[Fic] Hostage จองจำหัวใจ {โน่ริท}

ลำดับตอนที่ #2 : เรียกค่าไถ่

"โอ้ย ย..อืออ" เปลือกตาบางค่อยๆลืมตาขึ้นท่ามกลางความเจ็บแปล๊บๆที่แล่นอยู่ในศรีษะรวมถึงร่างกายราวกับ
จะแตกเป็นเสี่ยงๆ มือน้อยพยายามจะกุมศรีษะตัวเองแต่ก็ต้องร้องโอดครวนเมื่อรู้สึกถึงแรงกระชากของวัตถุบางอย่าง

ดวงตากลมโตมองมือตัวเองอย่างตกใจและก็เห็นเชือกเส้นหนาที่พันธนาการข้อมือ
ตัวเองเอาไว้อยู่บนที่โหนของรถยนต์




"น่ะ..นี่ แก ! ปล่อยฉันนะ ต้องการอะไรน่ะ !!" เรืองริทโผล่งขึ้นมาเสียงดัง แต่คนขับรถกลับทำหน้านิ่งๆแล้วขับรถต่ออย่างไม่ใส่ใจราวกับว่าเขาเป็นเพียงธาตุอากาศที่มองไม่เห็น



"ไอ้บ้า หยุดรถเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะลง ได้ยินรึเปล่าวะ " คนตัวเล็กยังไม่ล้มเลิกความพยายามแต่ก็เป็นเช่นเคยเมื่อร่างสูงยังคงทำหน้าที่ขับรถต่อเป็นอย่างดี



"หูหนวกหรือไง !!" เท้าเล็กถีบเบาะไปมาด้วยอารมณ์โกรธที่พรุ่งปรี๊ดขึ้นมาจนเกิดเสียงดังไปทั่วภายในรถแต่กระนั้นรถแท็กซี่ก็ยังคงขับด้วยความเร็วสูงต่อไปยังจุดหมายที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน แต่ที่แน่ๆภายนอกรถมืดสนิทเป็นการบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาพลบค่ำเสียแล้ว



ถึงแม้ว่าริทเองจะรู้สึกเจ็บรวดร้าวไปทั้งตัวแต่อารมณ์โกรธในใจยังคงมีมากกว่า เขาพยายามถีบเท้าเข้ากับเบาะซ้ำแล้วซ้ำเล่าในขณะที่ใบหน้าที่ปกปิดนั้น
ยังคงไม่รู้สึกสะเทือนเลยแม้แต่น้อย


โครม โครม โครมม


แกร๊ก



ปลายกระบอกปืนเล่มงามถูกยื่นมาที่ศรีษะของคนตัวเล็กด้วยความไวของคนถือ ในขณะเดียวกันนั้นรถก็เริ่มชะลอให้ช้าลง เรืองริทได้แต่อ้าปากค้าง
ความกลัวตายเริ่มแล่นเข้ามาอีกครั้งหนึ่งเมื่อประจันหน้ากับอีกฝ่ายตรงๆ


"จะเงียบได้หรือยัง ?"


เสียงเรียบๆแต่แฝงไปด้วยอิทธิพลดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะกระชากแว่นกับหน้ากากอนามัยที่ปกปิดใบหน้าออกเผยให้เห็นโครงหน้าคมเข้ม ดวงตาตี่ที่จ้องมองมาที่ตัวประกันตัวเล็กอย่างดุดัน


ริทกลืนก้อนน้ำลายดังเอื้อกก่อนจะพยักหน้าช้าๆอย่างรู้ตัว
ใบหน้าคมหันกลับไปบังคับพวงมาลัยรถต่อพร้อมทั้งเหยียบคันเร่งจนมิดจนคนตัวเล็กหลับตาปี๋อย่างหวาดเสียว


ใช้เวลาเพียงไม่นานรถยนต์ก็มาจอดเทียบท่าที่บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งที่คอนข้างรกร้างและเต็มไปด้วยป่าไม้
นอกจากนั้นโลเคชั่นยังเป็นทะเลสีทำทมึนที่พัดกระทบฝั่งดังครืด ... ครืด




ทันทีที่รถจอดสนิท อีกฝ่ายก็เปิดประตูรถออกเสียงดังและเดินอ้อมมายังเรืองริทที่ถูกมัดอยู่หลังรถ มือหนาหยีดมีดปลายแหลมขึ้นมาก่อนจะยื่นไปใกล้ๆใบหน้าหวานที่มีเหงื่อไหลซึมลงด้วยความกลัว


"อย่าพูดมากให้ฉันรำคาน ไม่งั้นฉันไม่รับประกันคอสวยๆของนาย หึหึ.." ร่างสูงกล่าวเสียงเรียบในขณะที่มือยังคงไล้ปลายมีดคมกริบไปมาแถวโครงหน้าหวาน ไล่ลงมาถึงลำคอระหงส์ทั้งที่อีกฝ่ายหลับตากลัวจนตัวสั่น แต่ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้นเขาก็ฟันมีดไปที่ข้อมือบางอย่างแรงจนเชือกขาดลงมาทั้งเส้น

มือหนากระชากร่างเล็กออกมาจากรถอย่างแรงจนเรืองริทกระเด็นไปนอนกับพื้นทรายหยาบกร้าน



"โอ้ยย " ริทร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ร่างกายของเขาระบมไปหมดทั้งตัวตั้งแต่ที่ถูกรถชน ไหนจะโดนมัดมือเสียจนข้อมือแดงเถือกอย่างนี้ ดวงหน้าหวานตะหวัดขึ้นมองคนร่างสูงอย่างเคียดแค้น


"มองทำไม !" ร่างสูงตะหวาดถามเสียงเข้ม



"......."



"ฉันถามว่านายมองทำไม อยากตายเหรอ.." มือหนาบีบคางคนตัวเล็กแน่นจนอีกฝ่ายน้ำตาซึม มือบางผลักร่างสูงออกในจังหวะที่เผลอก่อนจะยันตัวเองขึ้นแล้ววิ่งไปที่หาดทรายอย่างรวดเร็ว  คิดอย่างเดียวว่าเขาต้องหนี หนีไปให้พ้นผู้ชายป่าเถื่อนคนนี้ !



"หึ.. ฮ่ะ ๆ ฮ่าๆๆ" ภาคินระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนสะท้อนไปตามชายหาด เรืองริทกุมศรีษะตัวเองแน่นพยายามฝืนขาตัวเองวิ่งต่อไปข้างหน้าถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายจะเริ่มชาและไม่ตอบสนอง



"อึก..."


ผลั่ก...


ร่างทั้งร่างล้มลงไปนอนกับทรายสีขาวอย่างหมดเรี่ยวแรง ดวงตากลมโตเริ่มปรือลงเพราะพิษจากบาดแผลบน
ศรีษะ หูของเขาได้ยินเสียงเดินลากเท้ามาตามชายหาดอย่างชัดเจนจนมาหยุดอยู่ข้างกาย


ภาคินเตะไปที่ร่างเล็กอย่างแรงก่อนจะเขี่ยให้พลิกตัวมาอีกข้าง ใบหน้าคมมองดูร่างของเรืองริทที่นอนหายใจรวยรินอย่างหมดสภาพก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง




เชือกเส้นหนาถูกมัดกับขาเล็กแน่นก่อนที่ร่างของริทจะถูกลากครืดไปตามชายหาดโดยคนร่างสูงที่ดูสนุกสนานกับของเล่นชิ้นใหม่ของเขาเป็นอย่างมาก ก้อนหินก้อนกรวดบาดเข้าไปตามตัวของคนตัวเล็กจนต้องร้องออกมาเสียงดังอย่างเจ็บปวด แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนของอีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย


ครืดด...ครืดด



"อ๊ากกกกกกกก "



"นี่คือบทเรียนของนายที่คิดหนีฉัน..หวังว่ามันคงไม่มีคราวหน้า หึ.." ร่างสูงแค่นหัวเราะในลำคอเสียงต่ำพลางนั่งยองๆดูร่างของริทที่นอนอยู่บนพื้นกระเบื้องของบ้านที่เขาลากเข้ามา


รอยบาดแผลกรีดไปเป็นทางจนเลือดสีแดงไหลออกมาเป็นลิ่มๆ ใบหน้าหวานหายใจหอบราวกับจะขาดใจตาย
ภาคินยิ้มเยาะอย่างพึงพอใจในผลงานก่อนจะเดินไปหยิบกล่องยาแล้วกลับมาที่คนตัวเล็กอีกครั้ง


เขาเทแอลกอฮอล์ลฆ่าเชื้อใส่ร่างเล็กไปจนทั่วทั้งตัวโดยไม่สนใจเรืองริทที่บิดกายไปมาด้วยความทรมาณ รู้สึกเจ็บแสบไปทั่วเรือนร่าง


"อ๊ากกกก... แฮ่กๆ ไอ้โรคจิต ก่ะ..แกมัน..แฮ่กๆ " 



"หึ...นายควรจะเก็บแรงไว้สนุกกับฉันต่อดีกว่านะ นอนได้แล้วเด็กน้อย" ภาคินหัวเราะหึอย่างชอบใจทิ้งให้คนตัวเล็กนอนดิ้นพรากๆก่อนจะหมดสติไปบนพื้นกระเบื้องที่เย็นเยียบ





เรืองริทปรือตาขึ้นมาในเช้าอีกวันหากจริงๆแล้วสิ่งที่มารบกวนเขาไม่ใช่อะไรนอกจากน้ำทะเลเค็มๆที่ราดลงมาจนเขาต้องสำลักน้ำและตื่นขึ้นมาดวงหน้าหวานช้อนมองร่างของภาคินที่ถือถังน้ำอย่างเกลียดชัง



"แค่กๆ พอได้แล้ว ! แกต้องการอะไรก็บอกมา ทำไมต้องทำแบบนี้ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว !" คนตัวเล็กสบถด่าอีกฝ่ายอย่างเหลืออด ร่างสูงแค่นยิ้มก่อนจะตอบกลับมาอย่างสบายๆแต่ก็ทำให้ริทอ้าปากค้างได้


"ฉันต้องการเงิน 68 ล้านมาไถ่ตัวนาย "


"68 ล้าน !! จะบ้าเหรอ"



"นี่เป็นการเรียกค่าไถ่  ถ้าพ่อนายไม่ส่งเงินมา นายก็ตายก็แค่นั้น" ภาคินพูดราวกับว่าการจะฆ่าใครตายสักคนเป็นเรื่องง่ายดายสำหรับเขายิ่งนัก 

ใบหน้าหวานซีดลงก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาลงกว่าเดิม


"พ่อฉัน...ไม่มีทางจ่ายหรอก"


"งั้นนายก็ตายซะ "


แกร๊ก...



ปืนกระบอกเดิมถูกยกขึ้นมาจ่อข้างศรีษะเล็กอีกครั้ง ใบหน้าหวานหลับตาแน่นิ่งยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง เขารู้ดีว่าพ่อเขาคงไม่ยอมจ่ายเงินมากมายขนาดนี้เพื่อลูกชายคนเดียวที่ไม่มีค่าอะไรอยู่แล้ว



"อืม...แต่อย่างนาย ถ้าฆ่าเลยก็เสียดาย เอามาให้ฉันเล่นจนหนำใจแล้วค่อยฆ่าทิ้งจะดีกว่า" ภาคินลดปืนลงพลางหัวเราะในลำคอ ดวงตากลมเปิดโผล่งขึ้นมาก่อนจะกระชากเสียงขึ้นมา


"จะฆ่าฉันก็ฆ่าเลย ฉันไม่ยอมเป็นของเล่นให้แก ฆ่าฉันเลยสิถ้าแน่จริง หรือแกไม่กล้ากันแน่ !" ริทเอ่ยท้า


"ใครบอก...ฉันติดต่อพ่อนายไปแล้วล่ะ ดูแล้วมันก็ร้อนรนไม่น้อย...หึ ตลกเสียจริง" ใบหน้าหวานส่ายหน้าช้าๆอย่างไม่เชื่อหู มือบางยกขึ้นปิดหูแน่นไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น



"ฆ่าฉันเลยสิ ยิงเลย !"


"..................."


"ฮึก...ฉัน บอกให้ยิง อึก..ไง "


"อยากตายนัก เดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์ให้ แต่ขอให้ฉันได้ 68 ล้านก่อนนะ นายได้ตายสมใจแน่"


"ไอ้โจรชั่ว ! " ริทกระชากปืนของร่างสูงโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวก่อนจะลั่นไกรปืนออกมาโดยเล็งไปที่หัวของภาคิน



แกร็ก แกร็ก


"ฮึก...บ้าอะไรเนี่ย" มือบางสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่  ปืนสีดำส่งเสียงแกร็กๆเพราะไม่มีกระสุนอยู่สักลูก


"หึ...โชคดีที่กระสุนหมด แต่โชคร้ายที่นายจะได้รับ "


เพี้ยะ !


ใบหน้าหวานหันไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือ เลือดสีสดค่อยๆไหลออกตามมุมปากหวานจนหยดลงมาผสมกับน้ำตา ความรู้สึกชาแล่นริ้วไปทั่วใบหน้ารวมทั้งความเจ็บปวดที่ประดังประเดเข้ามา


"อยากตายนักใช่ไหม  มานี่ " ภาคินตะหวาดเสียงแข็งพร้อมทั้งออกแรงดึงร่างทั้งร่างของริทออกไปที่ชายหาด


"ปล่อยนะ...ไอ้เลว โอ้ย .."  ริทนิ่วหน้าด้วยความจุกจากแรงกระแทกของอีกฝ่ายที่ชกเข้าที่ท้องน้อยของเขาอย่างแรงจนร่างแทบล้มลงไป แต่ชายหนุ่มกลับอุ้มตัวเขาเดินลงทะเลไปเรื่อยๆจนความสูงระดับอก


"อึก...ก" เรืองริทถูกปล่อยตัวลงทะเลจนขาถึงพื้น ความรู้สึกเย็นวาบของน้ำทะเลซึมซาบเข้าไปทั่วร่างกาย ภาคินจัดการมัดร่างของเขาเข้ากับเสาที่ผุดขึ้นอยู่กลางทะเลท่ามกลางความตกใจของคนตัวเล็ก


"ย่ะ..อย่า นะ" คลื่นทะเลซัดเข้ามาจนริทเกือบสำลักน้ำ ปากเล็กสั่นเล็กน้อยด้วยความหนาวเหน็บ สายตากลมโตช้อนมองอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอนสุดใจร่างสูงได้แต่ส่งยิ้มเย็นเยียบกลับมาพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ริทคิดว่าเกลียดที่สุดในชีวิตนี้


"นายมันไม่รู้อะไร  ความเจ็บปวดที่นายได้รับก็เพราะมัน...มันคนเดียว ! "


"ม่ะ..ไม่" เสียงหวานเริ่มอ่อนแรงลงอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ภาคินพูด


"นายจะต้องเป็นคนรับกรรมแทนมันอย่างสาสม เรืองริท "



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เฮีย โหด จิต ดิบ เถื่อน (สโลแกน 555+)

จิตไปป่าวเนี่ย TT^TT เสียวโดนแฟนคลับเฮียตบ  น่าสงสารริทเนอะ

แรงงงงงงงงงง  ใครรอ NC อยู่บ้าง ยกมือขึ้น ฮ่าๆ