~เลิฟ` ชัตเตอร์ ` เผลอรักเธอเข้าจนได้~

ลำดับตอนที่ #1 : ||ชะที่ 1~ ระลึกความหลังรักครั้งแรก!! ~[rewrite]

          อยากตายโว้ย!! เสียงดังแสบแก้วหูที่ดังมาจากชั้นดานฟ้าของโรงเรียนมัธยมยาบิ

"แกจะบ้ารึไง  ยัยซาอิน  ตะโกนโวยวายอยู่ได้  ฉันล่ะรำคาญ - - "

 เสียงเฮจินที่พูดแทรกขึ้นมาด้วยอาการเซ็งเต็มที่กับเสียงที่ดังจนสุดจะทนของเพื่อนรัก...คังซาอิน

"ฮือ...ฮือ T0T  แกคิดดูซิ  เฮจิน  ความรักของฉันมันไม่มีค่าเลยหรือไง  อยากได้อะไรฉันก็ทุ่มให้มันหมด  ทั้งนาฬิกาที่ราคาแพงหูฉี่  รองเท้าที่ฉันเก็บเงินแทบตายกว่าจะหาซื้อมาได้  นี่ยังไม่รวมกระเป๋า   สร้อย   แล้วไหนจะเงินที่มันยืมฉันไปอีก   แล้วดูสิ่งที่มันตอบแทนฉันมาซิ  อีตามินจองบ้า  ฮือๆ  คอยดูนะฉันจะจำแกไปจนวันตาย!!"

ซาอินระบายออกมาด้วยอาการแค้นสุด สุด

"แต่จะว่าไปเขาก็เป็นรักแรกของแกไม่ใช่เหรอ"

เฮจินพูดทำให้ซาอินหวนนึกถึงอดีต

งานโรงเรียนปีที่แล้ว

"เฮจิน  แกดูรุ่นพี่ที่เล่นละครเป็นเพื่อนพระเอกคนนั้นซิ   หล่อโดนใจฉันเลยอ่ะแก >0< "

"ไหนย่ะ...ไหน  อ๋อ  ตาเนี่ยอ่ะหรอ  โชมินจอง  กิตติศัพท์เรื่องเสือผู้หญิงที่ 1 เลยล่ะ"

เฮจินพูดพร้อมกับทำหน้าแหย

"แต่ฉันไม่สนหรอก"

ซาอินจ้องมองด้วยสายตาหื่นกาม

"อ๋อ  หรอย่ะ  งั้นแกก็ไปสารภาพรักกับเขาเลยซิ   บางทีฟ้าอาจจะส่งเขามาคู่กับแกก็ได้"

เฮจินเชียร์อย่างไม่จริงใจนัก

"โอเค  โอเค!!  แกคอยดูฉันให้ดีและกัน รักนี้สู้ไม่ถอยเว้ย!!"

ซาอินเดินตรงไปที่หลังเวทีอย่างมุ่งมั่น  แล้วก็ปรี่ตรงไปที่มินจอง ชายหนุ่มได้แต่มองด้วยสีหน้างงงวย

"รุ่นพี่ค่ะ  คือ  หนูมีบางอย่างจะบอก  หนูแอบชอบรุ่นพี่ค่ะ"

บรรยากาศที่ดูวุ่นวายเมื่อสักครู่   นิ่งลงทันที  สายตาทุกคู่จ้องมองมาที่ทั้งคู่อย่างใจจดใจจ่อและต่างลุ้นกับคำตอบที่จะหลุดจากปากของมินจอง

"หึ  เธอนี่พิลึกคนดีนะ    ว่าแต่เธอชื่อไรล่ะ ^-^ "

"ซาอิน   คังซาอิน   มัธยมปลายปี 1 ห้อง A ค่ะ"
 
“ได้ ฉันตกลงคบกับเธอ” เสียงตอบตกลงที่ดูเหมือนจะไม่ลังเล  ทุกคนปรบมือให้กับความรักที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นของทั้งคู่

"เฮ! เฮ!  ซาอิน  พอเถอะย่ะ   เลิกนึกถึงอดีตอันขมขื่นของแกได้และ"

เฮจินเตือนสติเพื่อนรักที่กำลังหวนนึกถึงอดีต

"ก็มันอดคิดไม่ได้นี่หว่า…ว่าความรักของฉันมันเริ่มต้นขึ้นอย่างน่าประทับใจขนาดไหน"

"แล้วตอนจบประทับใจแกไหมล่ะ?"

เฮจินพูดแทงใจดำขึ้นมา   ซาอินนั่งนิ่งน้ำตาเตรียมไหลพรากออกมาอีก

"พอเถอะ  พอเถอะ!  เอาเป็นว่าแกเลิกเศร้าได้ล่ะ  ยัยซาอิน  ฉันคนนี้เนี่ยล่ะจะทำให้แกหายเศร้าเอง"

เฮจินพูดอย่างมีเลศนัย

"หา!  แกอะนะ   ไม่อ่ะ  ไม่มีใครช่วยฉันได้ทั้งนั้นล่ะ"

"หรือว่าแกจะตะโกนต่อไปก็เชิญตามบายละกัน   ฉันไปล่ะ"

"เฮ้ย….ไมทิ้งกันง่ายๆแบบนี้ล่ะ  เดี๋ยวก่อนซิ  ฉันไปด้วย"