~เลิฟ` ชัตเตอร์ ` เผลอรักเธอเข้าจนได้~

ลำดับตอนที่ #10 : ||ช:ที่10~อย่าบอกนะ ว่าแอบปิ๊งเพื่อนฉันซะแล้ว!!!!70%

คืนนั้นซาอินนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนที่นอนด้วยอาการปวดเหมื่อย  พยายามข่มตาหลับ แต่ทำยังไงเธอก็ไม่หลับสักที

"โอ๊ย!!! นอนไม่หลับ - -" ซาอินตะโกนออกมาด้วยท่าทีอึดอัด  ก่อนที่เธอจะตัดสินใจเดินไปเปิดประตูก้าวเท้าออกจากห้องเดินตรงไปยังห้องข้างๆ

ก๊อก!! ก๊อก!! เสียงเคาะประตูที่สร้างความรำคาญใจให้กับคนในห้องยิ่งนัก  แอะ...แอดดดด!!ประตูค่อยๆถูกเปิดออกด้วยท่าทีสะลึมสะลือของคนที่ลุกขึ้นมาเปิด  ซาอินยิ้มกว้าง หน้าตาสดใส ราวกับว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลากลางคืนเลยสักนิด

"หะ....หาวววว  ดึกดื่นป่านนี้แล้ว  ทำไมยังไม่หลับอีกล่ะลูกจ๋า" พ่อของซาอินซึ่งเป็นคนเปิดประตูพูดพลางมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่กลางห้อง  บ่งบอกถึงขณะนี้เป็นเวลา 23.50 น.

"ก็หนูนอนไม่หลับหนิ  เล่านิทานให้ฟังหน่อยน้า ^-^"

"ห๊า!! แกอายุ 17 แล้วนะ o.O" พ่อของซาอินพูดพลางนึกย้อนไปตอนที่ซาอินยังเด็กๆ ตอนที่เธออายุเพียง 4 ขวบ...

"แงๆ T-T"

"เป็นอะไรไปลูก ร้องไห้ทำไม"

"หนูนอนไม่หลับ...มันไม่ยอมหลับอ่า แงๆ T-T"

"เพิ่งจะนอนมันจะหลับได้ไงกันเล่า"

"แงๆ T-T"

 แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจด้วยความเป็นเด็กไร้เดียงสา  หรือเพราะว่าเซ่อกันแน่ก็ไม่รู้  เธอคิดแค่เพียงว่าคนเราเมื่อหัวถึงหมอนปุ๊บก็จะหลับปั๊บ ทำให้เธอคิดว่าเธอผิดปกติ จนแม่ของเธอต้องเล่านิทานให้ฟังอยู่ทุกคืน  กว่าเธอจะเข้าใจ แล้วหายจากความคิดงี่เง่านี้ก็อายุปาเข้าไป 10 ขวบ

"ก็นอนนับแกะไปสิ  ไม่ก็ไปนอนนับดาวที่ระเบียงห้องโน่น  หะ....หาววว" แม่ของซาอินเดินเข้ามาพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปจับลูกบิดปิดประตูดัง ปัง!!

"ง่า...พ่อกับแม่ใจร้าย" ซาอินเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยท่าทีผิดหวังที่ไม่มีใครช่วยเธอได้สักนิด  เธอเดินไปที่ระเบียงห้องนั่งมองดูดาวที่สว่างไสวไปทั่วท้องฟ้า

เช้าวันใหม่ซาอินลุกขึ้นบิดขี้เกียจ  เดินไปฉีกยิ้มที่หน้ากระจกในห้องน้ำให้พ้นจากอาการสะลึมสะลือ  เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

"เอ๊ะ!! นี่มันคนหรือว่าหมีแพนด้ากันเนี่ย -*-"  ซาอินพูดกับตัวเอง

ที่โรงเรียนเฮจินเดินแบกหนังสือกองโต  ที่เธอเพิ่งโดนอาจารย์ใช้ให้ไปไว้ที่ห้องสมุด  เฮจินเดินเซไปเซมาตามแรงโน้มถ่วงของหนังสือ

"อะ....อะ...เฮ้อ!! ค่อยยังชั่ว" เฮจินถอนหายใจโล่งอกที่เธอเกือบทำหนังสือหล่นลงมาทั้งกอง

"ไม่ไหวม้างง..มาๆฉันช่วยเอง" ดองวาเดินมาดักหน้าเฮจิน  หลังจากที่เขามองดูเธอมาสักพัก

"ไม่ต้อง...ไม่ต้องมายุ่ง" เฮจินย้ำเสียงแข็ง เดินหน้าต่อไป

"เฮ้ย!! ระวัง" เสียงร้องเตือนทำให้หญิงสาวต้องหันไปมอง 

ลูกบอลถูกเตะลอยออกมาจากในสนามพุ่งมาที่ตัวเธอด้วยความแรงสูง   ดองวาวิ่งเอาตัวมาบังเฮจินไว้  ทำให้เขาโดนลูกบอลที่กลางหลังเต็มๆดัง  ปั่ก!!!

"นะ...นายไม่เจ็บใช่ไหม" เสียงที่แสดงความเห็นใจของหญิงสาว

"มะ...ไม่เจ็บ  มะ..ไม่เลยสักนิด" ชายหนุ่มกัดฟันตอบ  หญิงสาวหน้าเจื่อนลงทันที

"เป็นไรมากไหม  ดองวา" นาอึนวิ่งเข้ามาถามดองวาอย่างเป็นห่วงเป็นใย

"เอ้า!! มาแล้วหรอ นาอึน  ไม่เป็นไรมากหรอก"

"อืม  ก็บอกแล้วไง  ว่าให้รออยู่ข้างหน้าตึก แล้วมาทำอะไรตรงนี้" นาอึนพูดพลางมองเฮจินด้วยหางตา

"ก็ยืนรอนานๆแล้วมันเหมื่อย  ก็เลยมาเดินเล่นสักหน่อย"

"งั้นเราไปกันดีกว่านะ  เค้ายังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ  หิวจะตายอยู่ละ" หญิงสาวพูดอ้อนพลางจูงมือดองวาออกห่างจากเฮจิน  เดินจากไปราวกับว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลยสักนิด

สองคนนั้นคบกันจริงๆเหรอเนี่ย  อย่างตานั้นอะนะ จะคบใครจริงจัง ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ  ให้ตายสิ....เฮจินครุ่นคิดไปตลอดทางจนลืมน้ำหนักของกองหนังสือที่มือเธอถืออยู่

ซาอินนั่งชื่นชมดอกไม้ที่บานสะพรั่งอยู่ที่สวนหลังโรงเรียนพลางยิ้มอย่างมีความสุข  ยองเซที่เดินคุยกับชางวูอยู่หยุดกึกมองดูภาพหญิงสาวที่มีความสุขอยู่ตรงหน้า

แชะ!! ยองเซล้วงกล้องในกระเป๋าเป้ที่ไม่เคยห่างจากตัวเขาเลยสักนาทีถ่ายภาพของหญิงสาว

"กล้องนี้ไม่เคยห่างจากตัวนายเลยจริงๆนะ" ชางวูพูดพลางคิดในใจว่า ยองเซคงจะตกหลุมรักหญิงสาวตรงหน้าเข้าอย่างจัง

"ก็เหมือนกับสร้อยเส้นนั้น ที่ไม่เคยห่างจากคอนายเหมือนกันล่ะ - -" ยองเซพูดพลางมองสร้อยที่ห้อยอยู่ที่คอของชางวู  ชางวูเอามือกำสร้อยไว้แน่นนึกถึงความทรงจำในอดีตที่มีเพียงสร้อยเส้นนี้ที่เป็นตัวแทนของความทรงจำเหล่านั้น

"เฮ้!!! พวกนายมายืนแอบมองอะไรเพื่อนฉัน - -^" เฮจินที่ในมือถือน้ำอัดลมเดินเข้ามาทักเสียงดัง  ทำให้ทั้งคู่ตื่นจากภวังค์หันมามองต้นตอของเสียงที่คุ้นเคย

"พวกนายนี่แปลกๆ อย่าบอกนะ ว่าแอบปิ้งเพื่อนฉันซะแล้ว ^-^" เฮจินพูดพลางหันไปสบตายองเซ

"อ้าว!!เฮจินปล่อยให้รอแทบตาย -*-" ซาอินที่เดินใกล้เข้ามาพูดพลางคว้ากระป๋องน้ำอัดลมจากมือของเฮจินไปดื่มพรอดๆที่เดียวหมดกระป๋อง  โดยไม่แคร์สายตาของชายหนุ่มทั้งคู่ที่มองอย่างอึ้งๆ

"แฮ่ๆ..ค่อยยังชั่ว  แล้วยืนคุยไรกันอยู่อ่ะ - -?"

"ก็...อุ๊บ!!!" เฮจินที่กำลังเอ่ยปากพูด  แต่ยองเซเอามือมาปิดปากไว้ซะก่อน

"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก  ก็คุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยๆเปื่อยๆอ่ะ ^-^" ยองเซพูดพลางแสยะยิ้ม

"จริงไหม  เฮจิน" เฮจินจำต้องพยักหน้าตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ 

ซาอินมองยองเซแล้วหันไปมองชางวูที่สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม

ทำไมนายไม่ยิ้ม  ยิ้มร่าเริงสดใสเหมือนวันนั้นนะ......ซาอินคิดในใจ

"เอ๊ะ...เออ...แล้วทำไมวันนี้พวกนายเหลือแค่ 2 คน - -?" ซาอินถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเธอมองไปรอบๆไร้วี่แววของดองวา

"เฮ้อ..ตานั้นอะนะ  ป่านนี้คงจะไปตายที่ไหนสักหนสักแห่งล่ะ -O-" เฮจินเผลอตอบแทนชายหนุ่มออกมาอย่างโมโห  สร้างความประหลาดใจให้กับทั้ง 3 คนที่มองเฮจินอยู่อย่างสงสัย

"ทำไมมองฉันแบบนั้นอ่ะ - -"

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

~`จานสี`~

ช่วงนี้อาจจะอัพช้าไปหน่อยนะค่ะ  ต้องขออภัยด้วยจิงๆ  แต่ยังไงก็จะพยายามอัพให้ไวๆค่ะ  เพราะผู้แต่งเอง ก็แต่งไปอัพไป ไม่ได้แต่งไว้ก่อนจนจบอ่า   แต่งไปแต่งมาก็ยังงงๆว่าจะเอาไงต่อ  เอิ๊กๆ

ยังไงก็ช่วยกานติชมกันหน่อยเน้อ  จะได้เอาไปปรับปรุงถูกน้า...