คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : After School
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังรอบบริเวณโรงเรียน บรรยากาศดูแปลกตาในวันเปิดเรียนใหม่
นักเรียนต่างก็คุยเสียงดังแข่งกัน ผู้คนยืนเบียดเสียดกันรอบบริเวณโรงเรียน โดยหลายคนต่างก็ให้ความสนใจกับรุ่นพี่ที่ยืนประกาศไมค์ตรงหน้าเสาธง
“เอ้าๆ นักเรียนทุกคนอยู่ในความสงบด้วยครับ เข้าแถวเป็นคลาสนะเร็วๆเข้า”
สึนะยืนเซไปเซมาเวลามีคนวิ่งเข้ามาชนหรือเดินมาเบียด ด้วยความที่ตัวเล็กเกินขนาดชนิดที่ถ้าไม่มองดีๆอาจไม่รู้ว่ามีคนตัวเล็กยืนอยู่ตรงนี้ได้
หมับ~
เอวบางถูกคว้าเอาไว้โดยคนร่างสูง ใบหน้าหวานซีดทันทีที่สบตากับคนร่างสูงที่ดึงตนเอาไว้
“เอ่อ...”
“นายหัดยืนดีๆหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวก็โดนคนอื่นชนกระเด็นหรอก”
“แซนซัส นายอย่าดุสึนะสิ เห็นมั้ยเขากลัวนายอ่ะ ฮ่าๆ” เบลหัวเราะร่วน
“……..”
รังสีอำมหิตแผ่กระจายรอบบริเวณจนแม้แต่เบลเองยังต้องเงียบปาก
ร่างบางยืนเกร็งอยู่อย่างนั้นแต่ดูท่าแซนซัสเองจะไม่ปล่อยสึนะให้เป็นอิสระง่ายๆซะด้วยสิ
เอวบางถูกกอดเอาไว้แน่นโดยไม่ให้หลุดออกมาได้
แง้ เค้ากลัวอ้ะT^T
“เนื่องจากเป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก ขอให้นักเรียนมารวมตัวทำกิจกรรมกันด้วยนะครับ ก่อนอื่นขอให้ทุกคนเข้าหอประชุมแล้วนั่งตามคลาสของตัวเองด้วยครับ”
หลังจากที่รุ่นพี่ได้ทำการประกาศไมค์ไปได้ซัก 15 นาทีนักเรียนทุกคนต่างก็นั่งพร้อมหน้ากันที่ห้องประชุมโดยนั่งเป็นแถวๆตามคลาสของตัวเอง
“สึนะโยชิคุง เราเจอกันอีกแล้วนะครับ ^^” มุคุโร่ที่นั่งข้างผมส่งยิ้มมาให้
“อื้ม ^^”
“อ้าวน้องตรงนั้นอ่ะ คุยอะไรกันครับเชิญขึ้นมาหน่อยสิ” แว๊กกกก ไอ้รุ่นพี่มันพูดออกไมค์เลยอ้ะ ตอนนี้ทุกคนก็จ้องมองมาตรงผมกันเป็นตาเดียว T^T
“ก็คุยเรื่องรักๆใคร่ๆแหละครับ เนอะ” มาเนะ เนอะอะไรอ้ะ ผมไม่รู้เรื่องนะครับคุณมุคุโร่
“อ่า...เปล่าครับ ผมไม่ได้...”
หมับ ~ อีตามุคุโร่คว้าเอวผมไปกอดแล้ววว
“ไม่ได้อะไรครับ สึนะคุงไม่ต้องอายหรอก บอกไปเลยว่าเราเป็นอะไรกัน”
“เป็น...” เป็น....เป็นอะไรเล่า T^T
“จุ๊บ ~”
“ฮิ้ววววววววววววววว ~”
O////o
อึ้ง !
เมื่อกี๊นี่มัน.............
“ครับๆพี่รู้แล้วว่าน้องๆรักกันไม่ต้องมาแสดงหลักฐานกันตรงนี้ก็ได้ ฮ่าๆ”
มุคุโร่ฉุดผมให้นั่งลง แต่ตอนนี้ผมหน้าแดงเถือกแล้ว หอมแก้มไม่พอแต่นี่มันที่สาธารณะนะครับ ไม่ให้อายได้ไง >////<
ผมลุกขึ้นแล้ววิ่งทันที เป้าหมายก็คือห้องน้ำ ให้ผมอยู่ตรงนี้ต่อไปก็คงไม่ไหว มีแต่คนเขามองกันอายซะจนจะแทรกแผ่นดินหนี T^T
“แฮ่กๆ ” ร่างบางยืนหอบในห้องน้ำ มือบางเปิดน้ำขึ้นมาล้างหน้าหลายๆที
“ไง...หึ” เสียงเย็นๆดังขึ้นจากด้านหลัง สึนะหันไปก็พบกับ...
“ค คุณฮิบาริ”
“ฉันล่ะเกลียดนายจริงๆ ซาวาดะ สึนะโยชิ” ฮิบาริพูดเสียงเรียบ สึนะได้แต่ก้มหน้านิ่ง
“ขอโทษฮะ” พูดด้วยเสียงแผ่วเบา
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษทุเรศๆจากนาย”มือแกร่งผลักร่างเล็กชิดกำแพง สึนะเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจในการกระทำของคนร่างสูง
“คุณฮิบาริ...อุ้บ”
ริมฝีปากหนาทาบทามลงมาที่กลีบปากบาง ลิ้นร้อนไล่ตวัดเข้ามาหาความหวานชื้นในโพรงปากอีกคนหนึ่ง ร่างบางพยายามจะขัดขืนแต่ฮิบาริก็กัดที่ปากสึนะอย่างแรงจนเลือดซึม คนตัวเล็กหอบเหมือนคนจะหมดลมหายใจ ร่างสูงผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า
“หึ” ฮิบาริสบถแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ
สึนะเอามือแตะริมฝีปากตัวเองเอาไว้ น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลรินลงมาจากตาสีน้ำตาลคู่สวย ร่างบางนั่งชิดกำแพงอย่างไร้เรี่ยวแรงพร้อมกับสะอึกสะอื้น
คุณฮิบาริเกลียดผมถึงขนาดนี้เชียวหรือ ผมไปทำอะไรให้คุณเกลียดกันนะ
“เห้...นั่นใครน่ะ เอ้ะ! สึนะเหรอ” โชอิจิที่เดินเข้าห้องน้ำมาร้องถาม เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ตรงดิ่งเขาไปหาทันที
“สึนะ สึนะเป็นอะไรหรือเปล่า ใครทำอะไรนายน่ะ”ร่างสูงถามอย่างเป็นห่วง สึนะเงยหน้ามาสบตากับโชอิจิแล้วโผเข้ากอด ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“อึก....ฮืออออ ฮึกๆ โช...โชอิจิ ฮือออ” ร่างบางร้องฟูมฟาย โชอิจิเองก็ทำอะไรไม่ถูกจึงได้แต่คว้าสึนะเข้ามากอดอย่างปลอบใจ มือหนาลูบผมของคนตัวเล็กไปมา
“สึนะ ไม่เป็นอะไรนะ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีใครมาทำอะไรสึนะแล้วนะ”
“อึก....ฮืออ” ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยน้ำตา ทำเอาใจคนมองแทบจะสลาย อยากจะคว้าไปกอดแรงๆแต่ก็กลัวคนตัวเล็กจะแตกละเอียดเสียก่อน
โชอิจิคว้าเอาร่างของคนที่หมดสติในอ้อมแขนขึ้นมาอุ้มไว้ ก่อนจะตรงไปยังห้องพยาบาล
ร่างสูงจัดการเอาผ้าชุบน้ำหมาดๆมาเช็ดตามใบหน้าหวานอย่างทะนุถนอม
เปลือกตาใสค่อยๆเปิดขึ้น สึนะกระพริบตาถี่ๆก็เห็นโชอิจิที่กำลังกุมมือตัวเองอย่างเป็นห่วง
“โชอิจิ”
“สึนะ ! ตื่นแล้วเหรอ ผมเป็นห่วงแทบแย่” โชอิจิยิ้มกว้าง สึนะคว้าใบหน้าของโชอิจิมาประคองเอาไว้ก่อนจะหอมแก้มไปหนึ่งที
“ขอบคุณนะ ^^” ร่างบางยิ้มหวานส่งยิ้มหวานให้
“เอ่อ...ครับ -////-”
“เห้...นายอย่าเบียดสิ ”
“ผมมาก่อนนะ”
“หยุดนะ !ฉันจะเข้าไป” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น ประตูห้องพยาบาลถูกเปิดออกพร้อมกับผู้มาเยือน ?
“สึนะ ผมเป็นห่วงมากเลยนะครับ” แรมโบ้วิ่งถลามาจับมือสึนะเอาไว้
“ผมต่างหากที่เป็นห่วงสึนะ สึนะคุงเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” มุคุโร่คว้าสึนะเข้ามากอด แต่ก็โดนโกคุเดระผลักออก
“เห้...ๆ เพราะนายนั่นแหละสึนะถึงต้องมานอนอยู่นี่ ออกไปเลยนะ” โกคุเดระไล่ มุคุโร่ทำหน้ามุ่ยทันที
“น่า..ๆ อย่าทะเลาะกันเลยนะ พวกเราก็ห่วงสึนะเหมือนกันนั่นแหละ ^^” ยามาโมโตะยิ้ม
“เฮอะ....พวกหาเรื่องเดือดร้อนให้คนอื่น” แซนซัสสบถแล้วไปนั่งที่โซฟา
“เจ้าชายเอาของมาฝากด้วยแหละ สึนะหายไวๆนะ”เบลถือตะกร้าผลไม้ไปวางบนโต๊ะข้างเตียง
“เอ่อ...ขอบคุณทุกคนมากนะครับ แต่ผมไม่เป็นอะไรมากซักหน่อย ไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้”
สึนะยิ้มแหยๆ
“ลำบากอะไรกัน ผมตั้งใจมาเยี่ยมสึนะเลยนะครับบบ” โกคุเดระเอามือมาขยี้ผมของคนตัวเล็ก
“แหะๆ ^^” สึนะมองซ้าย ขวา ก็ไม่มีทีท่าที่จะเห็นคนที่เป็นต้นเหตุให้ตัวเองมานอนที่นี่
“หาฮิบาริอยู่เหรอ” สปาน่าถาม
“อ่า...เปล่าฮะ” นั่นสิ...เราไม่ได้มองหาเขาซักหน่อย
“เห้...พวกนายน่ะ มาเกะกะวุ่นวายอะไรกันที่ห้องพยาบาลฮะ ออกไปให้หมดเลย” ชายหนุ่มผมยาวแต่งตัวเหมือนหมอเดินเข้ามาในห้องพยาบาล
“อี๋...ไอ้หมอโรคจิตนี่หว่า” โกคุเดระสบถ
“นายว่าใครโรคจิต ฮายาโตะ” Dr.จามาลถามเสียงเขียว
“เปล่าซักหน่อย”
“ไปๆ ออกไปให้หมดที่นี่มันห้องพยาบาลนะไม่ใช่ตลาด ส่งเสียงน่ารำคาญกันอยู่ได้”
“อ่า...ผมว่าเราไปกันเถอะครับ” สึนะลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วเก็บผ้าห่มพับ
“สึนะไม่ต้องลำบากหรอกเดี๋ยวผมทำเอง” แรมโบ้คว้าแขนสึนะออกจากผ้าห่มก่อนจะดึงไปพับเอง
“เอ่อ....” ทำอะไรไม่ถูกเลยแฮะ = =
สึนะยิ้มจืดๆเมื่อทุกคนต่างก็สนอกสนใจตัวเองเป็นพิเศษ คอยถามนู่น ห่วงนี่ เดินรั้งหน้ารั้งหลังจนไปถึงหอประชุม และเมื่อไปถึงรุ่นพี่ต่างก็มองมาที่คลาส 7 กันเป็นตาเดียว
“หืม...ทำไมคลาสนี้ถึงมาสายล่ะ คลาสอื่นเขาไปเข้าฐานกันหมดแล้วนะ” รุ่นพี่บ่นแต่ก็คว้าเชือกเส้นเล็กๆที่มีป้ายเลข 7 มาผูกให้กับทุกคนในคลาส รวมทั้งฮิบาริที่ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วด้วย
สึนะเหลือบมองฮิบาริ ซึ่งร่างสูงเองก็ไม่ได้หันมาสนใจหรือถามไถ่อาการ ร่างบางเริ่มรู้สึกน้อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงเงียบไว้
“สึนะคุงเป็นอะไรไป
ครับ ดูไม่สบายใจตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว” มุคุโร่ถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่าครับ”
“อ้าวน้องๆคลาส 7 ครับฐานแรกนี้ชื่อฐานว่า ‘เมาท์ ทู เมาท์ ’ นะครับขอให้น้องๆจัดแถวเรียงหนึ่งด้วยครับ ” พวกเราจัดแถวเรียงหนึ่งอย่างที่พี่ๆบอก แต่ทำไมชื่อฐานมันหยดหยองอย่างนี้
รุ่นพี่ลากรถเข็นที่มีแต่ขนมหน้าตาน่ากินเต็มไปหมดที่สะดุดตาสุดๆก็คงเป็นเค้กช็อกโกแล็ต ก้อนโตนี่แหละ
“เกมส์นี้ก็เล่นง่ายๆให้คนด้านซ้ายสุดป้อนเค้กคนด้ายขวาด้วยปากโดยอย่าให้ร่วงและห้ามใช้มือจับเป็นอันขาด แล้วก็ป้อนไปเรื่อยๆจนเหลือถึงคนที่ 10 ด้วยนะถ้าคนที่ 10 ไม่ได้กินจะต้องป้อนใหม่”
“ห๊ะ ! ” คลาส 7 ร้องออกมาเสียงดังพลางมองหน้าคนด้านซ้ายด้านขวาของตน คนด้านซ้ายผมคือใครน่ะเหรอ
“คึหึหึ ” มุคุโร่นั่นแหละ ที่ยืนอยู่ด้านซ้ายสุดแล้วก็ผม ต่อไปด้านขวาผมก็คือ คุณฮิบาริ T^T
“เอ้า เริ่มได้” ยังไม่ทันตั้งตัวปากของมุคุโร่ก็ประกบมาที่ปากผมแล้วแหละ รสชาติของช็อกโกแล็ตไหลผ่านลำคอของผมไปอย่างช้าๆ ผมผละริมฝีปากออกอย่างเร็วจนเค้กเกือบร่วง มุคุโร่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์มาให้ผม T^T ผมไม่กล้าส่งเค้กต่อให้คุณฮิบาริอ้ะ แต่ผมก็ต้องจำใจส่ง
ผมประกบปากตัวเองไปที่ปากของฮิบาริ แต่แทนที่ฮิบาริจะงับเค้กจะปากผมกลับกลายเป็นว่า
ฮิบาริงับริมฝีปากผมซะงั้น แถมยังดูดปากผมอีก -////- ผมมองคนด้านขวาที่ยืนลุ้นๆกันอยู่ แต่ฮิบาริยังไม่ยอมปล่อยปากออกจากผมเลยอ้ะ ในที่สุดเค้กก้อนนั้นก็ลงไปในลำคอของฮิบาริ
หมดก้อน ~ =O=!
“อ้าวๆๆ น้องไหงกินไปทั้งชิ้นเลยอ่ะแล้วเพื่อนที่เหลือจะได้กินมั้ย ส่งใหม่ๆ” แว้บนึงผมเห็นรอยยิ้มบางๆที่มุมปากของคุณฮิบาริด้วยแหละ โหดร้ายยย T_T
และทุกๆรอบก็เป็นไปอย่างที่ผมคิด คนที่ 4 ไม่เคยที่จะได้รับเค้กจากฮิบาริซักนิด แต่ผมนี่แหละจูบกับมุคุโร่ และฮิบาริจนปากบวมไปหมดแล้ว จนเค้กหมดทั้งก้อนนั่นแหละ !
“น้องครับ เค้กหมดก้อนแล้วนะ ยังกินกันอยู่แค่ 3 คนเอง = =”
“เฮ้...ทำไมพวกนายไม่ส่งต่อมาห๊ะ” แซนซัสเอ่ยอย่างฉุนเฉียว
แต่ในที่สุดแล้วเราก็ผ่านด่านนี้มาได้เพราะเหตุผลของเบลที่บอกว่าเรา 3P -////-
จะบ้าหราาา ! แต่รุ่นพี่ก็ยิ้มอย่างเข้าใจซะงั้นแถมให้เราผ่านอีก ยังมาบอกอีกนะว่า
“แหม...3p ประทับใจพี่มากเลย” สามพง สามพีอะไรกันเล่า! เบลมั่วอ่า T^T
คลาส 7 เดินตามแผนที่มาเรื่อยๆเพื่อมาหาฐานที่ 2 ในที่สุดเราก็พบกับรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งที่โบกไม้โบกมือมาที่พวกเราแล้ว
“โอ้โห...ปากบวมกันเชียวนะ ว่าแต่ทำไมบวมแค่ 3 คนหว่า ” รุ่นพี่คนหนึ่งออกเสียงแซว
“ฮ่าๆ อย่าไปแกล้งน้องเลย ที่นี่คือฐานที่สองนะครับน้องๆมีชื่อฐานว่า”
“เป่ายิ้งฉุบ ถอดเสื้อผ้า”
ห๊ะ อะไรนะ =[]=!
ความคิดเห็น