::ฮาหัวเกรียน...นักเรียนนายร้อยตำรวจ::

ลำดับตอนที่ #2 : ขึ้นเหล่า...เร่าร้อน

ขึ้นเหล่า...เร่าร้อน

...วันแรกที่ขึ้นเหล่า         แสบเสด่าแทบดับดิ้น
แถกเถือกเกลือกกับดิน     จะขาดสิ้นให้ได้ใจ
เฝ้าถามตัวเองซ้ำ          กูถลำมาทำไม
ตากแดดแผดดั่งไฟ        ไม่ทันไรลงน้ำคลำ
ทุกข์ยากลากสังขาร        ทรมานแสนชอกช้ำ
ที่อื่นเขาไม่ทำ            สักหยดน้ำไม่ผ่านคอ
ม้วนหน้าลังกาหลัง         หมดพลังจะร้องขอ
ใจลึกนึกให้พอ            จบเถิดหนอพอสักที
หมอบคลานผ่านประตู      เหลือบตาดูเห็นผองพี่
ต้อนรับน้องคนดี           มาสักทีพี่เฝ้ารอ
เข้ามาเป็นน้องใหม่        จงตั้งใจพี่ใคร่ขอ
รับเจ้าเข้าสู่กอ            นรต. ผู้เกรียงไกร
อดทนเถิดน้องยา          หากภายหน้าวันฟ้าใส
น้องรักจักอวยชัย          กระบี่ไซร้ได้ติดตัว...

 เป็นไงครับ...แค่กลอนก็เหลือรับประทานแล้ว...

ในช่วงประมาณวันที่ 31 มีนาคม ของทุกปี จะเป็นวันที่ นรต.ทุกคนรอคอย เพราะเป็นวันที่จะมี ‘น้องใหม่’ เข้ามารับชะตากรรมอีกรุ่น

วันแรกของการเป็น นรต.นั้นมันสุดแสนจะทุกข์ทรมานครับ เพราะเราต้องเจออะไรต่อมิอะไรมากมาย...ที่เราไม่เคยคิดว่าจะได้เจอ

การต้อนรับนักเรียนและผู้ปกครองในตอนเช้าด้วยรอยยิ้มอันแสนเป็นมิตรของพี่ๆ นรต. และนายตำรวจปกครอง ทำเอาพวกเราใจชื้น คิดว่าวันแรกนี้คงยังไม่มีอะไร

แต่พอพ่อแม่ผู้ปกครองกลับบ้านไปเท่านั้นแหล่ะครับ

หน้ามือเป็นหลังส้นตีนทันที

เสียงโว้กว้ากโวยวายเริ่มต้นตั้งแต่ก่อนเที่ยง...

“นักเรียนใหม่! เอาสัมภาระไปเก็บ ให้เวลา 5 นาที!” สิ้นเสียงคำสั่งแบบไม่ทันจะหันไปมองหน้าคนสั่ง ทุกคนต่างกุลีกุจอวิ่งกันขึ้นตึก

นรต.ชั้นปีที่ 1 จะได้รับคำนำหน้าชื่อว่า ‘นักเรียนใหม่’ ยังไม่ใช่ ‘นักเรียนนายร้อยตำรวจ’ จนกว่าจะผ่านบททดสอบต่างๆที่ถือปฏิบัติกันมาทุกรุ่น

และเมื่อถึงวันที่ 13 ตุลา ของทุกปี ก็จะเป็นวันที่นักเรียนใหม่จะได้รับ ‘กระบี่สั้น’ อันเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจอย่างเต็มตัว

“เฮ่ย!ไอ้นั่นน่ะ...เอาพัดลมมาด้วย กลัวร้อนรึไง!”

“มานี่!...ชูพัดลมไว้! รอบกองร้อยหนึ่งรอบไปได้!” นักเรียนใหม่เคราะห์ร้ายชูพัดลมหันใบไปข้างหน้า แล้วออกวิ่งด้วยความเร็วสูงสุด ใบพัดพัดลมหมุนติ้วๆเป็นที่สนุกสนานของนักเรียนรุ่นพี่

ครับ...หลังจากเอาสัมภาระไปเก็บกัน เหล่านักเรียนใหม่ก็จะถูกต้อนอย่างวัวอย่างควายไปที่ลานรวมพล

ผู้กำกับการฝ่ายปกครองก็จะกล่าวต้อนรับแบบไม่เป็นทางการ ก่อนจะให้นักเรียนขึ้นรถเพื่อไปสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำอำเภอสามพราน

พวกเรานั่งรถไปประมาณ 10 นาที รถโรงเรียนก็พาไปส่งที่วัดแห่งหนึ่ง

และอารมณ์ของบทกลอนที่ผมได้ขึ้นต้นไว้...ก็เริ่มขึ้น ณ วัดแห่งนี้ ...วัดลำเค็ญวรวิหาร...

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

หลังจากที่ไหว้พระในอุโบสถวัดสรรเพชญ์ หลังโรงเรียนภปร.ราชวิทยาลัย เสร็จแล้ว เหล่านักเรียนใหม่ก็จะจัดแถวบริเวณหน้าวัด เพื่อเข้าสู่พิธีการ...

ผู้บังคับการปกครอง (Big Boss) ก็จะมากล่าวต้อนรับแบบกึ่งทางการ

ตะกี้ผู้กำกับ แบบไม่เป็นทางการ
อันนี้ผู้การ แบบกึ่งทางการ
ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่มันจะต้อนรับกูจริงๆจังๆซักที

เมื่อสุนทรพจน์ของผู้การสิ้นสุดลง
ชีวิตของนักเรียนใหม่ก็เหมือนจะสิ้นสุดลงเช่นเดียวกัน

สารพัดคำสั่งที่ฟังดูวุ่นวาย บวกกับอากาศที่ร้อนจัดในวันสุดท้ายของเดือนมีนาคมในสภาวะโลกร้อน

เสียงนับรอบในท่าทางการออกกำลังกายต่างๆดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ

ชาวบ้านร้านตลาดตกใจ นึกว่าวัดมีงานสวดพานยักษ์ สัมพเวสีออกมาขอส่วนบุญ

ยิ่งพอมาเห็นร่างดำๆนับร้อยที่เต้นแร้งเต้นกาอยู่กลางลานวัด ล้วนชุ่มไปด้วยเหงื่อ หิน ดิน ทรายและโคลน ก็ยิ่งแน่ใจ กลับเข้าบ้านไปเอาน้ำมาสาดไล่...

เย้ย...ไม่ใช่แล้ว...

ชาวบ้านแถวนั้นออกจะดูชินชากับบรรยากาศแบบนี้ มีบ้างบางรายที่ส่งเสียงเชียร์ โบกไม้โบกมือให้ ยิ่งพอเข้าไปใกล้ๆยิ่งฟังเสียงเชียร์ชัดเจน

“ไปเล่นกันที่อื่นโว๊ย! โคลนเต็มหน้าบ้านกูหมดแล้ว”...!!

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

การต้อนดำเนินไปตั้งแต่เที่ยงวันยันหกโมงเย็น นักเรียนใหม่ก็จะลากสังขารมาถึงหน้าโรงเรียนพอดี

นรต.รุ่นพี่ก็จะมาคอยต้อนรับที่ประตูโรงเรียน

การเข้าสู่ประตูโรงเรียนอย่างเป็นทางการของนักเรียนใหม่นั้น เดินเข้าธรรมดาๆไม่ได้ครับ ต้องแถกกระแด๊กๆเข้าไป

ระหว่างกำลังแถกเข้าโรงเรียน พี่ๆที่เข้าเวรผู้ช่วยร้อยเวรปกครองก็จะเอาปืน H.K. ชื่อทางการว่า ‘ปลย.11’ ปืนเล็กยาว 11 มารัวขึ้นฟ้า คล้ายๆจุดประทัดวันตรุษจีน ประกาศให้เทพยุดาฟ้าดินในสามพรานรับรู้การมาถึงของผู้เคราะห์ร้ายชุดใหม่

รถดับเพลิงระดมฉีดน้ำใส่นักเรียนใหม่ นั่นแหล่ะ...น้ำหยดแรกที่ผ่านลำคอ

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

วันแรกผ่านไปด้วยดี ร่างกายเสียหายประมาณ 60%

ไอ้เพื่อนๆที่มาจากเตรียมทหารน่ะไม่เท่าไหร่ครับ เด็กพวกนี้แข็งแรง โดนแค่นี้ไม่เป็นอะไรมาก

แต่ผมกับเพื่อนตำรวจเก่าอีก 39 ชีวิตนี่สิครับ แทบคลานขี้

ทุกคนจบโรงเรียนนายสิบมา ทำงานกันไปแล้วคนละปีเป็นอย่างน้อย ปล่อยเนื้อปล่อยตัวกันตามแบบฉบับคนทำงาน พอมาเจอวันหนักๆอย่างนี้เข้า ก็เดี้ยงกันเป็นแถว

พ้นคืนแรกไป เอาตีนก่ายหน้าผากนอนคิดถึงอดีต...

โรงเรียนนายสิบว่าหนักแล้ว เจอโรงเรียนนายร้อยเข้าไปวันเดียว ฟันธงทันที...หนักกว่า

แอบเกิดไอเดียปิ๊งขึ้นมา เทียบบัญญัติไตรยางศ์แบบโง่ๆ

‘10’ เป็น 1 ใน 10 ของ ‘100’
ฉะนั้น...
โรงเรียนนายร้อย ก็ต้องหนักกว่า โรงเรียนนายสิบ 10 เท่า!

แม่เจ้า...วันแรกวันเดียวกูก็แทบบ้า แล้วพรุ่งนี้กูจะมีลมหายใจเหลือมั้ยเนี่ย...

ครับ...และก็เป็นไปตามคาด...วันต่อมาและต่อๆมา สิ่งที่ผมพบเจอตลอดการปรับพื้นฐาน 15 วันของการเป็นนักเรียนใหม่ มันทำให้ผมกล้าพูดได้เต็มปากเต็มคำจนวันนี้…

เวลามีใครมาถามว่า “เหตุการณ์ใดทำให้รู้สึกดีใจมากที่สุด”
ผมจะตอบทันที “สอบติดนายร้อย”
และถ้าคำถามต่อไปถามว่า “เหตุการณ์ใดทำให้เสียใจมากที่สุด”
ผมก็จะตอบทันทีเหมือนกัน “เป็นนักเรียนนายร้อย”

ฮือๆๆ...เข้าใจความบัดซบของชีวิตมั้ยครับ

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

http://benzcadet.hi5.com
http://benzcadet64.blogspot.com