[Fic] Hostage จองจำหัวใจ {โน่ริท}

ลำดับตอนที่ #5 : ชีวิตแค่โดน...ทำร้าย

"อื้อออ" มือบางยกขึ้นขยี้เปลือกตาสวยเบาๆพลางกระพริบตาปริบๆปรับระดับกับแสงสว่างที่ส่องเข้ามาภายในห้อง เรืองริทรีบดีดตัวขึ้นนั่งทันทีที่จำความได้ว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่แล้วความรู้สึกปวดสะโพกก็ทำให้ริทต้องทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง



"โอ้ย...ฮึก"  ริมฝีปากน้อยๆสั่นไหวเมื่อนึกถึงเรื่องราวไม่น่าจดจำของเมื่อวานได้เป็นอย่างดี ราวกับจะตอกย้ำว่าร่างกายของเขาถูกชายโหดเหี้ยมช่วงชิงความบริสุทธิ์ไปเสียแล้ว  น้ำตาสีสวยล้นเอ่อออกมานอกดวงตาอย่างเจ็บปวดทรมาน


โดยไม่ทันสังเกตุเห็นถึงร่างสูงที่ยืนพิงผนังจ้องมองคนตัวเล็กบนเตียงอยู่
ภาคินสาวเท้าเข้ามาจนถึงเตียงแล้วนั่งลงไถ่ถามร่างเล็กที่นั่งสะอื้นตัวโยน



"ร้องทำไม ... เจ็บเหรอ เจ็บตรงไหน" น้ำเสียงนิ่งดูแคลนทำเอาร่างเล็กยิ่งสะอื้นไห้หนัก ความเกลียดชังผู้ชายตรงหน้ามันมีมากมายซะจนบรรยายไม่ถูกรู้สึกอยากจะฆ่าเขาเสียให้ตาย


"ฮึก...ฮืออ แกมันเลว ชั่ว...ทำไม อึก...ต้องทำกับฉันอย่างนี้ด้วย ฮือ" เรืองริทยกมือขึ้นทุบตีร่างสูงตรงหน้าไม่ยั้งมือ ถึงแม้จะรู้ตัวดีว่าแขนของตัวเองไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้อีกฝ่ายได้แต่ก็ยังคงระดมตีโจรหนุ่มไม่หยุดจนภาคินต้องรวบข้อมือบางเข้าไว้กับตัวเอง


สายตาคมทอดมองนัยน์ตาหวานที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา พลางจับโครงหน้าเรียวให้เงยขึ้นสบตากับตน



"ทำไม ! อยากรู้เหรอว่าทำไม กลับไปถามพ่อนายดูสิ "


"พ่อฉันทำอะไรแก ฮึก แกถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ ! " เรืองริทขึ้นเสียงใส่บ้างอย่างโมโห ดวงตากลมจ้องมองอีกฝ่ายตาไม่กระพริบเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ


ร่างสูงแค่นหัวเราะในลำคอ สายตาที่จ้องกลับมาทำให้ริทรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาดื้อๆ
ดวงตาที่ฉายแววว่างเปล่านั้น...


"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบ ชัดไหม..."


"ไม่ตอบแต่แกต้องปล่อยฉัน ! " ภาคินจ้องร่างบางที่กำลังต่อปากต่อคำเขานิ่ง ไม่มีคำว่าใจเย็นในหัวสมองนักโจรกรรมของเขามากนัก และริทก็กำลังทำให้ผู้ชายอารมณ์ร้ายอย่างเขาอารมณ์เดือดขึ้นมากับกิริยาที่ไม่เกรงกลัวเขาสักเท่าไหร่


เพี้ยะ



ใบหน้าหวานหันกลับตามแรงตบจากฝ่ามือรู้สึกถึงกลิ่นคาวของเลือดที่กระจายอยู่ในปาก
ภาคินยังคงจ้องหน้าเชลยหน้าหวานนิ่งราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรที่ตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้าเนียนใสนั้น


"ฮึก...อึก  ฮึกก..."


มือบางกุมหน้าตัวเองพลางสะอื้นเบาๆลอดฝ่ามือ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายในสภาพร่างกายที่ย่ำแย่ตอนนี้
เขาอยากจะหายตัวไปจากผู้ชายใจร้ายใจดำตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด


ริทเพียรถามกับตัวเองว่าเขาทำอะไรผิดมากมาย ถึงต้องมารับเคราะห์ที่หนักเกินกว่าผู้ชายตัวเล็กๆอย่างเขาจะรับไหว



"อยู่ในนี้ไป จนกว่านายจะคิดได้ว่าควรทำตัวยังไงเมื่ออยู่ที่นี่ ! " ภาคินตะหวาดเสียงดุดันใส่ร่างเล็กที่นั่งร้องไห้ตัวโยนข้างกายก่อนจะผละตัวออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง


"พ่อฮะ...ฮึก ริทอยากกลับบ้าน ฮือ...ระ..ริทกะ.. กลัว " ร่างบางยกมือกอดแขนตัวเองไว้แน่น ดวงหน้าหวานซุกลงกับขาเรียวราวกับจะหาที่พักพิงทางใจ

เมื่อร้องไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตาแล้วริทก็ยันตัวเองขึ้นไปที่ห้องน้ำ มือบางกวักน้ำสีขาวใสขึ้นชำระใบหน้า



สายตากลมโตเหลือบมองตัวเองในกระจก นึกขยะแขยงตัวเต็มทีเมื่อเห็นรอยรักที่โจรชั่วฝากไว้หลายจุด
เรืองริทก้มหน้าลงบนอ่างอย่างไร้เรี่ยวแรง พลันมือก็ไปสัมผัสกับวัตถุมันวาวบางอย่าง  มีดโกนหนวดสีดำถูกยกขึ้นมาจ้องมองและกำเอาไว้แน่น


ดวงตาหวานหลับตาลงช้าๆรู้สึกเจ็บจี๊ดไปถึงหัวใจเมื่อปลายมีดคมสัมผัสลงบนข้อมือบาง
โลหิตสีแดงฉานไหลอาบลงมาตามแขนลงไปบนปลายนิ้วมือแล้วหยดสู่พื้นผิวโลกตามแรงโน้มถ่วง

 

"ฮึก...ริทขอโทษ"


.
.
.



"เอ่อ...หัวหน้าครับ นี่มันก็บ่ายแล้วนะครับ " ภาคินตวัดใบหน้ามองลูกน้องช่างออกความเห็นด้วยสายตาดุๆก่อนจะกระชากเสียงถามอย่างไม่พอใจ


"แล้วไง ! "


"เอ่อ...แล้ว คุณข้างบน"


"ช่างมันสิ ให้มันตายๆไปได้ก็ดี " ภาคินตะหวาดเสียงเข้ม พลางยิ้มเยาะในใจ 


ใช่...!! เขาพาริทมาเพื่อสะสางกับความแค้น ไม่ได้จับมาเรียกค่าไถ่อย่างที่ทุกคนเข้าใจ
แต่หากการเรียกค่าไถ่ก็ถือเป็นการแก้แค้นส่วนหนึ่งให้กับชีวิตเขาเหมือนกัน !
ภาพเรืองริทที่เขาแอบถ่าย ป่านนี้คงไปถึงไอ้นรินทร์มันแล้วแหละ ..



"หัวหน้าครับ ผมว่ามันเงียบปิดปกตินะครับ หรือว่าจะหนีไปแล้ว" บุรุษคนที่สองเอ่ยออกความคิดเห็น โตโน่เงียบเสียง ฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าอาจจะจริงอย่างที่ลูกน้องเขาพูดก็เป็นได้



"แต่ฉันล็อคกรไว้หมดแล้ว มันจะหนีได้เหรอ"  ภาคินรำพึงรำพันกับตัวเองเสียมากกว่า ร่างสูงรีบก้าวเท้ายาวขึ้นบันไดเพื่อไปตรวจตราสภาพของเชลยหน้าหวานทันทีอย่างไม่รีรอ ทันทีที่เขาเปิดประตูห้องเข้าไป ความเงียบผิดปกติกับรอยเลือดที่เปรอะเปลื้อนไปตามทางเดินทำเอาลางสังหรณ์ของเขาเริ่มไม่ดี


รอยเลือดตามทางนั้นคงเกิดจากการเคลื่อนไหวของริทที่กำลังบาดเจ็บก็ได้...สายตาคมปราดมองตามรอยสีแดงไปหยุดตรงหน้าห้องน้ำก่อนจะเดินดุ่มๆตามไปและกระชากประตูห้องน้ำสุดแรง


บานประตูเปิดออกไม่สุดเมื่อกระทบกับสิ่งกีดขวางบางอย่าง โตโน่สาวเท้าเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบร่างไร้สติของเรืองริทมือบอบบางตกลงข้างลำตัวแน่นิ่งทั้งที่โลหิตสีแดงยังคงไหลรินออกมา  มีดโกนหนวดสีดำยังถูกมืออีกข้างกำเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย



"เรืองริท ! " เสียงเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างโมโหดังมาจากร่างสูง ตอนนี้เขากำลังโกรธ โกรธที่คนตัวเล็กพยายามจะหนีเขาทุกวิถีทางถึงแม้จะต้องแลกกับความตายนายก็ยอมงั้นหรือ ....

นายกำลังต่อต้านฉันมากเกินไปแล้วนะ !!




ร่างเล็กๆของริทลอยละลิ่วขึ้นสู่อ้อมกอดแข็งแกร่ง ภาคินรีบก้าวออกมาจากห้องให้เร็วที่สุด จนผ่านลูกน้องสองคนที่มองสภาพเชลยอย่างตกใจเช่นกันใบหน้าคมหันมากำชับลูกน้องสองคนไว้ก่อนจะออกรถ


"ไม่ต้องรอฉัน...ฉันจะไปโรงพยาบาล"


"ข่ะ...ครับ"


ร่างสูงเหยียบคันเร่งของรถจนมิดเพื่อไปยังจุดหมายปลายทางที่ใกล้ที่สุด ห่างออกไปซัก 50 กิโลเมตรเริ่มจะเป็นที่พลุกพล่านเต็มไปด้วยตึกราบ้านช่องรวมถึงโรงพยาบาลเอกชนที่คอยเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง


โตโน่จอดรถยนต์บริเวณที่ใกล้ที่สุดแล้วยกร่างของริทวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาล  นางพยาบาลรวมทั้งคุณหมอต่างก็วิ่งกรูเข้ามาดูสภาพคนไข้อย่างตกอกตกใจ โลหิตสีแด้งเข้มยังคงไหลลงมาตามรอยบาดแผลทั้งที่ชายหนุ่มพยายามกดเอาไว้ให้แน่นที่สุด



ร่างของริทถูกยกขึ้นบนรถเข็นแล้วเข็นเข้าห้อง I C U อย่างเร่งด่วนที่สุดโดยมีภาคินวิ่งตามไปกระชั้นชิด ชายหนุ่มนั่งเหงื่อตกอยู่หน้าห้องใจนึกไปถึงร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าจะรอดหรือไม่ เพราะคาดว่าคงเสียเลือดมาก


ผ่านไปหลายชั่วโมง คุณหมอในชุดกราวน์สีขาวก็เดินออกมาพร้อมทั้งพูดถึงอาการของคนไข้



"คุณเป็นญาติคนไข้ใช่ไหมครับ คนไข้น่าจะคิดฆ่าตัวตายโดยกรีดข้อมือแต่โชคดีที่ไม่ลึกจนโดนเส้นเลือดใหญ่ แต่ก็เสียเลือดมากพอสมควร หากนำตัวมาช้ากว่านี้มีโอกาศเสียชีวิตได้เลยนะครับ อาการโดยรวมแล้วดูจากสภาพจิตใจคนไข้คงเสียขวัญกำลังใจ หรือหวาดกลัวอะไรบางสิ่งมาก ฝากช่วยดูแลคนไข้ให้เขาพักผ่อนมากๆ ด้วยนะครับ อาการทางจิตใจยังน่าเป็นห่วงอยู่"
 


ภาคินพยักหน้ารับคำสั่งของคุณหมอที่ร่ายยาวออกมา ก่อนที่ชายในชุดกราวน์จะขอตัวเดินจากไป เรืองริทถูกเคลื่อนย้ายห้องไปยังห้องเดี่ยวอีกห้องหนึ่งซึ่งภาคินได้แต่เดินตามเข้าไปดูอาการอย่างเงียบๆ



ใบหน้าหวานมีอาการตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าเขา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมา สายตาดูเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างทั้งที่ภายนอกนั้นดูไม่น่าจะมีวิวทิวทัศน์อะไรที่ชวนมองสักเท่าไหร่


"ริท..."


"...................."



"ริท ! " ร่างสูงเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเครียด ยิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากร่างบางบนเตียงแล้วเขายิ่งรู้สึกโกรธขึ้นมาเฉยๆ ภาคินเดินดุ่มเข้ามาหาร่างบนเตียงพลางบีบไหล่อีกฝ่ายแน่น



"ตอบฉันเดี๋ยวนี้ เรืองริท ! " ดวงหน้าหวานหันกลับมาเผชิญหน้าโจรหนุ่มช้าๆ ไร้แววตาที่แสดงความรู้สึก มันดูเหมือนความว่างเปล่า อ้างว้าง ร่างสูงขมวดคิ้วแน่นกับอาการคนตรงหน้า


"นายเป็นบ้าอะไร ตอบมาสิ อยากตายนักหรือไง ห๊ะ ! " เสียงตะหวาดของโตโน่ไม่ได้ทำให้ริมฝีปากบางขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตยังคงจ้องหน้าเขานิ่งๆอย่างไร้ความรู้สึก โจรหนุ่มเขย่าร่างผู้ป่วยบนเตียงไปมาอย่างเกรี้ยวกราดจนร่างทั้งร่างสั่นไหว


"ตอบฉันมา ตอบฉัน นายบ้าหรือไง ! พูดสิวะ โธ่เว้ยย " ดวงตากลมเริ่มมีน้ำใสคลอที่หน่วยตาก่อนจะร่วงเผลาะลงบนใบหน้าถึงแม้ว่าแววตายังคงความว่างเปล่าเอาไว้


แกร๊ก..



"ว๊ายยย ! อย่าค่ะคุณ คนไข้กำลังช็อคนะคะ อย่าทำอย่างนั้นค่ะ" นางพยาบาลสาวที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับตกใจกับการกระทำที่ดูจะรุนแรงของร่างสูง เธอรีบพุ่งเข้ามาห้ามเขาเอาไว้ มือเรียวแตะร่างเรืองริทอย่างเบามือ


"นอนซะนะคะ พักผ่อนเยอะๆ อย่าเพ่งคิดมาก ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว " หญิงสาวพูดให้กำลังใจคนไข้พลางดันร่างเล็กให้นอนราบกับเตียง เมื่อจัดแจงอะไรเรียบร้อยแล้ว พยาบาลสาวก็หันมาอธิบายกับภาคินที่ยืนดูนิ่งๆ


"คนไข้คงตกใจมากนะคะ ถึงกับไม่พูดอะไรออกมาสักคำเลย คุณเองก็อย่าไปคะยั้นคะยอคนไข้นะคะ สภาพจิตใจแกคงย่ำแย่มาก "


ภาคินพยักหน้ารับนางพยาบาลก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป โดยกำชับเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าให้เขาดูแลเรือง
ริทดีๆโตโน่ถอนหายใจยาว เขาหันกลับมามองใบหน้าหวานที่นอนลืมตานิ่งๆอีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ



"ถ้าพ่อนายรู้สภาพนายตอนนี้ คงช็อคน่าดู ลูกชายคนเดียวดันเป็นใบ้ แถมจิตใจไม่ปกติขึ้นมาซะอย่างนั้น หึ"
ดวงตากลมโตตวัดมองร่างสูงวาวโรจน์ มือบางกำเข้าหากันแน่น นึกแค้นใจกับผู้ชายคนตรงหน้านี้หนักหนา


"พอแล้ว ! แกจะเอาอะไรอีก อยากให้ฉันตายมากใช่ไหม ฉันก็จะตายให้แกดูนี่ไง แกมาห้ามฉันทำไม ฮึก"


"หึ ในที่สุดก็ยอมปริปากพูดแล้วเหรอ คุณหนูเรืองริท คิดว่าจะเป็นใบ้ซะแล้ว " ภาคินพูดจาดูแคลน ร่างสูงเดินตรงเข้ามาจับไหล่อีกฝ่ายไว้แน่น


"เลิกยุ่งกับพ่อฉันสักที แกจะทำอะไรฉันก็ทำไปสิ อึก..ฮือ"



"ชีวิตนายคงไร้ค่ามากสินะ ถึงได้คิดค่าตัวตายอย่างนี้ เพราะฉะนั้นฉันจะทำให้ชีวิตนายมันไร้ค่ามากกว่าเดิม ! " ร่างสูงตะหวาดใส่หน้าอีกฝ่ายพลางบีบมือแน่นเข้าไปอีก  เรืองริททำหน้าแหยเกอย่างเจ็บปวดแต่ดวงตากลมยังจ้องมองใบหน้าของชายหนุ่มที่แสนโหดร้ายอย่างตัดพ้อ


"ฆ่าฉันเลยสิ ฮึก ฉันอยากตาย ได้ยินมั้ย ! อื้อ อ" เสียงเล็กๆถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อนแรงที่บดขยี้ลงมา ริทพยายามจะห้ามเขาไว้แต่เรี่ยวแรงที่มีตอนนี้มันช่างเปราะบางเหลือเกิน มือบางยึดเสื้ออีกฝ่ายไว้อย่างหมดแรง ลิ้นร้อนไล้ไปทั่วมุมปากอย่างพอใจก่อนจะตวัดเกี่ยวไปกับลิ้นเล็กๆที่เบี่ยงหนีอย่างเร่าร้อน


ริทปิดตาแน่นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือทำใจยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น...ความจริงอันแสนโหดร้ายร่างเล็กถูกดันราบลงกับเตียง มือหนาเริ่มล้วงเข้าไปในสาบเสื้อผู้ป่วยที่บางเบาพลางปัดป่าย ลูบไล้ไปทั่วร่างจนสั่นสะท้าน


 
"อื้อ...อ๊า" มือบางทุบลงบนอกอีกฝ่ายอย่างอ่อนแรง จนร่างหนาผละริมฝีปากออกมาให้ร่างเล็กได้หายใจ แต่โตโน่ยังคงซุกไซร้สันจมูกลงบนซอกคอขาวเนียนไม่หยุดพลางสูดดมความหอมหวานจากร่างกายอีกฝ่ายอย่างไม่มีวันเบื่อ  ริมฝีปากบางขบเม้นไปทั่วลำคอสร้างรอยรักสีจางๆไว้เชยชม



"แฮ่กๆ .. พอแล้ว แฮ่ก ก " ริทเบิกตาขึ้น หายใจไม่ทั่วท้องราวกับหลอดลมตีบตัน ใบหน้าหวานขึ้นสีจัด มือบางทุบอกแกร่งย้ำเพื่อบอกว่าเขาไม่ไหวแล้ว โตโน่ผละออกมองร่างที่เล็กที่เหมือนจะชักอย่างตกใจ มือหนากดกริ่งบนหัวเตียงถี่ๆเพื่อเรียกพยาบาลมาดูอาการ  เรืองริทนอนตัวสั่นหอบไปทั่วร่าง จนร่างสูงต้องตบใบหน้าหวานเบาๆเพื่อเรียกสติ


"ริท...ริท ! หายใจเข้าลึกๆ ริท "


"ว๊ายยย ตายแล้วคนไข้ชัก คุณหมอเร็วๆค่ะ" คุณหมอรวมทั้งพยาบาลวิ่งกระวีกระวาดเข้ามาในห้องพร้อมอุปกรณ์การช่วยชีวิต ร่างสูงมองร่างเล็กอย่างเป็นห่วงชั่วครู่ก่อนจะเดินออกมารอนอกห้อง  พิงผนังพร้อมทั้งหลับตาลงพูดเสียงแผ่วเบา

"นี่ผม..ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า "

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


สั้นไปไหมคะ TT^TT เดี๋ยวมาต่อให้น้า

เริ่มสงสารริทแล้วเนอะ เฮียโหดดดด ~ จากตอนที่แล้วทำให้ไรเตอร์รู้ว่า

ไรเตอร์หื่นเรอะ =[]=! 555+ แต่งไม่เป็นจริงจริ๊งงงง ไม่เชื่อกันเหรอ อิอิ

ยังไงก็ฝากเม้นกันด้วยนะจ้ะ >3<