คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : Knock Knock Knock !
“เป่ายิ้งฉุบ ถอดเสื้อผ้า !” เสียงตะโกนอย่างพร้อมเพรียมของหนุ่มๆทั้ง 10 คนดังขึ้น
“กติกาก็คือให้ทุกคนเป่ายิ้งฉุบ ใครเป่าแพ้ละก็ต้องถอดชุดตามที่คนชนะสั่ง”
นะ...นี่มันเกมส์อะไรกันเนี่ย =[]=!
แค่ฟังกติกาก็ขนลุกแล้ว
“แต่เรามีตั้ง 10 คนจะเป่ากันยังไงล่ะ” โชอิจิถามขึ้น
“เห็นขวดแก้วตรงกลางไหม ให้ทุกคนไปนั่งล้อมรอบเป็นวงกลมแล้วหมุนขวด ขวดชี้ไปที่ใคร 2 คนก็ให้ 2 คนนั้นแหละเป่ายิ้งฉุบกัน”
รุ่นพี่อธิบายกติกาอย่างละเอียด พวกเรา 10 คนจึงได้แต่นั่งล้อมขวดเป็นวงกลม
ฟิ้วววววว
สปาน่าจับขวดหมุนเป็นวงกลม จนขวดหยุดนิ่งอยู่กับที่ ปลายขวดชี้ไปที่... ?
“แซนซัส ?” แซนซัสทำหน้าขมวดเหมือนกับไม่อยากเล่นเกมส์นี้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี
ขวดหมุนติ้วๆอยู่กับที่ และผู้โชคดี ? คนที่สองก็คือ
“หือ...สึนะเหรอ” ยามาโมโตะชี้ปลายขวดที่หยุดอยู่ตรงหน้าสึนะ
ทำไมต้องเป็นผมด้วยอ้า T^T
“สึนะกับแซนซัสอ่ะเป่ายิ้งฉุบสิ”
“ฉุบ”
“ฉุบ”
“ฉุบ”
และแล้วแซนซัสก็ชนะผมไป 2 – 1 ทำไมผมถึงโชคร้ายอย่างนี้เนี่ย
“คึหึหึ จะให้สึนะคุงถอดตรงไหนเหรอครับ” มุคุโร่เผยยิ้มมุมปาก
“นั่นสิ ^^”
“ซาวาดะ สึนะโยชิ มานี่ซิ” แซนซัสเอ่ยเสียงเย็นจนขนลุก ในที่สุดผมก็ต้องลากสังขารของตัวเองไปใกล้ๆกับแซนซัส
หมับ
“จะทำอะไรน่ะครับ O///o” แซนซัสดันร่างเล็กลงกับพื้นก่อนจะขึ้นคร่อม มือหนาจับข้อมือเล็กรวบไว้อย่างแน่น อีกมือหนึ่งก็พยายามจะปลดกางเกงของสึนะออก
“เฮ้ย !” ทุกคนในวงแตกตื่น ร้องออกมาอย่างตกใจ
“ป...ปล่อยผมนะ อึก แซนซัส อย่านะ ~” สึนะคราง พยายามดิ้นออกจากแซนซัส ร่างสูงก้มลงประชิดตัวเข้าไปอีก มือหนึ่งพยายามจับขาเล็กไว้
“อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากเจ็บตัว” แซนซัสกระซิบขู่ข้างหู
“ผมเจ็บนะ ช่วยด้วย ~” สึนะส่งสายตาอ้อนวอนไปยังคนอื่นๆที่มีสีหน้าเป็นห่วงอยู่
“เอ่อ...เกมส์ก็คือเกมส์เราผิดกติกาไม่ได้หรอก ”
“แซนซัส พอเถอะ” มุคุโร่หน้าถอดสีเมื่อเห็นแววตาของคนตัวเล็กที่แซนซัสคร่อมอยู่
ในที่สุดแซนซัสก็ดึงกางเกงของสึนะออกมาได้สำเร็จ กางเกงนักเรียนตัวยาวถูกดึงมาปลายขาเผยให้เห็นขาเรียวยาวของคนตัวเล็ก ที่มีกางเกงขาสั้นสวมทับอยู่
แซนซัสผละออกมาจากสึนะแล้วดึงร่างเล็กมานั่งตักตัวเอง
“แค่นี้พอหรือเปล่า”
“เอ่อ...พอแล้วมั้ง” รุ่นพี่พยักหน้า ก่อนจะส่งสายตาไปที่คนอื่นๆในกลุ่ม
“งั้นพวกเราผ่านฐานนี่แล้วนะครับ” สปาน่าลุกขึ้นยืนตามมาด้วยคนอื่นๆ แซนซัสพยุงสึนะที่ตอนนี้แทบหมดแรงขึ้นมาประคองไว้ ร่างบางน้ำตาซึม ทั้งตกใจ ทั้งอาย อยู่ดีๆก็โดนกดลงกับพื้น แถมยังมาขู่ถอดกางเกง สุดท้ายก็คว้าไปกอดซะงั้น
“สึนะของผม T^T” แรมโบ้ครางที่เห็นแซนซัสคว้าสึนะไปกอด
“แรมโบ้ ไปต่อได้กันได้แล้ว ” โชอิจิลากแรมโบ้ไปด้วยความหงุดหงิด
ทุกคนเริ่มออกเดินทางกันต่ออีกครั้ง เป้าหมายต่อไปคือ ฐานที่ 3 สปาน่าเดินนำทุกคนมาตามแผนที่ จนในที่สุดก็เจอกับรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ง
“อ้าวแหมๆ ในที่สุดน้องๆกลุ่มสุดท้ายก็มาถึงซักที” รุ่นพี่คนหนึ่งยิ้ม
“ขอต้องรับน้องๆเข้าสู่ฐานสุดท้าย มีชื่อว่า ‘เขาวงกตมรณะ’ ”
“ทำไมต้องมรณะด้วยล่ะครับ” โชอิจิถาม
“ชิชิชิ ชื่อตื่นเต้นได้อารมณ์ดีเนอะว่ามั้ย” เบลหัวเราะร่วน
“กติกาง่ายๆเลยก็คือให้น้องๆหาทางออกจากบ้านหลังนั้นให้ได้เห็นมั้ย” รุ่นพี่ชี้ไปยังบ้านร้างเก่าๆที่อยู่ข้างหน้า โดยบ้านหลังนี้เป็นบ้านที่ทำด้วยอิฐและดูเก่ามากเพราะมีใยแมงมุมเกาะเกือบทั้งตัวบ้าน ข้างในบ้านดูมืดสนิท เหมือนไม่เคยมีใครอยู่
“แล้วก็ต้องไปหากุญแจที่มีรูปหัวกะโหลกด้วยนะเป็นสีทอง ถึงจะไขประตูทางออกออกไปได้”
“ห๊ะ ! บ้านใหญ่ขนาดนั้นจะหาเจอได้ไง” โกคุเดระโวย
“มันจะมีคำใบ้ไปเรื่อยๆน่ะ รีบๆเข้าไปได้แล้ว” รุ่นพี่ดันหลังทุกคนเข้าประตูบ้าน
ทันทีที่ก้าวเข้ามาก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือก และความสกปรก ใยแมงมุมโยงใยไปมาระหว่าง
ผนัง และความมืดมิด ซึ่งทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย
“ฉันเอาไฝฉายมาน่ะ” สปาน่ากดไฝฉายส่องไปยังทางข้างหน้า เผยให้เห็นหัวกะโหลกที่แขวนเอาไว้เป็นทาง
“อึก กะโหลก !” สึนะคว้าหมับที่แขนของแซนซัส ใบหน้าหวานซุกลงข้างแขนของคนที่สูงกว่า
แซนซัสเลยเอามืออีกข้างไปกอดเอวสึนะไว้
“ชิ...หมั่นไส้” เบลสบถ
“สึนะคุงมาเดินกับผมมั้ยครับ” มุคุโร่ยิ้มอย่างไม่แคร์สายตาจิกกัดที่แผ่มาจากแซนซัส
“มุคุโร่ มายืนข้างๆผมได้มั้ยครับ” สึนะพูดเสียงสั่นแล้วดึงมุคุโร่มาข้างๆตัว
“หึ คนเดียวไม่พอ นี่จะควบสอง” ฮิบาริพูดก่อนจะเดินนำหน้าไป
“ไอบ้านั่นปากหมาจังนะครับ ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ” โกคุเดระเดินรั้งท้ายกับยามาโมโตะ
“อืม”
“เห้...ฉันกับสปาน่าเจอเหมือนจดหมายใบ้ตั้งอยู่ตรงนี้น่ะ” โชอิจิโบกมือเรียกทุกคนจากที่ไกลๆ ทุกคนต่างก็รีบวิ่งไปดูยกเว้นสึนะที่สะดุดเชือกรองเท้าตัวเอง
“แซนซัส มุคุโร่มาช่วยดูหน่อยสิ” แรมโบ้ตะโกนบอก ทั้งสองคนตรงดิ่งไปโดยลืมว่าสึนะกำลังก้มลงผูกเชือกรองเท้าอยู่
แหมะ
หยดน้ำใสๆตกลงมาบนบ่าของสึนะ ร่างบางแหงนหน้าขึ้นไปมองก็เจอกับผู้หญิงผมยาว ใส่ชุดนอนสีขาวที่นั่งห้องขาอยู่ตรงคาน น้ำสีแดงๆหยดลงมาจากใบหน้าจนมาโดนสึนะ
“อึก...ฮือออออ” สึนะนั่งน้ำตาไหล จะพูดก็พูดไม่ออก จะขยับตัวก็ขยับไม่ได้
หมับ
“ผีหลอกกก ” มือใครซักคนจับที่บ่าของร่างบาง สึนะหลับตาปี๋ด้วยความกลัว แต่ก็ต้อง งงที่ถูกคว้าไปกอดแน่นจนหายใจไม่ออก
“ร้องทำไม หืม...” ฮิบาริถาม มือหนาลูบหัวของสึนะไปมาด้วยความเอ็นดู
“ฮิบาริ ? ฮือออออออ” พอรู้ว่าเป็นใคร สึนะก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
“ฉันก็อยู่นี่ นายจะร้องไห้ทำไม นั่นน่ะผีปลอม” ฮิบาริถอนหายใจก่อนจะอุ้มสึนะขึ้นมาบนบ่าแล้วเดินไปรวมกลุ่มกันคนอื่นๆ
“สึนะคุง ไปไหนแล้วน่ะ” มุคุโร่มองหาคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง นึกโทษตัวเองที่มัวแต่สนใจคำใบ้จนทิ้งสึนะเอาไว้เพียงลำพัง
“อยู่นั่นไง” โชอิจิชี้ไปที่ฮิบาริ
“ฮึ่ย...นายทำอะไรให้สึนะร้องไห้น่ะ” โกคุเดระกำหมัดแน่น
“โกคุ ใจเย็นๆสิ” ยามาโมโตะปราม
“ใครกันแน่ที่ลืมสึนะ ถ้าฉันไม่เจอป่านนี้คงถูกผีหลอกสลบไปแล้วแหละ” ฮิบาริพูดพร้อมปรายตามองมุคุโร่ กับ แซนซัส
“ฮิบาริ ปล่อยผมได้แล้วครับ” สึนะพูดเสียงอู้อี้ ดูจากสายตาอำมหิตของแต่ละคนที่ส่งมาแล้ว ดูท่าจะไปไม่รอด - -*
“แล้วคำใบ้เขียนว่าไงเหรอ”
“เขียนว่า 69 ชอบ” สปาน่าหยิบกระดาษขึ้นมากางให้ดู
“หมายความว่าไง = =” โกคะเดระถาม พลางคิด
“69 เหรอ อืมมมม” ยามาโมโตะทำท่าใช้สมอง
“กระเบื้องที่เรายืนอยู่มาเป็นบล็อคๆ คำว่า 69 อาจเป็นตำแหน่งบล็อก 69 บล็อคก็ได้นะ”
“หือ แต่ว่าอีกไม่กี่บล็อกมันก็เป็นทางแยกซ้ายขวาแล้ว เพราฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะต้องเดิน 69 บล็อก แรมโบ้นายกลับไปคิดใหม่เถอะ ชิชิ”
“อ้ะ หรือว่าจะเป็น 69 ก็คือ 6 ก้าว ?” มุคุโร่นับบล็อกไปอีก 6 บล็อกและมันก็สุดทางเดินพอดี
“จริงสิ จากตรงนี้เดินไป 6 ก้าวก็จะสุดทางเดิน แล้วคำว่าชอบล่ะ”
“ชอบเหรอ อืม...หมายความว่าไงน่ะ”
“ชอบเหรอ ชอบ ก็คือ Like” ยามาโมะโตะคิด
“Like = Right ขวาไงล่ะ” แซนซัสพูดเสียงเรียบ
“อ้ะ ใช่แล้ว! มันบอกให้เราเดินไปทางขวานั่งเอง”
“อืม”
ทุกคนเดินเลี้ยวขวา ไปเรื่อยๆก็เจอกับห้องๆหนึ่ง ที่อยู่สุดทางเดิน
“อึก … ห้องนี้มันบรรยากาศแปลกๆแฮะ”
“ดูวังเวงๆ ยังไงชอบกล”
“ใครจะเปิดเข้าไปล่ะ” โชอิจิหันมาถามทุกคนแต่ก็ได้รับมาแต่ความเงียบเท่านั้น
“ฉันเปิดเอง” ฮิบาริอาสาเป็นคนเปิด แต่ยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปบิดประตูก็...
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก !” เสียงเคาะประตูที่ดังมาจากข้างใน ! ?
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Talk of the town
สวีดัด สวัสดีค่า ~ \^O^/
หลังจากที่ห่างหายจากการอัพไปนานพอสมควร (ตุ้บบบ ตั้บบบ ๆๆ )
แว้กกกก อย่ารุมกระทืบเค้าน้า ~ TT^TT
ขอบคุณนักอ่านบางคนที่ยังติดตามนะค่ะ (มันมีด้วยรึ ? 5 5)
มีคนรีเควส X27 มา จัดให้แล้วเด้อ (ชักส่อสำเนียงบ้านเกิด =.,=)
อยากได้คำติ ชม จากทุกคนค่ะอยากให้เรื่องดำเนินไปยังไง ใครคู่ใคร
รีเควสทูน่ากับใคร มีฉากไหน (เอ้ยย เยอะไปแล้ว 5 5) ก็เม้นบอกกันได้นะจ้ะ
ใครไม่เม้นขอให้ อกหัก รักคุด ตุ๊ดเมิน สอบตก (ไรเตอร์ชั่วร้ายมากก = =")
อู้ยยย ยิ่งเมาท์ยิ่งยาว (หรือฟรอนท์มันใหญ่หว่า ?) ใครอยากคุยกับไรเตอร์ต่อ
กดมาที่ 191 นะจ้ะ (โดนถีบบบ - -) ล้อเล่นน คงไม่มีใครอยากได้เมลไรเตอร์หรอก
เนอะ 5 5 ถ้าอยากได้ก็บอกกันนะ เอ้า! ลีดเดอร์คนไหนเป็นแฟนพันธ์แท้ก็เม้นบอก
ชื่อทำความรู้จักกันหน่อยเด้อ ~ ไรเตอร์อยากรู้จัก (ได้ข่าวว่าไม่มีใครอยากรู้จักแก- -)
สุดท้ายนี่ โอมมม ~ จงเม้นท์ ๆๆๆๆๆๆ
รักนะจุ๊บ ๆ >..<
ประกาศๆ ตอนต่อไปชาติหน้าจะมาอัพ (ตุ๊บบ ๆๆๆ) แว๊กก ล้อเล่นนนน ><
ความคิดเห็น