[Fic] Fake Or Love หลอกหัวใจใส่ไฟแค้น {โน่ริท}

ลำดับตอนที่ #7 : อ้อน

"เอางี้ ริทมาขี่หลังพี่มา"


"จะดีเหรอ พี่โตโน่" ริทดูมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย ถึงตัวของเขาจะเล็กก็จริงแต่น้ำหนักก็คงมากใช่ย่อย ไหนจะรวมกระเป๋าเสื้อผ้าอีกใบสองใบ กว่าจะไปถึงร่างสูงก็คงจะเมื่อยไม่น้อย


"เอาน่า...ขึ้นมาเถอะ พี่ไหว" ใบหน้าคมเข้มยิ้มมุมปากแล้วย่อตัวลงราวกับจะบังคับคนตัวเล็กกรายๆว่ายังไงก็ต้องขึ้นหลังเขา ริทยืนชั่งใจสักพักก่อนจะตัดสินใจทิ้งน้ำหนักตัวลงบนหลังกว้างๆของภาคิน


"อึ๊บ" ขายาวๆสาวเท้าก้าวขึ้นเขาอย่างทุลักทุเลพอสมควร ด้วยน้ำหนักที่มากเกินมาตรฐาน แต่กระนั้นภาคินก็ไม่ได้คิดที่จะบ่นออกมาแม้แต่เล็กน้อย ริทได้แต่กอดคอคนตัวโตหลวมๆอย่างเกรงใจ


"พี่โน่...เมื่อยป่าว"


"ไม่เมื่อย ตัวริทเบาจะตาย" ใบหน้าหวานอมยิ้มน้อยๆก่อนจะกระซิบข้างหูภาคินเสียงเบา


"โกหก"


"อ้าว พี่พูดจริง ไหงมาว่าพี่โกหกเนี่ย" ภาคินแสร้งทำเสียงงอน แต่ริทกลับหัวเราะน้อยๆ


"เชื่อก็ได้ ว่าแต่ ทำไมมันไกลจังเลย ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วย" ริทมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง ป่ารกทึบที่ว่ามืดตอนนี้กลับมืดกว่าเดิมเสียอีก เสียงจิ้งหรีดเรไรพากันส่งเสียงร้องระงม เพิ่มบรรยากาศป่าตอนกลางคืนได้ดียิ่งนัก



"ไม่ไกลแล้วล่ะ พี่เริ่มเห็นหลังคาแว๊บๆแล้ว"



"เอ่อ...มันจะใช่บ้านเราเหรอ"  ริทชะโงกมองหลังคาสีส้มอ่อนที่ตอนนี้ตัวบ้านค่อยๆปรากฎให้เห็น ป้ายสีขาว น้ำเงินที่แขวนอยู่ตรงบานประตูทำให้เขาอ่านตัวเลขของบ้านช้าๆก่อนจะเอ่ยถามคนตัวสูง


"พี่โตโน่ ของเราบ้านเลขอะไรอ่ะ"


"หืมม...6868 มั้ง" ริทฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบ เพราะบ้านหลังแรกที่เขาเห็นเป็นบ้านหมายเลข '6868' พอดีน่ะสิ



"เย้...ถึงแล้วๆ" ภาคินเงยหน้าขึ้นมองเลขบ้านก่อนจะเดินเข้าไปแล้ววางคนตัวเล็กไว้ที่ม้านั่ง เขาหยิบกุญแจบ้านขึ้นมาไขสองสามที ก่อนที่บานประตูไม้จะเปิดออกเผยให้เห็นห้องภายในบ้าน



"นั่งรอพี่แปปนึงนะตัวเล็ก" ร่างสูงจัดการนำข้าวของที่ขนมาเข้าไปในบ้านไม้หลังไม่ใหญ่มากนัก กระเป๋าเป้ถูกวางลงที่ห้องนอนขนาดกลางซึ่งมีเตียงคู่อยู่หนึ่งเตียงเขาจัดแจงเปิดไฟเปิดแอร์ก่อนจะเดินออกมารับคนตัวเล็กที่นั่งตบยุงอยู่หน้าประตู



ใช้เวลาเพียงไม่นานนักทั้งคู่ก็อาบน้ำแต่งตัวมานั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนอนเรียบร้อย คนตัวเล็กงุ่นอยู่กับการเช็ดผมเปียกหมาดๆให้โตโน่โดยไม่ได้สนใจรายการทีวีที่เปิดทิ้งไว้


"พี่โตโน่..."


"หืมมม..."


"แล้วนี่ กลับเมื่อไหร่เหรอ" ริทอ้อมแอ้มถามไป แต่ใจจริงก็ไม่อยากรู้หรอกว่าจะกลับวันไหน เขาไม่คิดอยากจะกลับด้วยซ้ำ


"อืมม...ก็เรื่อยๆอ่ะ ทำไม อยากลับแล้วเหรอ" โตโน่ถามลองเชิง ใบหน้าหวานส่ายน้อยๆในขณะที่มือเล็กก็ยังคงขยุ้มผมสีดำของร่างสูงไปมา


"เปล่าซักหน่อย...ริทแค่กลัวจะมีคนเป็นห่วงพี่โตโน่น่ะ" ร่างสูงเงียบขึ้นมาทันที  มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือริทอย่างแรงจนคนตัวเล็กตกใจ


"เอ่อ...ริท ไม่ได้ตั้.."


"ริท...ริทครับ" ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงขอบเตียง มือหนาของเขายังคงกุมข้อมือริทเอาไว้เหนือศรีษะ



".........."



"ริทไม่เชื่อใจพี่เหรอ...พี่อยากอยู่กับริทนะ "  สายตาของภาคินจ้องมองมาที่คนตัวเล็กอย่างลึกซึ้งราวกับจะสื่อความหมายตามที่พูดไป


"พะ...พี่โน่"


"ริทพี่..." มือหนาดึงศีรษะเล็กลงมาต่ำจนใบหน้าประชิดกัน ริทหลับตานิ่งก่อนจะรู้สึกถึงริมฝีปากที่ประทับกันอย่างเบาๆ



พรึ่บ !


"เฮ้ยยย " เสียงอุทานของร่างสูงปะปนกับไฟฟ้าที่ดับพรึ่บอย่างรู้จังหวะ ทำเอาริทสะดุ้งสุดตัว คนตัวเล็กรีบกระโดดใส่ภาคินอย่างอัตโนมัติ


"ฟ..ไฟดับ" ริทพูดเสียงสั่น มือน้อยๆพยายามเกาะตัวชายหนุ่มที่ตนนั่งทับไว้แน่น


"สงสัยเขาจะตัดไฟแล้วมั้ง ... งั้นเรานอนเลยดีไหม" โตโน่ควานหาโทรศัพท์มือถือของตัวเองในกระเป๋า ก่อนจะนำขึ้นมาส่องตรงเตียงแล้วปีนขึ้นไปนอนโดยมีมือเล็กๆของริทเกาะสอยห้อยตามไปด้วย



"พี่โตโน่.."


"........."


"พี่โตโน่~" คนตัวเล็กสงเสียงง้องแง้งอย่างเด็กๆเมื่อชายหนุ่มข้างกายไม่ขานชื่อสักที



"หืมมม" ภาคินหันหน้ามามองคนตัวเล็กข้างๆอย่างงงๆ


"ริท...กลัวอ่ะ" คำตอบแผ่วๆของริททำเอาชายหนุ่มกลั้นหัวเราะ ที่แท้ก็กลัวผีนี่เอง...นึกว่าอะไร


"ไม่ต้องกลัวหรอก พี่อยู่ข้างๆนี่ไง" ภาคินเอ่ยเสียงนุ่ม ฝ่ามือหนาโอบกอดและกระชับร่างเล็กเข้ามาใกล้ๆ ริทขยับเข้ามาในอ้อมกอดอย่างว่าง่ายรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่ออยู่กับคนคนนี้



"พี่โน่กอดริททั้งคืนนะ" ริทพูดเสียงหวาน โตโน่ยกยิ้มนิดๆสายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่มองเขาตาแป๋วผ่านความมืดเหมือนเด็กน้อยที่อ้อนแม่


"ครับผม...จะกอดให้เป็นคนคนเดียวกันเลย หึหึ" โตโน่ตอบรับแต่กลับส่งเสียงเจ้าเล่ห์ไปให้  ร่างบางซุกศีรษะเล็กแนบอกอุ่นก่อนจะผลอยหลับไปอย่างลืมตัว

ในขณะที่ร่างสูงลูบปรอยผมน้อยๆของริทไปมาราวกับจะกล่อม


แล้วทั้งคู่หลับไปในที่สุด.......




อากาศเย็นสบายบนยอดเขาเช่นนี้ ทำให้ริทอดไม่ได้ที่จะกางแขนออกไปรับลมนอกกระจกรถ สายลมตีผ่านหน้าหวานไปเป็นระลอก เสียงนกกาพากันร้องระงมไหนจะกลิ่นต้นไม้ กลิ่นธรรมชาติที่ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วถนนอีก



"อากาศเย็นดีจังเลยเนอะ" ริทหันมายิ้มให้คนขับรถที่นั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี


"ครับ ริทอยากไปเที่ยวไหนไหม" ร่างสูงหันมากลับมายิ้มให้ริทที่ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง


ตอนนี้เขาอยู่ที่ลำปาง...หากจะไปเที่ยวก็คงต้องไป


"ริทอยากไปเชียงใหม่"




ทั้งคู่แวะเที่ยวดูนู่นดูนี่จนเกือบเย็น รถสปอร์ตคันหรูถึงได้ขับมาจอดในโรงแรมชื่อดังที่อยู่ใจกลางเมืองเชียงใหม่ ร่างสูงตรงไปล็อคอินก่อนจะนำข้าวของไปเก็บที่ห้องพัก บรรยากาศที่นี่ดูหรูหราสมกับเป็นโรงแรมห้าดาว  ริทเดินมองนู่นมองนี่จนเพลิน กว่าจะก้มมองนาฬิกาก็ปาไปสองทุ่มแล้ว


"ริทไปเดินเล่นข้างล่างไหม เห็นพนักงานบอกว่ามีถนนคนเดินด้วย"


"ไปสิ"


มือหนาไม่รอช้าคว้ามือของริทไปจับแล้วจูงออกไปจากโรงแรมทันที

ภายในถนนคนเดินผู้คนเดินกันขวักไขว่พลุกพล่านไปหมด มีของขายวางอยู่ตามทางทั้งสองข้างอย่างแน่นขนัด




"พี่โน่ๆ ซื้อสายไหม" ริทชี้ไปที่ขนมสายไหมสีชมพูที่ฟูฟ่องน่ากินพลางเขย่าแขนของโตโน่ไปมา


"คร๊าบบ"


ริทรับขนมสายไหมจากลุงคนขายมาก่อนจะกัดไปหนึ่งคำแล้วยื่นไปให้ร่างสูงกินด้วย


"เฮ้ย พี่โน่อย่ากินอย่างนั้นสิ น้ำลายติดหมดแล้วเนี่ย" ภาคินละออกมาจากสายไหมแล้วเห็นว่าน้ำลายของเขาติดกับสายไหมเป็นก้อนๆ


"กินๆไปเถอะ น้ำลายพี่ไม่สกปรกหรอก ริทก็กินออกจะบ่อย" คนตัวเล็กรีบตีเพียะไปที่แขนอีกคนอย่างเขินอาย


"พูดอะไรก็ไม่รู้" ริทพูดก่อนจะกัดสายไหมกินอีกคำ คราวนี้โตโน่กัดสายไหมตรงที่มีน้ำลายริทไปด้วย


"เห็นมั้ย พี่ยังไม่รังเกียจริทเลย ให้พี่กินจากปากริทยังได้" ร่างสูงพูดอย่างเจ้าเล่ห์แต่สายตายังคงเหลือบมองริทอย่างสื่อความนัยน์


"บ้า"




"พี่โน่ๆแหวนสวยไหม" ริทหยิบแหวนเงินวงเล็กขึ้นมาให้คนตัวโตดู แสงสีเงินวาววับของมันส่องประกายเล็กๆยามเมื่อต้องแสงไฟ


"ถ้าซื้อคู่ เดี๋ยวสลักชื่อให้ฟรีนะครับ" คนขายรีบออกตัวเสนอโปรโมชั่นเมื่อเห็นริททำท่าทางสนใจ


"งั้นเอาคู่นึง" โตโน่ควักกระเป๋าตังค์ออกจากกางเกง  ใบหน้าหวานยิ้มกริ่มก่อนจะเขียนชื่อลงไปในกระดาษให้คนทำ


Tono & Ritz


"มา เดี๋ยวพี่ใส่ให้" ร่างสูงคว้านิ้วเรียวยาวของริทขึ้นมา แล้วบรรจงสวมแหวนเงินลงไปบนนิ้วนาง


"ทำไมมันเขียนว่า Tono ล่ะ" ริทอ่านแหวนที่นิ้วของตัวเองอย่างงงๆ


"ก็ริทใส่ของพี่ แล้ว พี่ก็ใส่ของริทไง" โตโน่ยกนิ้วของตัวเองขึ้นมาแล้วยื่นมาที่คนตัวเล็ก ริทอมยิ้มน้อยๆก่อนจะสวมแหวนที่มีชื่อเขาลงบนนิ้วของภาคิน





"พี่โน่ๆ ดูสิตรงนี้มีร้านถ่ายสติ๊กเกอร์ด้วย" ริทชี้อย่างตื่นเต้นไปที่ซุ้มเล็กๆที่มีผ้าสีชมพูคลุมอยู่ มันเป็นร้านถ่ายสติ๊กเกอร์นั่นเอง


"ริทอยากถ่ายไหม"


"ถ่ายสิ ^^" ร่างบางฉุดข้อมือของภาคินให้เดินไปในซุ้ม ซึ่งข้างในมีเครื่องถ่ายสติ๊กเกอร์อยู่


"อืม...เอาแบบ 6 ช็อตแล้วกันเนอะ"  ริทจิ้มจึ้กๆลงไปบนเครื่องถ่าย  ก่อนจะละออกมาส่งยิ้มหวานให้กล้อง

แชะ


ริทชูมือขึ้นสองนิ้วตามด้วยโตโน่ที่ทำตาม


แชะ

คราวนี้มือหนาคว้าคอของริทอย่างแรงแล้วจ้องหน้าลงไปสบตาหวาน ริทซึ่งยังงงๆจึงทำหน้าเหวอเท่านั้น

แชะ

พอได้สติริทก็โอบคอโตโน่พลางยื่นหน้าหวานเข้าไปใกล้ๆ ครั้งนี้เป็นฝ่ายโตโน่ที่อึ้งบ้าง

แชะ

ร่างสูงประกบจูบลงไปทันทีอย่างลึกซึ้ง ทำเอาริทสติกระเจิดกระเจิง

แชะ

ริทรีบผละออกมาอย่างเขินอาย ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีแดงอมชมพูนิดๆ

แชะ

ภาคินจัดการหอมแก้มฟอดใหญ่ลงบนแก้มนุ่มทันทีด้วยความหมั่นไส้


ติ๊ดติ๊ดติ๊ด



รูปถ่าย 6 ช็อตจำนวน 2 ชุดค่อยๆเลื่อนออกมาจากตู้ถ่าย โตโน่รีบคว้ารูปถ่ายขึ้นมาดูก่อนจะยิ้มกริ่ม


"โอ้โห...ถ่ายรูปขึ้นเหมือนกันนะเรา" ริทรีบแย่งรูปถ่ายมาดูบ้าง


"เอ่อออ..."  


"ริทว่ารูปติดเรทป่ะ หึหึ" ร่างสูงหัวเราะน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์ เพราะรูปที่ออกมาทั้งหมดแต่ละรูปเด็ดๆทั้งนั้น คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรแต่หยิบรูปของตัวเองใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกจากซุ้มทันที


"พี่โน่....ดูนั่นสิ"


"พี่โน่ อันนั้น..."



ทั้งสองพากันวิ่งวุ่นเข้าร้านโน้นร้านนี้อย่างสนุกสนาน เสียงเจื้อยแจ้วของริทที่เรียกโตโน่นั้น ฟังดูน่ารักอย่างประหลาด น่าแปลกที่ภาคินไม่ได้รู้สึกรำคานคนตัวเล็กแต่อย่างใด เพราะถ้าหากเป็นคนอื่นเรียกเขาบ่อยๆอย่างนี้แล้ว เขาอาจจะรำคานไปแล้วก็ได้


หรือว่า...เขาจะชอบริทเข้าแล้วจริงๆ