คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : In The House
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก !”
“ไม่นะ ! ” สึนะร้องห้ามเสียงหลง มือบางคว้าแขนของฮิบาริแน่น
“หืม ? ”
“อ...อย่าเปิดเลยนะ” สึนะพูดเสียงสั่น
“สึนะ ถ้าไม่เปิดเราก็ผ่านไปไม่ได้นะ อย่ากลัวเลย มานี่สิ”สปาน่าดึงตัวสึนะเข้ามากอดปลอบ ร่างบางสั่นอย่างกลัวๆ
“แล้ว...ถ้า ถ้า มีอะไรอยู่ในนั้นล่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอก เชื่อฉันสิ” โชอิจิส่งยิ้งบางๆมาให้ คนอื่นๆต่างก็เข้ามาปลอบสึนะจนฮิบาริทำหน้ามุ่ย
“สรุปว่าฉันเป็นคนเปิดหรือสึนะกันแน่เนี่ย” ฮิบาริสบถเบาๆอย่างหงุดหงิด แล้วกระชากประตูอย่างแรงก็บานประตูชนกำแพงดัง ปัง
“เฮ้ยยยยย....” ทุกคนร้องเสียงหลงอย่างตกใจกับเสียงประตู
“น่ารำคานจริง ไม่มีอะไรซักหน่อย” ร่างสูงเดินเข้าห้องไปอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แล้วสายตาคมก็เหลือบไปเห็น โลงศพสีขาวเก่าๆที่ตั้งอยู่ริมสุดของห้อง
“ล....โลงศพนี่” แรมโบ้ผงะอย่างตกใจแล้วก้าวเท้ากลับ
“หือ...แรมโบ้ อย่าบอกนะว่านายป๊อดขึ้นมาน่ะ” โกคุเดระพูดแขวะ
“งั้นนายก็ลองเข้าไปคนเดียวดูสิ”
“เรื่องอะไรอ่ะ ทำไมฉันต้องทำตามนายด้วย ไอ้งี่เง่า”
“โกคุ ! นาย...” แรมโบ้เริ่มเดือดคว้าหมัดขึ้นมาเครียมต่อย แต่ก็มีมือที่สาม มาห้ามซะก่อน
“น่าน่า…ใจเย็นๆก่อนนะอย่าทะเลาะกันสิ” ดูเหมือนว่าภาพที่ยามาโมโตะคอยห้ามทัพคนนู้น คนนี้ จะกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว โกคุเดระถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ยามาโมโตะ นายจะไม่ยุ่งกับฉันซักวันจะเป็นไรมั้ย”
“โกคุละก็...อย่าเพิ่งโกรธสิ ฉันช่วยนายนะ” ยามาโมโตะยิ้มกว้างทำเอาโกคุเดระหงุดหงิด ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล แค่เห็นหน้ามันก็อารมณ์เสียแล้ว คนบ้าอะไรยิ้มได้ทั้งวัน!
“เห้...ตรงนี้มีโลงศพ จะให้เอาไง เปิดเลยไหม”เบลที่ยืนอยู่ข้างฮิบาริ ชะเง้อคอออกมาถาม คนอื่นๆจึงเริ่มเดินทยอยเข้ามาในห้อง
“อ่า...สึนะ” สปาน่าทำหน้าลำบากใจ เมื่อคนตัวเล็กข้างๆกอดเขาแน่นซะจนทำตัวไม่ถูก ใบหน้าหวานถูๆไถๆกับเสื้อของคนร่างสูง นัยน์ตาหวานปริบๆ ด้วยความกลัว แต่มันออกแนวเพิ่มความน่ารักทวีคูณ ให้คนทำเสียมากกว่า
ถ้าจับสึนะกดตรงนี้ จะโดนรุมสกัมไหมเนี่ย = =”
สปาน่าคิดอย่างลำบากใจ ?!
“อ่ะแฮ่ม ” แซนซัสส่งสายตาพิฆาตมาอย่างไปขาดสาย รวมถึงการกระแอมดังๆเหมือนเป็นลางร้ายอะไรซักอย่าง ที่สปาน่าสัมผัสถึงได้ ?
“ผมว่าเปิดไปเลยก็สิ้นเรื่องอาจจะเจอคำใบ้อะไรดีๆก็ได้นะครับ ” มุคุโร่ออกความเห็น ฮิบาริใช้เท้าเขี่ยฝาโลงออกอย่างแรง จนคนอื่นๆสะดุ้ง
โครม!
ฝาโลงกระเด็นออกเผยให้เห็นโครงกระดูกเก่าๆผุๆที่นอนอยู่ในโลง ด้วยสภาพน่าขยะแขยง กลิ่นเหม็นลอยตลบอบอวน คลุ้งไปทั่วจนต้องเอามือมาปิดจมูกเอาไว้
“อึก...” สึนะซุกหน้าลงที่หน้าอกของสปาน่า ร่างสูงเอามือลูบหัวสึนะเบาๆแล้วกอดไว้หลวมๆ
“ที่ปากมันมีกุญแจอยู่ด้วยอ่ะ ชิชิ”
“อี๋...มีหนองด้วย”
“ศพใครวะเนี่ย...หม็นชิบ”
“เห้ย...! ใครก็ได้รีบๆเอากุญแจออกมาสิ” แซนซัสกล่าวเสียงรำคาน
“ใครจะกล้าเอาฟร้ะ แกก็ไปเอาเองสิ” โกคุเดระจ้องแซนซัสเขม่น
“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวฉันเอาให้เอง” ยามาโมโตะหยิบไม้เก่าๆที่หล่นอยู่ข้างพื้นไปเขี่ยกุญแจที่อยู่ในปากของศพออกมา กุญแจสีทองร่วงลงกับพื้นดังเคร้ง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงทุบหน้าต่างจากด้านนอกอย่างดัง
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก !”
“เฮ้ย....” ทุกคนรวมตัวกันเป็นก้อน ไม่กล้าขยับไปไหน
“ใครทุบหน้าต่าง...รำคาน” ฮิบาริพูดเสียงเรียบอย่างไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
“จะมีใครล่ะ รุ่นพี่ข้างนอกไง” โชอิจิพูดขึ้น
“สึนะ...สึนะ!” สปาน่าตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นสึนะล้มพับไปกับพื้น
“ผ....ผมเดินไม่ไหวแล้ว” สึนะส่งเสียงอ่อย สปาน่าพยุงสึนะเอาไว้ก่อนจะให้ร่างเล็กขี่คอตัวเอง
“สึนะคุง เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” มุคุโร่เอามือไปอังที่หน้าผากสึนะอย่างเป็นห่วง สีหน้าของทุกคนต่างก็เป็นห่วงเป็นใยคนร่างเล็กตรงหน้าซะจนสึนะ ทำตัวไม่ถูก
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณทุกคนมากนะ” สึนะส่งยิ้มบางๆให้
“ไปกันต่อเถอะ” ฮิบาริพูดก่อนจะเดินนำหน้าทุกคนออกมาจากห้อง คนอื่นๆต่างก็เดินตามฮิบาริออกมาจนกลับมาอยู่ที่เดิม
“แล้วจะไปทางไหนต่อน่ะ”
“ฉันเจอไอนี่ด้วยอยู่ข้างๆโลง” โชอิจิหยิบกระดาษเก่าๆขึ้นมาเปิดกางให้ทุกคนดู
“มันมีรูปบาส กับ ประตูอยู่อ่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ชิ...ก็คำใบ้ไงล่ะ” เบลหยิบกระดาษที่มีเพียงรูปภาพเพียง 2 รูปขึ้นมาเพ่งพิจารณา
“ประตูหมายถึงประตูทางออกหรือเปล่า” โชอิจิออกความเห็น
“น่าจะใช่นะ...แล้วลูกบาสล่ะ”
“บาสคืออะไรน่ะ” ทุกคนต่างก็ครุ่นคิดกันอย่างหนัก แต่อยู่ดีๆสึนะก็พูดออกมา
“ทุกคนขอโทษนะครับ ผมปวดฉี่อ่า” ใบหน้าหวานส่งสายตาบ้องแบ๊วมาให้ ทุกคนต่างก็ถอนหายใจดังเฮือก
“ช่วยไม่ได้แฮะ ไว้ค่อยมาคิดกันใหม่ ตอนนี้ก็หาห้องน้ำให้สึนะก่อนนะ”โชอิจิหยิบไฝฉายขึ้นมาส่องตามส่วนต่างๆของบ้าน เพื่อหาห้องน้ำ ทางด้านโกคุเดระเองก็เดินหาห้องน้ำเหมือนกัน
“ห้องน้ำอยู่นี่” แซนซัสตะโกนเสียงดังมาจากแถวๆห้องครัว ทุกคนที่แยกย้ายกันต่างก็เดินมารวมตัวกันที่ห้องครัว รวมทั้งสปาน่าด้วย
“ส...สปาน่า” สึนะกอดแขนสปาน่าเอาไว้แน่น
“.......”
“ข...เข้าไปเป็นเพื่อนผมนะ -////- ” สึนะพูดเสียงเบา
“ห๊ะ...! ได้ไงอ่ะ” มุคุโร่ทำหน้ามุ่ย แขนอีกข้างก็กันสปาน่าเอาไว้
“นะ...สปาน่า...ผมกลัวผี” สึนะส่งสายตาอ้อนวอนให้ร่างสูง ก่อนจะหันไปส่งสายตาหน้าสงสารให้มุคุโร่อีกดอกหนึ่ง
“อ่ะ...อืม...”
“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ ที่ผมจะยอม” มุคุโร่ยอมถอยหลังเพื่อหลบให้สปาน่ากับสึนะเข้าห้องน้ำ
“สปาน่าอย่าหันมานะ...” สึนะพูดเสียงอายๆ
“อืม...ฉันไม่หันไปหรอก รีบๆเข้าล่ะ”
“อือ”
“เสร็จยังเนี่ย....” มุคุโร่เคาะประตูห้องน้ำรัวๆ
“นายจะเคาะทำไม...เดี๋ยวสองคนนั้นก็ออกมาเองแหละน่า...”
“ผมกลัวสึนะคุง ไม่ปลอยภัยนี่ ยิ่งน่ารักๆอยู่” ร่างสูงก้มหน้า
“ชิ...ฉันก็ว่างั้นแหละ”
“เสร็จแล้วๆ” สึนะเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วยิ้มอายๆให้คนอื่นๆ
“สึนะคุง ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” มุคุโร่คว้าสึนะมากอดราวกับว่าสึนะเพิ่งผ่านเรื่องอันตรายระทึกขวัญ ? มา
“ม...ไม่เป็นไรครับ รู้สึกดีขึ้นแล้ว” ร่างเล็กยิ้มแหยๆ
“เฮ้...ฉันเจออะไรบางอย่างในนี้” สปาน่าส่งเสียงมาจากข้างในห้องน้ำ ทุกคนต่างก็เดินเข้าห้องน้ำด้วยความสงสัย
“มีอะไรเหรอสปาน่า”
“ห้องน้ำตรงนี้มันสุดตัวบ้านพอดีน่ะสิ ถ้าออกไปก็คงเป็นหลังบ้าน”
“แล้ว ?”
“และฉันก็เจอที่ล็อกกุญแจขนาดใหญ่ตรงนี้ด้วย” สปาน่าส่องไฟฉายไปที่สุดห้องน้ำเผยให้เห็นประตูห้องน้ำอีกด้าน ซึ่งมีตัวล็อกกุญแจขนาดใหญ่คล้องอยู่
“บาส ก็คงหมายถึง Bathroom สินะ” แซนซัสพูดขึ้น
“จริงด้วย = =”
“อืม...คาดไม่ถึงแฮะ คงต้องขอบคุณสึนะที่นำทางมาล่ะนะ” ยามาโมโตะยิ้มแล้วตบบ่าสึนะเบาๆ
“มันบังเอิญน่ะ” สึนะยิ้มเขินๆ
“หมั่นไส้” ฮิบาริกระซิบเสียงเรียบข้างใบหูของสึนะ ร่างบางสะดุ้งเฮือก
“ทำอะไรน่ะ ฮิบาริ”สปาน่าคว้าเอวสึนะมากอดหลวมๆราวกับหึงหวง
“หึ ” ฮิบาริยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปโดยไม่ตอบคำถามของสปาน่า
แกร๊ก
โชอิจิจัดการไขประตูบานใหญ่ อย่างชำนาน เสียงกุญแจกระทบไปมาเสียงดังกังวานไปทั่วทั้งห้อง ในที่สุดประตูก็ถูกไขออก
“เฮ้...มันไขออกด้วยแหละ เอาไงออกไปข้างนอกเลยมั้ย”
“อืม...” ทุกคนต่างก็เดินออกมาข้างนอกอย่างระมัดระวัง
แปะ แปะ แปะ
“น้องๆผ่านด่านนี้มาได้แล้วนะ ฉลาดมาก ฮ่าๆ” รุ่นพี่ 3 – 4 คนยืนรออยู่ข้างนอกนั่นเอง ทุกคนต่างก็ถอนหายใจกันอย่างโล่งอก ในที่สุดก็ผ่านด่านทั้งหมดมาได้
“เอาล่ะ ตอนนี้ขอให้ทุกคนไปรวมกันที่โรงเรียนก่อนนะ” ทุกคนรับตราประทับของด่านที่สาม ก่อนจะเดินกลับไปที่โรงเรียน ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลามืดๆแล้ว
“เฮ้อ.....~” แรมโบ้กระโดดขึ้นมานอนแผ่หลาที่โซฟาทันทีที่มาถึงห้อง
“ถอยไปนะเฟ้ย...นี่มันที่ของฉันนน” โกคุเดระใช้เท้าถีบแรมโบ้หัวทิ่ม แล้วขึ้นไปนอนแทน
“นายยยยย...ไปตายซ้า~” แรมโบ้กระโดดทับคนที่นอนแผ่กลางโซฟาอย่างเมามันส์ ก่อนจะล็อคคอแล้วจับหมุนไปมา
“ค่อกๆ ปล่อยนะ...ไอบ้า” โกคุใช้ฝ่าเท้าเตะแรมโบ้ แต่ร่างสูงข้างบนไม่ยอมออกไปจากโซฟา แถมยังกดมือคนข้างล่างเอาไว้อย่างแน่นหนา
“เฮ้ย...ปล่อยนะเว่ย” โกคุเดระโวยวาย
“พวกนายจะทำอะไรกันก็ช่วยไปทำกันในห้องนู่น เกรงใจคนอื่นมั่งสิ ชิ” เบลบ่นก่อนจะนั่งลงตรงโซฟาตัวเล็กแล้วเปิดทีวีดู
“ไอบ้าเบล...แกพูดอะไรห๊ะ ! ใครมันจะอยากไปยุ่งกับไอบ้านี่...ปล่อยฉันนะเฟ้ย ไอแรมโบ้บ้า”
“ไม่ปล่อย เดี๋ยวนายก็เตะฉันสิ” แรมโบ้ยักคิ้วอย่างกวนๆให้
“ยามาโมโตะ ช่วยฉันหน่อยสิ” โกคุส่งสายตาไปให้ยามาโมโตะที่ยืนเกาหัวแกรกๆ ร่างสูงยิ้มแห้งๆมาให้
“ไม่ดีกว่า...ฉันไม่อยากยุ่งกับพวกนายแล้ว” ยามะยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งที่อื่น
“ไอบ้ายามะ !” โกคุตะโกนอย่างหัวเสียเพราะรู้ว่าตัวเองโดนยามะแกล้งเข้าให้แล้ว
“แรมโบ้...อย่าไปแกล้งโกคุเขาสิ มากินขนมกันเถอะ” ร่างบางดึงแขนแรมโบ้ให้ออกมาจากตัวของโกคุ แล้วยื่นซองขนมให้ แรมโบ้ลุกตามอย่างว่าง่าย
“สึนะอย่านะครับ” โกคุเดระดึงแขนผมเอาไว้ = = เอ๋...ทำไมเหรอ ?
“ครับ ? ” ผมทำหน้างงๆ
“คือ...คือว่า ผมอยากกินด้วยน่ะครับ” ร่างสูงยิ้มแห้งๆยกมือขึ้นมาเกาแก้มตัวเองอย่างอายๆ
“อ่อ...ก็กินสิ ^^” สึนะนั่งลงตรงกลางโดยมีแรมโบ้อยู่ด้านซ้าย และโกคุอยู่ด้านขวา
“แหมๆ ไม่แบ่งกันมั่งเลยนะครับ สึนะโยชิคุง” มุคุโร่เองก็มานั่งแหมะข้างหน้าสึนะอีกคน
ขนมมันก็มีอยู่แค่ถุงเดียว ทำไมต้องมานั่งล้อมผมกันด้วยเนี่ย -*-
เฮ้อ...หนักใจจริงๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk of the Town
อะโลฮ่า~! \^O^/
Say Hi กันหน่อยนะตัวเอง (55+) กว่าจะมาอัพแต่ละตอนได้ช่างยากเย็นจริงๆ = ="
ต้องบอกตามตรงนะค่ะว่าคิดพล็อตไม่ออก (ก๊ากกกก) แต่ก็จะพยายามให้เนื้อเรื่องดูน่าสนใจมากขึ้น
นะคะ ใครมีแนวคิดดีๆก็ใส่มาเต็มที่เล้ยยย =w=
ได้ข่าวมาว่ามีคนไม่อยากรู้จักไรเตอร์ (ฮา) ก็เค้าอยากรู้จักตัวเองอ่ะ >< (หน้าด้านมากกก)
สำหรับคู่รีเควสทั้งหลาย ข้าพเจ้าพยายามหาบทลงให้แล้วนะคะ แต่คงใส่มาตอนเดียวไม่หมด
ต้องทยอยๆมาเนอะ สำหรับคนที่รีเควส 5980 ? คือว่าตอนแรกไรเตอร์ก็งงๆ ว่า 5980 คือยังไง
เพิ่งไปดูรูปที่ตัวเองลงไว้ อ้าวกรรม...ฉันเรียงเลขไม่ตรงตามรูปนี่หว่า 55 +
80=ยามาโมโตะ , 59=โกคุเดระ นะจ้ะ เพราะฉะนั้นถ้าหมายถึงคู่ยามะโกคุ ก็คือ 8059 ไม่ใช่ 5980
นะตัวเองงงง (เค้าขอโทษ~ ที่ไม่ได้เรียงตามรูป T^T)
ส่วนเรื่อง 3P ก็หมายถึง การที่รักกัน 3 คน (รึเปล่า ไรเตอร์ก็ไม่แน่ใจเนอะ 5 5)
ประมาณนั้นอ่ะจ้ะ หลาย P ก็คือหลายคนนั่นเอง (คึคึ)
ไรเตอร์มีเรื่องอยากจะถามด้วยแหละ แบบว่าไรเตอร์อัพช้ามากๆเลย อาทิตย์ละครั้งประมาณนั้น
คือ รีดเดอร์อยากให้เค้าอีพบ่อยๆมั้ยอ่า แต่ถ้าอัพบ่อยๆตอนก็จะสั้นนิดนึงนะ แต่ถ้าอาทิตย์นึงอัพที
ตอนก็จะยาวหน่อย (เหรอ ? = =) ก็ไม่รู้ว่ายาวหรือเปล่าแต่ไรเตอร์ใช้เวลาแต่งนานมากกก 55+
ยังไงก็ช่วยแสดงความเห็นกันด้วยเนอะ ! 5 5 รักคนอ่านทุกคนค่า~ ><
เจอกันตอนหน้าจุ๊บๆ ~ >3<
ความคิดเห็น