บนทางเดินที่ไม่สมหวัง

ลำดับตอนที่ #9 : การจากไปของเพื่อนรัก

          หลังจากที่อิทธิวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอยู่ได้สักพัก นิดก็ได้แต่มองไปรอบๆตัวเธออย่างมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถจะทำได้ เพียงระยะเวลาสักพักก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาเธอ โดยโชว์เบอร์ว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของวิลัน เธอรู้สึกแปลกใจไปไม่น้อยว่าเพื่อนคนนี้ของเธอแทบไม่ค่อยโทรมาหาเธอเลย

     "ฮัลโล สวัสดีค่ะ" นิดกล่าวทักไปยังปลายสาย
     "…." วิลันไม่ยอมพูดเองแต่คราวปนร้องไห้ซิกอยู่
     "ใครน่ะ ฮัลโลๆๆ" นิดถามด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีปนใจเสียเล็กน้อย คงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ที่วิลันจะโทรมาร้องห่มร้องไห้อยู่อย่างนี้
     "….." วิลันยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
     "วิลันมีอะไรก็พูดออกมาสิ เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้นใครจะไปรู้" นิดกล่าวทั้งๆที่เริ่มจะโมโหเต็มแก่
     "ป้าก่อตายแล้ว" วิลันพูดจบ ก็ปล่อยโฮออกมาอีกจนฟังแทบไม่รู้เรื่องหลังประโยคที่เธอจะบอกต่อไป
     เมื่อนิดได้ยินสิ่งที่วิลันพูดออกออกมาก็นิ่งไปสักพักก่อนที่เธอจะถามวิลันอีกครั้งเพื่อย้ำความมั่นใจ "เมื่อกี้วิลันพูด…พูดว่าไรนะ พูดใหม่สิ"
     "ไม่ผิดหรอก ป้าก่อตายแล้ว ป้าก่อถูกยิงอย่างน่าสงสาร" วิลันพูดจบก็ปล่อยโฮลั่นปนเสียงสะอึกสะอื้นผ่านมาตามสายโทรศัพท์
     "ไม่จริง" นิดพูดเสียงเสียงที่สั่นเครือ และน้ำในตาเริ่มจะก่อตัวอย่างช้าๆและเธอไม่ทันตั้งตัว
     "มันเป็นเรื่องจริง ป้าก่อตายแล้ว" วิลันกล่าวจบก็ร้องโฮระงม

*****************************

          พอนิดได้สติจึงถามอีกครั้ง เพราะคนถูกยิงต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดา มันต้องมีเงื่อนงำ ยิ่งเมื่อวานนี้ป้าก่อเองก็มีท่าทางที่แปลกไปจากเดิม "แล้วเป็นฝีมือของใคร"

     "เป็นคำสั่งของเสี่ย" วิลัน เริ่มอาการดีขึ้นแต่เสียงยังสั่นอยู่
     "เพราะอะไรล่ะ" นิดกล่าวด้วยดวงตาที่โพรงโตขึ้น
     "ที่ฉันรู้มา ป้าเองคิดที่จะหนีไปจากที่นี่เพราะเสี่ยจะให้ป้าไปที่คุกเพื่อไปบริการ คนที่ไปที่นั่นต่างก็รู้ว่าไม่รอด ถ้ารอดก็ต้องกลับมาเป็นเอดส์ ไม่มีใครที่จะยินยอมนักหรอก" วิลันพูดด้วยน้ำเสียงที่ปกติแล้ว
     "เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไป ช่วยเป็นธุระจัดการศพของป้าแกไปก่อนด้วยนะด้วยนะ ฉันจะเป็นเจ้าภาพทุกอย่างเอง" นิดพูด
     "ได้….กลับมาเร็วๆนะ" วิลัน กล่าวเพราะเหมือนคนกลัวอะไรบางอย่าง
     "จ๊ะ" นิด แล้วก็วางโทรศัพท์ไป

******************************

          หลังจากที่นิดได้วางสายโทรศัพท์จากวิลันที่มาบอกข่าวแก่เธอ เธอก็ได้แต่ยืนนิ่งจากผู้คนที่ยืนอยู่รอบกายเธอเมื่อสักครู่ยังมองไปด้วยความสุข แต่ตอนนี้กลับมารำคาญด้วยเขาต่างพาส่งเสียงจอแจจนน่ารำคาญ เธอเริ่มปล่อยน้ำที่อยู่ในเขื่อนภายในลูกตาเธออย่างช้าๆ ปล่อยให้มันไหลเอิบแก้มเธออย่างตั้งใจ ในใจของเธอคิดอยู่ในใจว่า ที่เธอมายืนในเมืองหลวงแห่งนี้ได้ก็เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพื่อนต่างวัยคนนี้ ถ้าไม่มีเพื่อนคนนี้เธอจะอยู่ได้อย่างไรต่อไป

         ส่วนอิทธิหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวก็เดินออกมาอย่างเร่งรีบ ก็ต้องถึงกลับชะงักเมื่อเขาเห็นนิดร้องไห้อย่างเงียบๆ ดูท่าคงจะมีเรื่องที่จะทำให้เธอนั่นช้ำใจไปไม่น้อย เพราะดูเธอเจ็บแต่ไม่ใช่ภายนอกแต่มันอยู่ภายในหัวใจดวงน้อยๆของเธอต่างหาก

     เขาเดินเข้าไปหานิดอย่างช้า ก่อนที่จะกล่าวถามนิดไป "นิดครับ คุณเป็นอะไรน่ะ เมื่อกี้ยังดีดีอยู่เลยนิ" อิทธิถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
     นิดหันมาพร้อมกับสวมกอดอิทธิอย่างแน่นจนอิทธิอึดอัดปนความสงสัย นิดไม่พูดอะไรมากเพียงแค่ร้องไห้บนไหล่ของอิทธิเท่านั้น
     "เป็นอะไรครับนิด บอกผมได้ไหม" อิทธิพูดพร้อมกับลูบหลังของนิดอย่างช้าๆ
     นิดคลายสวมกอดจากอิทธิชั่วคราว มองหน้าอิทธิอย่างช้าๆ เธอเห็นผู้ชายที่เธอกอดอยู่นั้นยิ้มอย่างอบอุ่นและเขาทำให้เธอนั้นเชื่อใจได้ "ค่ะ ฉันบอกคุณก็ได้ เมื่อสักครู่นี้เพื่อนฉันโทรมา เขาบอกว่า เพื่อนสนิทของฉันถูกยิงตาย คุณได้ยินใช่ไหมค่ะ ว่าเพื่อนฉันตาย แล้วฉันจะอยู่อย่างไร ชีวิตฉันไม่เหลือใครแล้วนะ" นิดพูดพร้อมทั้งเขย่าตัวอิทธิอย่างรุนแรง แล้วก็สวมกอดกับอิทธิอย่างแน่น
     อิทธิรู้สึกถึงความกลัวของนิดจากการกอดได้ "คุณอย่ากลัวนะ เขาคงไปดีแล้ว ทำใจดีดีนะครับ" อิทธิพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาๆ
     "อิทธิค่ะ คุณรับปากกับฉันได้ไหม" นิดถาม
     "ได้สิ คุณจะขออะไรล่ะ" อิทธิพูดพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนๆ
     "คุณอย่าจากฉันไปไหนอีกคนนะ" นิดกล่าวอย่างอ้อนวอน
     "ครับ ผมจะไม่จากคุณไปไหน ผมรับปากคุณนะ" อิทธิตอบเธออย่างนั้น
     จากนั้นนิดจึงเอามือมาปาดน้ำตาออกให้หมดพร้อมกับกล่าวอะไรกับอิทธิ "ฉันคงต้องไปจัดในเรื่องของงานศพเพื่อนของฉันก่อน คงไปไหนกับคุณไม่ได้แล้ววันนี้"
     "ได้สิครับ" อิทธิกล่าว  นิดมองหน้าอิทธิอย่างสงสัย  อิทธิจึงกล่าวต่อไป "ให้ผมไปเป็นเพื่อนคุณนะ"
     "เพื่ออะไรค่ะอิทธิ" นิดถาม
     "อ้าววันนี้เรามีความสุขด้วยกัน ทีคราวนี้คุณมีความทุกข์จะให้ทุกข์คนเดียวหรือไง" อิทธิพูด
     นิดได้ยินที่อิทธิพูดก็ต้องถึงกับยิ้มออก ก่อนที่จะกล่าว "ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆค่ะอิทธิ"
     จากนั้นอิทธิจึงไปส่งนิดที่วัด แต่นิดเองเธอแย้งว่าจะไปหาคนคนหนึ่งก่อน นั่นก็คือเสี่ยโก เธอเองเคืองแค้นเสี่ยโกไปไม่น้อย โดยนิดบอกให้อิทธิไปส่งเธอที่ออฟฟิตแห่งหนึ่ง ซึ่งปกติในช่วงกลางวันออฟฟิตแห่งนี้เสี่ยโกจะมาพักอยู่เพื่อประกอบธุรกิจอีกอย่าง
     "เดี่ยว…อิทธิรอนิดอยู่ในรถนะ นิดไปธุระแปบเดียวเดี๋ยวมานะ" นิดพูด
     "ได้สิ แต่ว่าแน่ใจนะว่าจะไปคนเดียว" อิทธิพูดพลางจับมือนิดเอาไว้
     นิดคลายมืออิทธิออกจากมือเธอ "ได้สิ…ทำไมจะไปไม่ได้"
     "ครับ" อิทธิ ยิ้มรับด้วยความไว้วางใจ และนิดก็เดินลงออกจากลงไปเพียงลำพังเพื่อที่จะพูดคุยกับเสี่ยโก

*****************************

         เมื่อนิดเดินลงจากรถของอิทธิ ก็รีบปาดน้ำตาออกไม่ให้เหลือแม้แต่คราบ จากนั้นเธอจึงเดินเข้าไปในออฟฟิตอย่างเคืองแค้น และอยากจะฟังคำตอบของเสี่ยโกว่าจะมีคำตอบที่ดีสำหรับเธอหรือเปล่า
 
     "ทำไมเสี่ยถึงทำเรื่องแบบนี้" นิดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด
     "ก็ทำไงได้ ทุกปีอั๊วต้องส่งคนไปที่นั้น ปีนี้ก็ถึงคราวมันฉันก็ส่งไป" เสี่ยโก พูดพลางตบโต๊ะ
     "แล้วทำไมต้องทำกับป้าก่ออย่างนี้ด้วย" นิด ตอบโต้ด้วยเสียงเข้ม
     "แล้วลื้อจะให้อั๊วทำยังไง ถามหน่อยดิ" เสี่ยโกตะคอกกลับด้วยความขึงขัง
     "แล้ววันหนึ่ง เสี่ยจะเสียใจกับสิ่งที่เสี่ยทำกับพวกเราอย่างนี้" นิดพูดด้วยตาแดงๆแล้วเดินออกไปจากห้อง
     "สักวันก็ต้องถึงตาลื้อ ถ้าลื้อหมดความหมายกับที่นี่" เสี่ยโกพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะบ่นพึมพัม

***************************

         นิดเดินออกมาจากออฟฟิตของเสี่ยโก อิทธิก็ต้องตกใจมากขึ้นเมื่อนิดมีน้ำตาบนหน้าของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ตาก็แดงมากมันเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

     "มีอะไรหรือเปล่าครับ" อิทธิถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
     "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…ไม่มีอะไรที่จะเลวร้ายไปมากกว่านี้แล้ว" นิด พูดตาสายตาที่เหม่อลอย

          อิทธิได้รับคำตอบเช่นนั้นเลยไม่กล้าที่จะยิงคำถามอีกต่อไป และยินยอมเป็นคนรับฟังเธอได้เสมอ แต่นิดไม่เพียงแค่ไม่พูดแต่เธอยังเงียบ สายตาเลื่อนลอยออกไปข้างรถ สติสตางค์ของเธอก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถึงอิทธิจะพยายามเปิดเพลงมันส์ๆและเปิดดังๆให้เธอรู้สึกดีมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ช่วยให้นิดเลิกเป็นมนุษย์ลืมใส่ถ่านได้เลย

***************************

         หากใครทิ้งเรื่องของคุณเอาไว้ก็ตามสบายนะ  และเวลาว่างๆผมจะไปเยี่ยม