ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #9 : เธอเปลี่ยนไป หรือฉัน...ที่ผิดเพราะเชื่อใจเธอมากไป

          ความไว้วางใจทั้งหมดของอ่อน  มันได้ถูกทำลายเพราะตัวของจุ้น  ของในเช้าวันหนึ่ง  อ่อนเองก็ตื่นเช้ากะว่าจะที่บ้านพักของจุ้นเพื่อให้จุ้นนั้นประหลาดใจ  แต่ก็ไม่คาดคิดว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายประหลาดใจเองเสียมากกว่า   เธอเดินไปซื้อโจ๊กร้อนพร้อมกับปาทังโก๋  ก็กะว่าถ้าจุ้นตื่นมาก็จะให้ทานอาหารเช้าเลย   ทุกสิ่งของอ่อนทำนั้นก็อาจจะสูญเปล่าลงไปก็ได้
 
               “จุ้น….ตื่นยังตัวเอง  มาดูสิอ่อนเอาอะไรมาให้จุ้นทานแต่เช้า”  อ่อนพูดด้วยน้ำเสียงอันสดใสเพื่อรับกับเช้าวันใหม่  เป็นเช้าที่เธอนั้นคิดว่าเป็นเช้าที่ดีสำหรับเธอ  เพราะเธอนั้นได้ทำอะไรพิเศษและดีให้กับคนที่อ่อนนั้นให้ความสำคัญรองมาจากครอบครัวของเธอ  และก็เป็นวันที่เธอจะปรับความเข้าใจในความกลัวของเธอมีอยู่
 
          เธอเอาโจ๊กไปใส่ชามสีขาวใบโต  แล้วก็จะยกไปให้จุ้นนั้นไปทานที่เตียงเลยจะได้สะดวก  เธอกำลังยกไป  โดยห้องของจุ้นนั้นมีกระจกใสบานโตเป็นส่วนหนึ่งของประตู  เธอเองก็มองลอดก็รู้ว่าตอนนี้จุ้นนั้นนอนอยู่หรือหลับอยู่

//////////////////////// 

          เพล้ง!!  ชามโจ๊กหลุดจากมือของเธอไปอย่างไม่รู้ตัว  โจ๊กร้อนๆรดเท้าเธอ  เธอก็ไม่รู้สึกว่าร้อนเลยสักนิดความรู้สึกที่ด้านชากลับเข้ามาแทนที่  สายตามองตรงไปที่เตียงของจุ้นค้างอยู่อย่างนั้น  สักพักน้ำตาของเธอก็เริ่มที่จะไหลออกมาเองอย่างไม่รู้ตัว  เธอไม่รู้ว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น  เธอเห็นภาพผู้ชายที่เธอประกาศว่าคนนี้เป็นแฟนของฉันมาถึง 3 ปี  นอนกับผู้หญิงในสถานบันเทิงเมื่อวันก่อนในสภาพเปลือยเปล่า  นอนกกกันอย่างไม่สนใจใยดีเสียเท่าไหร่ว่าใครจะมาเห็น
 
          เธอเอามือขึ้นมาปาดน้ำตาของเธอเองที่ไหลราวกับเขื่อนแตก  แล้วอุทานเสียงดังในหัวใจของตัวเอง  “ไม่จริง  ไม่จริง  ใช่ไหมอ่อน  สิ่งที่เธอเห็นเป็นเพียงความฝันใช่ไหมอ่อน  เขาคนนั้นไม่ใช่จุ้นใช่ไหมอ่อน  ตอบฉันสิ”  เธอพรรณากับตัวเองอยู่ครู่ใหญ่  มันเหมือนเป็นสิ่งที่ดูจะไร้สาระ  แน่เธอนั้นก็ทำได้เพียงแค่นี้  เพราะเธอคงไม่มีหน้าไปปลุกคนรักของเธอเพื่อขึ้นมาดูกหน้าเธอยามเช้าวันนี้ได้อีกแล้ว
 
          “ผมรักคุณนะ”  ถ้อยคำของจุ้นในอดีต  วันนี้เขาพูดให้กับผู้หญิงข้างตัวเขา  มันเสียงดังมากจนอ่อนที่ยืนอยู่นอกห้องก็ได้ยินมัน  เธอเหมือนถูกตบหน้าอย่างรุนแรงก็ยังไม่เท่ามาได้ยินคำนี้จากคนที่เอนั้นรักหมดหัวใจ  ที่เธอยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งเกลียดเขามากเท่านั้น  การทำดีในอดีตของเขากลับลบล้างลงไปทันที 

          จุ้นจูบเบาๆที่หน้าผากของผู้หญิงข้างตัวของเขา  และก็ไซร้ไปตามซอกคอของผู้หญิงคนนั้น  มันเหมือนว่ามีคนเอาปืนมายิ่งที่หัวกะบานของเธออย่างเต็มแรง  เธอบอกกับตัวเองในตอนนั้นได้อย่างเดียวนั่นก็คือ  เธออยากออกไปจากที่ตรงนั้นจังเลย  เธอมองดูการกระทำของคนรักของเธอทำอุบาตๆกับผู้หญิงคนอื่นอีกไม่ไหวแล้ว  แต่เรี่ยวแรงของเธอก็ไม่มี  เธอยืนดูด้วยจนทั้งคู่นั้นมีอะไรจนเสร็จต่อสายตาคู่นี้ของเธอ  โดยที่คนทำนั้นไม่ได้ลืมตามามองคนข้างนอกเลยว่ามีใครคนหนึ่งยืนมองดูเขาอยู่  เพียงแค่นั้นอ่อนก็เดินออกมาจากบ้านพักของจุ้นอย่างช้าๆ  ปิดประตูรั้วเบาแล้วเธอวิ่ง  วิ่ง  วิ่งไปจากตรงนั้นพร้อมกับน้ำตาที่มันช่างไหลมากมายก็คงไม่พอสำหรับเธอ

= = = = = = = = = = = = =

          อ่อนเองวิ่งออกมาจากบ้านพักของจุ้นอยู่พักหนึ่ง  เหลียวหลังกลับไปมองหวังเพียงแค่จุ้นนั้นวิ่งตามมาและขอโทษกับเธอในทุกสิ่งเธอก็จะให้อภัยอย่างไม่มีเงื่อนไข  แต่เธอกลับไปมองมันมีแต่เพียงความว่างเปล่าและเศษใบไม้เก่าๆบนพื้น  ที่หลุดร่วงจากต้นไม้ใหญ่ไม่ต้องการ  ก็อาจเหมือนกับเธอในตอนนี้  จุ้นไม่ต้องการเธออีกต่อไป  ความหวังที่จุ้นจะวิ่งไล่ตามมาอย่างพระเอกบนจอสี่เหลี่ยมมันไม่มีจริงในชีวิตจริง  เธอคิดไปเพียงความหวังอันลมๆแล้งๆเท่านั้น

          เธอนั่งทรุดตัวลงกับพื้นทันที    น้ำตาของเธอถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่เสียดาย  เสียร้องโวยวายเหมือนคนบ้าดังกระหึ่มในความรู้สึก  สามลมที่พัดเศษใบไม้เก่าๆพัดสวนมาชนเธอแทบจะพัดพาหัวใจของคนๆหนึ่งที่กำลังอ่อนไหวให้ปลิวว่อนไปตามกระแส  และเธอเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจะขัดขืนมันได้เสียเลย

++++++++++++++++

          ในวันนั้นจุ้นเองตื่นขึ้นมาพอเห็นเศษชามโจ๊กที่แตกอยู่กับพื้นก็รู้ทันทีว่า  อ่อนนั้นมาที่นี่และคงมาเห็นในสิ่งที่เขานั้นแอบทำผิดต่อเธออย่างร้ายกาจ  จนเช้าวันต่อมาเขานั้นเพียงมาขอโทษต่ออ่อน  แต่เขาเองกลับไม่รู้ว่าจะกลับไปเหมือนเก่ากับอ่อนได้อีกเปล่า  เพราะเขาก็หลงในเสน่ห์บนเตียงของษาเข้าแล้ว

               จุ้นเห็นอ่อนนั่งซึมอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน  เขาทักไปเพื่อไปขอโทษต่อหน้าเพื่อนๆทันที  “อ่อน  คือจุ้นขอโทษ”

               อ่อนเงยหน้า  แล้วยิ้มให้กับจุ้นเหมือนกับในวันแรกที่ได้เจอกัน  วันแรกที่จุ้นกุมมืออ่อนไว้  จากนั้นจุ้นก็รีบพูดขึ้นมาอีก  “เรื่องนั้น?”

          เขาพยายามจะอธิบายกับอ่อน  แต่เขาก็รู้ว่ามันชัดเจนยิ่งจะหาคำได้มาอธิบายให้เขาและอ่อนนั้นกลับมาเหมือนดังเดิมได้  อ่อนเป่าลมออกจากดัง “ฟู่!”  แล้วเธอก็เงยหน้าไปพูดกับจุ้น  “ไม่ต้องหรอกจุ้น  เราเลิกกันเถอะนะจุ้น”  อ่อนพูดบนหน้าของเธอเปื้อนยิ้ม  เธอทำอย่างที่แฟนเก่าของจุ้นทำคือการข่มอารมณ์ที่แท้จริงเอาไว้ลึกๆ

          คำพูดของอ่อนทำให้เพื่อนทุกคนต่างตกใจในสิ่งที่อ่อนพูด  และทุกคนก็ดูว่าอ่อนนั้นตัดสินใจมานานแล้วและเธอมั่นใจที่จะพูดมันมากแค่ไหน  “ไม่….”  จุ้นพูดออกมา  ปากของเขาสั่นเหมือนคนจะร้องไห้  ดวงตาของเขาเริ่มแดง  น้ำในตาเริ่มที่จะซึมมาที่ขอบตา

               อ่อนลุกขึ้นพร้อมทั้งเอามือไปแตะที่ไหล่ของจุ้นเบาๆ  “เข้าใจในชีวิตหน่อยนะจุ้น” 

               “จุ้นขอโทษนะอ่อน  ให้อภัยจุ้นสักครั้งได้ไหม”  จุ้นร้องขอให้อ่อนนั้นให้อภัยเขา  และเขานั้นจะยอมทำทุกอย่าง

               อ่อนหัวเราะเล็กๆ  “ทางตัน…มันเกิดขึ้นบนคำว่าเราแล้ว  จุ้นเองก็ต้องเดินต่อไป  อ่อนเองก็เช่นกัน  เข้าใจอ่อนนะจุ้น  ”  อ่อนพูดก่อนที่จะเดินจากไป

          พออ่อนเดินผ่านตัวจุ้นไปได้  จุ้นก็นั่งฟุบลงกับพื้น  เขาสำนึกผิดในสิ่งที่เขาทำ  เขารู้ว่าเขาทำสิ่งนั้นมันร้ายแรงเหลือเกินกับคนที่รักเขาอย่างไม่มีอะไรตอบแทน  ทางด้านอ่อน  เธอเดินออกมาอย่างช้าๆ  ทุกคนจะเห็นว่าอ่อนนั้นแข็งแรง  แต่ความจริงเธออ่อนแอเธอเองอาศัยสายลมที่แผ่วเบาในตอนนั้นวานพัดเธอออกไปจากที่ตรงนั้นที่  และที่มันคงจะลงตัวและดีที่สุดสำหรับเธอ  เธอรู้สึกตัวอีกทีก็เพราะเธอปล่อยน้ำตาเจ้ากรรมออกมานานเสียแล้ว