~เลิฟ` ชัตเตอร์ ` เผลอรักเธอเข้าจนได้~

ลำดับตอนที่ #8 : ||ชะที่ 8~เล่มนี้ก็ยองเซ เล่มนี้ก็ใช่ มีช่างภาพอยู่คนเดียวรึไง !! ~

“ห๊า!!!  จริงดิ.....ว้าววววว   น่าตื่นเต้นจังแฮะ”

“ใช่   มีมือหนึ่งดึงฉันเข้าไปในซอย  แล้วก็...แล้วก็...-///-”ซาอินตะกุกตะกักอยู่สักพัก  หน้าเธอเริ่มแดงระเรื่อ  เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

“ฉันก็หลบอยู่ตามหลืบแถวนั้นอ่ะ  ไอ้บ้านั้นก็มองไม่เห็นไง ฮ่าๆ”  ซาอินหัวเราะกลบเกลื่อน

“จริงหรอว่ะ  มีอะไรที่แกยังไม่ได้เล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า -*-”

“เฮ้ย!! ไม่มี.....เล่าหมดแล้วไง”

“แล้วไมแกต้องหน้าแดงด้วยว่ะ พอเล่าถึงตอนเมื่อกี้อ่ะ  แกต้องปิดบังอะไรฉันอยู่แน่ๆเลยใช่ไหม”

“ป่าว   แหม....แกก็รู้ว่าฉันชอบกินมะเขือเทศจะตาย  กินแทนข้าวได้เลยนะเว้ย!!!”

“แน่นะ” เฮจินมองหน้าอย่างเจ้าเล่ห์  แต่ก็ไม่อยากคาดคั้นอะไรมาก

“แล้วไงต่ออ่ะ”  เฮจินยังลุ้นกับเหตุการณ์ต่อ  ซาอินจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนรักฟัง

“โห!!!  ไม่อยากเชื่อเลยเนอะ  คิมยองเซ  ใช่ๆฉันว่าชื่อมันคุ้นๆหูนะ  เหมือนเคยเจอตามนิตยสารอ่ะ  แสดงว่าหมอนั้นดังไม่เบาเลยนะเนี่ย o-O”

“คงงั้นม้างงงง” ซาอินเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋า  กำบางอย่างไว้แน่น 

ซาอินนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง  ชายหนุ่ม 3 คนที่อยู่กลางวงล้อมของสาวๆที่ดูยังไงก็ยังโดดเด่นเหมือนเดิม  เธอได้แต่นั่งมองจนสักพักเธอก็ตัดสินใจลุกขึ้นออกไป

“เฮ้ย!!! จะไปไหนอ่า?”

“ว่าจะเอาของไปคืนเจ้าของอ่ะ  อยู่กับเราดีแต่รั้งให้ลำบากใจเปล่าๆ ^-^” ซาอินหันมายิ้มจางๆ

“ยองเซ!!!  ฉันขอคุยกับนายหน่อยซิ” ซาอินตะโกนออกไป โดยที่ไม่เกรงกลัวต่อสายตาของสาวๆเลยสักนิด  ยองเซเดินฝ่าวงล้อมออกมาหาซาอิน  เธอดึงมือเขาไปหาที่คุยที่ลับตาคน  สาวๆได้แต่มองด้วยสายตาร้อนผ่าว

ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนหลังโรงเรียน  ใบไม้ที่ค่อยๆร่วงหล่นลงมาราวกับฉากหนึ่งในมิวสิควีดีโอ  ซาอินเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบบางอย่างยื่นส่งให้ยองเซ

“รับไปสิ  นายไม่ต้องกลัวหรอกหน่า  ฉันซักให้แล้ว - -”

“ขอบใจนะ” ยองเซรับเสื้อจากหญิงสาว

“ขอบใจอะไรของนาย 6- -”

“ก็ที่ซักเสื้อให้ฉันไง  มันไม่ได้โดนผงซักฟองมานานและ”

“อิตาบ้า  นี่นายกล้าเอาเสื้อที่ไม่ได้ซักมาให้ฉันใส่หรือไงห๊า!!”  ซาอินตะคอกใส่ยองเซ

“แหม  ฉันล้อเล่นอ่ะ  โวยวายไปได้”  ซาอินหน้ามุ่ย  ชายหนุ่มเขยิบเข้ามาใกล้ตัวเธอ  เธอก้าวเท้าถอยหลังอย่างรวดเร็ว

“นายจะทำไร”

“อยู่เฉยๆเหอะหน่า” คำพูดของยองเซทำให้ซาอินยืนนิ่ง 

 ซาอินเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเชื่อเขาด้วย  ชายหนุ่มเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ ซาอินได้แต่ก้มหน้ามองพื้น  เขาเอื้อมหยิบใบไม้ที่ติดอยู่บนหัวของเธออย่างนุ่มนวล

“ใบไม้น่ะ  เธอคงไม่คิดให้มันติดหัวเธอแล้วเดินไปรอบโรงเรียนหรอกนะ ^-^” ชายหนุ่มยิ้มทะเล้น

“เอ....บนหัวนายก็มีเหมือนกันนะ”

ซาอินเขย่งสุดตัวเพื่อที่จะเอื้อมมือขึ้นไป  จนยองเซต้องก้มหัวลงมา  หญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนจะปล่อยกร๊ากออกมาให้ได้

“ฉันไปก่อนนะ” ซาอินเดินจากไปแล้วหันหลังมาพูดประโยคสุดท้ายกับยองเซ

“อือ...แล้วเดินไปดีๆล่ะ ฉันเป็นห่วง” ซาอินยิ้มกว้าง

ยัยนี่เป็นห่วงเราด้วยเหรอเนี่ย....ยองเซยิ้มไม่หุบตลอดทาง  เด็กนร.ที่เดินผ่านมาต่างก็มองเขาราวกับว่าเขาบ้าไปแล้ว  แต่ทว่าเขาไม่สนใจหรือเอะใจเลยสักนิด  เพราะเขาคิดว่ามันเป็นปกติที่ใครๆต่างก็พากันแอบมองเขา

“แฮะๆ วันนี้ดูดีกว่าทุกวันนะค่ะ” หญิงสาวผู้หนึ่งพูดแซวอย่างเขินอายระหว่างเดินสวนกับยองเซ  ยองเซยิ้มรับคำชมอย่างอารมณ์ดี

“เฮ้ย!!!”  ดองวาร้องเสียงหลงเมื่อหันมาเจอยองเซ

“เกิดไรขึ้นกับแกวะเนี่ย 6- -” ชางวูพูดพลางเอามือเกาหัว

“ไม่เป็นไรนะเพื่อน...ไม่ว่าแกจะเป็นอะไรก็ช่าง  อยากให้แกรู้ไว้ว่าพวกเราไม่เคยรังเกียจแกเลยนะเว้ย!!”ดองวาลุกขึ้นไปแตะไหล่เพื่อน 

“แกพูดไรกันว่ะ - -” คำพูดของทั้งคู่ทำให้ยองเซงงหนัก

ชางวูลุกขึ้นไปจับไหล่ทั้ง 2 ข้างของยองเซหันไปมองเงาสะท้อนของกระจกหน้าต่างใต้อาคารนั้น  ทำให้ยองเซพอมองเห็นภาพของเขาลางๆ ว่ามีดอกไม้ติดอยู่บนหัวของเขา

“เฮ้ย!!!” ยองเซร้องเสียงหลง

“ โธ่  ยัยบ้าเอ้ย  ยัยตัวแสบ +-+”

ซาอินเดินฮัมเพลงหน้าระรื่นไปคุยไปกับเฮจิน

“อารมณ์ดีจังนะย่ะ”

“อิอิ” เธอหัวเราะให้เป็นคำตอบ

“พรุ่งนี้เราไปช้อปปิ้งกันดีกว่า  เสาร์-อาทิตย์ ไม่มีไรทำเล้ย” เฮจินพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“ดีเหมือนกันแฮะ  ฉันจะช้อปกระจายเลย ^0^”

“จ้า  แม่สาวน้อยอารมณ์ดี”

ที่หน้าห้างสรรพสินค้า  ซาอินนั่งรอเพื่อนรักพลางมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา  ทำให้เธออดนึกถึงเมื่อวันก่อนไม่ได้ที่เธอตามยองเซมาที่นี่  เธอเผลอยิ้มออกมาทุกทีที่นึกถึงวันนั้น

“ซาอิน!!!  ซาอิน!!! ”เฮจินตะโกนเรียกหลังจากที่เธอเรียกซาอินอยู่หลายครั้ง

“เป็นไรย่ะ  ฉันเรียกเธอหลายหนแล้วนะ  นั่งเหม่อ  ตาลอยอยู่ได้”

“เหรอ  ฉันทำแบบนั้นหรอเนี่ย 6- -” ซาอินพูดพลางเกาหัว

ทั้งคู่เดินซื้อของตามที่ตัวเองชอบใจกันอย่างมีความสุข  หิ้วถุงกันคนละใบสองใบเต็มไม้เต็มมือไปหมด  สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่หน้าร้านหนังสือ

“เข้าไปดูหนังสือกันดีกว่า”

“นิยายอีกสิท่า  หน้าอย่างแกอ่ะ - -” ซาอินรู้ทัน

“การอ่านนิยาย มันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันย่ะ”

“พอๆ  แกเลิกพรรณนาโวหารสักที  จะเอาเล่มไหนก็เข้าไป =-=”

ขณะที่เฮจินกำลังหมกหมุ่นอยู่กับการเลือกนิยาย  ซาอินก็เดินดูหนังสือไปเรื่อยๆ จนสายตาของเธอมาสะดุดกับนิตยสารเล่มหนึ่งที่มียุนซองเอขึ้นปก 

โห..วางแผงแล้วเหรอเนี่ย...เร็วจังแฮะ  ซาอินหยิบมันมาเปิดดู ข้างในมีชื่อช่างภาพเขียนไว้อย่างชัดเจน  `คิมยองเซ`

  เล่มนี้ก็ยองเซ...เล่มนี้ก็ใช่  มีช่างภาพอยู่คนเดียวหรือไง  ทำไมมีแต่ชื่อนายเต็มไปหมด.......

สักพักเฮจินก็เดินหอบนิยายมาดูนิตยสารบ้าง 

“นี่ๆ ดีกว่า ปาร์คยูริมขึ้นปกด้วย  น่ารักมากเลยอ่า  คนไรว่ะ >,<” เฮจินตรงมาหยิบนิตยสารเล่มนั้น

“ฉันฝันไว้ว่า...ฉันจะต้องสวยกว่าเธอให้ได้”

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 

~`จานสี`~

ห่างหายจากการอัพไปนาน  เพราะในสมองตอนนั้นมานแป็ก  นึกเรื่องม่ะออก อิอิ   ยังไงก็จะพยายามอัพเพิ่มไวๆและกันนะค่ะ  ถึงคอมเม้นจะไม่ค่อยมี  แต่เราก็จะสู้ต่อค่ะ  ^0^

~`จานสี`~

ห่างหายจากการอัพไปนาน  เพราะในสมองตอนนั้นมานแป็ก  นึกเรื่องม่ะออก อิอิ   ยังไงก็จะพยายามอัพเพิ่มไวๆและกันนะค่ะ  ถึงคอมเม้นจะไม่ค่อยมี  แต่เราก็จะสู้ต่อค่ะ  ^0^