~เลิฟ` ชัตเตอร์ ` เผลอรักเธอเข้าจนได้~

ลำดับตอนที่ #7 : ||ชะที่ 7~ ฉันก็แค่อยากทำในสิ่งที่ฉันรัก ก็เท่านั้นเอง!!

แชะ !! แชะ!!  " หันไปทางซ้ายอีกนิดหนึ่งซองเอ  ยิ้มสวยๆ  ดีมากครับ"

 "สวยครับ  หนึ่ง  สอง  สาม"  แชะ!!!

 
แสงแฟรชที่สะท้อนกับผนังสีขาวของสตูดิโอเป็นระยะๆ  ยองเซที่ดูเอาจริงเอาจังกับการถ่ายภาพ  เป็นอีกมุมหนึ่งที่ซาอินไม่เคยเห็นมาก่อน  เธอเผลออมยิ้มมองเขา

"ยากเหมือนกันนะ  กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้" ชายหนุ่มวัยกลางคนคนหนึ่งที่เข้ามานั่งข้างๆซาอินพูดขึ้น

 "ยะ...ยากอะไรเหรอค่ะ ?" ซาอินงงกับคำพูดที่เป็นปริศนาของเขา

 "การที่จะทำให้เราเป็นที่ยอมรับของคนในวงการเดียวกันไง" ชายคนนั้นยิ้มพลางมองไปที่ยองเซที่กำลังขมักขะเม้นกับการถ่ายภาพ

 "หนูชื่อ อะไรล่ะ" 

 "คังซาอินค่ะ ^0^" ซาอินยิ้มกว้าง

 "อืม...ฉันหวังว่าหนูจะเป็นคนเปลี่ยนชีวิตเขาอีกครั้งนะ  นานมาแล้วที่รอยยิ้มของหมอนั้น  เป็นเพียงการเสแสร้งทำขึ้นมาไม่ได้ออกมาจากใจจริงของเขาเลยสักนิด" สีหน้าของเขาเรียบเฉย

 "หมายความว่าไงหรอค่ะ -_-" ชายหนุ่มหันมายิ้มเป็นคำตอบ  ก่อนที่จะลุกเดินจากไป  ปล่อยให้ซาอินทำหน้างง

 "นี่"  ซาอินหันขวับตามเสียงเรียก

 "อ้าว!! เสร็จและหรอ"

 "อืม....เหนื่อยชะมัด!! -_-^ แล้วเธอมองหาอะไรอ่ะ" ยองเซสงสัยกับท่าทีของซาอินที่ชะเง้อมองหาใครสักคน

 "ก็เมื่อกี้เนี่ย  มีผู้ชายคนหนึ่งมาพูดจาแปลกๆกับฉันอ่ะ  ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้วอ่า" ซาอินเกาหัวแกรกๆ

 "เธอท่าจะประสาทกลับนะ  ไม่เห็นมีใครเลย  ยัยเพี้ยน!! -_-^"

 "ฉันไม่ได้เพี้ยนนะ  แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่ายัยเพี้ยนด้วย" ซาอินหน้าบึ้ง

 "โอ๋ๆๆไม่ร้องน้า" ยองเซขยี้หัวซาอิน

 "นี่!!!  นายจะบ้าหรือไง  ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ  จะให้ฉันบอกสักกี่ที"

 "อ๋อ....ลืมไปว่าเป็นป้านี่...เน๊อะ"

 "นาย....เฮ้อ...."  ซาอินอ่อนใจไม่รู้จะเถียงอะไรต่อ

 
จ๊อก!!!!! จ็อก!!!!  

 
"มือถือใครดังอ่ะ -_-?"

 "อีตาบ้า!!  ฟังไงเป็นเสียงมือถือย่ะ  ประสาทหูเพี้ยนรึไง" ซาอินตะคอกใส่พลางลูบท้องตัวเอง

 "นี่เสียงท้องเธอร้องเหรอ  ให้ตายเหอะ!! หัดให้มันร้องเบาๆหน่อยได้ไหมเนี่ย" ยองเซตะคอกกลับ

 "ถ้าฉันสั่งให้มันเบาๆ ได้ ก็ดีสิยะ -_-^"  ซาอินบ่น

 "เอาเถอะ!! ฉันจะพาเธอไปเลี้ยงเองและกัน ^0^"

 "ห๊า!!! จริงดิ  ว้าวววววว!! วันนี้มีเสี่ยเลี้ยงแฮะ " ซาอินตาโต  รีบลากยองเซออกจากสตูดิโอทันที

 "อ้าว…กลับกันและเหรอ"

 "ครับ  ว่าจะพาที่รักไปเลี้ยงข้าวหน่อยอ่ะเน๊อะ >0<"

 "โอ้ย!!!!"  ซาอินหยิกที่เอวของยองเซ

 "ไปก่อนนะค่ะ" ซาอินตะโกนบอกลาทุกๆคน  ซองเอที่อยู่ด้านใน  ได้แต่มองด้วยความหมั่นไส้

ซาอินเดินออกมาจากสตูดิโอพร้อมกับยองเซอย่างสบายใจ  ทั้งคู่ลงลิฟต์เพื่อจะลงไปศูนย์อาหาร ที่อยู่ชั้น 3   ซาอินยิ้มไม่หุบตลอดทาง  ในสมองของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยของกิน

"นี่...เธอพาฉันเดินผ่านมาร้านแล้วนะ  ตกลงจะกินไรกันแน่เนี่ย  ยัยเพี้ยน"

 "ใจเย็นสิย่ะ  ทีฉันรอนายเป็นชั่วโมงฉันยังรอได้เลย  ขอเวลาฉันตัดสินใจหน่อยได้ม่ะ  เอ.....ร้านนี้เนี่ยล่ะ"

ด้วยความคิดที่แวบเข้ามาในสมองของซาอินอย่างสายฟ้าแลบ  ซาอินพายองเซมุ่งหน้าไปยังร้านเคอปาร์  ซึ่งเป็นร้านที่มีชื่อมากในแถวนั้น

"โห!!!นี่เธอกะจะถล่มฉันหรือไง  พามาร้านหรูอย่างเงี้ย -_-^"

 "แหม...นายออกจะเป็นลูกเศรษฐี  แค่นี่ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกหน่า  >0<"

ทั่งคู่เดินเข้าไปในร้านที่ประดับตกแต่งอย่างหรูหรา  สักพักพนักงานก็เข้ามายื่นเมนูให้ซาอินและยองเซ 

 "จะสั่งอะไรดีครับ"

 "ขออาหารที่แพงที่สุดในร้านนี้เลยนะค่ะ  เออ..เอามาสัก 10 อย่างก็พอค่ะ  ^0^"

 "ห๊า!! ก็พอ  เธอใช้คำว่าก็พอเนี่ยนะ ฉันว่ามันเกินพอด้วยซ้ำ นี่เธอชักจะเพี้ยนหนักไปแล้วรึไง"

 "แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ  กับการที่ฉันต้องยอมเสียสละเป็นแฟนจำเป็นของนาย  แถมเรื่องที่นายมาล่วงเกินฉันเมื่อเช้าอีก" เธอแอบยิ้มชอบใจ

 "แต่ถ้าฉันไม่บอกว่าเธอเป็นแฟนฉัน  เธอคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปในสตูดิโอนั้นหรอก  ฉันจะบอกให้"

 "ฉันไม่สนย่ะ  ก็นายลากฉันเข้าไปเอง" ซาอินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้  ยองเซได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

อาหารทยอยมาเสริฟเรื่อยๆ ยองเซได้แต่มองด้วยความแค้นในใจ

"ว้าววววว!!! อาหารน่ากินทั้งนั้นเลย  กินไรก่อนดีน้า  เลือกไม่ถูกเลย  ^0^"

 
ปับ  ปับ  ปิเย้  ปิเย้   ปับ  ปับ  ปิเย้  ปิเย้!!!!!  

 "เสียงติ๊งต๊องสุดๆไม่รู้ใช้อะไรคิด"

 "เสียงน่ารักจะตาย  นายอ่ะซิติ๊งต๊อง" ซาอินแลบลิ้นพลางเอามือล้วงเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า

"ฮัลหลุน" ซาอินทำเสียงน่ารัก

(นี่แกอยู่ไหน  หายไปครึ่งค่อนวันแล้วนะย่ะ)

 "แกไม่ต้องห่วงฉันหรอกหน่าเฮจิน  ตอนนี้ฉันทานอาหารอยู่ที่ร้านเคอปาร์เชียวนะแก  >0<" ซาอินพูดพลางหันมายิ้มเย้ยให้ยองเซ

 (แล้วแกไปทามไรแถวนั้นย่ะ)

 "เอาเป็นว่ากลับไปฉันจะเล่าให้ฟังแล้วกัน  เรื่องมันยาว  แค่นี้ก่อนนะ"

ตู๊ด......ตู๊ด.......ตู๊ด!!!!  ซาอินวางสายทันที

"นี่...ฉันถามไรนายอย่างดิ  >0<" 

 "ว่ามาดิ -_-"

 "นายอายุแค่  18 เองนะ แล้วนายไปเป็นช่างภาพได้ยังไง   อีกอย่างนายก็เป็นลูกคนรวยอยู่แล้วด้วยจะทำงานไปให้เหนื่อยทำไมอ่ะ"

 "ฉันก็แค่อยากทำในสิ่งที่ฉันรัก  ก็เท่านั้นเอง  หลายๆคนอาจจะคิดว่าฉันอายุแค่ 18  เนี่ยละ!! คืออุปสรรคในวงการนี้เลยล่ะ   เขาคิดว่าฉันไม่มีประสบการณ์มากพอ  แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ  ฉันจะพิสูจน์ให้เขาเห็นได้ว่าฝีมือฉันอ่ะไม่ธรรมดา"  ยองเซยักคิ้ว

 "ขี้โม้ชะมัด!!"  ซาอินพูดพลางเอาอาหารเข้าปาก

 "ฉันอิ่มแล้วอ่ะ" ซาอินพูดขึ้นหลังจากที่เธอกินอาหารไปได้สักพัก

 "ห๊า!! นี่เธอกินไปได้นิดเดียวเองนะ"

 "อ้าว....ก็คนมันอิ่มแล้วหนิ  จะให้ยัดเข้าไปไงไหวล่ะ  อือ....แล้วนายก็เช็คบิลเลยและกันนะ  ฉันจะไปรอข้างหน้าร้าน" ซาอินลุกขึ้นเดินออกไป

 
ยองเซเดินตามออกมาข้างหน้าร้าน  เขายืนดูกระเป๋าตังค์ที่มันดูจะแฟบลงไปถนัดตา  ซาอินได้แต่แอบยิ้มสะใจในแผนการของเธอ  

เมื่อเดินลงมาถึงที่รถของยองเซ  ซาอินเปิดประตูเข้าไปนั่งลงข้างคนขับ 

"นี่เธอ  มาเองก็กลับเองซิ" 

 "นายคงไม่ใจร้ายให้ผู้หญิงน่าตาน่ารักอย่างฉันกลับเองหรอกนะ" ซาอินกระพริบตาปริบๆ

 "เธอนี่มันจริงๆเลยนะ  ว่าแต่...จะให้ฉันไปส่งที่ไหนล่ะ"

 "บ้านฉันไง"

 O_o

 "นายขับไปเหอะหน่า  เดี๋ยวฉันบอกทางเอง"

ซาอินบอกทางยองเซ  จนมาถึงปากทางเข้าบ้านของเธอจนได้  ถึงแม้ตลอดทางทั้งสองคนจะเถียงเรื่องไม่เป็นเรื่องกันมาตลอดทางก็ตาม

"พอๆๆจอดตรงนี้และย่ะ"

ซาอินลงจากรถแลบลิ้นให้ยองเซ  ก่อนเดินไปที่บ้านของเธอ  ยองเซได้แต่มองซาอินจนลับตา  ก่อนที่เขาจะสตาร์ดรถออกไป

"มาแล้วค่ะ  ^0^" เสียงสดใสที่ทักทายแม่ของเธอ   ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นไปที่ห้อง  

ซาอินเดินเข้าห้อง   เธอตรงเข้าไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง  เพื่อจะถอดเครื่องแบบนักเรียนออก  เธอตกใจเมื่อเธอมองมาที่กระจก  เพราะเธอลืมคืนแจ็กเก็ตให้กับยองเซจนได้  เธอเริ่มนึกถึงเหตุการณ์ในวันนี้  เธอเอามือของเธอลูบที่ริมฝีปาก 

"โอ้ย!! ให้ตายซิ  ทำไมฉันต้องนึกถึงหน้าหมอนั้นด้วยนะ  จูบนั้นไม่มีใครตั้งใจให้เกิดสักหน่อย"

 "เฮ้อ!!!"  เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่  เธอล้มตัวลงนอนที่เตียงทันทีด้วยความอ่อนเพลีย



/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////