ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เธอก็ร้าย ฉันก็ร้าย
ติ๊ดดดด ติ๊ดดดดด
เสียงโทรศัพท์สั่นดังครืดทำให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็ยิ้มกว้างทันที
"ว่าไง แผนสำเร็จมั้ย"
"แน่นอน ริทซะอย่าง หึหึ" เซนหัวเราะร่วนเมื่อรู้ว่าแผนที่เขาสองคนช่วยกันคิดจะดำเนินการไปได้ดี
"เหลือแค่ยัยเกรซสินะ หึ"
"ตอนนี้พี่โตโน่ลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่ห้องริทน่ะ"
"จัดการเลยสิ" เซนพูดเสียงเรียบก่อนจะได้ยินปลายสายหัวเราะกลับมา ว่ากันว่าความร้ายไม่มีเข้าใครออกใครจริงๆ
ติ๊ด
ริทวางโทรศัพท์เครื่องบางลงบนโต๊ะ ก่อนจะอมยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของโตโน่ขึ้นมากดเล่น
"มีอะไรสนุกๆอีกแล้วสิ ฮ่ะๆ"
ร่างบอบบางรีบเดินเข้าไปกอดชายหนุ่มอย่างแรงก่อนจะถามอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง เป็นใย โตโน่ยิ้มกว้างก่อนจะกอดตอบเกรซเช่นกัน เขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความรัก
"เมื่อวานพี่ไปนอนค้างบ้านไอ้เก่งมันน่ะ เห็นมันเมาขับรถกลับไม่ได้"
"งั้นหรือคะ พี่โตโน่น่าจะโทรบอกเกรซนะ เกรซโทรไปก็ไม่รับ" เกรซพูดอย่างงอนๆ
"พี่ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถน่ะสิ ขอโทษนะครับที่รัก จุ๊บ" ปากบางจูบเบาๆที่ริมฝีปากหญิงสาวหนึ่งที ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทิ้งความสงสัยไว้ให้เกรซคิด
นี่พี่โตโน่เปลี่ยนกลิ่นน้ำหอมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ...
กริ๊งงง กริ๊งงงง
ขณะที่เกรซยืนคิดอะไรเงียบๆอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำเอาเกรซตกใจแทบสะดุ้ง มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าคนโทรมาคือชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้า ห้องนอนไปก็สงสัย ทั้งที่เพิ่งจะคุยกันเมื่อกี้จะโทรมาทำไมนะ
ติ๊ด
"ว่าไงคะที่รัก"
"............"
"ฮัลโหล พี่โตโน่ โทรมาทำไมคะ หื้มม" เกรซถามย้ำเมื่อเห็นปลายสายไม่พูดอะไรกลับ สงสัยจะทับโทรศัพท์จนโทรมาเองกระมัง
"ว่าไง...ยัยฆาตกร" เสียงเล็กๆดังขึ้นราวกับจะขเม่นทำให้หญิงสาวตกใจแทบผงะ
"กะ...แกเป็นใคร แกทำอะไรพี่โตโน่"
"แหม ไม่เห็นต้องเสียงสั่นอย่างนั้นเลยนี่" ปลายสายพูดหยอกล้อจับน้ำเสียงของเกรซดูแล้วดูท่าจะร้อนรนพิกล
"แกต้องการอะไร"
"ป๊าววว แค่จะบอกว่าสามีเธอ เอ๊ะ ~ ไม่สิ พี่โตโน่น่ะลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องนอนฉันน่ะ"
"ว่าไงนะ ! เมื่อคืนพี่โตโน่บอกว่าไปค้างบ้านพี่เก่งหนิ"
"อะไรนะ...ว๊าา แย่จังพอดีฉันไม่ได้ชื่อเก่งซะด้วยสิ อืม...ถึงกับโกหกว่าที่ภรรยาเลยเหรอเนี้ยะ ร้ายไม่เบานะพ่อคนนี้ ฮึฮึ"
"แก...! หมายความว่าไงยะ" เกรซขึ้นเสียงสูงด้วยความโมโห
"ก็อย่าลืมบอกพี่โตโน่มาเอาโทรศัพท์คืนด้วยล่ะ ที่ห้องเดิมนะ อ้อ...ฝากความคิดถึงไปด้วยล่ะ ฮ่ะๆ"
"แกเป็นใคร !" ร่างบางตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล เสียงเล็กๆปลายสายนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา
"หึ...ก็เป็นน้องของคนที่แกฆ่าไงล่ะ นังฆาตกร ! ติ๊ด "
เกรซวางโทรศัพท์ด้วยอาการโมโหปนหวาดกลัว ในใจร้อนรุ่มไปหมด กลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่ทำไว้จะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองสมองครุ่นคิดแต่เพียง คำพูดของชายปริศนา ฆาตกร...ฆาตกร งั้นเหรอ
"เกรซ...เอะอะอะไรเสียงดังน่ะครับ" ร่างสวยสะดุ้งนิดๆก่อนจะยิ้มแห้งๆให้โตโน่
"ปะ..เปล่าค่ะ เอ่อ...ขอเกรซยืมโทรศัพท์โตโน่หน่อยได้ไหมคะ พอดีโทรศัพท์เกรซเงินหมด" ร่างสูงพยักหน้าพลางล้วงมือไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะทำหน้าประหลาดใจนิดๆ
"อ๋อ...เอ้ะ สงสัยพี่จะลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้านไอ้เก่งน่ะ "
"งะ...งั้นหรือคะ" เกรซมีสีหน้าเครียดอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงเดินเข้ามากอดเอวหญิงสาวหลวมๆอย่างเป็นห่วง
"เป็นอะไรไปหื้มม..."
"เปล่าค่ะ เกรซปวดหัวนิดหน่อย ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ" เกรซตอบเลี่ยงก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
โตโน่ได้แต่มองตามหญิงสาวไป
เป็นอะไรของเขานะ ?
"ฮ่าๆๆๆ ร้ายใช้ได้เลยนี่" เซนหัวเราะหลังจากที่ได้ฟังเพื่อนสนิทเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ดูท่าเพื่อนเขาจะร้ายยิ่งกว่าที่คิด ไม่สิ...เพื่อความรัก
ก็ต้องยอมทำทุกอย่างอย่างนี้แหละ
"นั่นพี่โตโน่รึเปล่า" ริทหันขวับไปมองชายหนุ่มที่จอดรถส่งดาวคณะอย่างเกรซ เซนอมยิ้มนิดๆก่อนจะพูดเปรยๆ
"จัดการเลยสิ "
..............
หลังจากที่มองหญิงสาวเดินหายเข้าไปในตึกเป็นกิจวัตประจำวันแล้ว เขาก็เตรียมออกรถเหมือน
ทุกครั้ง แต่ติดตรงที่ว่าประตูข้างซ้ายของเขาถูกเปิดโดยใครอีกคน และตอนนี้ร่างเล็กๆก็เข้ามา
นั่งข้างๆเขาซะแล้วสิ
"อ้าวริท" โตโน่ดูตกใจไม่น้อย ที่เห็นริทเข้ามานั่งแล้วส่งยิ้มหวาน
"อ่ะนี่โทรศัพท์ของพี่.. ริทหิวข้าว พี่โตโน่พาริทไปกินข้าวหน่อยสิ นะนะ" ใบหน้าหวานจ้องหน้าเขา
แกมขอร้อง ตากลมโดแลดูเป็นประกายจนเขาอดไม่ได้ที่จะต้องยอมทำตามใจคนตัวเล็ก
เห็นน่ารักๆอย่างนี้แล้วไม่อยากจะปล่อยไปให้ใครได้มองเลยสักนิด
"อันนี้ก็อร่อยนะพี่โตโน่" ริทตักนู่นตักนี่ใส่จานของชายหนุ่มจนแทบล้น ใบหน้าหวานยิ้มแย้มมี
ความสุขจนโตโน่ต้องเผลอมองบ่อยๆ
"ตักให้พี่ทำไมเยอะแยะเนี่ย กินเองบ้างสิตัวเล็กขนาดนี้"
"ตัวเล็กแล้วชอบมั้ยล่ะ" ยิ้มหวานๆแฝงความนัยน์ทำให้โตโน่หัวเราะกลับก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์
"ชอบสิ เวลากอดมันแนบแน่นดี" ร่างสูงพูดเสียงกระซิบ แต่ก็ต้องร้องโอ้ย เมื่อโดนมือเล็กๆตีเข้าที่แขน
"พี่โตโน่อ่า...พูดอะไรไม่รู้ ริทไม่เล่นด้วยแล้ว"
"โอ๋ๆ งอนเหรอ พี่ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง"
".................."
ฟอดดดดดดดดด~
ริทหันมาแหวใส่ทันทีเมื่อแก้มเนียนใสของตัวเองถูกคนเจ้าเล่ห์ฉกชิงความหอมหวานไปเต็มๆ
"พี่โตโน่ ! ทำอะไรเนี้ยะ อายคนอื่นเขามั่งสิ"
"อายทำไม ก็ริทน่ารักอ่ะ" มือหนาๆกอบกุมมือของริทเอาไว้พลางสงสายตาแวววับจนริทต้องเสมองทางอื่น
"บ้า...พูดอะไรก็ไม่รู้ พูดอย่างนี้กับทุกคนหรือเปล่าเนี่ย"
"ก็ไม่ทุกคนหรอก เฉพาะคนน่ารักบางคนอ่านะ"
"พูดไปเถอะ ระวังแฟนพี่รู้จะเสียใจเอานะ" ริทตอกกลับอย่างมีเลศนัยน์
"โหๆ เอาแฟนมาขู่อย่างนี้พี่ก็แย่น่ะสิ "
"เฮอะ" ใบหน้าหวานสบถเล็กๆ
"อ้าวริท" ทั้งโตโน่และริทรีบหันไปทางต้นเสียงอย่างงงๆ ร่างบางฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นอีกคน
"เซน"
"หนีเซนมานี่เอง งอนแล้วนะ"เซนแสร้งทำหน้างอน ร่างเล็กลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะมองโตโน่ยิ้มๆ
"ไปแล้วนะ เบื่อพี่โตโน่แล้ว กลับไปหาแฟนพี่เถอะ"
โตโน่ได้แต่มองริทที่เดินควงเซนออกไปจากร้านอย่างอึ้งๆ ทิ้งเขาให้นั่งอยู่คนเดียวในร้าน
แต่พอเขาได้สติก็ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเปรย
"ร้ายจริงๆ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น