ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พลิกล็อค
ยามรุ่งอรุณที่มีแสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาภายในตัวบ้าน ปลุกชายร่างสูงให้ตื่นขึ้นจากการหลับไหลอันยาวนานตลอดคืน ชายหนุ่มบิดขี้เกียจแรงๆสองสามครั้งก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนหนานุ่ม
แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากเตียงเสียงอึกทึกครึกโครมจากบ้านชั้นล่างก็ทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงพร้อมทั้งก้าวขายาวๆลงมาจากบันไดบ้านด้วยความสงสัย
'หรือว่าจะเป็นขโมย' คิ้วหนาขมวดเป็นปมแน่นพลางลอบมองหาที่มาของเสียงโครมครามนั้นอย่างระแวดระวัง
โครมมม!
"ไอ้หยา..." เสียงอุทานของหญิงสาวร่างสูงโปร่งทำให้ชายหนุ่มฉุกคิดขึ้นมาได้ น้ำเสียงรวมกับร่างอันคุ้นเคยกำลังนั่งจมกองข้าวของมากมายที่หล่นทับร่างทั้งร่างของเธอจนใบหน้าดูไม่จืดนั้นทำเอาภาคินแค่นหัวเราะขำออกมาจนได้
ใบหน้าสวยใสขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากพี่ชายตัวดีของเธอ
"ขำอะไร ไอพี่โน่" นวกชมณว่าพลางยันตัวเองขึ้นจากข้าวของที่ล้มระเนระนาด
"ทำอะไรน่ะเกรซ ฮ่ะๆ ดูไม่ได้เลย" ร่างสูงยังคงกุมท้องน้อยขำต่อไปถึงแม้น้องสาวตัวดีจะส่งค้อนมาให้เขา
"ก็ดูสิ เกรซจะเอาจักรยานอ่ะ ไม่นึกว่าของที่วางทับๆอยู่จะล้มลงมาด้วย"
"ฮ่าๆๆ เสียงดังไปถึงข้างบน พี่ก็นึกว่าขโมยน่ะสิ"
"บ้า ! ขโมยอะไรจะสวยขนาดนี้ ฮี่ๆ" เกรซว่าพลางยิ้มขันซึ่งดูขัดกับใบหน้าสวยหวานของเธออย่างชัดเจน
ภาคินส่ายหัวน้อยๆกับความห้าวเกินตัวของน้องสาวซึ่งหมู่นี้เขามักจะแซวเกรซบ่อยๆว่าเป็นทอมหรือเปล่า
"ทำตัวอย่างนี้ไง ถึงได้ไม่มีแฟน" เกรซมองค้อนพี่ชายอีกครั้งกับประโยคทิ่มแทงหัวใจ หญิงสาวสะบัดผมสีน้ำตาล
อ่อนของตัวเองพลางปัดฝุ่นตามตัวแล้วขึ้นคร่อมจักรยานคันเก่งที่เป็นเหตุเมื่อสักครู่
"เฮอะ...ใครบอกว่าไม่มีแฟนกัน...มีอยู่แล้ว เดี๋ยวไว้พามาที่บ้าน แล้วอย่ามาอึ้งแล้วกัน ชิส์" นวกชมณเบ้ปากแลบลิ้นให้พี่ชายสุดหล่อที่ยืนกอดอกทอดมองน้องสาวอย่างขำขัน
"แฟนน่ะ เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะเรา" ภาคินยังไม่วายเอ่ยปากล้อน้องสาวที่เขามักหาว่าเป็นทอมอยู่เสมอ
"เอ้ะ...พี่โน่อ่ะ ! ไม่คุยด้วยแล้ว เดี๋ยวไปเรียนสาย ไปแล้วนะ" เรียวขาบางถีบจักรยานออกจากรั้วบ้านแต่ยังไม่วาย
หันมาแลบลิ้นปลิ้นตาให้พี่ชายอีกรอบ
"ยัยเกรซติ๊งต๊องเอ้ย...ผู้หญิงที่ไหนเขาใส่กระโปรงปั่นจักรยานกันบ้างเนี่ย เฮ้อ.." ภาคินได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายศีรษะกับความห้าวสุดบรรยายของน้องสาวก่อนจะเดินเข้าบ้านเพื่อเริ่มต้นวันใหม่ที่แสนน่าเบื่อ
ครอบครัวของภาคินนั้นอยู่กันเพียงแค่สองคนคือเขาซึ่งเป็นพี่ชายคนโตและน้องสาวจอมยุ่งอย่างเกรซ พ่อแม่ของพวกเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ภาคินยังอายุได้เพียง 12 ปีเท่านั้น หน้าที่และภาระทั้งหมดจึงมาตกอยู่กับเด็กชายตัวน้อยอย่างเลี่ยงไม่ได้
ชายหนุ่มต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองและน้องสาวแถมยังต้องส่งเสียให้น้องเรียนหนังสือให้จบอีกด้วย เขารู้ดีว่าการเป็นหัวหน้าครอบครัวนั้นมันไม่ง่ายเลยแต่ถึงยังไงเขาก็ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจทั้งหมดเพื่อน้องสาวคนเดียวของเขา
และดูเหมือนว่าเกรซจะรับรู้ได้ถึงความรักของพี่ชาย เกรซจึงทำตัวว่าง่ายและตั้งใจเรียนถึงแม้จะดื้อไปบ้างแต่
เกรซเองก็รักพี่ชายไม่น้อยไปกว่าใคร และหญิงสาวเองก็ห่วงพี่ชายที่ทำงานหนักจนแทบจะไม่ได้ดูแลตัวเองหรือ
แม้กระทั่งดูแลหัวใจ แฟนสักคนพี่ยังไม่เคยคิดที่จะหา อาจจะเป็นเพราะว่าต้องทำงานหนักจนไม่มีเวลาก็เป็นได้
'กริ๊งงงง ๆ ๆ ' เสียงโทรศัพท์บ้านแผดเสียงดังขึ้นมาจนชายหนุ่มที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ต้องรีบวิ่งกุลีกุจอมารับสายแทบไม่ทัน
"ฮัลโหล สวัสดีครับ"
"พี่โน่...นี่เกรซนะ จะบอกว่าวันนี้จะพาเพื่อนมาค้าง 2 คนอ่ะทำรายงาน"
"อ่าฮะ"
"ทำข้าวเผื่อด้วยนะ หิ๊วหิววว~ อีกไม่นานก็จะกลับแล้วแหละ"
"อืมๆแต่อาจทำไม่ทันนะ พี่เพิ่งรดน้ำต้นไม้เอง"
"ก็รีบไปทำสิพี่โน่...เดี๋ยวเกรซกลับไปรดให้ ต้นไม้น่ะ"
"รู้แล้วๆ แค่นี้แหละ" ชายหนุ่มพูดตัดบทก่อนจะวางสายโทรศัพท์แล้ววิ่งกลับไปปิดน้ำที่ก๊อกพลางสาวเท้าเข้ามาจัดเตรียมอาหารในครัวเพื่อเตรียมทำให้พอดีกับจำนวนคน
ภาคินลงมือทำอาหารหลายชนิดไม่ว่าจะเป็นต้มจืดหมูสาหร่าย กระเพรากุ้งสับ ผัดผักบุ้ง และปูผัดผงกระหรี่ ซึ่งตอนนี้อาหารหน้าตาน่ารับประทานทั้งหมดก็ถูกพ่อครัวจำเป็นเรียงวางไว้บนโต๊ะทานข้าวเรียบร้อยแล้วจะเหลือก็แต่ต้มจืดสาหร่ายที่ยังคงตั้งไฟอ่อนๆให้น้ำร้อนอยู่
กริ๊งๆ
"พี่โตโน่ววว เกรซมาแล้ว วว " เสียงเจื้อยแจ้วของเกรซดังนำมาก่อนตัว หญิงสาววิ่งเข้ามาหาภาคินที่ยืนดูความเรียบร้อยบนโต๊ะอาหารแล้วก็ต้องอุทานเสียงหลง
"โอ้โห ! น่ากินทั้งนั้นเลย พี่ชายเกรซน่ารักที่ซู๊ดดด " นวกชมณพูดเยินยอพลางกดจมูกลงบนแก้มของพี่ชายฟอดใหญ่เป็นการเอาใจ
"แล้วไหนเพื่อนๆล่ะ แม่ตัวยุ่ง" มือหนาเอื้อมไปขยี้ผมนุ่มของเกรซอย่างหมั่นเขี้ยว ใบหน้าสวยระบายยิ้มออกมาอย่างน่ารักก่อนจะชี้นิ้วไปทางประตูที่มีเพื่อนๆอีกสองคนยืนยิ้มอย่างเกรงใจ
"นี่แกรนด์ นี่ริท "
"สวัสดีค่ะ ชื่อแกรนด์ค่ะ"
"สวัสดีฮะ ชื่อริทฮะ"
ภาคินจ้องมองหน้าเรืองริทอย่างแปลกใจที่เห็นเขาพูดคำว่า 'ฮะ' ออกมา ร่างสูงตวัดสายตามองร่างเล็กที่มีเรือนผมสีดำสนิทซอยสั้นประบ่าแล้วเอ่ยถามเกรซเสียงเบา
"มีเพื่อนเป็นทอมด้วยเหรอเกรซ" หญิงสาวช้อนตามองพี่ชายชั่วครู่ก่อนจะยิ้มขันออกมาเสียงดัง ร่างเพรียววิ่งไปลากร่างของริทเข้ามาตรงหน้าผู้เป็นชายก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
"ใครบอกว่าเพื่อน ... คนนี้น่ะแฟนเกรซเอง "
"อ่ะ..เอ่อ" ริทยิ้มแหยๆไปให้ชายหนุ่มที่จ้องมองเขาเขม็ง รู้สึกถึงความเกร็งเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับชายร่างสูง
"น่ารักใช่มั้ยล่า...ฮี่ๆ เกรซบอกแล้วไงว่าอย่างเกรซน่ะหาแฟนได้ สบ๊าย !~" แกรนด์หัวเราะกิ๊กกั๊กกับคำพูดชมตัวเองจากเพื่อนสาว ใบหน้าน่ารักราวกับตุ๊กตาเอ่ยทักผู้เป็นพี่ของเพื่อนอีกครั้ง
"พี่โตโน่นี่หล่อจริงๆด้วย ไม่เห็นเหมือนเกรซเลย คิกคิก"
"หมายความว่ายังไง ยัยแกรนด์ ! " ดวงตากลมหันกลับไปมองค้อนเพื่อนแต่ริมฝีปากกลับอมยิ้มขันกับคำพูดหยอกล้อของเพื่อนสาว
"เปล่าซะหน่อย จะบอกว่าพี่หล่อ น้องสวยไง "
"แล้วไป ฮ่าๆ งั้นเราขึ้นไปทำงานกันก่อนเถอะ ยังหาข้อมูลไม่ครบเลย" หญิงสาวชวนเพื่อนให้ตามขึ้นไปข้างบนของตัวบ้านโดยมีเกรซเดินนำไปก่อน
"อ้าว..แล้วจะลงมากินข้าวมั้ยเนี่ย" ภาคินท้วงขึ้น
"กินสิพี่โน่..เดี๋ยวเกรซเอาของไปเก็บแล้วก็หาข้อมูลไปก่อนพลางๆ เอ้อ...ริทก็อยู่ช่วยพี่โน่จัดของไปก่อนแล้วกันเนอะ" ประโยคหลังหญิงสาวหันมาพูดกับเรืองริทที่ยืนทำหน้างงๆ อยู่ด้านหลัง
"ไปเถอะ...พี่โน่เขาต้องการลูกมือ อิอิ" นวกชมณพูดทิ้งท้ายก่อนจะจัดการลากพรรณวรทขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้านโดยไม่อยู่ฟังเสียงคัดค้านของคนตัวเล็กแม้แต่น้อย
เรืองริทยืนเกาศีรษะด้วยความงงแต่ก็ยังก้าวเท้าลงมาหาชายร่างสูงจนได้
"เอ่อ..พี่โตโน่จะให้ริทช่วยอะไรฮะ" ชายหนุ่มปรายตามองคนที่ยืนถามเขาตาแป๋ว จะว่าไปหน้าตาก็น่ารักอยู่หรอก...ถ้าไม่ติดว่าเป็นทอมอ่ะนะ
"อืม มาช่วยพี่จัดจานชามแล้วกัน" ภาคินกล่าวขณะสาวเท้าไปห้องครัวโดยมีริทเดินตามหลังมาติดๆ ชายหนุ่มชี้นิ้ว
ไปที่ตู้เก็บจานชามและอธิบายให้ริทจัดเป็นชุดๆส่วนตัวเองนั้นกำลังปรุงแต่งรสของแกงจืดในหม้อ
"เกรซดูทอมบอยจะตาย ริทชอบหรอกเหรอ" อยู่ๆภาคินก็เอ่ยถามขึ้นมาทำลายความเงียบในขณะที่มีเพียงเสียงก๊องแก๊งของจานชามที่ร่างเล็กหยิบขึ้นมาวางเรียง
"เกรซเหรอฮะ ก็น่ารักดีออก" เรืองริทอมยิ้มมุมปากเมื่อพูดถึงสาวน้อยสุดห้าวที่ทำตัวแมนยิ่งกว่าตัวเอง
"อืม...แต่พี่ว่าดูเกรซแมนกว่าริทอีกนะ ฮ่ะๆ" ชายหนุ่มพูดแกมหยอกล้อ ริทได้ยิ้มเขินๆกับคำพูดของร่างสูง
"แหม..เกรซเขาแมนจริงๆนั่นแหละฮะ ริทยังชิดซ้ายเลย"
"แต่ริทเป็นทอมไม่ใช่เหรอ หรือว่าเป็นดี้ล่ะ" ภาคินเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย มือที่กำลังกวนน้ำซุปถึงกับหยุดอยู่กับที่ ดวงตาคมทอดมองใบหน้าหวานที่อ้าปากค้างกับคำถาม
"ทอม ดี้อะไรฮะ" ดวงตากลมโตสบตาเขาอย่างงุนงงโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ใบหน้าของตัวเองเข้าข่ายคำว่าน่ารักมากแค่ไหน
"ก็เป็นแฟนเกรซไม่ใช่เหรอ แล้วริทเป็นทอมหรือเป็นดี้กันแน่ เห็นยัยเกรซมันแมนๆ" ร่างสูงถามย้ำอีกครั้งให้ชัดๆแต่นั่นก็เรียกเสียงหัวเราะร่วนของคนตัวเล็กได้ไม่ยาก ภาคินได้แต่ยืนงงกับท่าทีของริท
"พี่โน่อ่ะ ! ฮ่าๆ ริทเป็นผู้ชายฮะ "
"หาา !" ภาคินอุทานออกมาอย่างไม่เชื่อหู
"จริงๆ.. แล้วนี่คิดว่าริทเป็นทอมหรอกเหรอ ฮ่าๆ ถึงริทจะหน้าอย่างงี้แต่ก็เป็นผู้ชายนะ ฮืมม " คนตัวเล็กขำคิกคักกับท่าทีอึ้งๆของพี่ชายเพื่อน ร่างสูงใช้เวลาปรับความคิดชั่วครู่ก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้งเมื่อได้สติ
"อ้าวกรรม...พี่ขอโทษ นึกว่าริทเป็นทอมซะอีก หน้าหวานซะ" ภาคินยกมือเกาแก้มแก้เขินที่ตัวเองปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อออกมา ใบหน้าหวานที่กำลังหัวเราะส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ถือแต่ก็ยังคงขำไม่หยุดอยู่ดี
"ไม่เป็นไรหรอกฮะ ริทโดนบ่อยจนชินแล้ว ผู้ชายยังชอบเข้ามาจีบบ่อยๆเลย หะหะ"
"เขาคงนึกว่าริทเป็นผู้หญิงมั้ง หน้าให้นะเราน่ะ" ภาคินเอ่ยยิ้มๆพลางยกถ้วยซุปขึ้นมาตักแกงจืดใส่
"อืม..ก็คงงั้น แต่บางคนรู้ว่าเป็นผู้ชายก็ยังมาจีบนะฮะ" ร่างบางทำแก้มป่องพองลมแต่มือบางยังคงง่วนกับการรวมจานไว้ในมือเดียวโดยไม่เห็นถึงสายตาคมที่ลอบมองเขาอยู่เป็นระยะๆ
'น่ารัก' ภาคินคิดในใจแต่ก็ต้องสะบัดศีรษะไล่ความคิดบ้าๆนี้ออกจากหัว
'แกเป็นบ้าอะไรวะ ไอ้โตโน่'
"พี่โตโน่เป็นอะไรรึเปล่าฮะ ส่ายหัวทำไม" เรืองริทอุ้มจานเดินมาหยุดตรงหน้าชายร่างสูง ดวงตาเป็นประกายจ้องมองการกระทำของภาคินอย่างสงสัย ภาคินรีบส่ายหัวพรืดแล้วแสร้งยิ้มออกมา
"ไม่เป็นไรหรอก ริทเอาจานไปวางเถอะ เดี๋ยวพี่ยกถ้วยตามไป"
บรรยากาศการกินอาหารค่ำครึกครื้นไปด้วยความสนุกสนาน หญิงสาวทั้งสองคนต่างยกมุกขึ้นมาหยอด
กันไปหยอดกันมาจนผู้เป็นพี่ชายเผลอหัวเราะตามไม่ได้ ชายหนุ่มเองก็อดจะหาเรื่องมาพูดคุยระหว่างรับประทานอาหารไม่ได้เช่นกัน ทั้งโต๊ะจึงเฮฮากันเป็นพิเศษ...
เกรซอดจะยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นพี่ชายที่รักของเธอหัวเราะและยิ้มอย่างมีความสุข แต่สายตาคู่สวยกลับทอดมองมือหนาที่ตักนู่นตักนี่ให้เพื่อนตัวเล็กของเธอไม่หยุดหย่อน ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปคุยถูกคอกันตั้งแต่เมื่อไหร่แต่ดูเหมือนพี่ชายตัวดีจะถูกใจริทไม่น้อย
"อ่ะแฮ่ม...ตักให้แต่ริท ทีเกรซล่ะไม่ตักให้เลยน้า" เกรซเอ่ยแซวขึ้นทำเอาภาคินซึ่งกำลังตักเต้าหู้สาหร่ายให้ริทต้องค้างมือไว้ ชายหนุ่มระบายยิ้มแก้เขินแต่ก็วางช้อนลงบนจานริทจนได้ ใบหน้าหวานยิ้มและขอบคุณเขาเบาๆแต่ก็ต้องเขินเมื่อเห็นเกรซจ้องมาที่ตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย
"อะไรล่ะเกรซ อ่ะริทตักให้" ริทเอื้อมมือไปตักปูผัดผงกระหรี่ใส่จานเกรซ หญิงสาวยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยน์ก่อนจะเอ่ยแซวอีกหนึ่งดอก
"ขอบคุณนะริท นึกว่าจะนอกใจเกรซซะแล้ว อิอิ" คำพูดแซวของเกรซทำให้แกรนด์ถึงกับขำพรืดออกมา ต่างกับร่างสูงที่สำลักน้ำดังแค่กๆจนหน้าแดงเถือก คนตัวเล็กที่นั่งข้างภาคินถึงกับสะดุ้งโหยงตกใจ มือบางหยิบทิชชู่แล้วส่งให้ร่างสูงเช็ดปาก
"แค่กๆ เกรซพูดอย่างนั้นได้ไง เดี๋ยวริทก็เสียใจหรอก" ภาคินพยายามแค่นพูดในขณะที่ยังสำรอกน้ำเปล่าอยู่ แต่น้องสาวตัวดีของเขากลับหัวเราะก๊ากขึ้นมาซะงั้น...แถมยังหันไปขำกับแกรนด์อีก
"พูดอะไรของพี่โน่น่ะ...ฮ่าๆๆ ดูหน้าสิ จริงจังไปได้ พี่ชายเรา " ริทระบายอมยิ้มออกมาเมื่อพี่น้องสองคนนี้แซวกันไปมาแลดูน่ารักเสียมากกว่า
"เอาน่าๆ เกรซอย่าไปแกล้งพี่โน่สิ " พรรณวรทเอ่ยปรามเพื่อนสาวซึ่งริทก็พยักหน้าเห็นด้วย เกรซจึงได้แต่ยักคิ้วกวนๆให้พี่ชายแล้วจัดการกินอาหารของตัวเองต่อ
ใช้เวลาไม่นานทุกๆคนก็อิ่มแปล้กันจนแทบจะกินอะไรต่อไม่ไหว นวกชมณกับพรรณวรทจึงเอ่ยขอตัวขึ้นไปทำรายงานต่อซึ่งคราวนี้เกรซก็ยังคงกำชับริทเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าให้ช่วยพี่ชายตนเก็บกวาดให้เรียบร้อยเสียก่อนแล้วจึงค่อยขึ้นตามมา เรืองริทได้แต่พยักหน้ารับคำทั้งที่ใจนึกสงสัยอยู่ไม่น้อย 'ทำไมต้องเป็นริทด้วยอะ '
คนตัวเล็กเก็บจานชามบนโต๊ะขึ้นมาถือแล้วเดินหายเข้าไปในห้องครัวส่วนภาคินเองก็จัดการเก็บกวาดเศษอาหารที่เหลือบนโต๊ะรวมถึงคราบน้ำเปล่าที่เขาพ่นออกมาเมื่อสักครู่นี้ แต่จู่ๆเสียงร้องของคนตัวเล็กที่ดังออกมาจากครัวก็ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงแทบจะทิ้งของทุกอย่างแล้ววิ่งเข้าไปในครัวอย่างตกใจ
"อ่ะ โอ้ยยย "
"ริทเป็นอะไร ! " ภาคินพุ่งมาหาเรืองริทด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าหวานตอนนี้ทำหน้าแหยพร้อมทั้งหลับตาปี๋ส่วนมือบางก็ปัดป่ายไปมา
"น้ำยาล้างจานเข้าตา แสบๆๆๆ แสบตาอ่าพี่โน่ " ร่างสูงจัดการดึงมือร่างบางเอาไว้แล้วดันร่างเล็กไปที่อ่างล้างจานพร้อมทั้งกวักน้ำมาเช็ดหน้าให้คนตัวเล็กริทยังคงหลับตาแน่น อาการเคืองตาทำให้น้ำตาหยดสวยไหลลงมาจากเปลือกตาบางไม่หยุด
"ริท อย่าหลับตาแน่น ไหนลืมตาซิ เดี๋ยวพี่ล้างให้" ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม เรืองริทจึงยอมเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ภาคินกวักน้ำขึ้นมาชะโลมรอบๆดวงตากลมอย่างระวังจนอาการเคืองตาของริทค่อยๆทุเลาลง มือบางกำชายเสื้อของร่างสูงไว้แน่น
"หายแสบยัง"
"ยะ ยังเลยอ่าพี่โน่ " ริทลืมตาขึ้นน้อยๆเมื่อพอเห็นภาพรำไรแล้วร่างเล็กจึงกวักน้ำล้างหน้าตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตายจนน้ำเปียกชุ่มไปทั้งศีรษะไล่ลงมาจนถึงปลายคาง ภาคินดึงข้อมือเล็กไว้อย่างตกใจที่เห็นริททำอย่างนั้น
"เอ้ย .. ทำไมทำงี้ล่ะ เปียกหมดเลย" ปลายนิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยเปลือกตาสีสวยอย่างเบามือในขณะที่ดวงตาคมยังจ้องมองดวงหน้าที่หวานกว่าผู้หญิงของเรืองริทนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด มือหนาเริ่มไล้ลงมาตามโครงหน้าหวานอย่างลืมตัว ในขณะที่ริทได้แต่ยืนอึ้งกับการกระทำของผู้ชายตรงหน้า
แต่ทำไมนะ...ร่างกายกลับไม่คิดขัดขืนเขาแม้แต่น้อย
นิ้วโป้งไล่วนจนมาถึงริมฝีปากบางนุ่มนิ่มที่น่าสัมผัสก่อนจะหยุดนิ้วลงตรงนั้นแล้วลูบกลีบปากนุ่มเบาๆ ไม่รอช้าริมฝีปากบางประทับลงมาทันทีอย่างหนักหน่วงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นค่อยๆอ่อนโยน ลิ้นร้อนตวัดเข้าไปชิมโพลงปากหวานอย่างพึงพอใจ ยิ่มชิมก็ยิ่งไม่อยากผละออกจากสัมผัสที่แสนจะยั่วยวน
"อ่ะ...อื้อ" คนตัวเล็กเริ่มครางประท้วงเมื่อรู้สึกว่าตัวเองขาดอากาศหายใจเต็มที ภาคินผละริมฝีปากออกเล็กน้อยก่อนจะทาบลงไปอีกครั้งอย่างเร่าร้อนทำเอาอุณหภูมิในร่างกายเดือดพล่านๆ มือเล็กที่กำชายเสื้อของอีกฝ่ายเริ่มเปลี่ยนเป็นขยำแทน ร่างเล็กถูกภาคินเบียดร่างมาเรื่อยๆจนชิดกับตู้เก็บของ
แต่ทันใดนั้นแก้วพลาสติกที่ตั้งอยู่บนหลังตู้ก็ตกลงมาใส่ศีรษะคนตัวเล็กอย่างจัง
ป๊อก...
"โอ้ยย" ริทสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มือบางยกขึ้นลูกผมตัวเองป้อยๆพลางเบ้หน้า ภาคินเองก็ดูเหมือนจะตกใจเช่นกันกับเรื่องเมื่อสักครู่เขาจึงได้แต่ยกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองแก้เขิน
"เอ่อ...เป็นไงบ้าง ริท"
"เจ็บฮะ T^T" ภาคินได้แต่อมยิ้มกับท่าทีของอีกฝ่าย
โครมม!
"หวายยย ~ " คราวนี้ไม่ใช่เสียงอะไรแต่กลับกลายเป็นเสียงของนวกชมณที่ชนเข้ากับตู้เก็บจานข้างประตูอย่างจัง ชายหนุ่มทั้งสองคนรีบหันกลับไปมองที่มาของเสียงอย่างตกใจ และก็พบร่างเพรียวของหญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังยืนยิ้มแหยๆมาให้ราวกับเด็กถูกจับได้
"อ่ะ..เอ้อ..แหะๆ ไม่มีอะไรหรอก ต่อเลยๆ" เกรซแลบลิ้นออกมาอย่างเปิ่นๆแล้วแสร้งหันไปหัวเราะแห้งๆกับเพื่อนสาวอย่างพรรณวรท
"เอ้อ..เกรซ อืม..ห๊ะ ! เมื่อกี้เกรซเห็นเหรอ" ภาคินพูดอ้ำๆอึ้งๆเมื่อเห็นน้องสาวทำหน้าตาเขินอาย
"ปล่ะ...เปล่า เกรซไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ เนอะแกรนด์แค่จูบ..เอ้ย ไม่ใช่ แหะๆ "
"เอ่อ...เกรซ คือว่าไม่ใช่อย่างที่คิดนะ คือริท..เอิม" คนหน้าหวานพูดแทรกขึ้นมาบ้างแต่คำพูดที่คิดไว้แก้ตัวกลับพูดไม่ออกเมื่อเห็นสีหน้ารู้ทันของเพื่อนสาวอย่างเกรซและแกรนด์ ริทจึงเลือกที่จะเงียบไปเฉยๆทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค
"อ้อ...! คือเกรซจะมาบอกว่าให้ริทนอนกับพี่โน่นะ เกรซจะนอนกับแกรนด์ เตียงมันไม่พอ"
"ไม่เป็นไร ! คือ ริทนอนพื้นเอง " เรืองริทรีบพูดท้วงขึ้นมา แต่แกรนด์กลับส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงปฎิเสธ
"ไม่ได้หรอก เกรซกับแกรนด์เป็นผู้หญิง ริทก็ไปนอนกับพี่โน่สิ "
"เอ่อ...แต่ว่าา.."
"เอางั้นก็ได้ เตียงพี่ก็ยังมีที่ว่างเหลืออยู่" ภาคินหันมาตกลงกับน้องสาวตัวดีที่ยืนยิ้มแป้นกับคำตอบของพี่ชาย แต่สายตาของเกรซนั้นดูแวววาวเป็นพิเศษ
ภาคินได้แต่นึกสงสัยกับท่าทีของน้องสาว...
ทำไมยัยเกรซมันไม่โกรธเรื่องริทล่ะ เป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ
"ดีค่ะ งั้นตกลงตามนี้นะ ริทฝันดีนะ จุ๊บๆ " เกรซคว้าตัวหนุ่มหน้าหวานเข้ามาหอมแก้มสองฟอดแล้วผละออกวิ่งขึ้นชั้นสองพร้อมกับแกรนด์ทันทีทิ้งคนตัวเล็กให้ยืนจับแก้มตัวเองอย่างเขินอาย ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ โดยไม่รู้ตัวว่าชายหนุ่มร่างสูงกำลังลอบมองเขาอยู่
"งั้นขึ้นบนกัน" ภาคินเอ่ยเสียงนิ่งพร้อมกับเดินนำริทไปก่อนอย่างเงียบๆ ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องร่างสูงและตามมาด้วยผู้อยู่อาศัยชั่วคราวอย่างเรืองริท ร่างบางเดินเข้ามาในห้องนอน รู้สึกเกร็งเล็กน้อยที่ต้องมานอนห้องเดียวกับชายหนุ่มที่เพิ่งขโมยจูบแรกจากเขาไป
เตียงคู่สีน้ำตาลอ่อนที่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างเรียบร้อยรวมถึงการจัดตกแต่งภายในห้องที่ดูดีมีระเบียบ และสะอาดสะอ้านบ่งบอกได้ถึงนิสัยเจ้าของห้องว่าจะต้องเป็นคนรักสะอาดและละเอียดอ่อนอยู่พอสมควร
"มีเสื้อผ้ามาหรือเปล่าน่ะ" ภาคินเอ่ยถามแฟนของน้องสาวที่ยืนเงอะๆงะๆอยู่กลางห้อง อีกฝ่ายหันมาส่ายหน้าให้เขาพร้อมระบายยิ้มแหยๆ
"งั้นเอาชุดพี่ไปใส่ก่อนก็ได้ ตัวใหญ่ไปนิด อืม..ไม่หรอก ริทน่ะตัวเล็กไปต่างหาก" ร่างสูงหยิบเสื้อมาจากไม้แขวนแล้วนำมายื่นให้คนตัวเล็กซึ่งริทก็รับไว้แต่โดยดีทั้งที่สายตายังมองค้อนคนเป็นพี่ที่มาล้อว่าเขาตัวเล็ก
"ไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่อาบต่อ"
"ขอบคุณฮะ พี่โน่" พูดพร้อมทั้งยิงฟันครบทั้ง 32 ซี่ไปให้ชายหนุ่มทำเอาภาคินหัวเราะร่วน มือหนายกขึ้นขยี้ศีรษะของริทแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนที่ร่างเล็กจะเดินหายเข้าไปอาบน้ำและออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อนอนตัวสีขาวของเขาที่หลวมโครก
"อืม..ได้อยู่ๆ งั้นพี่ไปอาบน้ำนะ ริทจะนอนเลยก็ได้" มือหนาคว้าผ้าขนหนูผืนหนาแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำโดยมีสายตากลมโตมองตามแผ่นหลังเขาไป ริทชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก็เดินไปนั่งลงบนเตียงนุ่ม สายตาเหลือบมองหมอนสองใบที่วางเรียงกันอย่างมีระเบียบพลันคิดในใจอย่างประหม่า
นี่เราต้องนอนเตียงเดียวกับพี่โตโน่ จริงเหรอเนี่ย
ยังไม่ทันได้ตอบคำถามตัวเอง ประตูห้องน้ำก็เปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงของภาคิน ดวงหน้าคมหันมาทอดยิ้มให้อ่อนๆเมื่อพบว่าเรืองริทกำลังมองหน้าเขาอยู่ภาคินเช็ดศีรษะเล็กน้อยก่อนจะเดินไปปิดไฟห้องจนมืดสนิทแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆคนตัวเล็ก
"เอ่อ...ริท" เรืองริทแทบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองมาจากร่างสูงข้างกาย เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอีกฝ่ายก่อนจะพลิกตัวหันมาทางที่ริทนอนอยู่ ดวงตาคมทอดมองใบหน้าหวานในความมืด
"ฮะ..."
"เอ่อ...ที่พี่จูบ เอ่อ..จูบริทเมื่อกี้" หัวใจของคนตัวเล็กเต้นถี่ขึ้นมาจากประโยคที่ร่างสูงเอื้อนเอ่ยออกมาจนริทต้องคอยปรามตัวเองในใจ
"......."
"คือพี่ขอโทษนะ...ไว้พี่จะบอกเกรซให้เอง"
"............"
"พี่ไม่อยากให้ริทกับเกรซทะเลาะกัน พี่..ขอโทษ พี่มันบ้าเอง" เสียงทุ้มที่เอ่ยขอโทษนั้นไม่ได้ทำให้ริทรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เขากลับนิ่งเงียบเหมือนกับสิ่งที่รอฟังอยู่ไม่ได้เป็นไปตามที่คิด คนตัวเล็กได้แต่ข่มใจหลับนิ่ง ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของอีกฝ่ายก็เถอะ แต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้
"ช่างเถอะฮะ...ริทไม่ถือ..." ใบหน้าหวานเอ่ยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินแล้วแสร้งพลิกตัวหันหลังให้ ภาคินนิ่งเงียบไปราวกับไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ราตรีนี้จึงเงียบสงบและได้ยินเพียงเสียงหายใจแผ่วเบาของคนทั้งคู่เท่านั้น
"ขอบคุณมากนะแกรนด์และริท ที่ช่วยทำให้รายงานของเราเสร็จจนได้ ฮี่ๆๆ"
"ริทไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ"
"ก็แหม...ถือว่ามาช่วยเป็นกำลังใจให้เกรซไง " คนตัวเล็กได้แต่หัวเราะกับท่าทีขำขันของนวกชมณ ปกติแล้วเกรซจะเป็นคนร่าเริง ยิ้มง่าย หัวเราะเก่งอยู่แล้วจนทำให้เพื่อนๆคนอื่นอดไม่ได้ที่จะมองว่าเกรซเป็นคนออกแนวบ้าบอเสียหน่อย
"งั้นแกรนด์กลับก่อนนะ บายๆ ขอโทษด้วยนะริทที่ไปส่งไม่ได้ " สีหน้าสำนึกผิดของแกรนด์ที่แลดูน่ารักเสียมากกว่านั้นทำให้ริทฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับส่ายศีรษะเป็นเชิงปฎิเสธว่าไม่เป็นไร ทีแรกแกรนด์นั้นชวนเขากลับบ้านพร้อมกันเพราะจะมีพี่ชายมารับแต่พี่ชายสุดหล่อดันมาติดธุระเสียได้ เรื่องที่จะไปส่งริทจึงกลายเป็นโมฆะไป
"โหย กลับเองแค่นี้ สบายมาก ! ไม่ต้องห่วงหรอกแกรนด์ กลับบ้านดีๆนะ บายๆ"
"จ้ะ...งั้นเจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัย"
ทันทีที่รถคันงามสีบลอนด์เลื่อนออกจากประตูรั้วหน้าบ้าน นวกชมณก็ยิ้มร่าพร้อมทั้งเดินมาควงแขนแฟนหนุ่มแน่น ริทหันมามองเกรซเหรอหราแต่เธอกลับดันร่างของเขาให้เดินออกมาและวิ่งหายเข้าไปเข็นจักรยานคันโปรดออกมาด้วย
"แท่นแท๊นนน นี่คือจักรยานคันโปรดของเกรซเอง น่ารักใช่ไหมล่ะ"
"ห่ะ..หา อื้มม ...เกรซจะให้ริทขี่กลับบ้านเหรอ"
"ใครบอกอย่างง้านนน...ซุ่มซ่ามอย่างริทเดี๋ยวก็ขี่ตกส้วมหน้าหงายพอดี" คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ยกับคำตอบของเกรซต่างจากหญิงสาวที่หัวเราะร่วนออกมา
"เดี๋ยวเกรซไปส่งริทเอง ป่ะ..."
"เอ่อ...จะถึงบ้านมั้ยเนี่ย" ริทพูดทีเล่นทีจริง
"ถึงอยู่แล้ว...เอ้ะ นี่ริทดูถูกเกรซเหรอ"
"เปล่าซะหน่อยนึง ฮ่าๆๆ งั้นไปกันเถอะ" ริทขึ้นคร่อมจักรยานด้านหลังพลางแอบคิดค่อนขอดในใจว่าเขาช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียเลย ให้ผู้หญิงปั่นจักรยานแล้วตัวเองซ้อนท้าย แต่จะทำไงได้ในเมื่อเขาปั่นจักรยานไม่ค่อยคล่องและนี่ก็คงเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่เกรซจะอาสาเป็นคนปั่นเองเพราะกลัวว่าจักรยานคันโปรดจะม่องเท่งเสียก่อนน่ะสิ...
ชายหนุ่มร่างสูงยืนพิงรั้วบ้านมองน้องสาวตัวเองที่ทำหน้าที่เกินแฟนแล้วก็ต้องอมยิ้มน้อยๆออกมา ดูๆแล้วคู่นี้ก็ดูเหมาะสมกันดีอย่างประหลาดแต่ถ้าให้คิดจริงๆคงเหมือนคู่ทอมดี้เสียมากกว่าและแน่นอนว่า เกรซนั้นดูเป็นทอมมากกว่าริทอีก
น้องสาวตัวดีหันมาโบกมือหยอยๆให้พี่ชายพร้อมกับเรืองริทที่เอี้ยวหน้ามาด้วยทำให้ทั้งคู่สบตากันแบบไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มน้อยๆแล้วเอ่ยลาเจ้าของบ้านที่ตนมาขออาศัย
"บายๆฮะ พี่โตโน่ "
"อื้ม..."
หากได้มองอย่างลึกซึ้งแล้วภาคินอาจจะได้เห็นแววตาเศร้าๆของริทก็เป็นได้...
ตกดึกนวกชมณก็รีบโทรไปปรึกษาเพื่อนรักอย่างแกรนด์กับเรื่องที่เกิดขึ้น หญิงสาวนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วยสายตาก็คอยเหลือบบานประตูกลัวว่าพี่ชายตัวดีจะมาแอบฟังเสียเหลือเกิน
"แกรนด์...เอาไงดีอ่ะ ดูสายตาพี่โน่เกรซก็รู้แล้วว่าชอบริท"
"อืม...ริทเองก็ดูจะชอบพี่โน่นะ แล้วเราจะช่วยยังไงดีล่ะ"
"เกรซก็ดันบอกไปว่าริทเป็นแฟนซะด้วย พี่โน่คงไม่กล้าจีบแหงอ่ะ" เกรซขมวดคิ้วยุ่งนึกในใจว่าไม่น่าแนะนำว่าริทเป็นแฟนตัวเองเล้ยย...แต่ก็นะพี่ชายดันอยากมาแขวะทำไมล่ะ เรื่องหาแฟนไม่ได้น่ะ !
"งั้นเกรซก็ไปบอกพี่โน่ดิ ว่าไม่ใช่แฟน" พรรณวรทออกความเห็นซึ่งก็ทำให้เกรซร้องอ้อขึ้นมา
"เออใช่ !! อ๋ายย เพื่อนชั้น ฉลาดจริงๆแม่ตุ๊กตาบลายธ์"
"ย่ะๆ..."
"งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัย " หลังจากที่วางสายโทรศัพท์กับเพื่อนรัก นวกชมณก็อมยิ้มขึ้นมากับแผนการที่คิดเอาไว้ในหัว คอยดูนะ..เธอจะต้องทำให้พี่ชายสมหวังให้ได้ ..หญิงสาวพยักหน้าอย่างมาดมั่น
.
.
.
ทันทีที่รถยนต์คันเล็กจอดสนิทในลานจอดรถของมหาลัย เจ้าของรถก็รีบกดโทรศัพท์ไปหาน้องสาวตัวดีอย่างนวกชมณให้รีบออกมาหาเขาที่รถในขณะที่ตัวเองนั้นยืนพิงรถอย่างสบายๆโดยมีสายตาของสาวน้อยสาวใหญ่จ้องมองตาเป็นประกาย
ภาคินโปรยยิ้มนิดๆให้กับเหล่าเฟรชชี่ที่เมียงมองเขาอย่างอายๆก่อนที่นักศึกษาเหล่านั้นจะพากันอ่อนระทวยไปพร้อมรอยยิ้มแสนอบอุ่น
"อ่ะแฮ่มๆ เหล่สาวเหรอพี่โน่" เสียงเกรซดังขึ้นขัดจังหวะบทพระเอกของภาคินไปในพริบตา ร่างสูงหันกลับมาสนใจร่างของน้องสาวตรงหน้าแล้วยกมือขยี้ศีรษะบางเหมือนเคย
"มาเร็วดีหนิ ยัยตัวแสบ"
"แสบอะไรล่ะพี่โน่ก็ ... เอ้อวันนี้นึกยังไงอาสามารับน้องสาวถึงมหาลัยห้ะ เห็นร้อยวันพันปีไม่เคยจะโผล่หัวมาให้เห็น" เกรซทำตาวาววับจ้องจับผิดพี่ชายแต่ภาคินกลับตอบกลับหน้าตาย
"ก็...วันนี้ว่างๆ เบื่อๆเซ็งๆเลยมารับ ไม่ดีหรือไง"
"อ้อ...เหรอคะ พี่โตโน่ " รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของน้องสาวทำเอาภาคินอดจะหมั่นไส้จนต้องหยิกแก้มนุ่มนิ่มของเกรซไม่ได้
"ไอ้หยา ! เจ็บนะ .. เออวันนี้เกรซนัดกินไอติมกับเพื่อนที่คาเฟ่หน้ามหาลัย พี่โน่ก็ไปกินด้วยกันสิ ...ไปป่ะ"
"ไปสิ.." ร่างสูงรีบตอบตกลงอย่างไม่รีรอก่อนจะหุนหันเตรียมขึ้นรถยนต์ตัวเองแต่ก็มีเสียงเรียกจากนวกชมณเสียก่อน
"จะรีบไปหนายยย~ บอกว่าอยู่หน้ามหาลัย จะขึ้นรถทำไมเนี่ย พี่โน่"
"อ้าว..เหรอ แหะๆ" ร่างสูงยกมือขึ้นลูบศีษะอย่างเขินอายต่างจากน้องสาวตัวยุ่งที่ขำออกมาอย่างอดกลั้นก่อนจะทำหน้าที่เดินนำชายหนุ่มไปยังร้านคาเฟ่ที่ตนนั้นนัดเพื่อนเอาไว้ ทั้งสองคนเดินเข้ามาในคาเฟ่แล้วเดินเข้าไปนั่งริมสุดของร้านซึ่งมีแกรนด์นั่งคอยอยู่ก่อนแล้ว
"อ้าว...พี่โตโน่ สวัสดีค่ะ มารับเกรซเหรอคะ" พรรณวรทเอ่ยถามอย่างแปลกใจแต่ก็ยังส่งรอยยิ้มแสนหวานไปให้ชายหนุ่มซึ่งภาคินเองก็ยิ้มรับ
"วันนี้พี่ว่างน่ะ" ภาคินตอบคำถามแต่ยังไม่วายลอบมองใบหน้าของน้องสาว
"ว่างหรืออยากเจอใครกันแน่น้า...อุ้ย ! " เกรซแสร้งทำเป็นหลุดพูดออกมาก่อนจะยกมือปิดปากตัวเอง หากแต่ตากลมโตนั้นกลับทอดมองหน้าพี่ชายอย่างล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัด เรียกเสียงหัวเราะให้แกรนด์ได้เป็นอย่างดี
"เกรซล่ะก็...แกล้งพี่โน่อยู่เรื่อย อิอิ"
ทั้งสามคนสั่งไอศครีมขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อยจนเวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งชั่วโมง เกรซซึ่งนั่งสังเกตุภาคินอยู่นานจึงร้องท้วงขึ้น เพราะชายหนุ่มมัวแต่หันซ้ายหันขวา มองออกไปนอกกระจก ไหนจะถามอยู่ตลอดๆว่านัดกันมากินแค่นี้เองเหรอ
"พี่โน่ ! มองหาใครอยู่นั่นแหละ"
"ห่ะหา...ป่าวๆ พี่แค่ดูบรรยากาศรอบๆร้านต่างหาก"
"มันน่าดูขนาดนั้นเชียว ไอตรงหน้ารั้วมหาลัยน่ะ" หญิงสาวเอ่ยดักขึ้นอย่างรู้ทัน ภาคินจึงรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเกรซพยายามโยงเข้าเรื่องนี้บ่อยครั้ง
"อืม..เอ้อ ! แล้วแฟนเกรซไปไหนซะล่ะ"
"หืมม" นวกชมณครางเสียงต่ำ สายตาเหล่มองไปทางแกรนด์ก่อนจะหลับมาสบตาคนถามอีกครั้ง
"ริทไง...ไม่มาเหรอ" ภาคินปรับน้ำเสียงให้ดูธรรมดามากที่สุด ทำทียกขำพาดกันแล้วยกน้ำขึ้นมาจิบสบายๆ
"ริทไม่ใช่แฟนเกรซ...เกรซจะไปรู้ได้ไง"
"ว่าไงนะ !! " ภาคินโผล่งขึ้นมาเสียงดังจนคนทั้งร้านค่อยๆหันมามอง ชายหนุ่มจึงปรับน้ำเสียงลงแล้วถามน้องสาวใหม่อีกครั้ง นวกชมณยักไหล่กวนๆไปให้พี่ชายดูก็รู้ว่าภาคินนั้นสนใจเรื่องของเรืองริทมากขนาดไหน
"ก็...ตามนั้นแหละ"
"เกรซบอกเลิกกับริทเพราะพี่ใช่มั้ย" ภาคินเอ่ยเสียงเครียด เรียวคิ้วขมวดกันเป็นปมพลางคาดคั้นร่างที่อยู่ตรงหน้า เกรซสะบัดหน้าสองสามทีแล้วบอกกับพี่ชายน้ำเสียงติดตลก
"จะบ้าเหรอ...เกรซกับริทไม่เคยเป็นแฟนกันต่างหากเล่า..วันนั้นแค่อำพี่โน่เล่นๆน่ะ "
"หาา...."
"ไม่ต้องมาหา เลย เพราะงั้นจะทำอะไรก็รีบทำ นู่น..มานู่นแล้ว" ใบหน้าสวยพยักเพยิดไปทางกระจกใสของร้านที่โปร่งจนสามารถเห็นร่างเล็กๆของหนุ่มหน้าหวานที่กำลังวิ่งเข้ามาภายในร้านอย่างแจ่มชัด แกรนด์กับเกรซยืนขึ้นพร้อมกันพลางสบตาไปให้ภาคินอย่างมีความหมาย
"ชอบเขาก็บอกเขาไปเลยพี่โน่...อย่ามัวแต่ฟอร์มนะ เกรซไปล่ะ สู้ๆ" นวกชมณชูสองนิ้วให้พี่ชายพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
"พี่โตโน่สู้ๆนะคะ" ตามมาด้วยแกรนด์ก่อนที่ทั้งสองจะรีบจรลีออกจากร้านโดยเดินผ่านร่างริทไปแล้วพูดกัน 2 - 3 ประโยค
ไม่นานร่างเล็กก็เดินกึ่งหอบมานั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่ก็ยังยิ้มเล็กๆเป็นการทักทายคนร่างสูง
"ว่าไงฮะพี่โน่...เกรซบอกว่าพี่โน่นัดริทมานี่ มีอะไรหรือเปล่าฮะ" คำถามตรงไปตรงมาของริททำเอาภาคินคิดไม่ออกว่าควรจะตอบไปว่าเช่นไรดี หากแต่ในใจนึกหมั่นไส้น้องสาวตัวดีที่วางแผนให้เขาซะเสร็จสรรพ
"เอ่อ..คือพี่ ... พี่...เอ้อ พี่เพิ่งรู้ว่าริทไม่ได้เป็นแฟนกับเกรซ จริงเหรอ.." คำถามที่ไม่ได้เตรียมไว้เอ่ยถามคนตรงหน้าแก้ขัดไปก่อนแต่นั่นก็ทำให้ริทหัวเราะออกมา ใบหน้าหวานพยักหน้ารับพร้อมทั้งอธิบายให้เขาฟัง
"ฮะๆ ก็เกรซอยู่ดีๆก็ให้ริทมาแกล้งเป็นแฟน ริทก็งงๆอยู่เหมือนกัน"
"อืม...งั้น..งั้น"
"ฮะ ? "
"แล้ว ริท..มีแฟนหรือยัง" ภาคินเอ่ยถามเสียงเบาด้วยน้ำเสียงเขินๆ ดวงตาคมสบตากับคนตัวเล็กอีกฝั่งอย่างมีความหมายจนริทต้องเผลอหลุบตาลงต่ำเพราะความเขินเช่นเดียวกัน
"เอ่อ..ยังไม่มีหรอกฮะ"
"งั้น...เป็นแฟนกับพี่นะ" เสียงนุ่มที่ทอดออกมานั้นฟังดูอบอุ่นประหลาดสำหรับคนตัวเล็ก และก็ทำให้ริทแปลกใจได้เช่นเดียวกัน ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อแต่สายตากลับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจเพราะไม่นึกมาก่อนว่าชายหนุ่มจะมาขอเขาเป็นแฟนกระทันหันอย่างนี้
"ได้มั้ย..." ภาคินถามย้ำเสียงเบา ในใจนึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะปฎิเสธและเขานี่แหละ..จะเก็บเศษหน้าไม่ทัน
"ริท...รอคำนี้อยู่เหมือนกัน" ภาคินระบายยิ้มกว้างทันทีที่อีกฝ่ายตอบรับ มือหนาเอื้อมไปจับมือบางมากุมเอาไว้แน่นพลางส่งสายตาสื่อความนัยน์ไปให้ ยิ่งได้มองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กใกล้ๆวันนี้อย่างเต็มตาแล้ว...บอกได้เลยว่าหลงรักหมดใจ
"ถึงมันจะปุปปัปไปหน่อย แต่ว่า...พี่อยากจะบอกว่าพี่เองก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ริทจะเป็นคนเดียวคนแรกและตลอดไปนะครับ "
"หืมม...เลี่ยนอ่ะพี่โน่ แต่ริทเองก็ชอบ..เอ่อ ชอบพี่โน่เหมือนกันอ่ะ ไม่รู้ทำไม" เรืองริทสารภาพอย่างเขินอายจนใบหน้าที่ว่าแดงไปแล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก ร่างสูงจึงเอี้ยวหน้าไปขโมยหอมแก้มแรงๆหนึ่งทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
"อุ้ย..พี่โน่อ่ะ ! นี่มันในร้านนะ บ้าา"
"ถึงบ้าก็บ้ารักริทนะครับ"
"เสี่ยว " ริทลอบอมยิ้มกับคำพูดสุดจะเสี่ยวของแฟนหนุ่ม ดูๆแล้วก็ไม่น่าจะเป็นคนเสี่ยวแต่ไหงคำพูดถึงได้เสี่ยวกินใจขนาดนี้เนี่ย .. !
"เสี่ยวแล้วรักมั้ยครับ"
"รักครับ ! ^^"
.
.
.
(อีกด้าน)
"เยส...แผนเราสำเร็จแล้วแกรนด์"
"เจิดมาก ! กรี๊ดดด "
"อ๊ายยย วันนี้มีฉลองค่าา~"
+++++++++++++++++++++++++++++++++The End+++++++++++++++++++++++++++++++++
ประเดิม SF แรกแบบมึนๆ งงๆ 555+
เม้นให้กันด้วยเด้อ รีดเดอร์ที่น่ารัก อิอิ >[++]<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น