ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : งานเลี้ยงเลิกลา
ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ งานวันเกิดของเจ้าบ้านถูกจัดอย่างใหญ่โตอลังการ แสงเทียนนับร้อยเล่มถูกจุดวางไว้รอบๆงานพร้อมโลเคชั่นริมสระน้ำสบายๆ โต๊ะบุฟเฟต์พร้อมไวน์ชั้นดีถูกจัดเรียงริมสนามพร้อมเสิร์ฟ แขกเหรื่อต่างทยอยเข้ามาภายในงานเพื่อฉลองให้กับวันเกิดอายุครบ 22 ปี ของลูกชายคนเดียวในตระกูล อัศวรุ่งเรือง
"สวัสดีค่ะคุณอา / สวัสดีครับคุณอา " ร่างสูงโปร่งควงคู่มากับคู่หมั้นสาวกล่าวสวัสดีบิดาของเจ้าของงาน
"ไหว้พระเถอะลูก...เป็นไงบ้าง ทั้งคู่สบายดีนะ" คุณอาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบด้วยความเป็นกันเอง เพราะทั้งสองครอบครัวก็ถือว่าสนิทชิดเชื้อกันพอสมควร
"ก็เรื่อยๆค่ะคุณอา..ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง " เกรซตอบพร้อมยิ้มหวาน พลางเหล่มองภาคินที่ยืนอยู่ข้างๆตน
"ผมสบายดีครับ"
"แล้วนี่จะแต่งกันเมื่อไหร่ล่ะ อารออุ้มหลานอยู่นะ ฮ่าๆ" คุณอาเอ่ยแซวอย่างอารมณ์ดี ร่างสูงเพียงแต่ยิ้มตามคนถามเท่านั้น
"ใกล้แล้วแหละค่ะ อีกไม่นานเกินรอหรอก ใช่ไหมคะพี่โตโน่ ^^" นวกชมณคล้องแขนคู่หมั้นแน่น พร้อมเอ่ยถามกลับด้วยรอยยิ้ม โตโน่พยักหน้าเบาๆ
"เอ้อ..ดีจริง เอ้าไป...เข้างานก่อนลูก เจ้าเก่งมันอยู่งตรงนั้นแหนะ ไปหาอะไรกินกันก่อนไป"
โตโน่กับเกรซผละจากคุณอาเพื่อเข้ามาในงาน เดินไปไม่นานนักก็พบกับวาโยที่กำลังเดินตรงมาหาพวกเขาพอดี
"เห้ย..ไอ้โน่..เกรซ มากันแล้วเหรอ มามา" เก่งเดินเข้ามาหาทั้งคู่อย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ก่อนจะพาทั้งคู่ไปหาที่นั่งและตักเตรียมอาหารมาให้ถึงที่
"อ่ะนี่ของขวัญมึง Happy Birth Day นะเว่ย แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะมึง ฮ่าๆๆ"
"อือหือ...พูดซะกูแก่เลย ฮ่าๆๆ" เก่งหัวเราะร่วนกับมุกอวยพรวันเกิดของเพื่อน เกรซยิ้มแล้วยื่นของขวัญอีกกล่องมาให้เขา
"สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่เก่ง ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ"
"จ้า...ขอบใจมากนะเกรซ" ทั้งสามคนนั่งกินข้าวและพูดคุยกันต่ออย่างสนุกสนานจนฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี...แขกหลายๆคนเริ่มเข้ามาเต็มงานเก่งจึงผละตัวออกไปรับแขก
"แน่ใจนะริท" เซนถามเพื่อนย้ำด้วยความแน่ใจ เขารู้ดีว่าที่เพื่อนมาที่นี่คงไม่ได้มีจุดประสงค์ที่ดีสักเท่าไหร่
"เรามาถึงหน้าประตูแล้วนะเซน" ริทพูดเสียงเรียบ มือบางยื่นบัตรเข้างานสองใบให้พนักงานต้อนรับหน้างาน ก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาภายในคฤหาสน์
"แล้วจะเอาไง ริทจะไปหักหน้าพี่โตโน่เหรอ"
"แล้วจะให้ริททำไงล่ะ..." ยังไม่ทันที่ริทจะเดินไปไหนไกล เสียงเจื้อยแจ้วของหญิงสาวที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาเสียจนริทกับเซนต้องหันมามอง
"พี่โน่...ตรงนั้นสวยจังเลยนะคะ เกรซว่าเราไปนั่งตรง..."
"พี่โตโน่ " ริทเรียกร่างสูงเสียงดังประกอบกับที่ทั้งคู่หันมาทางริทพอดี ภาคินมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินตรงเข้ามาหาคนตัวเล็กที่ยืนไม่สบอารมณ์อยู่
"ริท.....ริทมาที่นี่ได้ไง !"
"ริทก็มาธุระเหมือนพี่โตโน่ไง " ร่างบางกระแทกเสียงประชด หน้าของร่างสูงเจื่อนลงไปในทันทีต่างจากเกรซที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
"พี่ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกริทนะ...แต่นี่เป็นงานวันเกิดเก่ง ริทไม่รู้จักเก่งจะให้พี่ชวนมาได้ไง" เกรซหลุดขำออกมาทันทีที่ภาคินพูดจบประโยค
"อ้าว..อะไรกัน...ริทไม่รู้จักเก่งหรอกเหรอจ้ะ" เซนดึงแขนริทไว้แน่นเพราะกลัวว่าเขาจะพุ่งเข้าไปหาเกรซ แต่ริทกลับเย็นกว่าที่คิด
"ไม่รู้จักแล้วทำไม...จะมางานไม่ได้หรือไงล่ะ" ริทพูดเสียงนิ่งพยายามควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเอง
"แล้วนี่มาได้ไง" โตโน่ที่ยืนเงียบเอ่ยถามขึ้น ริทกำลังอ้ำอึ้งว่าจะตอบกลับยังไงแต่เกรซกลับชิงพูดกับร่างสูงเสียก่อน
"อ่อ...เกรซเป็นคนชวนริทมาเองค่ะ ก็เราเป็นเพื่อนกัน พี่โน่คงไม่โกรธใช่ไหมคะที่เกรซชวนริทมาด้วย"
"งั้นเหรอ...อืมแต่วันหลังจะทำอะไร ถามพี่ก่อนก็ดีนะ"
"ค่ะเกรซขอโทษค่ะ " เกรซแสร้งซบลงบนแขนหนาก่อนจะดึงร่างสูงไปทางอื่นแล้วหันหน้ามาเยาะเย้ยริท
"ริท...ใจเย็นๆ" เซนลากแขนคนตัวเล็กมาที่โต๊ะข้างบุฟเฟต์แล้วจัดการนั่งลง เขาเหล่มองเพื่อนตัวเองที่เอาแต่นิ่งแล้วก็ต้องถอนใจออกมา
"เฮ้อ...หาอะไรกินไปก่อนนะ เดี๋ยวเซนไปเข้าห้องน้ำแล้วเดี๋ยวเรากลับกัน" เซนลูบไหล่เรืองฤทธิ์เบาๆแล้วเดินไปห้องน้ำ
ริทนั่งสงบอารมณ์อยู่พักหนึ่งแต่ก็ไม่เย็นลงเท่าไหร่ ใบหน้าหวานเริ่มหันซ้ายหันขวาหาเซนที่ไปเข้าห้องน้ำได้พักใหญ่แล้ว แต่ก็ต้องเหลือบไปเห็นเกรซที่ทำท่าจะเดินเข้ามาหา ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาเกรซเสียเองก่อนที่เธอจะเดินมาถึงโต๊ะริมสระน้ำของเขา
"อ้าว..ว่าไงจ้ะริท อาหารอร่อยไหมล่ะ " นวกชมณยิ้มร่า มองดูสีหน้าเรียบเฉยของอีกฝั่งอย่างไม่สะทกสะท้าน
"แหม...อย่าเงียบสิ เสียใจด้วยนะที่พี่โน่เลือกฉันน่ะ...พี่โน่น่ะทั้งแสนดี ทั้งน่ารัก อบอุ่น แถมยังหล่อ ก็เข้าใจว่าใครๆก็ต้องอยากได้อ่ะนะ ^^"
".........."
"ไม่เหมือนพี่ชายนายหรอก ทั้งน่าเบื่อ จืดชืด ใช้งานอะไรก็ไม่ได้...เฮอะ แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะ คนตายไปแล้วจะทำอะไรได้..คง"
เพี้ยะ !!!
ใบหน้าสวยของเกรซหันขวับอย่างแรงด้วยแรงกระแทกจากฝ่ามือบาง
ใบหน้าหวานแสดงอาการโกรธมากถึงมากที่สุด
"กะ...แก" เกรซตวัดหน้าขึ้นมาหมายจะด่าอีกฝ่าย
เพี้ยะ ! ตู้มมมม !
ริทตบหน้าเกรซอย่างแรงอีกทีด้วยความโทสะก่อนจะผลักร่างเกรซอย่างแรงจนตกลงไปในสระน้ำ
ท่ามกลางความแตกตื่นของคนในงาน !
บุ๋งๆๆ~
"แค่กๆ...ชะ..ช่วยด้วย...." เกรซยกมือขึ้นสูงเพื่อตะเกียกตะกายร่างของตัวเองให้พ้นเหนือน้ำ ทั้งๆที่ระดับพื้นน้ำนั้นเธอยืนถึงอย่างสบายๆ
บุ๋งๆๆๆ
"แค่กๆๆ..." ร่างของเกรซเริ่มนิ่งแล้วจมลงไปในน้ำ ในขณะที่ทุกคนกำลังยืนอึ้งกับเหตการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
ผลัก !!
"โอ้ยย..." ร่างเล็กล้มลงข้างสระด้วยแรงกระแทกจากคนร่างสูง ภาคินมองหน้าเขาด้วยความโกรธ
"ทำบ้าอะไรห๊ะ !!!!" เขาตะคอกใส่ริทเสียงดังก่อนจะกระโจนตัวเองลงไปในสระน้ำเพื่อช่วยนวกชมณ
ริทลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก คนในงานเริ่มมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลกๆ คนตัวเล็กรีบวิ่งออกจากงานทันทีเซนซึ่งกำลังเดินมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นเห็นริทวิ่งสวนไปพอดี
"ริท ริท !" ริทวิ่งสวนเขาไปและดูเหมือนจะไม่ได้ยินที่เขาเรียก
"ขอโทษนะครับ เกิดอะไรขึ้น..."
.
.
.
"แค่กๆ แค่กกก...อึก...พี่โน่" เกรซสำลักน้ำออกมาทันทีที่ถูกปั๊มน้ำ เธอกอดร่างสูงไว้แน่นแล้วเริ่มสะอึกสะอื้น
"ฮึก...ฮึกก พี่โน่ เกรซกลัว ฮืออ...แค่กๆ" โตโน่กอดปลอบหญิงสาวเอาไว้แล้วจัดการอุ้มเข้าไปในบ้านของเก่ง โดยที่มีเจ้าบ้านเปิดทางให้
หลังจากปฐมพยาบาลกันได้ซักพัก เกรซก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก่อนจะถูกวางลงบนเตียงนอนรับรองแขก
"คืนนี้นอนที่นี่ไปก่อนนะ..." โตโน่ลูบหัวหญิงสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู น้ำตาเม็ดโตรื้นขึ้นบริเวณดวงตาก่อนจะไหลลงมาบนใบหน้าสวย
"ฮึก..ๆ พี่โน่นอนกับเกรซนะ ฮึก เกรซกลัว...เกรซนึกว่าเกรซจะตาย...ซะแล้ว ฮึก.."
"พี่อยู่นี่ ไม่มีใครทำร้ายเกรซได้หรอกนะ ... นอนหลับนะครับ "
"ฮึก...เกรซไม่เข้าใจ อึก...ว่าทำไมริทต้องทำกับเกรซอย่างนี้...เกรซแค่เข้าไปคุยด้วยเฉยๆ" ร่างสูงตีสีหน้าเครียดทันทีที่ได้ยินชื่อริท
"เกรซไปคุยอะไรกับริท"
"เกรซแค่เข้าไปชวนคุยแต่ริทมาขู่ให้เกรซ ฮึก..เลิกกับพี่โน่..พี่โน่ก็รู้ว่าเกรซรักพี่โน่ขนาดไหน เกรซเลยบอกว่ายังไงก็คงเลิกไม่ได้...ฮึก ริทโกรธมากเลยตบหน้าเกรซอย่างแรงแล้วผลักลงน้ำ ฮือออ" นวกชมณสะอื้นตัวโยนอย่างแยบยล...แผนครั้งนี้เธอกำลังเป็นต่อ
"เจ็บไหม...พี่ขอโทษ................"
.
.
.
ภาคินมาหาริทที่มหาลัยในวันต่อมา...แต่ก็ไม่พบ...เพื่อนเขาบอกว่าริทไม่ได้มาเรียน
เขาโทรไปหาริทหลายรอบแล้วแต่ริทปิดเครื่องตลอดเวลา
มีทางเดียวที่เขาจะเจอริทได้ก็คือไปที่คอนโด...
ทันทีที่มาถึงคอนโด .. เขาก็ตรงดิ่งไปเคาะประตูห้องของคนตัวเล็กทันที
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"............................"
ก๊อก ก๊อก...
บานประตูถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องริทมองมาที่คนเคาะด้วยสีหน้าเรียบเฉยต่างจากทุกครั้ง เขาหลบทางให้ภาคินเดินเข้ามาในห้องเงียบๆ
ร่างสูงเดินเข้ามาในห้อง ทันทีที่ประตูถูกปิด เขาก็เปิดประเด็นขึ้นมาอย่างไม่อ้อมค้อม
"ทำไมถึงทำอย่างนั้นกับเกรซ..." โตโน่ใช้โทนเสียงนิ่งที่ฟังดูแล้วน่ากลัว แต่ริทก็ยังคงเฉยๆกับท่าทีนั้น
"ก็ไปถามเกรซสิ"
"ทำไมนายต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยห๊ะ !! ถ้าเกรซตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ นายจะรับผิดชอบได้งั้นเหรอ !!" มือหนาตรงเข้ามาบีบไหล่บางแน่นโดยไม่กลัวว่าคนตรงหน้าจะเจ็บสักนิด
"พี่โตโน่...ปล่อย !" ริทพยายามเอี้ยวตัวหลบแล้วสะบัดมือของโตโน่ออกแต่ไม่เป็นผล
"เหอะ...ไม่นึกมาก่อนว่านายจะเป็นได้ขนาดนี้ .. " คนตัวเล็กพยายามสะกดกั้นอารมณ์ของตัวเองเขารู้สึกได้ตั้งแต่ที่ร่างสูงเปลี่ยนสรรพนามแล้ว
"งั้นก็นึกซะตอนนี้สิ ! โอ้ย.." คนตัวเล็กครางออกมาเพราะแรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
"เกรซเป็นคู่หมั้นพี่...! แล้วนายเป็นใครล่ะ ห๊ะ !" ภาคินพูดด้วยอารมณ์คุกรุ่น หากจริงๆแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้อีกฝ่ายเจ็บแต่เพราะอารมณ์วู่วามในตอนนี้ ทำให้เขาเผลอพูดออกไป
น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงผลอยลงมาจากนัยน์ตาสวย ริทนิ่งเงียบไป...โตโน่จึงผละมือออกจากไหล่เล็ก
"ใช่สิ...ริทก็เป็นได้แค่นี้...เป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อ ยังไงพี่ก็ต้องเลือกเกรซอยู่แล้วหนิ !"
"นายพูดอะไรกับเกรซ" ร่างสูงถามเสียงเครียด นัยน์ตาคมปลาบยังคงจับจ้องมาที่ใบหน้าหวานอย่างคาดคั้น
"เปล่า..ไม่ได้พูดอะไร"
"พี่เพิ่งรู้นะว่านายเป็นคนแบบนี้ ไม่คิดว่านายจะกล้าโกหกพี่ อย่านึกนะว่าพี่ไม่รู้ว่านายพูดอะไรกับเกรซ !" โตโน่บีบแขนริทแน่นด้วยความโกรธ ทำไมคนตัวเล็กถึงต้องพูดโกหกกับเขาด้วย
ริทสะบัดแขนตัวเองออกอย่างแรงแล้วจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
"ถ้างั้นก็อย่านึกนะว่าริทไม่รู้ ว่าอีผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นมันไปโกหกใส่ร้ายอะไรริท !!" มือบางผลักอกคนตัวโตออกห่างก่อนจะเอ่ยปากไล่
"กลับไปซะ ... ริทไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก ออกไป !"
"เหอะ..." โตโน่สบถอย่างอารมณ์เสีย
"ยังไงพี่โตโน่ก็เชื่อเกรซอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาคาดคั้นริทหรอก จะพูดทำไมให้เปลืองน้ำลาย" ร่างสูงจ้องหน้าคนตัวเล็กเขม่น
"ได้...งั้นต่อจากนี้ เราจบกัน..."
ภาคินพูดก่อนจะเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดัง
ร่างเล็กทรุดลงบนพื้นด้วยความเสียใจ
"ฮึก...ก สมใจแล้วสินะริท "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น