[Fic] Hostage จองจำหัวใจ {โน่ริท}

ลำดับตอนที่ #3 : อาบน้ำ

ตะวันเริ่มทอแสงสีส้มอ่อนๆบ่งบอกถึงการขึ้นใหม่ของดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้
ทะเลสีฟ้าครามเริ่มค่อยๆมืดสนิทตามกาลเวลาแต่คลื่นลูกโตยังคงสาดกระทบเข้าฝั่งไม่หยุดหย่อน
จนเกิดเสียง ครืด ครืด...ที่ฟังดูแล้วชวนขนลุกพิกลในยามวิกาล



ร่างสูงของชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่ภายในห้องรับแขกโดยมีบุรุษอีกสองคนนั่งคอยรับคำสั่งอยู่ไม่ใกล้ ไม่ไกล ใบหน้าคมปรายตานิ่งออกไปทางหน้าต่างแล้วก็หันกลับมาออกคำสั่งกับลูกน้องเสียงเข้ม


"ไปดูมันซิ ว่าตายหรือยัง" บุรุษทั้งสองพยักหน้ารับพร้อมกับทำตามคำสั่ง เพียงไม่นานทั้งคู่ก็วิ่งกลับมาด้วยท่าทีแตกตื่นทำเอาภาคินเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย


"เอ่อ...มันไม่ขยับเลยครับ ทะ..แทบจะไม่หายใจ" ลูกน้องคนแรกบอกพลางเหงื่อตก ถึงแม้ว่าเขาจะค้าขายของผิดกฏหมายมานาน แต่ก็ยังมีสำนึกอยู่ในใจบ้างยิ่งเป็นลูกคุณหนู ตัวเล็กๆอย่างนั้นแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้



"ไปพาตัวมันมา !! "



"ข่ะ..ครับ" ชายหนุ่มรับคำก่อนจะวิ่งทะเล่อทะล่า ออกไปพาร่างบอบบางที่นอนหลับไหลกลับมาวางลงบนพื้นกระเบื้อง ร่างสูงลุกขึ้นมาดูอาการคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทใบหน้าขาวเผือกรวมถึงริมฝีปากที่เป็นสีม่วงซีด  มือหนายกขึ้นอังจมูกที่มีลมหายใจแผ่วเบาออกมาประปราย


"เอ่อ...พาไปโรงพยาบาลก่อนดีไหมครับ..หัวใจเริ่มเต้นแผ่วลงแล้ว" ลูกน้องคนที่ 2 ออกความเห็นอย่างเป็นห่วง ภาคินตวัดหน้าขึ้นมองอย่างไม่พอใจจนบุรุษผู้นั้นต้องรีบหลบสายตา



"ไม่ต้อง !! ฉันจัดการเอง"  พูดพร้อมกดฝ่ามือลงบนแผ่นอกอีกฝ่ายก่อนจะออกแรงปั๊มหัวใจตามสัญชาติญาณที่ติดตัว  ชีพจรของเรืองริทเริ่มเต้นแผ่วลง แผ่วลงจนน่าใจหายด้วยสภาพร่างกายที่เกินจะต้านทานไหว 

ใบหน้าหวานนิ่วหน้าน้อยๆเมื่อรู้สึกถึงแรงกระแทกที่หน้าอก ริทสำลักน้ำทะเลออกมาแค่กๆพลางปรือตาขึ้นช้าๆ



ริมฝีปากซีดเซียวขยับราวกับจะพูดอะไรออกมาเมื่อพบหน้านิ่งๆของผู้ร้ายที่จับเขามาเป็นตัวประกัน
แต่ยังไม่ทันไรริทก็สำลักน้ำออกมาอย่างรุนแรงจนร่างกายสั่นไหว
มือเล็กเท้าพื้นยันตัวเองขึ้นนั่งด้วยความรู้สึกเวียนหัว


โจรหนุ่มคว้าตัวที่โอนเอนของคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมอกตัวเองก่อนจะยกร่างบางขึ้นแนบกายเดินหายขึ้นไปชั้นสองของบ้านทิ้งให้ลูกน้องอีกสองคนมองตามไปอย่างสงสัย


เมื่อมาถึงห้องก็จัดการโยนร่างบางลงบนเตียงนอนทันทีจนคนถูกโยนทำหน้านิ่ว



"อะ...ออก ไป" ร่างสูงยืนกอดอกมองใบหน้าหวานที่พยายามจะเปล่งเสียงแต่ก็กลายเป็นเพียงเสียงลมเบาๆ


"จะตายแล้วยังจะปากดีอีก"



"แค่กๆ แค่ก .. ๆ" ริทไอออกมาอีกครั้งด้วยความยากลำบาก น้ำตาหยดใสๆซึมผ่านม่านตาทุกครั้งที่รู้สึกปวดแสบปวดร้อน


ภาคินยกตัวขึ้นคร่อมร่างเล็กพร้อมกับกระชากเสื้อตัวบางออกโดยไม่สนใจเสียงร้องประท้วงของคนใต้ร่างเลยแม้แต่น้อย มือหนายังคงถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงบ็อกเซอร์ตัวเล็กเพียงเท่านั้น ดวงตาคมกริบปรายตามองเรือนร่างขาวละเอียดของคนตัวเล็กก่อนจะยกยิ้มมุมปากน้อยๆ


"ช่...ช่ว ย ด้ว" เรืองริทตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาอีกรอบไม่ใช่เพราะความหนาวแต่กลับกลายเป็นความกลัวว่าร่างสูงตรงหน้าจะคิดทำอะไรบ้าๆขึ้นมา



"หุบปากได้มั้ย จะเช็ดตัวให้ นอนนิ่งๆ" น้ำเสียงราบเรียบบ่งบอกเจตนารมณ์ของอีกฝ่ายทำเอาใบหน้าหวานเงียบปากแทบไม่ทัน ภาคินจัดการยกกะละมังที่ผสมน้ำอุ่นๆมาเช็ดตัวให้ร่างเล็กที่นอนนิ่งตัวแข็งเกร็งราวกับกลัวเขาเสียเต็มประดา


มือหนาลากผ้าเช็ดตัวที่เปียกหมาดๆผ่านโครงหน้าหวานทั้งที่ดวงตาคมยังคงจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาสวยอย่างยากที่จะคาดเดา

ริทได้แต่มองหน้าโจรหนุ่มนิ่งจนแทบลืมหายใจ ดวงตาที่แฝงไปด้วยความว่างเปล่าช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน...



มารู้สึกตัวเองอีกทีก็ตอนที่อีกฝ่ายสวมเสื้อผ้าให้ตัวเองเสียแล้ว ริทรีบหันหน้าหลบสายตาคมที่ยังคงจ้องมองมาที่ตน  ภาคินหยิบกล่องยาที่ติดมือมาทำแผลให้คุณหนูตัวเล็กซึ่งตอนนี้เมินหน้าหนีไปอีกทาง


"อ่ะ..โอ้ย"


"อย่าเพิ่งตายซะก่อนล่ะ...ฉันยังไม่ได้สนุกกับนายเลย เรืองริท" ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนทิ้งให้คนตัวเล็กมองตามหลังอย่างเหนื่อยอ่อน


ดวงตาหวานปิดเปลือกตาเบาๆก่อนจะหลับไหลเข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนาน

.
.
.


"มันต้องการเงิน 68 ล้าน ! " ชายสูงอายุพูดกับเลขาส่วนตัวอย่างเคร่งเครียด มือยกขึ้นกุมขมับรู้สึกห่วงลูกชายตัวเล็กขึ้นมาจับใจ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ยิ่งบอบบางตัวเล็ก แถมดื้อรั้นเป็นที่หนึ่ง


"ผมว่าท่านควรจะให้เงินมันนะครับ 68 ล้านท่านคงหาได้ไม่ยาก"


"ฉันรู้ 68 ล้านน่ะเพื่อริท ฉันให้ได้ แต่ว่านี่มันเล่นบอกว่ารอให้ถึงเวลา" นรินทร์เอ่ยเสียงเครียด


"หมายความว่ายังไงครับ"


"มันจะยังไม่เอาเงินตอนนี้ ซึ่งมันคงมีจุดประสงค์อื่นในการจับตัวริทไป ฉันเป็นห่วงริท !"


"ใจเย็นๆนะครับท่าน มันอาจจะยังไม่ได้ทำอะไรคุณหนูก็ได้  เราควรจะส่งคนไปตามหาเบาะแสก่อน" เลขาออกความเห็นซึ่งชายสูงอายุก็เห็นด้วยกับข้อนี้


"ส่งคนออกไปตามหาตัว ริทด่วน !!"

.
.
.


เคร้ง


จานข้าวถูกวางกระแทกลงบนพื้นข้างหน้าร่างบาง ริทเหลือบมองอาหารที่ส่งกลิ่นหอมแล้วก็กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่
ร่างสูงเดินมานั่งลงบนปลายเตียงเพื่อให้เชลยหน้าหวานได้นั่งกินข้าว


"กินให้หมด" ริทหยิบจานขึ้นมากินข้าวอย่างหิวโหยหลังจากที่ไม่ได้กินอาหารมาเกือบๆ สองวัน เพียงไม่นานจานที่เคยเต็มไปด้วยข้าวก็กลายเป็นจานเปล่าภายในพริบตา
ภาคินลอบมองผลงานอย่างพึงพอใจก่อนจะแค่นหัวเราะออกมา



"หึ...กินๆเข้าไปก่อนที่นายจะไม่มีโอกาสได้กิน" ริทวางช้อนลงกับจานพลางช้อนหน้ามองอีกฝ่ายแสดงอาการไม่พอใจ


"นี่...แล้วพ่อฉันว่าไงเรื่องเงินค่าไถ่"


"ฉันบอกไปแล้ว แต่...เอาไว้ก่อนดีกว่านะ"  ภาคินกระตุกยิ้มเย็น


"ม่ะ...หมายความว่าไง" ร่างบางถามเสียงสั่นอย่างไม่เข้าใจคำตอบของโจรร่างสูง


"ก็...หมายความว่า ตอนนี้ฉันยังไม่ได้เล่นของเล่นชิ้นใหม่เลยยังไงล่ะ...เรื่องเงินฉันไม่รีบนักหรอก หึหึ" ร่างสูงเดินย่างเท้าเข้ามาใกล้ๆคนตัวเล็กจนริทต้องกระถดตัวหนีไปด้านหลังอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าคมเหยียดมองคุณหนูที่นั่งตัวสั่นอย่างพออกพอใจ


"คิดว่าจะแน่...แค่นี้ก็กลัวจนหัวหดแล้ว"  เรืองริทจ้องตอบอีกฝ่ายอย่างโกรธๆถึงเขาจะยอมรับว่ากลัวบุรุษผู้นี้แต่เขาก็ไม่ยอมจะให้ใครมาดูถูกตัวเองเป็นอันขาด


"ขะ..ใครกลัวแก ... "


"หึ..ฮ่า ๆ ฮ่าาๆๆ" ใบหน้าคมเข้มระเบิดเสียงหัวเราะอย่างขบขันแต่ก็ทำให้ริทหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา เขาเกลียดเสียงหัวเราะโรคจิตแบบนี้เป็นที่สุด  


"หัวเราะทำไม ... ไอ่โรคจิต "


"รู้ได้ไงว่าฉันโรคจิต เคยลองแล้วเหรอ" ภาคินกระตุกยิ้มมือหนาเชยคางมนขึ้นสบตาพลางหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างคาดคั้นคำตอบ


"ปล่อยมือสกปรกของแกออกจากหน้าฉัน !" เรืองริทตะหวาดอีกฝ่ายเสียงเข้มแต่ร่างสูงกลับเห็นว่ามันเป็นเรื่องตลกขบขันเสียมากกว่า


"หืม...มือฉันออกจะสะอาด ไม่ทำให้หน้าของนายมีมลทิลหรอกน่า" พูดพลางไล้ฝ่ามือลงบนใบหน้าหวานไปมา ก่อนจะทาบฝ่ามืออุ่นบนข้างแก้มสีชมพูระเรื่อของคุณหนูตัวเล็ก  ริทขมวดคิ้วมองสายตาคมปลาบของภาคินที่จ้องใบหน้าตัวเองอยู่แล้วก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา มือบางกระชากมือของอีกฝ่ายออกจากใบหน้า


"ฉัน..ฉันอยากเข้าห้องน้ำ"


ร่างสูงไล่สายตามองตามแผ่นหลังบางที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำพร้อมทั้งยิ้มเย็นกับความดื้อรั้นของคนตัวเล็ก

.
.
.


"มันอยู่ไหนล่ะ ฉันล่ะอยากเห็นหน้าจริงๆ" วรรณรทตีหน้านิ่งถามบุรุษร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงโซฟา เธอลุกขึ้นเดินไปเดินมาอย่างนั่งไม่ติด


"อยู่ข้างบน ขึ้นไปตามสิ " หญิงสาวพยักเพยิดไปทางลูกน้องสองคนเป็นเชิงให้ขึ้นไปตาม  สักพักร่างเล็กๆของริทก็ถูกลากลงบันไดบ้านมาด้วยใบหน้ามุ่ย


"มีอะไร !" คนตัวเล็กถามอย่างไม่เกรงกลัว หญิงสาวขมวดคิ้วเป็นปมพร้อมทั้งก้าวเท้าเข้ามาใกล้ๆคุณหนูหน้าหวานที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว


"ผู้หญิง...หรือผู้ชาย" วรรณรทไล่มองใบหน้าหวานรวมไปถึงรูปร่างอรชรที่ออกจะติดไปทางหญิงของอีกฝ่าย


"พูดบ้าๆ ก็ผู้ชายน่ะสิ " เรืองริทตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  หญิงสาวตวัดมือลงบนใบหน้าหวานพร้อมยกยิ้มอย่างพึงพอใจ


"ปากดี ! เดี๋ยวฉันจะจัดการนายซะให้เข็ดเลย ดีไหม "


"เธอเป็นใคร.." เรืองริทกระชากเสียงอย่างโมโห คอยดูเถอะถ้าเขารอดออกไปได้เมื่อไหร่ ยัยผู้หญิงคนนี้จะต้องศพไม่สวยแน่


"เป็นคนที่สามาราถฆ่านายแล้วกัน..เหอะ พวกคุณหนูดีแต่ปาก" วิวเบ้ปากก่อนจะเคลื่อนย้ายตัวเองมานั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่


"โตโน่...รีบๆจัดการเรื่องให้เสร็จๆไปซักที ฉันไม่ชอบขี้หน้ามันเลย" พูดพร้อมหันมาแยกเขี้ยวให้คนตัวเล็ก ซึ่งริทเองก็ไม่ยอม ทำกลับเช่นกัน


"ฉันก็ไม่ชอบขี้หน้าเธอหรอก ยัยหน้าปลาบู่"


"กรี๊ดดดด ดูมัน ! วิวจะฆ่ามัน " วรรณรทปรี๊ดแตกขึ้นมาทันทีที่โดนกล่าวหาจากอีกฝ่าย หญิงสาวเงื้อมือขึ้นหมายจะตบสั่งสอนแต่ร่างสูงกลับคว้าข้อมือเธอเอาไว้ก่อน


"ไร้สาระ ! เธอมีธุระแค่นี้ใช่มั้ย กลับไปได้แล้ว ฉันจะเล่นของเล่นฉันต่อ" ภาคินต่อว่าหญิงสาวด้วยความรำคาน คนตัวเล็กแอบอมยิ้มสะใจเล็กๆที่เขาออกปากไล่เธอออกไป


"ไปก็ได้ ! ฉันมีธุระต่อหรอกนะ เฮอะ "


วรรณรทลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมทั้งตวัดหน้ามองมาที่เรืองริทอย่างหาเรื่อง ก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปจากบ้านอย่างอารมณ์เสีย
ภาคินมองคนตัวเล็กที่ยืนขำเล็กขำน้อยก่อนจะถามเสียงเข้ม


"ขำอะไรนักหนา"


"เปล่าหนิ...ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม งั้นฉันขึ้นข้างบนนะ" ริทก้าวเท้าขึ้นบันไดอย่างไม่รอคำตอบ แต่ด้วยความไวกว่าภาคินคว้าข้อมือบางเอาไว้ทันจนร่างเล็กเสียหลักหงายหลังลงมายังอ้อมกอดแข็งแกร่งของโจรหนุ่ม


มือหนาโอบรอบเอวบางไว้แน่นพร้อมทั้งกระเสียงเย็นข้างๆหู


"ใครบอกว่าไม่มีอะไร...นายต้องมาอาบน้ำให้ฉันก่อน"




"เอ้ะ ปล่อยนะ ! ไม่เอา " ร่างของริทลอยหวืดขึ้นจากพื้นมาอยู่บนอ้อมกอดแกร่ง มือบางทุบอกร่างสูงเป็นพัลวัน ปากก็ร้องตะโกนเสียงดังไปทั่วบ้าน


ภาคินอุ้มร่างเล็กๆขึ้นมาที่ห้องนอนอีกครั้งแต่คราวนี้กลับเดินเลยเข้าไปในห้องน้ำซึ่งมีอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่อยู่ มือหนาเอื้อมไปกดเปิดน้ำก่อนจะโยนร่างเล็กลงในอ่านจนน้ำกระเซ็นออกมา


"โอ้ยย แค่กๆ" เรืองริทยันตัวขึ้นมองหน้าโตโน่อย่างชิงชัง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรกลับถอดเสื้อผ้าตัวเองออกเสียอย่างนั้น


"แก ! จะบ้ารึเปล่า จะอาบก็อาบไปคนเดียวสิ ถอยไปนะ " ริทพูดทั้งที่ใบหน้าร้อนผ่าวก็ร่างสูงเล่นถอดเสื้อผ้าแถมลงมานั่งแช่ในอ่างข้างๆเขานะสิ
 

"นายต้องอาบให้ฉัน ริท" ดวงตาคมปลาบไล่มองดวงหน้าหวานที่มีหยดน้ำเกาะอยู่เต็มใบหน้า


"ม่ะ...ไม่"


"จะอาบดีๆ หรือจะให้ฉันทำอะไรนายในอ่างดี หืมม" สันจมูกคมก้มลงเฉียดแก้มของร่างบางไปเพียงน้อยนิดก่อนจะก้มลงกระซิบข้างใบหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่าทำเอาคนตัวเล็กดีดตัวออกห่างในทันที


"ก่ะ..ก็รีบๆอาบสิ"  ร่างสูงหัวเราะหึในลำคอ สายตาทอดมองร่างของเรืองริทที่หยิบขวดแชมพูข้างๆอ่างขึ้นมาขยี้ให้เกิดเป็นฟองแล้วขยี้ลงบนเส้นผมเปียกชุ่มของเขา มือบางเงอะงะอยู่ครู่ใหญ่กว่าจะสระผมให้คนร่างสูงพร้อมทั้งชำระล้างฟองสบู่



คราวนี้ริทนั่งนิ่งมองปฏิกิริยาของอีกฝ่ายที่ทำหน้าเข้มปรายตามองหน้าของเขาอยู่  ริทจึงจำใจต้องหยิบสบู่เหลวขึ้นมาถูให้ร่างสูงจนได้ ยิ่งไล่มือลงต่ำเรื่อยๆก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเริ่มมองเขาด้วยสายตาเป็นประกายแปลกๆ


"อื้ม..ลึกๆหน่อย"  ใบหน้าหวานร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อตัวเองถูมาถึงบริเวณท้องน้อยแล้วรู้สึกถึงการแข็งตัวของอีกฝ่าย


"เอ่อ..."  ริทรีบๆถูบริเวณอย่างเร็วแล้วเปลี่ยนเป็นจุดอื่นแต่มือหนากลับคว้าข้อมือของเขาไว้ให้กลับมาที่เดิม


"ตรงนั้นยังไม่ถูเลยนะ" ร่างสูงกล่าวพลางสบตาอีกฝ่ายเป็นนัยน์ๆ สายตาเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาทำให้ริทไปต่อไม่ถูก


"ม่ะ...ไม่ต้องก็ได้มั้ง"


"นายกล้าขัดคำสั่งฉันงั้นเหรอ" ภาคินขึ้นเสียงเข้มข้างหูอีกฝ่าย รู้สึกดีที่ได้แกล้งให้เชลยหน้าหวานไปต่อไม่ถูกได้


"โรคจิต..ฉัน ฉันไปล่ะ" ร่างบางรีบดีดตัวขึ้นแต่ก็ต้องตกใจเมื่อร่างสูงคว้าตัวของเขาอย่างแรงจนล้มลงในอ่าง ทันใดนั้นภาคินก็ขึ้นคร่อมตัวของจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน  ริทตัวสั่นมองหน้าอีกฝ่ายอย่างตกใจ มือน้อยยกขึ้นขืนตัวเองไว้


"จะทำอะไร...ปล่ะ...ปล่อยนะ"



"ในเมื่อนายไม่ถูให้ฉัน  ฉันจะถูให้นายเองไง"