คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love's - One [ร้อยแล้วจ้า]
“โซวอน พี่รักเธอนะ รักเธอจริงๆ โซวอนครับ” ชายหนุ่มพูดกับหญิงสาวคนรักตรงหน้าของเขา
“พี่รยอวอน” หญิงสาวรู้สึกเขินอายถึงคำพูดของชายหนุ่มที่เธอรักตรงหน้า และไม่ใช่แค่เขินคำพูดของเขาเท่านั้น เพราะสายตาที่จริงจังและจริงใจที่ชายหนุ่มใช้มองเธอนั้น มันหนักแน่น และจริงใจอย่างไม่มีการเสแสร้งดังเช่นสมัยก่อนเลย แม้แต่นิดเดียว
“โซวอน เธอรักพี่มั้ย ช่วยบอกพี่หน่อย นะครับ” เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าหญิงสาว เงียบไปจึงได้พูดคำที่ออกมาจากใจของเขาให้เธอได้ฟังอีก และถามเธอที่กำลังแดงแปร๊ดอยู่ในขณะนี้
“โซวอน ก็รักพี่รยอวอนเหมือนกันค่ะ ^///^” ในที่สุดหญิงสาวก็พูดออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะเขินอายมากแค่ไหน แต่เธอก็ตัดสินใจพูดคำที่ออกมาจากใจของเธอเช่นกัน และส่งสายตาไปให้คนรักของเธอด้วยสายตาจริงใจ และไม่เสแสร้งเหมือนดังชายหนุ่ม
“งั้น อะแฮ่ม นางสาว ลีโซวอน จะรับนาย ชอยรยอวอน เป็นสามีที่แท้จริงของเธอหรือไม่” เมื่อรยอวอนได้ฟังคำพูดที่เขารอคอยแล้ว ก็ได้เริ่มแผนที่เขาได้เตรียมเอาไว้ในทันที
“บ้า พี่อ่ะ เห็นว่าไม่มีบาทหลวงเลยเป็นซะเองงั้นเหรอ พี่นี่ ไม่เปลี่ยนเลยนะ” โซวอนต่อว่าคนรักของเธอเล็กน้อย ด้วยความเขินบวกกับ ตลกขบขัน และที่เธอพูดออกไปแบบนั้นเพราะ ทั้งคู่ได้อยู่ในแท่นทำพิธีของโบสถ์ที่ห่างไกลจากตัวเมืองพอสมควร และขณะนี้ก็ไม่มีบาทหลวงที่คอยทำพิธีอยู่ซะด้วย
“แล้ว จะรับมั้ยหล่ะ” รยอวอนได้ย้ำอีกครั้ง
“รับค่ะ”
“ดี อะแฮ่ม ... นายชอยรยอวอน จะรับนางสาว ลีโซวอน เป็นภรรยาที่แท้จริงหรือไม่ ... รับครับ ... ดังนั้นเมื่อไม่มีใครค้าย ขอให้ทั้งคู่สวมแหวนกันและกันได้” รยอวอนเมื่อพูดจบประโยคก็ได้หยิบกล่องกำหมะหยี่สีแดงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตนออก และเปิดกล่องออกให้เธอได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน
“ว้าว พี่ ... พี่คะ นี่มัน แหวนที่ชั้นบอก ... พี่จำได้ด้วยเหรอคะ” หลังจากได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างในแล้ว โซวอนก็อุทานออกมาด้วยความอึ้ง เพราะเธอเคยพูดกับคนรักของเธอเมื่อตอนไปเดินซื้อของกันว่า ถ้าได้แหวนคู่นี้เป็นแหวนแต่งงานกันก็คงดี ซึ่งเธอไม่คิดว่า ชายหนุ่มจะได้ยินสิ่งที่เธอพูด เพราะเธอแค่พึมพำเบาๆ เท่านั้น เท่านั้นจริงๆ
“แน่นอน เรื่องของโซวอน ไม่ว่าอะไรพี่ก็จำได้หมดทั้งนั้นแหละ เอาหละ หยิบไปนะ แล้วสวมให้พี่ แล้วพี่ค่อยสวมให้เธอนะ” รยอวอนตอบคำถามของเธอเสร็จแล้วจึงบอกให้เธอทำตามพิธีอีกขั้นตอนนึงอย่างเขินๆ นิดหน่อย
“ค่ะ เอาหละ ยื่นมือมาสิคะ ^^” โซวอนตอบรับคำบอกแล้วจึงบอกให้ชายหนุ่มยื่นมือมาเพื่อที่เธอจะได้ทำตามคำพูดของเขา และเมื่อเธอสวมเสร็จ โซวอนก็ยื่นมือไปหาเขา
“อะแฮ่ม คงไม่มีใครขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้หรอกเนอะ งั้นก็ เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้ ^^” หลังจากชายหนุ่มใส่แหวนให้เธอเสร็จแล้ว จึงพูดออกมาอย่างอายๆ และหลังจากที่พูดประโยคสุดท้ายจบ เขาก็ยื่นมือที่ตอนแรกจับมือของคนรักไว้ เลื่อนมาที่ลำคอของหญิงสาว และยื่นหน้าไปใกล้ๆ จนกระทั่งริมฝีปากของทั้งคู่ได้ประกบกัน เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่อาจรับรู้ แต่ตอนนี้ทั้งเธอและเขา รู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิตของเขาและเธอ
“โซวอน พี่รักเธอนะ” รยอวอนพูดขึ้นหลังจากที่ถอนริมฝีปากออก และบอกรักเธออีกครั้ง
“ขอบคุณนะคะ พี่รยอวอนที่รักคนธรรมดาที่แทบไม่มีอะไรดีอย่างชั้น ขอบคุณจริงๆ” เมื่อหญิงสาวได้ฟังสิ่งที่คนรักของเธอพูดออกมา เธอถึงกับน้ำตาไหล เพราะทั้งเธอและเขา ที่จริงไม่น่าจะโคจรมาพบกันได้ แต่สุดท้าย พรหมลิขิตก็ได้ลิขิตให้เธอและเขามารักกันจนได้
“ใครบอกว่าเธอไม่ดีกันละหึ ไม่เอานะ อย่าร้องไห้นะครับ คนดีของพี่” เมื่อเห็นน้ำตาของโซวอนเขาจึงได้ปลอบและยื่นมือไปปาดน้ำตาออกจากหน้าของเธอและสวมกอดเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน
“เราจะรักกันตลอดไปนะ ใช่มั้ย ^^” หลังจากกอดกันสักพักชายหนุ่มก็ได้ดันเธอออกมาและจ้องตาเธอ และถามคำถามเธออีกครั้ง
“ค่ะ เราจะรักกันตลอดไป ^^” และโซวอนก็ไม่ลังเลเลยที่จะตอบคำถามของคนรักของเธอ เพราะสิ่งที่เขาถามมานั้น เธอไม่มีทางปฏิเสธแน่นอนอยู่แล้ว เพราะเธอรักเขาจนหมดหัวใจจริงๆ แล้วหลังจากตอบคำถามเสร็จเธอก็ยิ้มหวาน และรยอวอนก็ได้ยื่นหน้ามาประกบริมฝีปากเธออีกครั้ง ก็พอดีกับที่พระอาทิตย์กำลังตกดินพอดีเหมือนกับเป็นพยานรักให้กับทั้งคู่
นี่จะเรียกว่าจบสมบูรณ์ได้หรือไม่ คำตอบก็คือไม่ เพราะทั้งคู่เพิ่งได้เดินมาถึงทางที่อนาคตจะมีอุปสรรคในการใช้ชีวิตคู่ และคราวนี้ต้องใช้ทั้งความเชื่อใจ ความรัก และความไว้ใจ และการสร้างสิ่งอาจจะเป็นเรื่องง่าย แต่การรักษามันหล่ะ นั่นคือสิ่งสำคัญ บางคนที่ปากแข็งก็ควรจะลดความปากแข็งลง บางคนอาจคิดว่าแค่กระทำมันก็เพียงพอแล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะการพูดมันก็สำคัญไม่แพ้การกระทำเช่นกัน แล้วคุณหล่ะ คุณได้สร้างสิ่งนั้นให้กับคนรักของคุณหรือยัง ถ้าคำตอบคือ ยัง คุณก็ควรทำซะนะ ไม่งั้นจะหาว่าเราไม่เตือน ^^
E.N.D
ปั่ป
“อ้า~ โรแมนติกชะมัดเลย” เสียงหญิงสาวคนนึงที่ดูเหมือนเธอจะเพิ่งอ่านนิยายเล่มใหม่ของเธอจบพูดออกมาด้วยความเพ้อหน่อยๆ
“โห พี่เยอึน เล่มนั้นพี่เพิ่งซื้อเมื่อ 3 วันก่อนเองนะ อ่านจบแล้วเหรอ เร็วไปม้างง” หญิงสาวอีกคนที่เพิ่งลงมาจากห้องมาที่ห้องรับแขกของบ้านบ่นออกมา
“แล้วไงละ ซอนมี จบแล้วก็ซื้อใหม่ได้ อีกอย่างพี่ไม่เหมือนเธอหรอก อ่านแต่หนังสือทดลองอะไรก็ไม่รู้เนี่ยแหละ ยัยเด็กต่างดาว ไม่มีความโรแมนติก” เมื่อได้ฟังซอนมีบ่นอย่างนั้น เยอึนจึงบ่นออกมาบ้าง พร้อมเหน็บแหนมอีกคนในท้ายประโยค
“ว่าไงนะ พี่เยอึน ชั้นไม่ใช่เด็กต่างดาวซะหน่อย อีกอย่าง นั่นไม่ใช่หนังสือทดลอง แต่เป็นหนังสือวิชาวิทยาศาตร์ต่างหากหล่ะ ยัยพี่บ้าหนังสือนิยาย แบร่~” เมื่อซอนมีได้ยินอย่างนั้นเธอก็เถียงตอบทันควันและเหน็บอีกคนคืนบ้าง
“ว่าไงนะ ยัยเด็กต่างดาวสี่มิติ ชั้นไม่ใช่พวกบ้าหนังสือนิยายนะยะ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยเด็กต่างดาววววว” เยอึนที่ได้ยินซอนมีเรียกเธออย่างนั้น เธอก็เดือดปุดๆ และวิ่งไล่ซอนมีทันที และแน่นอน ซอนมีก็วิ่งหนีเธอทันทีเหมือนกัน
“แบร่~ แน่จริงก็จับให้ได้เซ่ แบร่ๆ ยัยพี่บ้านิยาย 555+” ซอนมีที่วิ่งหนีไปก็ล้อเลียนอีกคนไปด้วย ยิ่งทำให้เยอึนเดือดเข้าไปใหญ่
ป๊อก
“หยุดเลยทั้งสองคน อะไรกัน ทะเลาะกันแต่เช้าเลยรึไงหะ ซอนมีก็ด้วย ไปพูดกับพี่เค้าแบบนั้นได้ไงหะ เธอก็เหมือนกันเยอึน วิ่งเล่นกับซอนมีเป็นเด็กๆ ไปได้ หัดใจเย็นกว่านี้ไม่เป็นรึไงหะ” ซอนเยที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว เมื่อได้ยินเสียงตึงตัง เธอก็เดินออกมาจากด้วยชุดผ้ากันเปื้อนสีฟ้า ผืนโปรดของเธอ พร้อมตะหลิวแบบหัวกลม และเห็นเยอึนกำลังวิ่งไล่ซอนมี แถมซอนมีก็ล้อเลียนเยอึนไปด้วย เมื่อซอนมีวิ่งมาใกล้ๆ เธอ ซอนเยจึงเอาตะหลิวตีลงบนหัวของซอนมีเบาๆ ไปหนึ่งที และบ่นทั้งคู่อีกเป็นประโยคยาวๆ เลย
“โธ่ พี่ซอนเยก็ เยอึนเค้าเหน็บแหนมซอนมีก่อนนี่น่า ชั้นก็เลยเหน็บคืนแค่นั้นเองอ่ะ” ซอนมีที่โดนไปหนึ่งป๊อก ก็หยุดวิ่งทันที และเยอึนก็หยุดเช่นกัน และแน่นอน เธอรีบฟ้องซอนเยทันที
“ว่าไงนะ ยัยเด็กสี่มิติ เธอล้อชั้นก่อนนะยะ” เยอึนที่ได้ยินซอนมีพูดอย่างนั้น เธอก็เดือดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งมอดไปหมาดๆ
“หยุด หยุดเลย ทั้งคู่ เธอก็ด้วยซอนมี เลิกแลบลิ้นล้อเยอึนได้แล้ว ไปช่วยพี่จัดโต๊ะดีกว่า อาหารใกล้เสร็จละ ส่วนเยอึน เธอก็ ...”
Sorry Sorry Sorry Sorry …
“เฮอะ เพลงอย่างนี้ ของพี่แดซองชัว” ขณะที่ซอนเยกำลังพูดอยู่ เสียงโทรศพัท์ก็ดังขึ้น และเป็นซอนมีที่บ่นออกมา เพราะถ้าเสียงเพลงนี้ขึ้น แสดงว่า คนรักของเยอึนโทรมาชัว!
“ไม่พูดมากเลยยัยเด็กต่างดาว ... ว่าไง แดซอง โทรมาแต่เช้าเลยนะคะ” เยอึนจึงหันไปพูดกับซอนมีก่อนแล้วจึงรับโทรศัพท์ และแน่นอน เธอเปลี่ยนเป็นพูดเสียงหวานทันทีที่คุยกับแดซอง แฟนหนุ่มของเธอ
‘ก็ คือ ... เอ่อ เยอึนครับ ผมมีเรื่องจะพูดด้วยหน่ะ ออกมาเจอกันได้มั้ย ที่เดิมนะครับ’
“ได้สิคะ อีกประมาณ 10 นาที เยอึนก็ถึงแล้วค่ะ แดซองอยู่ไหนเหรอ” เยอึนที่ได้ยินเสียงแดซองที่ฟังดูเครียดๆ ชอบกล เธอจึงขมวดคิ้วทันที แต่ก็เก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน และถามแดซองอีก
‘ตอนนี้ผมใกล้จะถึงร้านแล้วหล่ะครับ งั้นผมจะรอนะ’
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะคะ” หลังจากที่วางโทรศัพท์ เยอึนรู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก ตอนนี้เธอแทบอยากจะถลาไปให้ได้เลยทันที เพราะรู้สึกเป็นห่วงคนรักของเธอมากๆ
“จะไปหาแดซองเหรอ เยอึน” ซอนเยที่ดูจะเป็นห่วงเยอึนขึ้นมาหน่อย เพราะดูท่าทางเธอจะเครียดๆ ชอบกล สงสัยแดซองต้องมีเรื่องกังวลแหงๆ เพราะเพื่อนเธอคนนี้ จับความรู้สึกของคนเก่งมากๆ
“อืม แต่ชั้นกังวลยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ขอโทษนะ อุตส่าห์ทำอาหารให้ แต่ไม่ได้กิน” เยอึนที่ยังขมวดคิ้วอยู่ตอบคำถามของซอนเย และขอโทษเธอ เพราะ นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้กินกับข้าวฝีมือของเพื่อนเธอ
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เยอึน เดี๋ยวชั้นกินส่วนของพี่แทนเอง เหะๆ” ซอนมีที่เห็นพี่ของเธอเครียดๆ คำพูดที่จะล้อเลียนเป็นประจำของเธอจึงหายไป เป็นคำพูดที่อยากจะให้เยอึนยิ้มออกมามากกว่า เพราะเธอชอบรอยยิ้มของพี่เยอึนมากกว่า หน้าเครียดๆ
“อืม ขอบใจนะซอนมี ไปก่อนละ” เยอึนที่เห็นดังนั้นจึงยิ้มตอบไป ถึงแม้ซอนมีจะชอบล้อเธอบ่อยๆ แต่เวลาที่เธอกังวลหรือเครียดๆ อะไรมา ก็เป็นซอนมีนี่แหละที่ทำให้เธอยิ้มได้เสมอ ‘แดซองมีเรื่องอะไรกันแน่นะ เฮ้ออ ชักจะเป็นห่วงซะแล้วสิ ต้องรีบไปแล้ว’
.
.
.
.
แกร๊ก ปึง
“อ้าว นั่นเยอึนไปไหนละนั่น ยังเช้าอยู่เลยนะเนี่ย ฮ้าววว =O=” หญิงสาวที่พึ่งลงมาจากห้อง เห็นอีกคนที่ใส่รองเท้าเสร็จและคว้าเสื้อโค้ดก่อนที่จะออกจากบ้านทันพอดี จึงได้เอ่ยถามคนที่อยู่ข้างล่างขึ้น
“พี่ยูบินตื่นแล้วเหรอ พอดีพี่เยอึนเค้าไปหาพี่แดซองอ่ะ สงสัยมีเรื่องอีกแล้วแหงๆ” ซอนมีที่กำลังเดินเข้าครัวได้ยินเสียงคำถามจึงหันไป และพี่ใหญ่ในบ้านอีกคน เพิ่งลงมาพอดี และตอบคำถามของเธอ
“อะไรกัน เฮ้ออ ช่างเถอะ พอแฟนโทรมาละทิ้งเพื่อนทุกที ไม่ไหวๆ” ยูบินที่ได้ยินดังนั้น จึงบ่นออกมา เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่เห็นเยอึนรีบผลุนผลันออกไปหาแฟนของเธอ
“แหมๆ ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเองนะพี่ ใครกันน้า เวลาพี่ซึงฮยอนโทรมาทีไร รีบออกไปหาทุ๊กกกกที เฮ้อๆ” ซอนมีที่ได้โอกาส จึงล้อเลียนพี่ใหญ่ของบ้านทันที เพราะด้วยนิสัยที่เธอชอบแกล้งคนอื่นเป็นประจำ
“หนอย ยัยเอเลี่ยน เธอก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอหะ พี่แทคของเธอหน่ะ แทคยอนนั่นหน่ะ แหมๆ พี่แทคอย่างนั้นพี่แทคอย่างนี้ เหอะ” ยูบินที่ออกอาการเดือดเหมือนกัน แต่เธอไม่วิ่งไล่เหมือนกับเยอึนหรอก แต่เธอจะเหน็บกลับมากกว่า เพราะยังไงซะ เธอก็วิ่งตามซอนมีไม่เคยทันอยู่แล้ว
“โห พูดงี้มีจี๊ดเลยนะเนี่ย แต่อย่างน้อย ชั้นก็ไม่บ่อยเหมือนพี่ ...”
“ซอนมี จะมาช่วยพี่ได้รึยัง ส่วนพี่ยูบินหน่ะ ไปแปรงฟันซะก่อนไป แล้วค่อยมาทะเลาะกันต่อ วู้ ไม่ไหวเลยน้า” ซอนมีที่กำลังจะพูดต่อ แต่ซอนเยที่อยู่ในครัวนานแล้ว และรอซอนมีอยู่ ได้ยินซอนมีกับยูบินทะเลาะกัน(อีกแล้ว) จึงเอ่ยห้ามทัพออกไป
“ค่าๆ เอ้อ พี่ยูบิน ยังไม่ได้ไปปลุกโซฮีเหรอ” ซอนมีที่กำลังจะเดินไปที่ห้องครัวนึกขึ้นได้จึงเอ่ยถามยูบินถึงอีกคนที่ยังไม่ลงมา
“ยังอ่ะ งั้นเธอก็ไปปลุกละกัน ตอนนี้ชั้นอยากอาบน้ำอ่ะ” ยูบินตอบคำถามและโบ้ยงานให้ซอนมีทันทีด้วยความขี้เกียจ (อย่าว่าเค้าน้าตัว เค้าล้อตัวเล่นเฉยๆ ><)
“โหยย เอางั้นก็ได้ งั้นพอช่วยพี่ซอนเยเสร็จก่อนค่อยไปละกัน”
“ตามสบาย”
15 นาทีต่อมา
.
.
.
แกร๊ก
“โหย ยัยซาลาเปานี่ ขี้เซาชะมัดเลยแหะ” ซอนมีที่ช่วยงานซอนเยสร็จแล้วจึงเดินขึ้นมาปลุกโซฮีที่ห้องเดี่ยวของเธอ
(* หมายเหตุ : ขออธิบายนึดนึงนิ ห้องนอนในบ้านของสาวๆ มี 3 ห้องนะ แล้วคู่อึนซอนกะยูมินเค้านอนด้วยกัน ส่วนมานดูซาลาเปาหน้ากลมนั้น นอนห้องเดี่ยวจ๊ะ จบการบรรยาย อะคึอะคึ)
“โซฮี ตื่นได้แล้วววว ยัยขี้เซา”
“...” เงียบ
“ยัยมานดู ตื่นนนนนนนนนน”
“...” ก็ยังเงียบ
“สงสัยต้องเอาวิธีสุดท้ายแหระ อะแฮ่ม ยัยโซฮี พี่คุณมาที่บ้านนนนนนนนนนน!!”
“หา!!!”
“คิกคิก ว่าแล้ว วิธีนี้ได้ผลชะงัดเลยแหะ”
“- -++” ชิ้ง
“อะ เอ่อ ชั้นลงไปข้างล่างก่อนนะ รีบมาด้วยละ เดี๋ยวของโปรดเธอหมดก่อนนะ ไปละ ฟิ้วววว” ซอนมีที่พยายามปลุกโซฮีหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ได้ผล จึงงัดวิธีไม้ตายออกมา นั่นคือเอ่ยถึงนิชคุณ แฟนหนุ่มหน้าหวานชาวไทยของโซฮี เพราะส่วนใหญ่ โซฮี จะปฏิกิริยาอัตโนมัติแบบ สายฟ้าแลบกับชื่อนี้เท่านั้น(จริงๆ) และเมื่อเธอตื่นขึ้นมาและเห็นว่า ซอนมีคงโกหกแน่นอน จึงส่งสายตาพิฆาตให้โดยทันที ส่วนซอนมีจึงรีบพูดและรีบเผ่น เอ้ย รีบวิ่งออกไปทันที ก่อนที่เธอจะโดนสายตานั้นจิกไปมากกว่านี้ (เอิ๊กๆ)
.
.
.
หลังทานข้าวเสร็จ
ปึป ( เสียงเปิดตู้เย็นนะ ^^ แหะๆ)
“แหงะ อะไรกันนนนนน พี่ซอนเยยยย เค้กหมดแล้วเหรอ T^T” หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้ว ซอนมีมักจะมาทานเค้กเป็นขนมหวานประจำ แต่วันนี้พอเธอเปิดตู้เย็นออกมา กลับไม่มีเค้กเหลืออยู่ซะแล้ว
“หมดตั้งแต่เมื่อวานแล้วหล่ะ ก็เธอกินไปเองไม่ใช่เหรอ ตอนที่พี่บอกหน่ะ เธอก็บอกว่า เดี๋ยวจะไปซื้อทีหลัง ดังนั้น ถ้าอยากจะกินละก็ ไปซื้อเอาละกันนะ พี่ขี้เกียจออกไปหน่ะ มันหนาว” ซอนเยตอบคำถามของซอนมีบวกกับย้อนความหลังให้เจ้าตัวได้รู้ว่า เมื่อวานได้บอกอะไรเอาไว้
“โหย ก็ดะ งั้นพี่ซอนเย พี่ยูบิน แล้วก็โซฮี จะกินอะไรหล่ะ จะได้ซื้อไปทีเดียวเลย” ถึงแม้ซอนมีจะบ่นออกมาแต่ยังไงซะ เธอก็ต้องไปอยู่ เพราะถ้าเธอไม่ทานเค้กหลังอาหารละก็ วันนี้ทั้งวันเธอจะซึมไปเลยหล่ะ
“งั้นพี่เอา ชอกโกแล็ต สตอเบอร์รี่ แล้วก็บลูเบอร์รี่ชีสเค้กละกันนะ” ยูบินพูด
“ของพี่เอา อืม ไอซ์ชอกโกแล็ต ชอกโกแล็ตพาเฟ่ แล้วก็ เค้กพาสต้า แล้วกัน” ซอนเย
“ชั้นกินได้หมด” โซฮี
“โอเค งั้นเดี๋ยวมานะ ว่าแต่ พี่ซอนเย เสื้อโค้ดของชั้นหละ จำได้ว่า เมื่อวานพี่เอาไปซักนี่” ซอนมีที่ได้รายการมาครบแล้ว และใส่รองเท้าคอนเวิร์ดเตรียมจะออกไปซื้อ แต่นึกขึ้นได้ว่า เมื่อวานเสื้อโค้ดของเธอถูกพี่ซอนเยเอาไปซัก
“อ๋อ ไม่ต้องห่วง ตัวนั้นยังไม่แห้งหน่ะ แต่พี่แขวนอีกตัวของเธอไว้ให้แล้ว อ้อแล้วก็ อย่ากลับมาช้านักละ ข้างนอกมันหนาวนะรู้มั้ย” ซอนเยตอบคำถามของซอนมี และเอ่ยเตือนเธอด้วยความเป็นห่วง เพราะปีนี้ มันหนาวกว่าปีที่ผ่านมาพอสมควรเลย
“รับทราบเพคะ 555+ ไปก่อนละนะ วู้หนาวๆๆๆ”
.
.
.
.
กรุ๊ง กริ๊ง กรุ๊ง กริ๊ง
“ยินดีต้อนรับค่า ไม่ทราบว่า จะรับอะไรดีคะ” เสียงพนักงานที่เคาร์เตอร์เอ่ยต้อนรับเมื่อเสียงเปิดประตูหน้าร้านดังขึ้น เป็นสัญญาณว่า มีลูกค้าเข้ามาที่ร้านแล้ว
“เอ่อ ขอเค้กชอกโกแล็ต 3 ชิ้น ไอซ์ชอกโกแล็ต 3 ชิ้น สตอเบอร์รี่ 4 ชิ้น บลูเบอร์รี่ 2 ชิ้น ชอกโกแล็ตพาเฟ่ 3 ชิ้น เค้กพาสต้า 1 ชิ้น แล้วก็ ขนมเค้กรสมะนาวอีก 2 ชิ้นค่ะ ^^” ซอนมีที่เดินเข้าร้านเค้กที่เธอมักจะมาเป็นประจำเวลาที่เค้กที่กบ้านหมด และสั่งซื้อเค้กที่รวมของทั้ง เธอ ซอนเย ยูบิน โซฮี และที่สำคัญ เยอึนที่เธอตั้งใจจะทำให้เจ้าตัวดีใจด้วยเค้ก เพราะเยอึนชอบทานเค้กชอกโกแล็ตมากเป็นพิเศษ
“ขอทวนรายการก่อนนะคะ ก็มี ... (ขี้เกียจพิมพ์ซ้ำอ่ะ - - แหะๆ) รวมทั้งหมด 18 ชิ้นนะคะ ราคา สองพันสี่ร้อยแปดสิบวอนค่ะ รับมาพอดีนะคะ กรุณารอที่โต๊ะสักครู่นะคะ” หลังจากที่ทบทวนเมนูและบอกราคาเสร็จแล้ว ที่เอ่ยให้ซอนมีนั่งรอไปก่อน และเริ่มหยิบเค้กใส่กล่องตามที่ซอนมีสั่ง
“อ้าวซอนมี เค้กที่บ้านหมดแล้วเหรอ” หนึ่งในพนักงานที่ร้าน ที่เธอพึ่งจะเดินออกมาจากครัวหลังร้าน เห็นซอนมี ลูกค้าประจำของร้าน จึงเอ่ยทักทันที เพราะตอนนี้อยู่ในช่วง สายๆ แล้ว ลูกค้าจึงบางตาไปบ้าง เป็นเรื่องปกติ
“ค่ะ ว่าแต่วันนี้นี่หนาวชะมัดเลยแหะ ว่ามั้ยพี่ยุนฮา” ซอนมีที่เห็นพนักงานในร้านที่สนิทกันทัก จึงเอ่ยตอบและถามคำถามกับอีกคนบ้าง
“555+ ว่าแล้ว แต่ก็อย่างที่เธอบอกแหละ วันนี้ชาร้อนเลยขายดีตั้งแต่เช้าเลยหล่ะ เนี่ย เดี๋ยวพี่ก็ต้องออกไปซื้อใบชามาเพิ่มเหมือนกัน ใกล้หมดแล้วซะด้วย”
“โห งั้นวันนี้พี่ยุนฮาอาจจะมีโบนัสก็ได้นะเนี่ย 555+ เออว่าแต่ พนักงานที่เคาร์เตอร์หน่ะ เพิ่งรับเข้ามาเหรอพี่ เห็นพูดสุภาพกะชั้นจัง” ซอนมีที่เอ่ยอย่างตลกๆ กับพี่ที่สนิทกันอย่างขำๆ และถามคำถามที่กำลังสังสัยอยู่
“อ๋อ เพิ่งรับมา 3 วันก่อนเองหน่ะ ชื่อ ฮยอนอา เห็นเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ นี่ ขยันมากเลยนะ ตั้งใจทำงานสุดๆ เลยหล่ะ แล้วก็เชื่อฟังคำแนะนำด้วย เป็นเด็กดีมากเลย ^^” ยุนฮาตอบคำถามของซอนมีพร้อมกับเอ่ยปากชมฮยอนอาพนักงานใหม่ของร้านไปด้วย
“ท่าทางจะเป็นเด็กดีอย่างที่พี่บอกจริงๆ นะเนี่ย แหมๆ เอ้อ ว่าแต่ แล้วพี่ชุนยองไปไหนซะหละ” ซอนมีเอ่ยชมตามบ้าง เพราะรู้อยู่แล้วว่า ยุนฮานั้นจะไม่เอ่ยชมใคร ถ้าคนนั้นเป็นคนไม่ดีจริง และเอ่ยถึงชุนยอง แฟนสาวของยุนฮา
“ยัยชุนยองนั่นหน่ะเหรอ เหอะ ก็มีเรียนอีกแล้วหน่ะสิ โธ่เอ๊ย วันพิเศษแท้ๆ นึกว่าจะได้อยู่ด้วยกัน ชิชิ” ยุนฮาตอบซอนมีอย่างหงุดหงิดนิดหน่อย เพราะวันนี้เป็นวันพิเศษ เธอจึงหงุดหงิดมากเป็นพิเศษ
“เอาน่า พี่ยุนฮา ก็ตอนนี้พี่ชุนยองเค้าอยู่ม.6 แล้วนี่น่า เตรียมตัวเอ็นอยู่ไง พี่ไม่รู้เหรอ พี่ชุนยองเค้าเคยบอกว่า จะสอบเข้ามหาลัยเดียวกับพี่ให้ได้หน่ะ แล้วพี่คิดอยู่สิ มหาลัยที่พี่อยู่หน่ะ มันเข้ายากนา แล้วพี่ชุนยองเค้าไม่ได้หัวดีเท่าพี่นี่น่า เลยต้องเรียนหนักหน่อย พี่ก็ต้องเข้าใจพี่ชุนยองเค้าหน่อยนะ” ซอนมีที่เห็นยุนฮาหงุดหงิดจึงเอ่ยอธิบายสิ่งที่ชุนยองเคยพูดกับเธอเอาไว้ แต่ว่า จริงๆ แล้ว ชุนยองเค้าอยากให้เก็บความลับต่างหาก
“O///O”
“ซอนมี!! พี่บอกให้เก็บเป็นความลับไม่ใช่เหรอ ไหงไปบอกยุนฮาทำไมเล่า >///<” ซอนมีที่พูดจบก็มองหน้าของยุนฮาที่แดงพอควรและก็มีอีกเสียงที่พูดขึ้นมาหลังจากที่เข้ามาในร้านและแถมยังได้ฟังที่ซอนมีพูดเสียด้วยสิ
“พะ พี่ชุนยอง”
“ชุนยอง!” ซอนมีและยุนฮา พูดแทบจะพร้อมกันเลยทีเดียว แต่แตกต่างตรงที่ ซอนมีพูดเสียงเบาแต่ยุนฮานั้นพูดเสียงดังขึ้นมาหน่อยด้วยความตกใจ
“เอ่อ เค้ก 18 ชิ้นที่สั่งได้แล้วค่ะ” ฮยอนอาที่เดินเข้ามาพอดี หลังจากที่เธอจัดแจงเค้กที่ซอนมีสั่งเสร็จแล้ว และเดินมาให้ที่โต๊ะ และรีบเดินออกไปที่เคาร์เตอร์ทันทีที่เห็นลูกค้าคนใหม่เข้ามาในร้าน
“แหะๆ ขอบคุณค่ะ ก็ ได้เค้กแล้วนี่เนอะ งั้นชั้นไปก่อนนะ บายนะ พี่ยุนฮา พี่ชุนยอง ไปก่อนละ ฟิ้วววว” ซอนมีที่หลังจากรับเค้กมาและเอ่ยขอบคุณเสร็จ ก็พูดเสียงสั่นนิดๆ และทันทีที่จบประโยคเธอก็รีบออกจากร้านทันทีโดยที่ชุนยองรั้งตัวไว้ไม่ทัน
.
.
“ฟู่ เกือบไม่ทันแหน่ะ เหอๆ พี่ชุนยองนี่ เวลาโกรธยังน่ากลัวเหมือนเดิมเลยแหะ เหอๆ พนักงานใหม่เหรอ อิอิ ร้านเค้กร้านนี้นี่ รับพนักงานที่หน้าตาด้วยรึเปล่าน้า แต่ละคน น่ารักไม่ก็สวยๆ กันทั้งนั้นเลยแหะ สงสัยเจ้าของร้านเป็นผู้ชายแหงๆ 555+” ซอนมีที่เอ่ยออกมาหลังจากที่ออกมาจากร้านเค้กได้สักพักแล้ว และพูดพึมพำเบาๆ อยู่คนเดียว และเอ่ยถึงพนักงานคนใหม่ที่ได้เห็นวันนี้
“เหห ... ใครหว่า คุ้นๆ ทำไมมานั่งคนเดียวทั้งๆ ที่อากาศเย็นแบบนี้นะ เหะๆ ได้เวลาคนดีแล้วเรา ... เอ่อ ขอโทษนะคะ ทำไมคุณถึงมานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะนี่คนเดียวละคะ เอ่อ เงยขึ้นมาหน่อยได้มั้ย” ซอนมีที่ระหว่างเดินกลับบ้านอยู่นั้น เมื่อเดินมาถึงสวนสาธารณะที่ต้องผ่านเป็นประจำนั้น เห็นคนนั่งอยู่ที่ชิงช้า แถมใส่เสื้อโค้ดตัวคุ้นๆ ซะด้วย จึงเข้าไปเอ่ยทัก และขอให้เขาเงยหน้า และเมื่อคนคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาแล้ว
“พะ ... พี่เยอึน!”
และสิ่งที่ทำให้ซอนมีตกใจหลังจากที่เงยขึ้นมาก็คือ เยอึน ที่เข้มแข็ง ร่าเริงเสมอ แต่ตอนนี้กลับ ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!!!
มาแล้วววววววววว เฮือกกก เฮียปาร์คร้องไห้ โฮฮฮฮฮฮฮ ร้องทำไมเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ 555+
หึหึ ตอนนี้ก็ได้เผยแฟนหนุ่มของสาวๆ ไปกันเกือบหมดแล้วว เหลือแต่ของพี่มินคนเดียวซึ่ง ก็ยังไม่เฉลยอยู่ดี เอาไว้ตอนอื่นละกันเนอะ 555+
ส่วนแขกรับเชิญพิเศษ นุ้งเห็ดที่น่าร๊ากกกกกกกกกก และยุนฮา ส่วนชุนยองนั้น ไรเตอร์อุปขึ้นมาเอง 555+
วง ใหม่ของนุ้งเห็ด น่ารักทุกคนเคอะ อยากจิกรี๊ดด เออใช่ ตอนนี้ไม่เห็ดแล้วนี่น่า สวย + หุ่นดี + ผมยาวขึ้นเยอะเป็นกองเลยยยยยย กรี๊ดเคอะกรี๊ด น่ารักเป็นบ้าเลยย >////<
นอกเรื่องมากไปหน่อย 555+ สงสัยจังว่าทำไม เรายิ่งแต่งมันยิ่งเน่า แถมการบรรยายแบบอารมณ์
ตรูบรรยายอะไรเนี่ยยยยยยยยยย ถ้ามันงงๆ ก็ขอโทษด้วยค้าบบบบ ไรเตอร์มึนนน @_@ อ๋อยยย
เหอๆๆ ใครที่อ่านแล้วก็ช่วยเม้นๆ หน่อยเหอะนะ พลีสสส~ แถมโหวตด้วยไรเตอร์จะขอบคุณมั่กๆ เลยยย
และอีกอย่าง ที่จะบอกก็ ตามสโลแกนข้างล่างงับ
เม้นมาเรื่องไป ถ้าเม้นไม่มาไรเตอร์ ดอง!!
หุหุ ก็อย่างบอกไปละนะ ดังนั้น อย่าลืมเม้นกันด้วยนะค้าบบบ ไปก่อนละเด้อ เจอกันเสาร์นะ จุบจุบ แต่ไม่บอกว่าเรื่องไหน 555+
ความคิดเห็น