[Fic] Fake Or Love หลอกหัวใจใส่ไฟแค้น {โน่ริท}

ลำดับตอนที่ #4 : แพศยา

"พี่โตโน่ ชุดนี้โอเครึยัง" ร่างบางในชุดเสื้อยืดคอวีกับกางเกงยีนส์ขาสั้น ยืนหมุนไปหมุนมา หน้ากระจกร่างสูงเดินไปดึงมือเล็กไว้ ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหู


"ริทของพี่ น่ารักที่สุดแล้ว"  ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างอายๆก่อนจะตีคนตัวโตเบาๆแก้เขิน


"บ้า"


"ฮ่ะๆ ไปกันเถอะ"


บรรยากาศแลดูครึกครื้นในห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีผู้คนเดินไปมาอย่างขวักไขว่ คนตัวเล็กๆจูงมือ
ชายหนุ่มเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เสียจนเมื่อย แต่ทั้งคู่ก็ยังหัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข

หลังจากที่เดินช็อปกันจนเมื่อย ทั้งสองคนก็มาลงเอยในร้านอาหารชื่อดัง
ภาพชายหนุ่มตัวโตตักอาหารใส่จานคนตัวเล็ก ดูเป็นภาพที่อบอุ่นสำหรับคนที่เดินผ่านมาพบเจอ



"ทำไมไม่กินผักกกก" ร่างสูงลากเสียงยาวก่อนจะตักผักที่เรืองฤทธิ์เขี่ยไว้ข้างจานมาใส่ตรงที่เดิม


"ไม่เอา ริทไม่ชอบกินผัก" ว่าแล้วก็ตักผักทั้งหมดในจานไปใส่ในจานของโตโน่แทน ร่างสูงมองหน้าคนตัวเล็กอย่างขัดใจ


"กินผักมั่งสิ เดี๋ยวก็ไม่โตหรอก"


"โห...นี่ก็คงไม่โตไปจากนี้แล้วหรอก" ร่างบางอมลมใส่แก้มเสียจนแก้มป่อง โตโน่เห็นดังนั้นก็หมั่นไส้
เอื้อมมือดึงแก้มใสเบาๆ


"นี่แหนะๆ ทำหน้าตาน่ารักใส่พี่เหรอ เดี๋ยวเหอะ"


"อะไรล่ะพี่โตโน่เนี้ยะ" ริทอมยิ้มน้อยๆ แต่ความสุขอาจมีไม่นานนักเมื่อหญิงสาวร่างบางระหงส์เดินมาหยุดที่โต๊ะเขาทั้งสองคน


"ว้ายย พี่โตโน่ ไม่เจอตั้งนาน ทำไมไม่โทรหาเชอร์รี่มั่งล่ะคะ" ใบหน้าสวยจีบปากจีบคอพูดก่อนจะนั่ง
ลงเบียดกับชายร่างสูงแล้วกระแซะๆไปใกล้ๆ


"เอ่อ...เชอร์รี่" โตโน่มีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด สายตาหันไปมองริทก็เห็นริทก้มหน้ากินอย่างเงียบๆเท่านั้น


"แล้วนี่ใครคะ ไม่เห็นทักกันมั่งเลย มารยาทน่ะมีไหม" สายตาของเชอร์รี่มองจิกใส่ริทจนใบหน้าหวาน
ต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างเอือมๆ


"มารยาทน่ะมี แต่ใช้กับคนที่ควรจะใช้เท่านั้นแหละ"


"กรี๊ด ! พี่โตโน่ ไอ้นี่มันว่ารี่ไม่มีมารยาทอ่ะค่ะ T^T" มือเรียวเกาะแขนโตโน่แน่นก่อนจะทำทีไปซบไหล่ทำหน้าตาน่าสงสาร


"อ่ะ...เอ่อ...พี่ว่ารี่ไปก่อนเถอะ วันนี้พี่ไม่ว่าง" ร่างสูงเอ่ยแกมไล่ แต่สาวเจ้าก็ดูไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปไหน


"ไม่เอาค่ะ รี่คิดถึงพี่โตโน่นะคะ รี่อยากอยู่กับพี่โตโน่"


"หน้าด้าน ! เขาไล่แล้วยังไม่ไปอีก" ริทพูดกระแทกใส่หญิงสาวจนอีกฝ่ายกรีดร้องออกมาเสียงดัง


"อีบ้า ! แกเป็นใครยะ"


"เป็นคน...ไม่ได้เป็นกระหรี่เหมือนเธอหรอกน่ะ"


"กรี๊ดดด กรี๊ดดดด แกว่าฉันเหรอ !" นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่หน้าคนตัวเล็กอย่างเดือดดาล คนในร้านเริ่มหันกันมามองหญิงสาวอย่างสนใจ  ใบหน้าหวานยิ้มนิดๆก่อนจะส่ายหน้า ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้


"เปล่าอ่ะ...ก็ว่าห-ม-าบางตัว"


"อ๊ายยยยยย พี่โตโน่ มันว่ารี่อ่ะ ฮือๆ รี่ไม่ยอมนะคะ" เชอร์รี่กระโดดเป็นปลากระดี่ก่อนจะหันไปอ้อน
โตโน่ที่ทำหน้าเครียดไม่รู้จะทำอย่างไรดี


"พี่ว่า ใจเย็นๆก่อนนะ รี่ไปก่อนเถอะ ระหว่างเรามันจบไปนานแล้วนะ"


"พี่โตโน่ไล่รี่เหรอ ! " หญิงสาวหันมาแว้ดใส่โตโน่แทนด้วยเสียงแสบแก้วหูทะลุ 68 เดซิเบล


"โง่ ! ผู้ชายเขาไล่ยังไม่รู้ตัวอีก ปัญญาอ่อนหรือเปล่า"


"แก...ปากดีนักนะ"


ซ่า....


ของเหลวสีใสถูกเทใส่หัวคนตัวเล็กจนหมดแก้ว หญิงสาวหัวเราะชอบใจกับภาพตรงหน้า
โตโน่ได้แต่นั่งอึ้งในขณะที่ริทสูดหายใจเข้าอย่างช้าๆ


"จะเอาใช่มะ !"


ซ่า ~


"กรี๊ดๆๆๆ กรี๊ดดดดด" ร่างของหญิงสาวสะดีดสะดิ้งไปมา เมื่อเรืองฤทธิ์เล่นเทน้ำแดงใส่หัวเธอเต็มๆ
แถมด้วยคำด่าปิดท้าย


"น้ำแดงคงเหมาะกับหัวเน่าๆอย่างเธอแล้วสินะ ยัยกระหรี่ ! เอ้ะไม่สิ เชอร์รี่  ^^" ริทอมยิ้มอย่างสะใจ
แล้วลุกออกจากร้าน ทิ้งให้เชอร์รี่ยืนกรี๊ดกรอกหูโตโน่อย่างเสียไม่ได้


"เดี๋ยวสิริท"  มือหนาคว้าแขนบางเอาไว้ ก่อนจะฉุดคนตัวเล็กเข้ามาใกล้


"อะไรอีกล่ะ พี่โตโน่ ริทเบื่อแล้วนะ แล้วน้องกระหรี่ของพี่ไปไหนแล้วล่ะ"


"เชอร์รี่เขากลับไปแล้ว"  ริทสะบัดตัวออกก่อนจะเดินจ้ำอ้าวหนีโดยมีร่างสูงวิ่งตามไปติดๆ


"อะไรอ่ะ...หึงพี่เหรอ"


"ม่ะ...ไม่ได้หึงซะหน่อย !" ใบหน้าหวานหันมาประจันหน้ากับโตโน่ที่ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์


"ปากเก่งนะเรา เมื่อกี๊ก็ด่าคนอื่นซะแสบเชียว โอ๋ๆหึงพี่เหรอครับ คนดี" ร่างสูงดึงริทเข้าไปกอดแล้ว
ลูบหัวเบาๆราวกับจะแกล้งแต่คนตัวเล็กกลับผลักเขาออกอย่างแรง



"เล่นอะไรเนี้ยะ นี่มันกลางห้างนะ"


"งั้นเอาไว้ต่อที่บ้านก็ได้เนอะ"


เพี้ยะ...


"บ้า"  ริทพูดอย่างเขินๆก่อนจะเดินตามกันงอนง้อไปเรื่อยๆ หากแต่เขาทั้งสองจะรู้บ้างไหมว่าความรู้สึกมากมายมันเกิดขึ้นภายในใจเสียแล้ว


แชะ 
แชะ
แชะ


ร่างโปร่งยิ้มกับฝีมือการถ่ายภาพของตัวเองเบาๆ ก่อนจะกด Send ไปที่จุดหมายปลายทาง



"เตรียมตัวกรี๊ดดังๆได้เลย  เกรซ"



....................




"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงกรีดร้องของหญิงสาวทำให้เพื่อนสนิท
อย่างเธอต้องรีบวิ่งมาดูก่อนจะเห็นสภาพโทรศัพท์มือถือที่หล่นอยู่กับพื้น



"เกิดอะไรขึ้น เกรซ !" เกตถามอย่างตกใจ มือบางเข้าไปช่วยพยุงเพื่อนสาวที่ลงไปนั่งกับพื้น


"รูป ...ระ..รูปนั่น" นิ้วเรียวยาวชี้ระริกไปที่โทรศัพท์เครื่องบางเฉียบ เกตหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสงสัย
เมื่อเห็นรูปสิบกว่ารูปที่ถูกส่งมาก็ทำให้เธออึ้งไม่แพ้กัน


"นี่มันเดือนคณะแพทย์ กับพี่โตโน่หนิ"


"มัน...มันจะแย่งพี่โตโน่ไปจากเกรซ !" เกรซตะคอกอย่างเดือดดาล มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
อย่างมือระวิง

'ขอโทษค่ะ เลขหมายปลายทางไม่สามารถติด...'


"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!"


แกจะลองดีกับฉันใช่ไหม เรืองฤทธิ์ ...
ได้...แล้วเราจะได้เห็นกัน !!

"เกต บอกครูว่าฉันขอกลับกรุงเทพก่อนตอนนี้ฉันมีธุระด่วน !"


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


"ว่าไงเซน"

'เพื่อนเซนบอกว่ามันขอกลับกรุงเทพก่อนวันนี้น่ะ'

"หึ...ร้อนรนกันเข้าไป  กลับมาเดี๋ยวก็เจอชุดใหญ่หรอก"

'ฮึฮึ...สมน้ำหน้ามัน ได้ข่าวว่ากรี๊ดซะห้องจะแตก'

"ฮ่าๆ คอยดูเถอะ ว่าพี่โตโน่จะทำยังไงกับมันต่อ"

'ริท...อย่าเล่นแรงนักนะ ฮ่าๆ'

"อื้ม...เซนไม่ต้องห่วง"


ริทวางโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน สายตาหวานหันไปมองชายหนุ่ม
ที่นั่งอยู่ตรงโซฟา


"อารมณ์ดีอะไรล่ะตัวเล็ก เดินยิ้มมาเชียว" ร่างสูงเอ่ยแกมหยอกล้อ มือหนาตบลงบนหน้าขาก่อนที่ริท
จะทิ้งตัวลงบนตักเขาอย่างว่าง่าย


"พี่โตโน่  ริทมีความสุขน่ะ" ศรีษะเล็กซุกไปที่คอคนตัวโตขณะที่มือบางโอบคอเขาเอาไว้หลวมๆ
โตโน่มองคนในตักด้วยความใคร่ ก่อนจะเพิ่มแรงกอดคนตัวเล็กแน่นๆ


"อื้อ...หายใจไม่ออก"


"น่ารักจัง ขอจูบได้ป่ะ"


"จุ๊บ" ริมฝีหนาจูบลงมาหนักๆที่ปากบางโดยไม่ทันตั้งตัว


"ฉวยโอกาสตลอดอ่ะ !" ริทพูดกึ่งงอน


"ก็มันน่าจูบนี่"


"พี่โตโน่..." 


"ครับบ..."


"ถ้ามีคนมาทำร้ายริท พี่โตโน่จะช่วยริทหรือเปล่า" ดวงตาหวานสบตาคนตรงหน้าแกมออดอ้อนจน
ร่างสูงอดที่จะกดจมูกลงบนแก้มบางอีกทีไม่ได้


"พี่ช่วยริทอยู่แล้ว ใครหน้าไหนจะมาบังอาจทำร้ายริทของพี่ฮึ"


"นั่นสินะ..."




"พี่โตโน่ รอริทอยู่ตรงนี้แปปนึงนะ เดี๋ยวริทวิ่งไปที่ตึกแปปเดียว"


"รีบมานะ ตัวเล็ก"


"รู้แล้วๆ ถ้าใน 3 นาทีริทไม่มานะ พี่โตโน่วิ่งไปหาได้เลยเดี๋ยวแถมให้หนึ่งจูบเลยเอ้า ^^" ริทพูดติด
ตลกก่อนจะก้าวเท้าไปที่ตึกคณะแพทย์ ซึ่งคาดว่าเพื่อนเขาคงจะมาถึงแล้ว


และก็เป็นอย่างคาด เขาเห็นเซนยืนยิ้มอยู่ใต้ตึกพอดี
 

"เซนนน" ร่างบางยิ้มร่ากระโดดกอดเพื่อนรักอย่างแรง เซนจับริทเหวี่ยงหมุนไปเสียหนึ่งรอบก่อนจะ
วางคนตัวเล็กลงบนพื้น


"ว่าไงหื้มม"


"มันมายังล่ะ" เซนยกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนหน้ามากระซิบใกล้ๆหู


"กำลังเดินมาแล้วนู่น"  ใบหน้าหวานยิ้มร่า มือบางผลักอกเพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะโบกมือบายๆ


"บายๆเซน แล้วเจอกันนะ" เซนแสร้งโบกมือกลับ แล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันที เป็นเวลา
เดียวกับที่หญิงสาวสองคนเดินผ่านมาในตึก


"แกอยู่นี่นี่เอง"


เพี้ยะ !


ฝ่ามือเรียวกระทบลงบนใบหน้าหวานอย่างแรงจนล้มลงกับพื้น คนตัวเล็กมองเกรซอย่างตกใจ
มือเล็กกุมใบหน้าตัวเองด้วยความเจ็บ


"กะ...เกรซ...ทำอะไรน่ะ" ริทพูดเสียงสั่นมองใบหน้าหญิงสาวที่แสยะยิ้มอย่างสมเพศ


"อีหน้าด้าน ! แย่งผั-วคนอื่นแล้วยังมีหน้ามาถามอีก"


เพี้ยะ


เพี้ยะ!


เกรซก้มลงคร่อมร่างบางไว้ก่อนจะลงมือตบใบหน้าหวานแรงๆอีกสองทีจนหน้าหัน
เลือดสีข้นค่อยๆไหลจากมุมปากบาง ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความหวาดกลัว


"ฮึก...เกรซ อย่าทำอะไรริทเลยนะ"


"สำออย ! ตอแหล ฉันจะตบล้างน้ำแกให้ดู "


เพี้ยะ  ! เกรซตวัดมือลงอีกครั้งด้วยความโกรธ



"ฮึก....ฮือ...พี่โตโน่ ช่วยริทด้วย ฮือ"  คนตัวเล็กพูดเสียงสะอื้น ใบหน้าสวยมองเขาอย่างคับแค้นใจ
ก่อนที่จะอ้าแขนเตรียมจะตบริทอีกซักฉาดสองฉาด


"ริท !!" ร่างสูงวิ่งมาด้วยความตกใจ มือหนาผลักร่างเกรซออกอย่างแรงจนเธอล้มลงกับพื้น โตโน่
ประคองร่างริทที่สะอื้นอย่างหนักขึ้นมาในอ้อมกอด


"เกรซ ทำไมกับริทอย่างนี้ !" ร่างสูงตะคอกเสียงดัง ใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงด้วยความโกรธ เกรซ
มองหน้าโตโน่ด้วยความไม่เข้าใจ น้ำตาสีใสหยดลงมาบนใบหน้าสวย



"พี่โตโน่..."



"ริท...! ริททท" มือหนาเขย่าร่างริทอย่างตกใจที่เห็นคนตัวเล็กสลบไปในอ้อมแขน เขาจัดการช้อนตัวริทขึ้นมาแล้วรีบพาไปขึ้นรถ ทิ้งให้หญิงสาวมองตามด้วยความโกรธ  มือเล็กๆกำไว้ข้างตัวแน่นจนเห็นเส้นเลือด
 


"เกรซ  เกรซ" เกตเขย่าเกรซเบาๆอย่างเป็นห่วง



"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!"



---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------