!”
……………………….
“ตูอยู่นี่!!!!!!!!!!!!!!”
ไอ้เจ้าพวกเวรเอ้ย!! ฉันอยู่นี้ กำลังวิ่งมา ดูพวกมันทำ ไอ้ฉันละเป็นหัวหน้ากลุ่มแท้ๆกลับโดนลูกน้องทิ้ง!! น่าตบพวกมันกันคนละป๊าบมั้ยค่ะท่านผู้อ่าน
“วิ่งเร็วเข้าหัวหน้า!!! อีกนิดส์!! วิ่งเร็วๆหัวหน้าาาาาาาา“
- -^ ตูละอยากฆ่าพวกมันจริงๆฮึ่ย!! สู้โว้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แล้วฉันก็ใช้กำลังเฮือกๆวิ่งหน้าตั้งไปยังแถวที่ฐานทันที
“แฮ่ๆ เหนื่อยจังเลย...”
เมื่อฉันเข้าแถวเสร็จก็ถึงกับงอตัวกุมท้องเหนื่อยเป็นบ้าเลยวุ้ย!~ หายใจหายคอละแถบไม่ทัน!~
“โห้ยไอ้เม่ย ไม่ต้องทำลิ้นห้อย ใครๆก็รู้แล้วว่าแกเป็นหมาอ่ะ”
ดูไอ้เบลมันพูด มันพูดไม่พอยังทำหน้าทำตาอีก แกเพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ยย!!!~
“ไอ้เบล เดี๋ยวเถอะ!! จะกัดเลยนิ”
“หง่า Y_______Y เม่ยเป็นDogจริงๆด้วย!!”
น่านไอ้เมย์ก็เอาอีกคนเดี๋ยวนี้พวกมันชักปีกกล้าขาแข็งเถียงชั้นฉอดๆแล้วนะ!!
“ไอ้เมย์!!!!”
“ฮ่ะๆ ล้อเล่นๆ”
“จำไว้เล้ย”
“ทุกคนมาครบแล้วใช่ไหมครับ”
ครูหนุนอาจารย์ที่ฉันเกลียดขี้หน้าที่สุดทำไมนะเหรอ ก็ดูดิสูงกว่าฉันอ่ะ ผู้ชายอาร๊ายสูงไปได้187 สูงไม่บันยะบันยังไม่ดูนักเรียนเล้ย ก็ดูโรงเรียนฉันซิมีคนสูงที่สุดแค่ 165 O_O!! ส่วนความสูงฉันนะเหรอ หึ!! ไม่จ้าง ก็ไม่บอกหรอก โฮ๊ะๆฮี๊ๆๆ
“มีตาก็ดูเอาเองดิจารย์”
“- -‘’ คือว่าวันนี้ฝนตกหนักมากเลยนะครับ”
“พวกหนูไม่ได้ตาถั่วนะค่ะ จะได้เห็นว่าแดดออกนะค่ะ (โฮ๊ะๆๆ)”
ที่ฉันกล้าพูดแบบนี้นะน๊ะก็เพราะว่าจารย์แกรักษาภาพพจน์คนหล่อไง ไอ้เราก็เลยได้ไจ หลอกด่าฉอดๆเต็มที่เพราะถ้าจารย์แกด่าฉัน มีหวังแฟนคลับแกยกบั้นท้ายหนีหมด<<<~เผอิญผู้หญิงโรงเรียนฉันมันสเป็กต่ำนะ
“เอาล่ะอืม....วันนี้เรามาทำอะไรดีนา”
“ไม่ต้องทำอะไรจะเป็นการดีที่สุดค่ะ จริงมั้ยพวกเรา”
“จริงค่ะ/จริงครับ ^^”
อุอุ ฉันนี้มันชอบแกล้งครูซะจริงๆไม่เว้นแม้กระทั่งคนเก่าคนแก่ครูคนไหนก็แกล้งหมด - -* [รู้สึกตัวบาปจะทำท่าตกใส่หัวฉันไม่วันใดก็วันหนึ่งละวุ้ย!!~] เข้าเรื่องๆ...ต่อจากนั้นพวกฉันก็นั่งสบายกันร้องเพลงกันไปบ้างคุยนินทาคนอื่นไปกันบ้าง<<งานอดิเรกเลยล่ะ
++++++++++++++++เธอคือนางแมวยั่วสวาท ...เธอคือปิศาจสุดเซ็กซี่+++++++++++++++++
ก๊อกๆ นี้ฉันเคาะหน้าจอคอมแกอยู่นะย่ะ ตื่นๆตั้งใจอ่านหน่อยซิย่ะ ฉันอุตส่าห์ลดตัวมาบรรยายทั้งที อ่านกันบ้างเข้าใจไหม!!! [ฟิ้ว!~ ไม่มีเสียงตอบรับกับกริยาที่ท่านเรียก] เฮอะ และถ้าถามว่าฉันเป็นใครนะเหรอ พวกแก! พวกแก! พวกแก! ควรจำใส่กระบาลอันน้อยๆไว้ซะนะย่ะ ว่าฉันคือ......ตู๊ด ตูด ผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกย่ะ<<<<<[ไอ้เบลตั้งท่าถีบเต็มที่:ฉันต่างหากล่ะย่ะสวยสุด] ค่อนข้างสวยก็ได้ย่ะ!<<<<- -‘’ หลังจากเห็นฝ่าทรีนลอยวนเวียนอยู่รอบๆเจ้แกก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที) อ้าวละนะในตอนนี้ฉันก็จะสถิตมาบรรยายหลังจากสามารถวางยาถ่าย ไอ้เม่ยเรียบร้อย ก็จิ๊ก คอมมันมาซะเลย โห๊ะๆ ฉันเก่งนะย่ะ
“ปึง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~”
“กรีสสสสสสสส เม่ย มาแล้ว หนีละเฟ้ย!!!”
ต๊ายๆๆๆๆ ดูยัยนั่นซิ มันยกโถส้วมมาติดตัวเลยเฟ้ย ฉันละก็ต้องหนีละซี่ย่ะ ต่อให้มันไม่เตะฉันปลิว ฉันก็ขอไปเองละว่า ดีกว่าโดนอึปาหน้า - -* ฮึ่ย!!!~ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าฉันจะยึดคอมเครื่องนี้ให้ได้ ไปละน๊าท่านผู้โชมมมมมม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อี๊!!!!~อี๊!!!~บรื๊อๆ!!!~อี๊!!!~ กรี๊ด!!~ กรี๊ดเจ้าค่าต้องกรี๊ด ดูซิเสนียดติดคอมไปหมดแล้วนี้ อี๊!!~ ไอ้เม่ยก็น่าจะเอาไปวัดทำพิธีก่อนนะ! ก็ปัดโธ่ละคุณเจ้าค่ะ ก็ยัย...ตู๊ดตูด คู่อริพวกฉันนะซิ มันมาใช้คอมนี้แล้ว อี๊ๆๆๆ เสนียดติด!! เอาล่ะนะเจ้าค่ะ เข้าเรื่องกันก่อนดีกว่าเลยเจ้าค่ะ โอ๊ะๆ ไม่ต้องสงสัยเจ้าค่ะ ไม่ต้องสงสัย อย่าได้สงสัยว่าฉันเป็นใครเลยนะเจ้าค่ะ ก็เดี๊ยนเองล่ะเจ้าค่ะ คุณหนูเบลคนสวย 555+ และที่พูดเพราะแบบนี้ เพราะเพิ่งกลับมาจากค่ายอบรมมารยาททรามจากคุณครูทั้งหลายมาเจ้าค่ะ 5555+ เข้าเรื่องต่อกันเลยนะ ฮู พูดแบบธรรมดาได้ซักที เฮ้อ...หลังจากพวกเราเข้าฐานกันเรียบร้อยก็แยกย้ายกันพักผ่อนซึ่งตอนนี้ ก็ประมาณ 5 ทุ่มครึ่งแล้ว แต่พวกเดี๊ยน ยังไม่หลับไม่นอน!! มาหาอิกบอิเขียดกินกันเจ้าค่ะ<<<อาหารว่าง พี่เมย์
“ไอ้เมย์ เห็นเป้าหมายรึยัง ทราบแล้วเปลี่ยน....”
“ยัง ขนาดนี้เห็นเพียง หิ่งห้อย เปลี่ยน…..”
- -‘’ อย่าตกใจไป การหาอิกบอิเขียดในโรงเรียนนั้นถือเป็นเรื่องง่ายสำหรับผู้พบเห็นเพราะป่าหญ้ามันเยอะ แต่มันคงไม่ง่าย ถ้ามีผู้อำนวยการสุดเค็ม ซึ่งก็คือ เจ้เฮี่ยว ก็เจ้แกเล่นจับกบจับเขียด แย่ง ไอ้เมย์กิน--* พวกเราจึงต้องใช้วิทยุสื่อสารกัน เวอร์ ม่ะ
“เจอแล้วๆนั้นไงๆๆๆ”
ในขณะที่ทุกคนรีบวิ่งไปตะครุบอิกบอิเขียดอยู่นั้น ก็มีบางสิ่งบางอย่างพุ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง!! มันพุ่งตรงดิ่งมาอย่างเร็วขึ้นเรื่อยๆ!!และ
ตุบ...!!
“แว๊กกกกกกกกก ทุเรียนตกใส่อิกบอิเขียด แบนแต๋ดแต๋”
“T^T ฮือๆๆๆๆ โฮๆ อาหารของฉ๊าน”
พี่เมย์ร้องไห้ฟูมฟายใหญ่ น้ำตาทั้งสองข้างไหลพรากราวกับดวงใจได้แตกสลายไปแล้ว สองมือขาวๆนั้นทำท่าไขว้คว้าแต่ก็ได้แต่กุมมือตัวเองเอาไว้แน่นเพราะว่าสิ่งที่ต้องการเลือนหายไปต่อหน้าแล้ว ดวงตาแดงก่ำยังคงไม่มีท่าทีว่าจะหยุดร้องไหล ไหล่ทั้งสองข้างห่อลงกับตัวพร้อมค่อยๆทรุดนั่งลงกับพื้น มือทั้งสองข้างได้แต่กำไว้แน่นอย่างเจ็บแค้น โอ้.....พี่เมย์ร้องไห้นี่ยิ่งกว่า นางเอกละครน้ำเน่าที่ฝรั่งเห็นแล้วต้องอยากมอบรางวัลออสก้า หรือตุ๊กตาทองคำให้คุณเธอเป็นร้อยๆตัวแน่
“โห้ย ไอ้เบลพูดซะอย่างกับว่าอุกกาบาต ตะ..."
ตูมมมมมมมมมมมมมมม!!!!
แรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงบางอย่างพัดพวกเราปลิ้วกระเด็นไปหลายเมตร แสงสีเขียวสาดสว่างจ้าไปทั่วโรงเรียนจนฉันเห็นผิวตัวเองเป็นสีเขียวๆแล้วหายเข้าไปในผิวหนังดูๆไปเหมือนเอเลี่ยนเลยแหะ แล้วตะกี้เสียงอะไรทำไมถึงได้ดังขนาดนั้นน่ะ!! แล้วนี้แสงอะไรหรือว่าคุณครูจะแกล้งอะไรพวกเราอีกล่ะ
“โอ้ย ก้นฉ๊านนนนนน ......บรา บรา บรา”
“อูย..หัวฉันโนหมดแล้ว ฯลฯ...บรา บรา บรา"
ไอ้เม่ยไอ้เมย์ขยับปุ๊ปปากก็เดินปั๊บ รวดเร็วยิ่งกว่ามีคนมากดรีโมตไว้อีก แล้วพวกมันก็พูดไม่หยุด!! พูดชนิดที่ว่า เด็กแร๊พเรียกพี่ ฉันก็อยากคุยมั้งหง่ะ
“นี่พวกเราไปดูที่แสงตรงนั้นไหม”
ฉันรีบพูดแล้วชี้มือไปยังต้นกำเนินของแสงสีเขียวที่ยังส่องรัศมีไม่หยุด พวกฉันรีบวิ่งไปดูและเมื่อเข้าใกล้เรื่อยๆ โอ้!แม่เจ้าโว้ย!! อุกาบาต รึไงฟร่ะเนี่ย หรือว่าดินถล่มแล้วตกใส่โรงเรียนฉันกันแน่ หินขนาดใหญ่เท่าตึกชั้นเดียว อยู่กลางสนาม(ที่กลายเป็นหลุมไปแล้ว)นั่นแผ่แสงสีเขียวออกมาโดยทั่วจนพวกเราตัวเขียวไปหมดเลย แล้วนั่นมีแสงอะไรข้างในหินใหญ่นะ ฉันค่อยๆเดินเข้าไปดูใกล้ๆโดยมีเพื่อนๆเกาะแขนตามกันมาเป็นแถว
“อู้หู!! พวกเราขุดไปดีกว่าไหม นั่นมันอัญมณีอะไรนะสวยมากๆ”
ไอ้เม่ยพูดพลางทำตาลุกวาว ไอ้นี้มันละโมบจริงๆ แต่อัญมณีที่ฝังตัวในหินยักษ์นั่นก็สวยมากเลยนะ ไม่ทันขาดคำฉันก็เห็นคนหัวดำๆไปขุดเอาอัญมณีออกมาที่เกาะตัวกับหินประหลาดนี้มาหมดแล้ว ไอ้เม่ยแจกอัญมณีชิ้นเล็กๆเท่าหัวแม่โป้งให้พวกเราทุกคน และทันทีที่พวกเรารับอัญมณี นั่นมาแสงสีเขียวก็กระจายออกจากตัวพวกเราทุกคน เอ๊ะ! ทำไมที่อัญมณีก้อนนี้มีรอยสลักจางๆด้วยละ เหมือนรูปเกลียวพายุและมีใบไม้อยู่ตรงกลางแน่ะ! และจู่ๆหินยักษ์ประหลาดนี้ก็เปล่งสีเขียวออกมาอีกครั้งแล้วมันก็แตกสลายจนไม่เหลือร่องรอยอะไรนอกจากรอยหลุมนั่น!!
“เฮ้ยมหัศจรรย์ว่ะ นี้ต้องเป็นอุกกาบาตแน่ๆเลย แล้วพวกเราจะกลายร่างได้ด้วยรึปาวเนี่ย”
ไอ้บ้าเอ้ย ถ้าเป็นจริงแบบนี้มันคิดก็ดีซิ สงสัยพวกเราคงง่วงจนเบลอเห็นอะไรมั่วไปหมดแล้วมั้ง หาววว...ง่วงนอนแล้วแหะ ไปนอนดีกว่าเรา แล้วไม่นานพวกเราเพื่อนเกลอก็เดินขึ้นไปนอนด้วยเสียงร่ำไห้ของพี่เมย์ที่อดกินอิกบอิเขียดทุกครั้งก่อนนอน<<อย่างกะวีต้าแนะ~ดื่มวีต้าพรุนแล้วนอน~~O~]
++++++++++++++++++++++เพียงผืนฟ้า........กาลเวลา++++++++++++++++++++++++++
หากคุณมองไปบนฟากฟ้าคุณก็คงเห็นเมฆสีขาว ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสหรือไม่ก็เครื่องบินซักลำที่บินผ่าน แต่ที่แน่ๆนั่นต้องไม่ใช่มนุษย์ที่ยืนเด่นโชว์เบอร์รองเท้าให้คุณดูหรอก แล้วถ้ามีใครยืนบนฟ้าล่ะ เขาจะยืนหลบที่ไหนเพื่อไม่ให้ใครเห็น หลังเมฆนะหรือ...อืม เป็นความคิดที่ดี แต่ที่น่าสนใจกว่านั้นคือสิ่งที่ลอยได้ ต้องไม่ใช่มนุษย์แน่.....
“ท่านดราฟ... ทุกคนที่นั่นได้รับแล้วเช่นกันขอรับ กระผมคิดว่าเราจะได้เจอ จตุรเทพ เป็นแน่แท้ขอรับ”
เสียงดังอย่างนอบน้อมของคนที่คุกเข่าก้มหน้าเอ่ยอย่างภักดีต่อผู้เป็นนาย แววตาสีขุ่นดำหันมามองผู้เป็นทาส ก่อนจะเบือนหน้าแล้วกลับมองลงไปยัง เป้าหมายเก่าอีก..โรงเรียนพะยูนลาดกระบังสงเคราะห์คนมีกะตังค์ หรือมีชื่อย่อว่า DR ที่มาจากคำว่า Darkness Romance ชื่อเต็มที่ไม่เคยมีใครรู้....ความมืดมิดที่อ่อนโยน..
“ทุกอย่างจะกลับไปจุดเริ่มต้นอีกครั้ง ข้าต้องการเห็นสิ่งนั้น...ข้าจะรอ...”
เสียงหนักแน่นนั้นมาจากคองามเรียวระหงของผู้เป็นนาย หรือว่า ดราฟ เขาผายมืออกช้าๆอัญมณีสีมรกตเท่าหัวแม่โป้งลอยอยู่เหนือฝ่ามือนั่นโดยมีรัศมีสีเขียวรอบๆ อัญมณีนั่นตลอดเวลา... และเขาคงจะตกใจมิใช่น้อยเมื่อ อัญมณีที่ถูกเลือก กลับไปตกอยู่ในมือของเด็กผู้หญิงบ้าๆกลุ่มหนึ่งแล้วแบบนี้แผนการกอบกู้อาณาจักรของเขาจะสำเร็จหรอกหรือ?!
+++++++++++++สิ่งที่จะเริ่มต้นใหม่ได้ มีเพียงสิ่งที่สูญสิ้นไปแล้วเท่านั้น++++++++++++++++++
วันออกค่าย
“เย้!! ออกค่ายซักทีเฮ้อ....อยากกลับบ้าน!!!!”
“ฉันก็อยากกลับไปนอนแล้ว!!”
“แต่ฉันอยากกลับไปอาบน้ำ!!”
เพื่อนนักเรียนที่เลิฟของฉันทุกคนต่างรำพันออกมาเป็นคำพูดต่างๆนานาเมื่อการเข้าค่ายผีบ้าผีบอจบลงเสียที ฉันเองก็ดีใจเหมือนกันแต่ที่แย่กว่านั้นคือ พรุ่งนี้เป็นวันจันทร์แล้วทำไมฉ๊านยังต้องไปเรียนอีกเนี่ย!!
“วันอาทิตย์ คือวันที่ คิดจะพัก
ส่วนวันจันทร์ คือวันที่ ฉันจะหนี
วันอังคาร กลับโรงเรียน มาอีกที
วันพุธนี้ ต้องนั่งหน้า ฟังคุณครู
วันพฤหัส กินข้าวผัด ของโรงเรียน
ส่วนวันศุกร์ โอ้แสนทุกข์ งานไม่เสร็จ
ส่วนวันเสาร์ โอ้แม่เจ้า พักอีกที
ทิตย์หน้านี้ อย่าได้มี วันจันทร์เลย.. สาธุ!!”
โอ้O_O ไอ้เบลช่างอัจฉริยะจริงๆกลั่นกรองความรู้สึกออกมาเป็นบทกลอนแสนโดนใจจนได้นะ<<ไอ้เบลแต่งกลอนเก่งอยู่แล้ว] แต่ตอนนี้ฉันขอกรอกยาฆ่าตัวตายก่อนได้ม๊ายยยย โอ๊ยอยากจะบ้านี้ก็ 4 โมงเย็นแล้วจะได้พักก็ไม่ได้พัก ไหนจะต้องไปเรียนอีกเฮ้อ....
>>>>>โปรดติดตามตอนต่อไป
รอนานพอสมควรกับเรื่องนี้แต่ก็..
ตอนนึงอ่านจนตาแฉะกันไปเลยอ่ะนะ-..- เหอๆ
ยังไงก็ช่วยเม้นให้ด้วยน้า~^^
ความคิดเห็น