เรื่องวุ่นวายกะนายเด็กดื้อ>,<

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกอันแสนวุ่นวาย

บทที่ 1 วันแรกแสนวุ่นวาย  

        

    “นี่แบ๊งค์  เร็วๆดิ ไปมหาลัยสายแต่วันแรกเลยนะ” พี่นุ่นในชุดนักศึกษาตะโกนเรียกใครบางคน  ซึ่งกำลังอยู่ในห้อง

            “มาแล้วๆ พี่นุ่นอ่ะเร่งกันจัง” แบ๊งค์ในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากในห้อง พร้อมกับบ่นเล็กน้อย

            “ไปสายชั้นไม่รู้ด้วยนะ  ป่ะไปกันเหอะ” นุ่นรีบตัดบท

            “อือ ก้อวันแรกนี่นาขอดูดีหน่อยจิ” แบ๊งค์แย้งขึ้นบ้างพร้อมกับเดินพี่นุ่นในชุดนักศึกษาออกจากห้องไป

            ทั้งสองอาศัยอยู่ในคอนโด ย่านรังสิต  ทั้งคู่เป็นเด็กจากจังหวัดเชียงใหม่ที่มาเรียนในกรุงเทพฯ ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านรังสิตนั่นเอง

            “ไม่ลืมอะไรแล้วนะ” นุ่นทักขึ้น

            “ไม่อ่ะ  ไม่มีแล้ว” แบ๊งค์ตอบ

            จากนั้นทั้งคู่ก้อขึ้นรถเก๋งส่วนตัว โดยมีนุ่นเป็นคนขับ  ออกจากคอนโดไปยังมหาวิทยาลัยที่พวกเขาเรียนอยู่

            ทั้งคู่กำลังจะเข้าศึกษาต่อในชั้นปีที่ 1 ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้นุ่นมีอายุมากกว่าแบ๊งค์แต่เนื่องจากมีปัญหานิดหน่อย  ทำให้ต้องดรอปเรียนในชั้น ม.6 แล้วมาจบรุ่นเดียวกันกับแบ๊งค์  นุ่นเรียนในคณะวิทยาศาสตร์  ส่วนแบ๊งค์เรียนคณะรัฐศาสตร์ ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน

            “เลิกแล้วโทรหาพี่นะ” นุ่นพูดขึ้นตอนที่ส่งแบ๊งค์หน้าคณะรัฐศาสตร์

            “อืม  ค้าบรู้แล้ว  ป้าก็อย่าไปเผลอเคี้ยวหมากให้ใครเห็นล่ะ” แบ๊งค์แหย่เล่น

            “ยะ ชั้นรู้หรอกน่า” นุ่นพูดก่อนขับรถออกไปยังคณะที่ตนเองเรียนอยู่

            แบ๊งค์เดินมานั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะ  กรูส์โดนรุ่นพี่ว๊ากแรงมั้ยเนี่ย แบ๊งค์คิดในใจ ซักพักก็เริ่มมีคนทยอยกันมา  แบ๊งค์มองนาฬิกาเป็นเวลา 8.15น.  มีเสียงรุ่นพี่คนหนึ่งดังขึ้นบริเวณอีกฟากหนึ่งของตึก

            “น้องคนไหนที่เรียนคณะxyaaaa  มารวมตัวกันทางนี้ด้วยค่ะ”  พี่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น  แล้วนักศึกษาปีหนึ่งของคณะรัฐศาสตร์ทั้งหมด ก็ทยอยกันเดินไปหาพี่สาวคนนั้น   เมื่อนักศึกษามากันพร้อมหมดแล้ว  พี่เค้าก็แนะนำตัวเองว่าชื่อ ปอย เป็นรุ่นพี่ของคณะนี้  แล้วพี่ปอยก็ค่อยแนะนำตัว รุ่นพี่คนอื่น ๆ จนหมด  หนึ่งในนั้นมีพี่คนหนึ่งชื่อ พี่ ตั้ม  เป็นพี่ว๊ากที่ดุมาก  เสียงดังขี้โวยวาย

เห็นหน้าแล้วไม่ค่อยสบอารมณ์เลย  แต่ก็ช่างเหอะถ้าเราไม่ไปทำอะไรผิดก็คงไม่โดนว๊ากหรอกมั้ง

            “นี่ ๆ นายชื่ออะไรอ่ะ  เราชื่อแมคนะ“ คนข้าง ๆ ผมถามขึ้น

            “เอ่อ...เราชื่อ....”

            “ไอ้สองคนนั้นทำอะไร  คุยอะไรกันมากมาย  วันนี้เพิ่งวันแรกนะเว้ย พูดอยู่ได้”

ยังไม่ทันได้ตอบ อยู่ดี ๆ พี่ตั้มก็เห็นพอดีเลยด่าซะยกใหญ่   ยอมได้ซะที่ไหนล่ะคับ แบ๊งค์อ่ะยอมใครเป็นซะที่ไหนล่ะ  แหงล่ะก็ลูกคนเดียวนี่นา และนี่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อยมาว่ากันได้ยังไง  เลยสวนออกไป  

“ผมก็แค่พูดคุยแนะนำตัวเฉย ๆ อ่ะ ยังไม่ทันตอบด้วยซ้ำ  ไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย” ทั้งนักศึกษาใหม่ และรุ่นพี่ต่างอึ้งที่เห็นว่า แบ๊งค์กล้าเถียงกับพี่ตั้ม ว๊ากเกอร์สุดโหด

“อ้าว!!!ไอ้นี่  มาวันแรกก็ปีนเกลียวกูเลยหรอมึง”  พี่ตั้มโกรธจัดเมื่อเห็นแบ๊งค์แย้งออกไป

“ไม่ได้ปีนเกลียวซะหน่อย  แค่อธิบายตามความจริงเฉย ๆ “

“ต่อปากต่อคำเก่งนักนะมึง ออกมาข้างหน้าดิ” พี่ตั้มเรียกแบ๊งค์ออกไป  กลัวซะที่ไหนล่ะคับ  อยากทำอะไรก็เชิญ แบ๊งค์ก็เดินออกมาข้างหน้าตามคำสั่ง

“ตัวเล็ก แต่แสบจริงนักนะมึง  ไอ้พริกขี้หนู” พี่ตั้มพูดขึ้นหลังจากเห็นแบ๊งค์เดินออกมาจากที่นั่งในแถว  ความจริงแบ๊งค์ก็ไม่ได้ตัวเล็กเท่าไหรหรอก สูง 170 แต่ที่พี่ตั้มเห็นแบบนั้นก็เพราะว่าในคณะนี้มีแต่คนตัวสูง ๆ รวมถึงพี่ตั้มด้วยที่น่าจะสูง ซัก 185 มั้ง

“ไหนลองแนะนำตัวดิ ว่าชื่ออะไร มาจากไหน” พี่ตั้มสั่ง

“ชื่อชัชพงศ์  ชื่อเล่นแบ๊งค์ มาจากโรงเรียน........จังหวัดเชียงใหม่” แบ๊งค์แนะนำตัว

“มาไกลนักนะมึง  แต่ซ่าไม่เลือกถิ่นเลยวะ” พี่ตั้มเหน็บแนม

“แบ๊งค์ยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย!!” แบ๊งค์แย้งขึ้น

“เออๆๆๆ กุขี้เกียจเถียงมึงแล้ว  เด็กอะไร เถียงคำไม่ตกฟาก” พี่ตั้มยังคงว่าแบ๊งค์ต่อไป  แต่แบ๊งค์อ่ะสิ  ตอนนี้แก้มป่อง  ทำหน้าไม่พอใจไปแล้ว

“แน่ะ!! ไอ้เด็กนี่ยังทำหน้าไม่พอใจอีก กลับไปนั่งที่เลยมึง เดี๊ยะกูโบกให้” พี่ตั้มขู่  แบ๊งค์ก็เลยเดินกลับไปนั่งยังที่ของตัวเอง  โดยที่นักศึกษาใหม่และรุ่นพี่ทุกคนมองเป็นตาเดียว  จากนั้นรุ่นพี่ก็ให้ทุกคนแยกย้ายกันไปพัก  ก่อนจะรวมตัวทำกิจกรรมอีกครั้ง

“เราขอโทษนะ  ที่ทำให้นายต้องลำบาก  แล้วยังโดนรุ่นพี่เขม่นอีก”  แมคเดินเข้ามาแล้วพูดกับแบ๊งค์ที่นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึก

“ช่างเหอะ ไม่ต้องสนใจหรอกเราก็งี้แหละ ไม่ค่อยยอมใคร  ไม่ต้องไปสนใจอะไรมาก”  แบ๊งค์พูด  จากนั้นเพื่อน ๆ นักศึกษาปีหนึ่งทั้งหลายก็ต่างแนะนำตัวกับเพื่อนใหม่กันยกใหญ่  แล้วรุ่นพี่ก็เรียกรวม  โดยจะให้แบ่งกลุ่ม  กลุ่มละ 5 คน แยกกันไปเข้าฐานที่รุ่นพี่จัดไว้ให้  โดยกลุ่มของแบ๊งค์จะมี  แบ๊งค์  แมค  กาวและอีกสองสาวชื่อ  ครีมกับผิง

เราก็เดินยกกลุ่มกันไปเข้าฐานต่าง ๆ ที่มีกิจกรรมให้เล่นมากมาย  จนมาถึงฐานหนึ่งซึ่งมีพี่ตั้มและเพื่อนของเขาเป็นคนคุม  กรูส์จะโดนอะไรอีกมั้ยเนี่ย  แบ๊งค์คิดในใจ 

“ฐานนี้เป็นฐานตอบคำถาม  ไม่ต้องห่วงนะเป็นคำถามง่าย ๆ “ พี่ตั้มพูดขึ้น

“โดยที่พี่พี่จะเลือกคน 1 คนจากในกลุ่ม มาตอบคำถามพี่ 1 คำถาม  ถ้าตอบไม่ได้ก็โดนลงโทษยกกลุ่มละกัน”  พอพูดจบเพื่อน ๆ ของพี่ตั้มต่างทำตาค้าง แบบอึ้งอะไรบางอย่าง ฐานนี้ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะสิ

“เอ่อ.......ผมว่ากติกามันแปลก ๆ ไปนะเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังใช้อำนาจเผด็จการแก้ไขมันอยู่นะ” แบ๊งค์ก็แย้งไปสิครับ มันดูแปลก ๆ ตั้งแต่กติกาแล้วดูเอาเปรียบยังไงก็ไม่รู้

“ก็กูจะเอาของกูแบบนี้อ่ะ มึงจะทำไม  หรือว่ากลัว  ไม่กล้า” พี่ตั้มท้า  โหยยยยยยยย  ใครจะไปยอมล่ะคับ ท้ากันถึงขนาดนี้

“งั้นก็ตามใจ  มีอะไรก็ว่ามาก็แล้วกัน” แบ๊งค์ตอบเนือย ๆ

“งั้นกูเอามึงเนี่ยแหละมาตอบคำถาม  พูดมากดีนัก”

“ได้ไงอ่ะ  เล่นแบบนี้ซะงั้น”

“ทำไม!!!มึกกลัวหรอ”

“ก็ได้!!!!!!!!!!!!!!!!!!ถามมาดิ” แบ๊งค์ตอบพี่ตั้มออกไป

“งั้นกูให้มึงอธิบายดีกว่าพูดมากดีนัก”

“.......(o_O)......” อ้าวเวรเปลี่ยนซะงั้น เผด็จการเต็มขั้นเลยว่ะ

“มึงลองเล่าประวัติโดราเอมอนให้กูฟังดิ  ดูเหมาะกับมึงดี กูอยากฟัง ห้ามผิดนะเว้ย” พี่ตั้มขู่ไม่เลิก  ในใจคงคิดว่าจะเอาชนะได้ ( มารู้ทีหลังคับ พี่เค้าเป็นแฟนพันธ์แท้โดราเอมอน )

“ก็ได้.......โดราเอมอนเกิดที่โรงงานหุ่นยนต์มาซุชิบ้า  เมื่อวันที่ 3 กันยายน ค.ศ.2112  โดยความจริงแล้วโดราเอมอนมีสีเหลือง  แต่หนูกัดหูก็เลยร้องให้ 3 วัน จนกระทั่งสีเหลืองที่เคลือบหลุดออกมาจนเหลือเป็นสีฟ้าซึ่งเป็นสีของตัวโดราเอมอนจริง...................”

แบ๊งค์ก็เล่าไปนานมาก หันไปดูพี่ตั้มอีกที  พี่เค้าทำหน้าอึ้งคับ  ไม่รู้ล่ะสิผมก็แฟนพันธุ์แท้โดราเอมอนเหมือนกัน  พี่เค้าเลยหาทางเล่นงานแบ๊งค์ไม่ได้  เลยปล่อยออกฐานมาโดยทำหน้าเสียดาย  คิดจะเล่นงานแบ๊งค์หรอ  หุหุ.....ไม่มีทาง  แล้วกลุ่มเราก็เดินออกฐานมาคับ

“แบ๊งค์เก่งจังอ่ะ  รู้ประวัติโดราเอมอนด้วย  เราว่าเรารู้ทุกอย่างแล้วนะ เจอแบ๊งค์เข้าไป  ขอคารวะเลย” ครีมพูดขึ้น

“ช่ายๆๆๆ” ทุกคนในกลุ่มพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“แหะ ๆ  (-  -“) ก็นิดหน่อยอ่ะ” ไม่รู้จะตอบยังไงคับ

และแล้วครึ่งวันแรกก็ผ่านไปได้ด้วยดี เพื่อน ๆเค้าออกไปทานข้าวกลางวันนอกมหาวิทยาลัยกันคับ  แต่แบ๊งค์อ่ะไม่อยากไปไหน  ก็เลยไปซื้อขนมกับนมมานั่งกินที่หน้าตึกนั่นเอง กินเสร็จก็นั่งเปิดดูมือถือคับ  กะว่าจะโทรหาเพื่อนที่เชียงใหม่  ได้ข่าวว่าอยู่คณะเดียวกันยกแก๊งค์  ทำเอาครูที่โรงเรียนถึงกับอึ้งว่าติดได้ยังไง  กำลังจะกดเบอร์คับ แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“กินน้อยแค่นี้ล่ะสิ  ตัวถึงได้เล็กเป็นนายพริกขี้หนูแบบนี้” พี่ตั้มคับ เดินมากับเพื่อนอีกสองคน พี่ปอยคับ ( ยังจำได้ป่าว คนที่ประกาศเรียกเด็กมาอ่ะคับ )  และก็พี่ตี๋  พี่คนนี้ตี๋สมชื่อจริง ๆ คับตาเป็นเส้นเดียวเลย

“ให้พวกกูนั่งกะมึงได้ป่าว” โห....มาขอนั่งด้วยนะเนี่ย  พูดซะเพราะโคตรพ่อเรย

“ก็นั่งไปสิคับ  ไม่ได้มีป้ายห้ามซะหน่อย”  แบ๊งค์เริ่มปะทะคารม

“อ้าว!!ไอ้นี่  กวนตีนกูอีกแระ” พี่ตั้มโวย

“พอแล้วตั้ม  หาเรื่องน้องเค้าอยู่ได้” เหมือนนางฟ้ามาโปรดคับ พี่ปอยช่วยแย้ง

“ก็.........”

“เฮ้ย....พอเหอะวะเรามาขอน้องเค้านั่งด้วยนะเว้ย” พี่คนที่ชื่อตี๋เสริมขึ้นบ้าง  หุหุมีความสุขครับ  มีคนเข้าข้างมากมายขนาดนี้  แบ๊งค์มองหน้าพี่ตั้มซึ่งมองหน้าแบ๊งค์อยู่ก่อนแล้ว  โดยสายตาของพี่ตั้มบอกประมาณว่า ฝากไว้ก่อนเหอะ  ผมก็เลยจ้องกลับบ้างพร้อมกับส่งสายตาไปบอกประมาณว่า กลัวซะที่ไหนล่ะ  พี่ตั้มมันก็ยิ่งไม่พอใจดิคับ

“น้องเป็นคนเชียงใหม่หรอคะ”  พี่ปอยถามแบ๊งค์คับ

“คับ”  แบ๊งค์ตอบพร้อมกับผงกหัวงึก ๆ

“อืม........นี่น้องเป็นเด็กปีหนึ่งจริง ๆ หรอ”  พี่ตี๋ถามบ้างคับ

“ใช่คับ  มีอะไรรึเปล่าคับ”  แบ๊งค์งงนิหน่อยอ่ะ  ถามแปลก ๆ

“ก็น้องอ่ะตัวเล็กนิดเดียว  ผอมซะ อย่างกะเด็ก ม.ต้น “

“ แหะ ๆ (- -“) หรอคับ“ งงดิคับ นี่เราดูตัวเล็กขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย

“นี่นายเล่นกีอะไรมั่งรึป่าว” พี่ตั้มถามคับ

“ไม่อ่ะ....ไม่เล่นซักอย่าง”

“ถึงว่าล่ะสิ  ตัวถึงได้ผอมแห้งขนาดนี้อ่ะ” พี่ตั้มพูด

“แล้วเอาเวลาไปทำอะไรหมดล่ะ  เวลาที่ว่างๆอ่ะค่ะ” พี่ปอยถาม

“คือ.......เอาไปเล่นเกมกะเอมเอสเอนอ่ะคับ”ไม่รู้ทำไงคับ  เลยตอบไปตามความจริง

“แค่สองเองอ่ะหรอ  แล้วเล่นกี่ชั่วโมงเนี่ย” พี่ตี๋ถาม

“คับ ถ้าวันปกติ ก้อแค่ช่วงเลิกเรียนอ่ะคับประมาณ ซัก 6-8 ชั่วโมงอ่ะครัลบ”   ทุกคนต่างอึ้งเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของแบ๊งค์  ไม่คิดว่าจะเล่นได้ขนาดนั้น

“โห!!!!!!!น้องเล่นหนักขนาดนี้เลยหรอคะ”  พี่ปอยทำท่าตกใจ

“ไม่น่าล่ะถึงได้ดูผอม ไม่มีแรงแบบนี้อ่ะ” พี่ตั้มพูด

“พยายามลดลงหน่อยนะคับน้อง รักษาสุขภาพด้วย” พี่ตี๋พูดบ้าง

“ค้าบบบบ(-“-)!!!!” โดนรัวเป็นชุดเรยแฮะ  เรานั่งคุยกันไปเรื่อย ๆ คับ รู้สึกว่าคุยกับพี่ ๆกลุ่มนี้แล้วสนุกดีอ่ะคับ พี่ปอยก็สวย ใจดี  พี่ตี๋ก็คุยสนุก พี่ตั้มอ่ะหรอ ก็ดีนะ  ถ้าลดความห่าม เถื่อนลงมาอีกนิด หุหุ  พอถึงเวลาประมาณ 13.30 น. พวกพี่ ๆ เค้าก็พาผมไปรอเพื่อน ๆ คนอื่นที่ลานกิจกรรมข้าง ๆ ตึกคับ ไม่มีอะไรหรอกคับ ก็แค่ให้มานั่งร้องเพลงกันเฉย ๆ

แล้วก็ถึงเวลาเลิกแล้วคับ  อยากกลับบ้าน (คอนโดนั่นแหละ)จัง  อยากนอน ไม่จิ   อยากออนเอ็ม เล่นเกมแล้วแหละคับ สงสัยคงเลิกไม่ได้จริง ๆ โทรหาพี่นุ่นแล้วคับเดี๋ยวก็คงมารับ   พอขึ้นรถอ่ะคับพี่นุ่น ก็รีบแจ้งเหตุยกใหญ่รัวเป็นชุดเลยคับ  ว่าที่คณะของเค้าเป็นยังไงบ้าง  ฟังแล้วก็อิจฉาครับรุ่นพี่ใจดีทั้งนั้นเลย 

พอมาถึงห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า   กินอะไรจนเรียบร้อย  ก็ไม่ไหวแล้วคับขอตัวไปหลับอย่างแรง  จากที่กะไว้ว่าจะไปเล่นเกม  ออนเอม  ไม่ได้ทำหรอกคับ  เหนื่อยมาก  ไม่รู้เหนื่อยอะไรหลับไปไม่รู้ตัวเลยคับ  

...........เป็นไงอ่ะคับตอนแรกเด๋วจะพยายามอัพต่อนะคับ...........