~เลิฟ` ชัตเตอร์ ` เผลอรักเธอเข้าจนได้~

ลำดับตอนที่ #9 : ||ชะที่ 9~พo|ถo: ||ค่|ธoยิ้มก็สยoงพooยู่||ล้ว !! 100%

ซาอินเดินคิดอะไรเพลินๆไปเรื่อยๆ  รถลีมูซีนสีดำค่อยๆแล่นมาช้าๆ เร่งสปีดขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆราวกับว่าจงใจที่จะพุ่งชนตัวเธอ

กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!

เอี๊ยดดดดดดดดดด!!!!! เสียงรถที่พุ่งเข้ามาหาเธอเบรคกระทันหัน  ซาอินตกใจยืนอึ้งอ้าปากค้างราวกับวิญญาณล่องลอยออกไปแล้ว

 "ฮ่าๆ ช็อคๆ ช็อคดิ  เซอร์ไพรส์ไหมเพื่อนจ้า ^-^" เฮจินที่ก้าวขาออกมาจากประตูรถทางด้านหลังคนขับ

 "เซอร์ไพรส์บ้าบอไรของแก  ถ้าฉันช็อคตายไปว่าไง เล่นบ้าอะไรของแกวะ -*-" ซาอินสวนฉอดๆ

 "ก็เห็นเดินเหม่อ"

 "แล้ววันนี้คิดไงให้คนขับรถมาส่ง - -"

 "ฉันไม่ได้คิดหรอกย่ะ  แม่ฉันต่างหากคิด  เขาไม่อยากให้ฉันมารถเมล์"

 "มันก็น่าอยู่หรอกเป็นถึงเจ้าของโรงแรมระดับ 5 ดาว  แต่อับจนถึงขนาดลูกสาวต้องมาขึ้นรถเมล์"

 "เธอก็เหมือนกันและ  ถ้าไม่ต้องมาปิดว่าเป็นลูกผอ.  แกก็ไม่ต้องมารถเมล์ให้เหนื่อย ขึ้นรถพร้อมกับพ่อแกก็หมดเรื่อง =.="

 "เฮ้อ...ช่างมันเหอะ  แต่ต่อไปนี้แกก็ไม่ต้องมารถเมล์อีกแล้วใช่ไหมเนี่ย" เฮจินพยักน้าหงึกๆ

ชั่วโมงพละแสงแดดจ้าส่องลงมาที่สนามกีฬายามบ่าย  ซาอินค่อยๆขยับร่างกายทำท่าวอร์มบริหาร  เหงื่อที่ไหลพล่านแสดงถึงอากาศที่ร้อนสุดๆ  เพื่อนคนอื่นๆต่างหาที่หลบร้อนกันวุ่น  ร่มเงาใต้ต้นไม้เป็นที่หลบแดดที่ดีที่สุด  ขณะที่ยองเซมีท่าทีรีบร้อนเดินผ่านสนามกีฬาไปที่ลานจอดรถ

"อะแฮ่ม!!!! มีงานด่วนหรอจ๊ะ นายช่างภาพขี้เก็ก ^,^" ซาอินที่วิ่งตามมาก่อกวน

 "เฮ้อ!! โทษทีนะ ฉันไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ  คราวที่แล้วเธอทำฉันแสบ  ฉันยังไม่ได้คิดบัญชี"

 "ฉันเปล่าน้า…..นี่"

"หืม?" ยองเซที่กำลังจะเปิดประตูรถหันกลับมาตอบ

 "ไม่สนใจติดต่อฉันเป็นนางแบบบ้างเหรอ  คิกคิก ^-^" ซาอินแสยะยิ้มพยายามโพสท่านางแบบสุดฤทธิ์ 

 "พอเถอะ แค่เธอยิ้มก็สยองพออยู่แล้ว  ฉันว่ามันจะมองดูน่าสะอิดสะเอียนซะมากกว่า  เอาเป็นว่าถ้าเขาหาพีเซ็นเตอร์อาหารหมา แล้วฉันจะติดต่อเธอมาแล้วกัน"

 "ห๊า!!! เชอะ!! งั้นไม่ต้องหรอกย่ะ -/-"  ซาอินทำปากขมุบขมิบ ยองเซถอนหายใจเบาๆ

 "ฉันไปก่อนละ" ยองเซรีบสตาร์ดรถออกไป

 "แล้วนายจะเสียใจ  ถึงตอนนั้นอย่ามาง้อฉันและกัน -O- " ซาอินตะโกนไล่หลังรถ

มาว่าฉันได้ไง.....ฉันอะยิ้มสวยที่สุดในโลกแล้วย่ะ ( เวอร์ไปไหมเนี่ย )

"คังซาอิน" เสียงอันน่าสะพึงกลัวดังขึ้นด้านหลัง  ซึ่งเธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงของอ.พละสุดโหดของเธอนั้นเอง

 "ขา......." ซาอินลากเสียงยาวหันไปก้มหน้าตอบ

 "ไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ" 

 "หะ...หา  อ.ค่ะ หนู..." 

 "ไม่ต้องเถียงไปวิ่งรอบสนามเดี๋ยวนี้ ปฎิบัติ" ซาอินจึงต้องจำใจทำตามแต่โดยดี

ที่โต๊ะไม่หินอ่อนสีขาวใต้ต้นไม้บริเวณหน้าโรงเรียน  ซาอินนั่งบ่นอยู่กับเฮจิน

"แย่ๆ แย่  แย่ที่สุด โอ๊ย..ปวดขาชะมัด!!! -*-" ซาอินที่กำลังบีบนวดวุ่นอยู่กับขาของตัวเอง

 "ไม่ต้องบ่นย่ะ สมควรและ เขาวอร์มกันอยู่ เผลอแปปเดี๋ยวหายหัวไปไหนล่ะแก"

 "เหอะ!!ไอ้เพื่อนบ้าไม่เข้าข้างกันเล้ย  พรุ่งนี้ฉันจะเดินได้ไหมนี่  แงๆ T-T"

"ยัยเว่อร์ทำยังกับโดนตัดขา - -"

 "เอ๊ะ!!! รุ่นพี่นาอึนกับนายดองวานี่นา  โอ้โห!! ปิ้งกันตอนไหนเนี่ย  หนุ่มก็ทั้งหล่อทั้งรวย  สาวก็ทั้งสวยทั้งเก่งเป็นถึงดาวโรงเรียน  โอ้..พระเจ้า!! โคจรมาพบกันได้ไงเนี่ยช่างเป็นพรหมลิขิตบันดาลชักพา…>,<"

 "พอๆ แกจะโอเว่อร์ไปถึงไหนเนี่ย" เฮจินพูดพลางมองไปที่ทั้งคู่ที่กำลังจะขึ้นรถออกไปจากประตูโรงเรียนด้วยกัน

 "ก็แกดูซิ  เขาเหมาะสมกันจริงไหมล่ะ ^-^" ซาอินแกล้งเอาไหล่กระแซะเพื่อน

 "ชิ!! เขาเหมาะสมกันก็ดีแล้วหนิ - -"

 "คุณหนูจะกลับรึยังครับ" เสียงคนขับรถของเฮจินเดินเข้ามาถาม

 "กลับเซ่  ไม่รู้จะอยู่อีกทำไม"

 "ครับๆ"

 "ฉันล่ะเดาอารมณ์แกไม่ถูกจริงๆ" ซาอินบ่นพลางส่ายหน้า

 "เออ...แล้วแกไม่กลับหรอ เดี๋ยวฉันไปส่งเอาม่ะ"

 "ไม่อะ  เดี๋ยวฉันขออยู่ต่ออีกหน่อย  ยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ"

 "ตามใจ  ไปล่ะ - -/"

มุมหนึ่งในห้องสมุดชางวูยังคงขะมักเขม้นกับการอ่านหนังสือ  ก็เขามันประเภทหนอนหนังสือนี่นา  แว่นตาที่เขามักจะใส่เฉพาะเวลาอ่านหนังสือทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดูเท่ไปอีกแบบ  แต่ทว่าสภาพอากาศในนี้ดูจะร้อนผิดจากปกติ  เล่นเอาชายหนุ่มเหงื่อแตกพลั่กๆ  สาวๆในนั้นไม่เป็นอันอ่านหนังสือจ้องมองชายหนุ่มกันตาเป็นมัน 

"ทำไมมันร้อนอย่างนี้  โห...นี่แอร์มันเสียหรือนี่ให้ตายสิ - -"  อ.ผู้หนึ่งซึ่งทำหน้าที่เป็นบรรณารักษ์เดินเข้าสำรวจแอร์เพราะทนกับอากาศที่ร้อนอบอ้าวไม่ได้

 "มีอะไรหรือครับอาจารย์" ชางวูที่เดินเข้ามาถาม

 "แอร์มันเสียนะซิ  ช่วยตามภารโรงมาดูให้ทีได้ไหมจ๊ะ"

 "ได้ครับ ^-^" ชางวูยิ้มรับด้วยความเต็มใจ

หลังจากที่เดินหาภารโรงจนทั่ว  แต่ก็หาไม่เจอ  ชายหนุ่มจึงขึ้นไปดูยังชั้นบนซึ่งเป็นชั้นด่านฟ้าของอาคารเรียน  สายลมที่พัดแรงทำให้ผมของชายหนุ่มกระเซอะกระเซิง  แต่ยังไงเขาก็ยังดูหล่ออยู่ดี

"ไม่ใช่สิ  เอาไงดี  มาว่าได้ไงว่าเรายิ้มสยอง"

ชีสสสสส!!! เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นชายหนุ่มจึงอดไม่ได้ที่จะหาต้นตอของเสียง  หญิงสาวผู้หนึ่งกำลังแสยะยิ้มที่มันดูจะสยองๆอยู่กับกระจกขนาดพกพาที่เธอถือส่องอยู่  เพื่อหามุมที่สวยที่สุด  แต่ดูท่าแล้วมันจะยิ่งน่ากลัวซะมากกว่า  สำหรับบรรยากาศแบบนี้ที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มระเรื่อในช่วงยามเย็น

ชีสสสสส!! ชายหนุ่มที่แอบดูอยู่อดขำไม่ได้กับท่าทีที่ตลกของซาอิน

"ยิ้มมันออกมาจากใจสิ  ไม่ใช่ตั้งใจยิ้มซะอย่างนั้น" ชางวูพูดขึ้นหลังจากที่ทนดูมานาน

 "นะ...นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่" ซาอินพูดตะกุกตะกักด้วยอาการประหม่า

 "ก็ตั้งแต่ เธอ ยิ้ม ชีสสสสสส!!! เนี่ยละ ^-^"  ชางวูทำท่าล้อเลียนซาอิน

 "นี่ดีนะ ที่ฉันหน้าด้าน เลยไม่ค่อยสะทกสะท้านสักเท่าไหร่ ถึงนายจะล้อเลียนฉันยังไงก็ตาม - -" ซาอินพูดข่มทั้งๆที่ความจริงเธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน

"นี่..ขนาดเธอไม่สะทกสะท้านเลยนะนี้  หน้าแดงเชียว ฮะๆ ^-^" ซาอินไม่ยักโกรธเขา แต่กลับอดที่จะอมยิ้มออกมาไม่ได้ กับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เธอไม่เคยเห็นจากเขา

 "รู้ไหมตั้งแต่ฉันเจอนาย  ฉันยังไม่เคยเห็นนายยิ้มแล้วก็หัวเราะเลย"

"งั้นเหรอ" ชางวูชักสีหน้าเศร้า เหม่อมองไปที่ท้องฟ้า

 "ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายมีปัญหาอะไร  แต่เวลาที่ฉันมีปัญหาไม่สบายใจอะนะ  ฉันก็จะมาที่นี่และ ^-^" ซาอินหันไปยิ้มให้กับชางวู

 "ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้หรอก  ฉันจะทำให้นายจะต้องถอนคำพูดให้ได้" เสียงตะโกนก้องของซาอินที่ลอยไปกับสายลม  ชางวูรู้ดีว่าซาอินต้องหมายถึงยองเซแน่ๆ

 "เฮ้อ!! ค่อยยังชั่วหน่อย  นี่...ลองดูบ้างมะ"

 "ฉันไม่เชื่อหรอกนะ ว่ามันจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้" ชางวูสีหน้าเรียบเฉย

 "ถ้านายไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไง  นะๆไม่มีใครได้ยินหรอก เดี๋ยวฉันอุดหูก็ได้"  ซาอินเซ้าซี้

 "ถึงฉันจะตะโกนออกไปสักกี่พันครั้งหรือตะโกนออกไปให้ดังขนาดไหน  มันก็ไม่ช่วยให้ความรู้สึกที่มันติดค้างอยู่ในใจฉันจางหายไปได้หรอก"

 "นายคงจะเจ็บปวดมากสินะ  เฮ้อ!!" ซาอินถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความดื้อรั้นของชายหนุ่ม

 "ตาย!! เย็นแล้วฉันต้องกลับก่อนล่ะ" ซาอินพูดพลางมองนาฬิกาที่ข้อมือ  ชายหนุ่มยังคงเงียบไม่ตอบกลับใดๆ

 "โอ๊ย!!"เสียงร้องทำให้ชายหนุ่มต้องหันหลังกลับไปมองซาอินที่นั่งโอดครวญอยู่ที่ทางลงบันได

 "เป็นอะไรไป"

 "ขามันพลิกอ่ะ  สงสัยจะล้าทำงานหนักมาทั้งวัน"

 "ลุกไหวไหม มาฉันช่วย" ชางวูดึงตัวซาอินลุกขึ้น  จับมือข้างหนึ่งของเธอจับกับราวบันได

 "อ่ะ  เธอเดินเกาะราวบันไดไปเรื่อยๆนะ  เดินดีๆล่ะ ฉันขอตัวก่อนแล้วกัน"

 "อ้าวววววว!!! - -"  ซาอินมองชายหนุ่มเดินลงบันไดไปจนลับตา

 "ชิ!!! ผู้ชายอะไรไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย -/-"

ที่หน้าโรงเรียนซาอินนั่งมองรถเมล์อยู่เพียงคนเดียว  มองดูรอบข้างมันช่างเคว้งคว้างเหลือเกิน  เธอนั่งคิดทบทวนคำพูดของชางวู

'ถึงฉันจะตะโกนออกไปสักกี่พันครั้งหรือตะโกนออกไปให้ดังขนาดไหน  มันก็ไม่ช่วยให้ความรู้สึกที่มันติดค้างอยู่ในใจฉันจางหายไปได้หรอก'

"นายมีเรื่องะไรในใจกันแน่นะ - -?"

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////