คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love's - Two
“พะ ... พี่เยอึน! ทำไมพี่มาร้องไห้ตรงนี้แล้ว แล้ว ใครทำให้พี่ร้องไห้ เอ้อ ง่า พี่หยุดร้องไห้ก่อนนะ ปั๊ดโธ่ แล้วพี่แดงซองไปไหนแล้วเนี่ย แฟนตัวเองร้องไห้อยู่ตรงนี้ทำไมไม่มาดูแลนะ ฮึ่ม หยุดร้องไห้ก่อนน้า พี่เยอึน งือ ทำไงดีเนี่ยยย ติ๋มงงค่า~ ><” ทันทีที่เยอึนเงยหน้าขึ้นมา ซอนมีก็ตกใจที่เห็นเยอึนร้องไห้อย่างหนัก จึงวางเค้กทั้งหมดที่ซื้อมา และรีบลงไปนั่งข้างๆ ทนที และถามไถ่ พยายามปลอบด้วยความสบสันอย่างไม่รู้จะปลอบอย่างไรดี ก็แหม เธอเคยปลอบใครซะที่ไหนกันเล่า~
“ซอ ... ซอนมี โฮฮฮฮฮฮฮฮ” เยอึนที่ได้ยินเสียงหญิงสาวที่คุ้นหูจึงเงยหน้าขึ้นมา และเมื่อเห็นว่าเป็นซอนมี ที่มาทักเธอ เธอจึงโผเข้าหาซอนมี และปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะตอนนี้เธออ่อนแอเหลือเกินและต้องการที่พึ่งอย่างสุดกำลัง
“พี่เยอึน ไหนลองเล่ามาหน่อยสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ถึงมานั่งร้องไห้แบบนี้ทั้งที่อากาศหนาว และพี่แดซองหายไปไหน ทำไมไม่มาดูแลพี่ ปล่อยให้พี่นั่งหนาวอยู่ตรงนี่ได้ยังไง ฮึ่ม” หลังจากที่ให้เยอึนยืมอ้อมกอดมาสักพักและเริ่มสงบลงแล้ว จึงดันไหล่เยอึนออกเบาๆ และเริ่มถามไถ่อีกครั้ง
“อืม ฮึก ก็ เรื่องมันมีอยู่ว่า ...”
ย้อนกลับไปช่วงที่เยอึนออกจากบ้าน ( Yeeun Talk)
กรุ๊ง กริ๊ง
‘ยินดีต้องรับค่ะ อ้าว เยอึนเองหรอกเหรอ’ หลังจากที่ชั้นออกมาจากบ้านด้วยความเป็นห่วงแดซองแฟนของชั้นเป็นอย่างมาก ก็มาถึงร้านประจำ ที่เรามักจะมาเป็นประจำ และเมื่อเปิดประตูร้านเข้ามา ก็เห็นพนักงานต้องรับ ที่เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันมาตั้งแต่อยู่โรงเรียน
‘สวัสดีค่ะ พี่แชยอง แล้ว แดซองมาหรือยังคะ’ และเมื่อชั้นทักทายเสร็จก็ถามหาคนที่ตอนนี้ชั้นอยากเจอมากที่สุด
‘มาแล้วจ่ะ นั่นหน่ะ อยู่โต๊ะด้านในนั่นแหน่ะ โชคดีนะ เยอึน’
‘ขอบคุณค่ะ พี่แชยอง ^^’ เมื่อชั้นได้รู้ว่าแดซองอยู่ไหนแล้ว จึงขอบคุณพี่แชยองและรีบเดินไปหาแดซองทันที
‘แดซอง รอนานรึเปล่าคะ’ ชั้นเอ่ยทักทายชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว และเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
‘เปล่าหรอกครับ ผมเพิ่งถึงแค่แป๊ปเดียวเอง’ เขาตอบกลับมา แต่ไม่ได้ยิ้ม ชั้นยิ่งรู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นไปอีก เพราะปกติแล้ว แดซองนั้นเป็นคนยิ้มง่าย แต่ทำไมคราวนี้เขากลับไม่ยิ้มเลยนะ
‘แดซอง เป็นอะไรรึเปล่าคะ เครียดอะไรมารึเปล่า เล่าให้ชั้นฟังได้นะคะ’ ยิ่งเห็นแดซอง ทำหน้ากังวลมากเท่าไหร่ ชั้นก็ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นเท่าไหร่ จึงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงทันทีที่แดซองพูดจบประโยค
‘เอ่อ ก็ Happy Valiantly นะ นี่ ของขวัญครับ’ อ่า จริงสิวันนี้วันวาเลนไทน์นี่นา ชั้นลืมไปได้ไงเนี่ย สงสัยแดซองเป็นกังวลว่าของขวัญขะถูกใจชั้นรึเปล่าสินะ คิกๆ~ น่ารักไม่เปลี่ยนเลยแหะ ^^
‘โธ่ ที่ทำหน้ากังวลเนี่ย เพราะเรื่องของขวัญเองเหรอคะ ไม่เป็นไรหรอก อะไรที่แดซองซื้อให้ ชั้นก็ชอบทั้งนั้นแหละค่ะ ^^’
‘เอ่อ ผมไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอกครับ เพียงแค่...’ เห ไม่ได้กังวลเรื่องของขวัญเหรอ
‘งั้น แดซองกังวลเรื่องอะไรคะ บอกเยอึนได้นะ ชั้นไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้เลย ชั้นเป็นห่วงนะคะ’ ชั้นจึงถามเขาดูอีกครั้ง ชักจะเป็นห่วงมากกว่าเดิมซะแล้วสิ
‘คือ ผม ไม่รู้จะพูดยังไงดี อ่า คือ ผมว่าเรา ต่างคนต่างไปดีกว่ามั้ย’ ต่างคนต่างไปเหรอ หา!! ว่าไงนะ
‘แดซอง ... คุณอยากเลิกกับชั้นเหรอคะ มันเป็นเพราะว่าคุณไม่อยากยุ่งกับชั้นแล้ว หรือเพราะว่าคุณมีคนที่คุณรักอยู่แล้ว ข้อไหนคะ ถ้าให้ชั้นเดานะ คงเพราะคุณมีคนอื่นที่คุณรักแล้ว ใช่มั้ยคะ ชั้นพูดถูกใช่มั้ย’
‘เยอึน .. คุณรู้ .. อย่างนั้นเหรอ’
‘รู้สิคะ แต่เพียงตอนนั้นชั้นแค่ไม่มั่นใจว่าเป็นคุณ แดซอง แต่ตอนนี้ชั้นมั่นใจแล้วหล่ะ ว่าคนนั้นคงเป็นคุณแน่นอน’
‘เยอึน เดี่ยวก่อนนะ คุณฟังผมก่อนนะ’
‘คุณมีอะไรจะแก้ตัวเหรอคะ - -+’
‘ผม ... ผมขอโทษครับ แต่ผมไม่รู้จะบอกคุณยังไงดี ก็เลย ...’
‘ก็เลยปล่อยเลยตามเลยใช่มั้ยคะ ความจริงตอนนั้นชั้นเห็นหน้าคุณ แต่เพราะคำว่าเชื่อใจ ชั้นเชื่อใจคุณ ชั้นเชื่อว่าคุณจะไม่ทรยศชั้นเหมือนกับ ... เหมือนกับยองเจ แต่สุดท้าย มันก็ไม่ต่างกัน ลาก่อนนะคะ ที่ผ่านมาชั้นมีความสุขมากจริงๆ ขอบคุณที่คุณเข้ามาในชีวิตชั้น ทำให้ชั้นมีความสุขมาก และก็ทำให้ชั้นเจ็บปวดยิ่งกว่าอะไร ลาก่อนนะคะ แดซอง ลาก่อน’
‘เดี๋ยวก่อน ...’ หลังจากที่ชั้นพูดจบ ชั้นก็เดินออกมาทันที ไม่ทันฟังที่เขาพูดจนจบ หึ สุดท้าย มันก็เป็นอย่างนี้อีกแล้วสินะ ทำไมนะ ทำไมคะ พระเจ้า ลูกมีความรักไม่ได้เหรอคะ ทำไมทุกครั้งที่ลูกมีความรักกับใครซักคน ลูกต้องผิดหวังร่ำไป เจ็บปวดเป็นเท่าทวีคูณทุกครั้งที่ถูกบอกเลิก ชั้นทำอะไรผิดเหรอคะ ถึงได้แกล้งกันได้ขนาดนี้
‘ฮึก ... ทำไมกันนะ ทำไมกัน!! ฮืออ ฮึก โฮฮฮ’ ชั้นเดินออกจากร้านนั้นมา เดินผ่านพี่แชยอง เดินผ่านใครต่อใครมาเรื่อย ตัดพ้อต่อว่าอยู่ในใจ เมื่อเดินมาได้สักพัก ชั้นก็นั่งลงไปที่พื้นอย่างหมดแรงและร้อง
ไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ต่อให้ใครมองชั้นยังไง แต่ชั้นก็ไม่สนใจ แม้อากาศจะหนาวสักเท่าไหร่ก็คงไม่เท่าใจของชั้นตอนนี้ด้วยซ้ำ ชั้น ... ฮึก ชั้นจะทำอย่างไรต่อไปดี
ย้อนกลับมาปัจจุบัน
“หลังจากนั้น พี่ก็เดินมาเรื่อยๆ จนกว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่เธอ ฮึก มาทักพี่นั่นแหละ”
“หนอยแหน่ะ พี่แดซอง อย่างนี้มันต้องเจอซักหมัด” เมื่อซอนมีฟังที่เยอึนเล่าจบ เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที บังอาจมาทำกับพี่สาวของเธออย่างนี้ได้ยังไง
“ไม่ต้องหรอกซอนมี ปล่อยเค้าไปเถอะ พี่ไม่อยากยุ่งกับคนแบบนั้นแล้วหล่ะ ฮึก” เยอึนเอ่ยห้ามซอนมีที่ทำท่าเหมือนจะไปต่อยใครอย่างนั้นหละ และดูเหมือนเธอ จะเริ่มร้องไห้อีกแล้วสิ
“ง่า พี่เยอึน ไม่ต้องร้องไห้แล้วน้า นี่ๆๆ ชั้นซื้อ เค้กชอกโกแล็ตของโปรดพี่มาด้วยนะ ไปกินที่บ้านกันดีกว่า อ้อจริงสิ พี่คงยังไม่ได้กินข้าวใช่มะ งั้นเดี๋ยวให้พี่ซอนเยทำต๊อกโบกีชอกโกแล็ตดีมะ ฮ่าๆๆ” ซอนมีที่หันไปเห็นเยอึนกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง จึงเข้าไปปลอบอีกครั้ง และวิธีที่เธอคิดออกก็คือ เอาของกินมาล่อนั่นเอง - - 555+
“ฮ่าๆ เธอจะบ้าเหรอ ... หึ ขอบใจนะซอนมี ขอบใจเธอจริงๆ”
.
.
.
.
แกร๊ก แอ๊ดดด ปึง
“กลับมาแล้วค่า~ พาเค้กและคนอกหักกลับมาด้วย~” หลังจากนั่งที่สวนสาธาราณะมาสักพัก ซอนมีกับเยอึนก็พากันกลับบ้าน และเมื่อเข้าบ้านมา เสียงใสของซอนมีก็ดังขึ้น เรียกให้คนผิดเข้มที่นั่งอยู่โซฟาหันมาตามเสียง
“เห คนอกหัก เห้ย เยอึนนี่หว่า ไหนๆๆ มาเล่าให้กันเดี๋ยวนี้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ยูบินที่แปลกใจกับคำว่าคนอกหัก จึงหันไป และตกใจที่เป็นเยอึน เพราะยังไงซะก็ไม่มีทางใช่ซอนมีแน่อยู่แล้ว และเดินเข้าไปพาเยอึนมาที่โซฟา
“เอ้าๆๆ ก่อนเล่านี่ก่อน อ่ะพี่ของพี่ยูบิน เอาไปชิ้นเดียวก่อน ส่วนนี่ อ่ะพี่เยอึน เค้กชอกโกแล๊ตของโปรดพี่ หวังว่า คงจะช่วยปลอบพี่ได้บ้างนะ ... เอ้อ แล้วก็ พี่ซอนเยไปไหนหง่ะ” ซอนมีพูดขัดขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นว่า เยอึนกำลังเตรียมตัวจะเล่า และหยิบเค้กไปให้ยูบินที่โต๊ะ และหยิบของโปรดทั้งของเธอและเยอึนไปให้สาวผมน้ำตาลเข้มที่น้ำตาแอบเริ่มคลอหน่วยแล้ว และเอ่ยถามยูบินอีกที เมื่อนึกขั้นมาได้
“อ๋อ ถ้าเป็นซอนเยละก็ ออกไปก่อนพวกเธอจะมาได้สัก 10 นาทีละมั้ง เห็นว่าจะไป จียง อ่ะนะ”
“เห พี่จียงหน่ะนะ งืมๆๆ ช่างเถอะๆ ... เอ้า โซฮี ของเธอ” ซอนมีที่แปลกใจนิดหน่อย เพราะตอนแรกซอนเยบอกว่า วันนี้คงไม่ได้ไปไหน เพราะควอนจียง คนรักของเธอนั้น ติดภารกิจ จึงพาเธอไปไหนด้วยไม่ได้ แต่ไหงอยู่ๆ ถึงได้เรียกพี่ซอนเยออกไปหละนั้น แต่ก็เลิกสนใจ และเดินหยิบเค้กไปให้คนแก้มกลมที่โซฟาอีกตัว
“...”
“อะไรกัน ขอบใจซักนิดก็ไม่มี หัดพูดกับเพื่อนมากกว่านี้จะได้มั้ยเล่า ยัยซาลาเปา!!”
“แต๊ง”
“-*- ฮ่วย ช่างเธอแล้ว ไปเล่นเกมดีกว่า ฮู๋ เซ็งๆ ...”
Hug กันจะได้มั้ย หนาวยังจะเป็นมั้ย Huh กันเลยเธอจะรู้ ชั้นไม่ได้แคร์ ไม่ใช่แค่ยอม~
“ฮัลโหล พี่แทคยอนโทรมาซอนมีทำไมเหรอ ไหนบอกว่าวันนี้มีนัดกับลูกค้าไง” ซอนมีที่หงุดหงิดจากโซฮี ที่เธอรู้สึกว่า เพื่อนแกล้มกลมของเธอคนนี้จะพูดน้อยมากเกินไปซะแล้ว แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้ และกำลังจะเดินไปอีกห้อง ก็มีเสียงโทรศัพท์ของ แทคยอน แฟนของเธอดังขึ้นซะก่อน
‘อ๋อ พอดีว่า วันนี้ลูกค้าเค้าเลื่อนนัดกระทันหันหน่ะ พี่เลยกะว่าจะชวนเที่ยวด้วยกันได้มั้ยเอ่ย’
“คิดว่าได้นะ เพราะวันนี้ซอนมีก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วอ่ะ อีกอย่าง การบ้านทั้งหมด ซอนมีก็เคลียร์ไปหมดแล้วด้วยแหละ ซอนมีเก่งใช่ม้า”
‘จริงเหรอ เก่งมากซอนมี งั้นเจอพี่ที่ห้างxxx นะ อ้อ ไม่ต้องรีบก็ได้ พอดีว่าพี่เพิ่งออกมาจากร้านที่นัดลูกค้าไว้หน่ะ คิดว่าน่าจะถึงก่อนซอนมีแป๊ปนึงละมั้ง งั้นเดี๋ยวเจอกันนะ ซอนมี’
“ได้เลยพี่แทคยอน งั้นขอซอนมีไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วพอซอนมีไปถึงแล้วจะโทรหาพี่แทคยอนนะ แล้วเจอกันนะพี่แทคยอน”
‘จ้า’
“แหม วันนี้เธอก็ออกไปได้เหมือนนิ เฮ้ออ ทำไมท๊อปของชั้นไม่ค่อยว่างเลยน้า กะจะชวนไปดูหนังซะหน่อย เอาเถอะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่าไป ซอนมี เดี๋ยวพี่จะช่วยปลอบเยอึนมันเอง ไหนๆ พี่ก็ว่างอยู่แล้วหน่ะนะ” ยูบินที่เห็นซอนมีคุยโทรศัพท์แล้วมีชื่อ แทคยอน โผล่มาก็อดแปลกใจไม่ได้อีกคน เพราะทั้งที่จริง วันนี้ซอนมีน่าจะอยู่บ้านกับเธอแท้ๆ
“ขอบคุณน้า พี่ยูบิน อ้อแล้วก็ ระวังเค้กของพี่ด้วยหละ ดูท่าพี่เยอึนจะหิวมาก เค้กของพี่หมดไปครึ่งนึงแล้วนะ อ้อ อีกอย่าง พี่เยอึนยังไม่ได้ทานข้าวเลย ทำอะไรง่ายๆ ให้พี่เยอึนกินด้วยหละ ชั้นไปแต่งตัวก่อนหละนะพี่ยูบิน” ซอนมีพูดขอบคุณคนผิวเข้ม และเอ่ยบอกถึงอีกคนที่กำลังกินเค้กของเธอด้วยหน้าตาเศร้าๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง
“เฮ้ยยยย ไอเยอึน นี่มันเค้กของชั้นโว้ยยยยยยย กินของตัวเองหมดแล้ว ก็ไปหยิบใหม่ซีฟะ ฮ่วยย เฮ้ออ เอาเถอะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เล่ามาให้ชั้นฟังซะดีๆ ว่าเรื่องมันเป็นไงมาไง แกถึงมานั่งอกหักช้ำรักอยู่แบบนี้ อ้อ โซฮี ไปทำมาม่าให้เยอึนมันหน่อยสิ” ยูบินที่หันไปมองตามที่ซอนมีบอก ก็ตกใจที่เยอึนกำลังกินเค้กของเธออยู่จริงๆ ซะด้วย
“อืม”
“ก็ เรื่องมันมีอยู่ว่า ....”
10 นาที ผ่านไป
“หนอยแน่ ไอแดซอง ชั้นก็ว่าอยู่แล้วเชียว เหมือนเคยเห็นมันอยู่กับทั้งผู้ชาย ทั้งผู้หญิงเลย แต่ชั้นไม่กล้าบอกแกอ่ะ กลัวแบบ ไปว่าสุดที่รักอะไรแบบนี้ แต่ก็ เฮ้ออ ช่างมันก็แล้วกัน คิดซะว่ามันอีกประสบการณ์นึงของชีวิตก็แล้วกันนะ” หลังจากที่ฟังยึอนเล่าจบ ยูบินก็ถึงกับอารมณ์ขึ้นเหมือนซอนมี แต่แค่เธอเก็บอาการได้ดีกว่าแค่นั้นเอง และเอ่ยปลอบอีกคนที่ระหว่างที่เล่านั้น เสียงก็ยังขาดห้วงอยู่บ้าง ถึงแม้ว่ามันจะผ่านสักพักแล้วก็ตาม
“อาหารสูตรพิเศษ ย้อมใจคนอกหัก” โซฮีที่ทำอาหารเสร็จเสร็จตอนช่วงที่ยูบินพูดจบ ก็ได้นำมาวางให้อีกคนที่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ตื่นนอนเลย และพูดประโยคเด็ดที่นานๆ จะมีสักประโยค (ที่เธอพูดได้ยาวๆ หน่ะนะ)
“โห โซฮี พูดน้อยต่อยหนักจะเนี่ย ...”
Just One Kiss อยากมีเวลาอยู่ใกล้กับเธอมากกว่านี้~ One Kiss อยากทำอะไรให้เธอมากกว่านั้น~
“คะ” ระหว่างที่ยูบินกำลังพูดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้น เป็นเสียงจากโทรศัพท์ของโซฮีนั่นเอง
‘ผมจองร้านไว้เรียบร้อยแลวนะครับ ที่ร้าน xxx นะครับโซฮี แล้วจะให้ผมไปรับมั้ย’
“เดี๋ยวไปเองค่ะ”
‘โอเคครับ แล้วเจอกันนะครับโซฮี’
“ค่ะ พี่คุณ”
“อ้าว จะออกไปเหมือนกันเหรอโซฮี” ซอนมีที่ลงมาจากชั้น 2 ทั้งได้ยินโซฮีคุยโทรศัพท์พอดี จึงเอ่ยถาม
“อืม”
“งั้นเดี๋ยวไปพร้อมกันเลยนะ พี่เยอึน ยืมโซรี่ของพี่หน่อยนะ” ซอนมีที่ได้รับคำตอบจากสาวแก้มป่อง จึงรวบรัดให้ไปด้วยกันเลย และเอ่ยขอยืมโซรี่ หรือ ช๊อปเปอร์คันโปรดของเยอึน เนื่องจากเธอ 2 คนอยู่ห้องเดียวกัน แถมเมื่อตอนเช้า เยอึนไม่ได้ขับรถไปเองด้วย
“โอเค แต่อย่าให้ลูกรักของชั้นเป็นรอยหล่ะ ไม่งั้นเธอโดนแน่”
“ค้าๆ งั้นก็ไปกันเถอะ โซฮี” หลังจากที่ซอนมีได้รับคำย้ำเตือนแล้วจึงตอบรับและพาโซฮีไปที่รถ และขับออกไปโดยไปส่งโซฮีก่อน และค่อยพาตัวเองไปหาแทคยอนอีกที
.
.
.
.
.
จะดีมั้ย ถ้าชั้นและเธอจะลองขยับเรื่องราว~ ถ้าหากชั้นไม่ขอเป็นเพื่อนเธอเหมือนเก่า~
“เห ว่าไงจ๊ะท๊อป อยู่ในช่วงพักเหรอ ถึงโทรมาหาชั้นได้เนี่ย” คนผิวเข้มที่กำลังคุยกับคนอกหักมามาดๆ เพลินๆ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเอง แต่ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเป็นใคร เพราะตั้งเอาไว้เป็นพิเศษ
‘อืม ออกมาได้ม้า ไหนๆ วันนี้ก็เป็นวันพิเศษทั้งที มาเดทกัน’
“จ้า แต่ ... งืมแป๊ปนะท๊อป นี่ เยอึน แกอยู่คนเดียวได้ใช่ป่ะ พอดีแฟนชั้นโทรมาจะชวนไปเดทแหละ >///< ฮิฮิ” ยูบินที่ตอบตกลงไปแล้ว แต่เธอติดได้ว่า เยอึนเพิ่งจะอกหักมา จะอยู่คนเดียวได้รึเปล่า เพราะทั้ง ซอนเย โซฮี ซอนมี หรือแม้แต่เธอที่ตอนแรกว่าง แต่แฟน ของพวกเธอกลับโทรให้ไปหาซะได้ เลยลองถามอีกฝ่ายดู เผื่อ เธอจะพออยู่คนเดียวได้
“ตามใจสิ เชิญอินเลิฟเถอะ เดี๋ยวชั้นไปเดินเล่นแถวบ้านก็ได้”
“ท๊อป จะไปเจอกันที่ไหนดีอ่ะ”
‘งั้น ที่ประจำหละกัน ชั้นจะไปนั่งรอในร้านนะ เพราะใกล้ถึงแล้ว รีบมาละกัน จะรอ’
“โอเค เดี๋ยวชั้นจะรีบไปนะ จุ๊บๆ 555+ ... เยอึน งั้นเดี๋ยวชั้นไปก่อนนะ อยู่บ้านดีๆ หล่ะ ห้ามคิดสั้นเด็ดๆ เลยเข้าใจมะ” ยูบินที่วางสายจาก มินซึงฮยอน แฟนของเธอแล้ว จึงหันมาบอกเยอึนและกำชับอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
“เออน่า รู้แล้วๆ รีบไปเลยปะ” เยอึนที่รู้สึกหงุดหงิดเป็นพิเศษ เพราะทุกคนที่เหลือ ถูกแฟนของตัวเองโทรให้ออกไปหากันทุกคนเลย เหลือแต่เธอนั่งเหงาหงอยในวันพิเศษแบบนี้อยู่คนเดียว แถมอกหักอีกต่างหาก ฮืออ เศร้า T_T
“ดีแล้ว งั้นชั้นไปก่อนละ อยู่บ้านดีๆ หละ” ยูบินที่พอใจในคำตอบพอสมควรดีบอกลาและกกำชับอีกครั้งก่อนออกจากบ้าน
“เออน่า พูดมากจริง”
.
.
.
.
.
แอ๊ดดด ปึง
“ฮึก เยอึน ฮืออออๆๆๆๆ”
“เฮ้ย ซอนเย O.O”
.............................................................................
ไม่รู้จะพูดอะไรดี 555+ หายไปครึ่งปีกว่า
พอดี ก็นะ นอย + เศร้า เลยรู้สึกไม่อารมณ์จะเขียนขึ้นมาซะดื้อๆ
ก็ขอโทษผู้ที่ยังติดตาม + เม้นให้ข้าน้อยด้วย ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งเลยคร้าบ
ก็ไม่รู้ว่า จะยังมีคนที่ติดตามเรื่องนี้อยู่มั้ย เพราะรู้สึกว่า เม้นน้อยมาก
แต่คนเข้ามาดูเยอะ สงสัยจะไม่ค่อยสนุกแหะ เค้าเลยเข้ามาแล้วก็ไป
ส่วนคนที่เม้นให้ก็ขอบพระคุณอย่างสูงเลย ที่ให้กำลังใจไรเตอร์จอมขี้เกียจคนนี้
จะพยายามอัพตอนต่อไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อรีดเดอร์ที่ยังอ่านอยู่ครับ
เจอกันตอนหน้า ^^
ความคิดเห็น