ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คำขาด
ร่างสูงหันไปมองคนตัวเล็กที่ผล็อยไปตั้งแต่ขึ้นรถ เมื่อตอนเช้าตรู่เขาขับรถพาริทออกไปเดินเที่ยวที่สวนดอกไม้บนยอดเขา ที่นั่นมีอากาศเย็นสบายและปกคลุมไปด้วยหมอกหนา ดอกไม้นานาพรรณแข่งกันเบ่งบานรับฤดูหนาวเช่นนี้
หลังจากที่เดินเล่นเที่ยวเล่นกันไปครึ่งค่อนวัน ก็ได้เวลากลับบ้านเสียแล้ว...รู้ตัวอีกทีรถสปอร์ตคันหรูของเขาก็เข้ามาจอดที่ลานจอดรถคอนโดของริทเป็นที่เรียบร้อย
ฝ่ามือหนาเอื้อมตัวไปปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยของคนตัวเล็กก่อนจะลอบมองใบหน้าหวานในระยะประชิดอีกที
ดูยังไงก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเอาเสียเลย
ใบหน้าหวานๆกับตากลมโตที่รับกับจมูกรั้นๆนั้น...อย่างกับตุ๊กตาบลายท์
ภาคินแค่นหัวเราะเล็กน้อยในความคิด ก่อนจะส่งเสียงปลุกริทที่นอนหลับอยู่
"ตัวเล็ก"
"ตัวเล็กครับ ถึงแล้วนะ" มือหนาวางแหมะไปบนโคลงหน้าหวาน นิ้วเรียวยาวไล้ตามใบหน้าที่ได้รูปจนไปหยุดอยู่ตรงที่ริมฝีปากเล็ก
"ตื่นได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวมีต่อยาวนะ...หึ" ริทเบนหน้าหนีอย่างขัดใจที่โดนคนอื่นปลุก ปากเล็กๆส่งเสียงครางอย่างรำคาน
"อื้อออ...แปปนึง.." โตโน่อมยิ้มน้อยๆกับภาพตรงหน้า แต่ก็ยังสาละวนกับการลูบไล้ใบหน้าคนตัวเล็กเล่นอยู่
"ขี้เซาจริงๆแฟนใครเนี่ย"
ฟอดดด...
สันจมูกคม กดลงไปแรงๆที่แก้มนุ่มหนึ่งที กลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆที่ลอยติดจมูก ทำให้ภาคินไม่อยากละใบหน้าออกจากคนตัวเล็กเลยแม้แต่น้อย
ถ้าหากคราวนี้ไม่ตื่น...คงได้ต่อกันอีกยาวจริงๆนั่นแหละ
"อื้อ...พี่โตโน่ !" ดวงตากลมเบิกโพลงอย่างตกใจเมื่อเห็นท่าทางล่อแหลมของอีกฝ่าย ร่างสูงๆที่เกือบจะคร่อมเขาอยู่มะรอมมะร่อ ไหนจะสายตาวิบวับที่ส่งมาอีก
"เฮ่อ..ตื่นได้ซักที นึกว่าจะให้ปลุกแบบขั้นแอดวานซ์ซะแล้ว" โตโน่ยิ้มกริ่ม มือบางผลักอกเขาออกทันทีที่ได้ยินคำพูด
"เอ่อ...ถึงแล้วเหรอ งั้นริทขึ้นห้องแล้วนะ" ริทเปิดประตูก้าวขาออกจากรถแล้วอ้อมไปหยิบกระเป๋า ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงที่นั่งคนขับ
ใบหน้าหวานยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะฉีกยิ้ม
"พี่โตโน่...กลับบ้านดีๆนะ ^^ "
"ครับผม...แต่ว่า" นิ้วยาวจิ้มจึ๊กๆไปที่แก้มป่องๆของตัวเองก่อนจะส่งสายตาแวววับไปให้ริท
ฟอดดด
คนตัวเล็กกดจมูกลงบนใบหน้าคมอย่างเร็วๆก่อนจะรีบผละออก โบกมือน้อยๆแล้ววิ่งขึ้นคอนโดไป ทิ้งให้ภาคินนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
ไปเที่ยวครั้งนี้...ได้กำไรชะมัด
ตอนเช้าตรู่ในมหาวิทยาลัย
ร่างเล็กๆยังคงง่วนกับการคุยโทรศัพท์มือถือขนาดเล็กกับเพื่อนชายคนหนึ่ง เขาเดินหอบข้าวของเดินไปตามทางเรื่อยๆ
"เอ้อ...เซน...ก็อย่างที่เล่าน่ะแหละ แบตโทรศัพท์มันหมดน่ะ.." ริทกรอกเสียงใส่ปลายสาย ก่อนจะหัวเราะคิกคักไปด้วย มือน้อยกระชับอ้อมแขนที่มีแฟ้มอยู่ในมือ
"หือ...เปล่า ก็ไม่มีอะไร แค่เที่ยวเฉยๆ โอ้ยย" ใบหน้าหวานล้มลงกับพื้นอย่างแรงพร้อมกับแฟ้มสีขาวขุ่นที่ตกลงพื้น ริทเงยหน้ามองหญิงสาวร่างบางระหงส์ที่ยืนแสร้งทำหน้าตกใจอยู่ข้างหน้า
"อุ้ย...ขอโทษทีนะริท พอดีไม่เห็นน่ะ ไม่โกรธนะจ้ะ" เกรซส่งยิ้มหวานที่ริทมองแวบเดียวก็รู้ว่ามันจงใจ ! ปากเล็กเตรียมอ้าปากจะด่ากลับแต่แล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในสมองพอดี
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แฟ้มฉันก็ตกเหมือนกันเห็นมั้ยเพื่อนๆ ^^" เกรซก้มลงหยิบแฟ้มสีขาวขุ่นของตัวเองขึ้นมาจากพื้น เพื่อยืนยันความบริสุทธ์ ใบหน้าสวยหันไปขอความเห็นจากเพื่อนสาวของตัวเองที่ยืนยิ้มเหยียดๆมองริท
"อืม...ไม่เป็นไรหรอก" ริทยันตัวเองขึ้นจากพื้นก่อนจะปัดกางเกงเล็กน้อย แล้วกรอกเสียงลงโทรศัพท์ตัวเองต่อ
"ป่าวหรอกเซน ก็แค่โง่เดินชนคนนิดหน่อยน่ะ " คนตัวเล็กตั้งใจเน้นประโยคคำว่า 'โง่' เสียจนเกรซหน้าเหวอ
"ไม่เป็นไรมากหรอก...หึหึ" ริทบอกปัดก่อนจะปลีกตัวออกมาจากกลุ่มของเกรซ ในขณะที่สายตากลมโตของเกรซมองตามไปด้วยความสะใจ
เอาเถอะ ถึงจะโดนหลอกด่าว่า "โง่"
แต่ก็ขอยอมโง่สักวัน คุ้มกับที่ชนมันล้มต่อหน้าคนอื่นจะตาย เหอะ !
'มันแกล้งเดินชนรินเหรอ'
"คงจะอย่างนั้นล่ะมั้ง หึ" ริทยกยิ้มอย่างขุ่นเคืองใจ
'แล้วริทจะเอาไงอ่ะ ' เซนถามเพื่อนอย่างเป็นต่อ ... ไม่แน่ว่าเร็วๆนี้อาจมีอะไรให้สนุกอีกเยอะ
"ก็...เย็นนี้ คอยดูแล้วกัน"
"เหอะ...สะใจมันเป็นบ้า ฮ่าๆ" เกตหัวเราะต่อซิกกับเพื่อนๆสาม-สี่ คนในกลุ่ม ขณะที่เกรซได้แต่นั่งอมยิ้มอย่างสะใจ
"นี่แค่เบาะๆนะ รอดูต่อไปเถอะว่าฉันจะทำยังไงกับมัน ... " เกรซพูดเสียงเรียบ
"แกจะทำอะไรเหรอเกรซ" หญิงสาวอีกคนในกลุ่มเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าสวยแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายแต่ก็ต้องหยุดแต่เพียงเท่านั้นเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนในห้องตะโกนบอก
"วันนี้ส่งรายงาน อ.พรรณวดี นะทุกคน" เกรซกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอก่อนจะหยิบแฟ้มสีขาวขุ่นขึ้นมา
"รายงานฉันหายไปไหนเนี่ย..." ร่างสวยเปิดแฟ้มลวกๆเมื่อหาไม่เจอจึงเทลงบนโต๊ะ...ทันใดนั้นเศษกระดาษต่างๆก็ปลิวว่อนลงบนโต๊ะทันที
"นี่รูปอะไรน่ะเกรซ" วิวถามด้วยความสนใจเมื่อเห็นหลังกระดาษที่ดูเหมือนจะเป็นรูปภาพ เกรซหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
ร่างโปร่งเดินวนไปวนมาเพื่อมาหาเพื่อนหนุ่มตามนัด แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นร่างเล็กๆที่คุ้นตาเลย เซนหันซ้ายหันขวาอีกทีอย่างท้อใจ ก่อนจะได้ยินเสียงริทวิ่งมาอย่างกระวีกระวาด
"ริท...ไปทำอะไรมาเนี่ย" เซนมองสภาพคนตัวเล็กที่วิ่งมาเหงื่อชุ่ม ที่ใบหน้าหวานแดงปลั่งด้วยความเหนื่อย
"กะ...ก็...แฮ่กๆ ไปสระน้ำกลางมหาลัยมาน่ะ" ริทตอบกลับทั้งที่ตัวเองยังพยายามสูดอากาศหายใจเข้าปอดอยู่
"ไปทำไม..." ยังไม่ทันที่เซนจะถามจบ ก็ได้ยินเสียงร้องเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นดัง ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...
"แก...! อีหน้าด้าน ไปตายซะ !!" ใบหน้าที่เคยสวยหวานกลับกลายเป็นใบหน้าที่มีสภาพกระฟัดกระเฟียดราวกับไปฟัดกับตัวอะไรมา เกรซแยกเขี้ยวก่อนจะดึงคอเสื้อริทอย่างแรงจนริทร้องโอ้ย
"โอ้ยยย...แค่กก" ร่างโปร่งได้แต่ยืนอึ้งที่เห็นเพื่อนตัวเองโดนทำร้าย ข้อมือบางของริทพยายามดันตัวของเกรซให้ออกห่างแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล ใบหน้าของหญิงสาวขึ้นสีแดงสดด้วยความโกรธแค้น เกรซผลักริทอย่างแรงจนร่างบางลอยปลิวไปกระแทกกับกำแพง
"ฉันจะฆ่าแก...ตายไปซะ! อยู่ไปก็รกโลก " คนร่างเพรียวตะโกนด้วยความเดือดดาล มือเรียวกำคอเสื้อริทแน่นจนขึ้นเป็นเอ็น เกรซจิกหัวของริทขึ้นมาอย่างแรงก่อนจะจับกระแทกกำแพง
ปั่ก...ปั่ก
"ซะ...เซนนน อั่กก...กะ..แก ปล่อยนะ" ริทพยายามตะเกียดตะกายออกจากเงื้อมือของหญิงสาว ร่างบางตะโกนเรียกเพื่อนที่มัวแต่ยืนตาค้าง
เซนได้สติทันที มือบางคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดโทรออก
'พี่โตโน่'
ตื๊ดดดด ตื๊ดด...
"ฮัลโหล...พี่โตโน่เหรอ มาที่ข้างตึกนิเทศน์ด่วน เกรซกำลังอาละวาดจะฆ่าริทแล้ว" เซนกรอกเสียงใส่ด้วยความร้อนรน
ผลั่ก...ผลั่ก
"ปะ..ปล่อย" ร่างเล็กผลักตัวเกรซออกอย่างแรงก่อนจะกุมศรีษะของตัวเองที่มีหยดเลือดสีแดงไหลลงมาอาบใบหน้า
"ฮึ่ก...แก ถ้าแกไม่ตายวันนี้อย่ามาเรียกฉันว่าเกรซ ! " เกรซทำท่าจะพุ่งไปหาริทอีก แต่คนตัวเล็กอาศัยความเร็ววิ่งไปถึงคอเสื้อเกรซก่อนจะผลักไปที่กำแพงอย่างแรงมือบางกำแน่นด้วยความโกรธแค้นใจ ริทกระชากศรีษะของเกรซอย่างแรงจนเส้นผมหลุดออกมาเป็นจุก
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด " เกรซกรีดร้องด้วยความเจ็บ ริทหายใจถี่ๆก่อนจะกระชากหัวของเกรซให้โขกกำแพงอย่างแรง
"กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะ อีบ้า..กรี๊ดดด หัวฉัน !" เกรซส่งเสียงอย่างเจ็บปวด ผิดกับอารมณ์ของริทที่ตอนนี้พุ่งขึ้นสูงเสียจนน่ากลัว ใบหน้าหวานจิกสายตามองคนตรงหน้าอย่างเจ็บแค้น มือบางโขกหัวของเกรซกับกำแพงด้วยความแรงอีกหนึ่งทีอย่างสะใจ
"ริท...ริท " เสียงเซนที่เรียกเขาอย่างร้อนรนทำเอาริทผละมือออกจากศรีษะบาง เกรซรีบพุ่งหาริททันทีเมื่อได้โอกาส มือเรียวจัดการกระชากหัวริทชนกำแพงอีกครั้ง
ผลั่กกกก...ผลั่กกก
"โอ้ยยย...ฮึก เกรซ ปล่อย ริทขะ..ขอโทษ ฮึก ริทเจ็บบ ฮือออ" ใบหน้าหวานกล่าวเสียงสะอื้น น้ำตาสีสวยหยดมาไหลรวมกับเลือดสีข้น
"อีตอแหล อีบ้า อี..." เกรซแผดเสียงด่าด้วยความอัดอั้น แต่แล้วร่างของเธอก็ถูกผลักอย่างแรงจนกระแทกกับกำแพงแล้วล้มลงกับพื้น
"โอ้ยยยย ! อี...พะ...พี่โตโน่" ร่างระหงส์เงยหน้าไปมองอย่างตกใจที่เห็นโตโน่ยืนอยู่ สายคาคมปลาบของเขามองเกรซอย่างเรียบนิ่ง ยิ่งเสียจนใจหาย
"พี่โตโน่..เกรซ ม่ะ..."
"ฮึก...ฮึกก ฮืออออออ ริทเจ็บ" เสียงของเกรซแทบจะโดนริทกลมไปเสียสิ้น มือบางกุมศรีษะของตัวเองอย่างเจ็บปวด ใบหน้าหวานสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ภาคินรีบวิ่งไปประคองตัวริททันที
"ริท...ทนหน่อยนะ เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ " ร่างสูงประคองริทผ่านหน้าเกรซไป โดยไม่คิดที่จะเหลียวหลังกลับมามองด้วยซ้ำ เกรซน้ำตาไหลอย่างแค้นใจ มือสวยแตะที่ศรีษะตัวเองเบาๆก็พบว่ามีเลือดไหลออกมา
"พี่โตโน่ ! กลับมานะ อีนั่นมันมารยา พี่โตโน่" เกรซตะโกนอย่างเหลืออด โตโน่หยุดยืนกระทันหันก่อนจะหันกลับมามองด้วยแววตาเย็นชา
"เกรซ ต่อจากนี้เราขาดกัน "
....................
"ม่ะ...ไม่จริง พี่..โต ฮึก...ไม่ ไม่นะ ฮืออ ไม่ ม่ายยยยยยย "
++++++++++++++++++++++++++++++
สัญญาว่าจะไม่มามุกนี้อีก 5555
ตอนนี้แลดูไรท์ จิตๆเนอะ หากใครอยากอ่านอย่างสะใจโปรดติดตามตอนต่อๆไปนะจ้ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่เป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆคนนี้มีกำลังใจและเขียนต่อนะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น