บนทางเดินที่ไม่สมหวัง

ลำดับตอนที่ #8 : คือรักนอกสถานที่

          เช้าวันต่อมานิดรีบตื่นเช้ากว่าปกติ ในความคิดเธอไม่เคยลืมเลือนเลยว่าเธอเคยให้สัญญากับใครหรือเปล่า เมื่อคืนถึงเธอจะนอนดึกกว่าปกติแต่ตอนเช้าเธอก็ตื่นเช้ากว่าปกติด้วยเช่นกันมันอาจเป็นเพราะความตื่นเต้นที่เธอเองจะได้ไปพักผ่อนกับคนพิเศษจริงๆสำหรับเธอ เธอทำธุระในห้องน้ำนานกว่าทุกๆวันเพื่อที่จะให้ตัวเองนั้นดูดีกว่าทุกวัน พออาบน้ำเสร็จเธอก็มาเลือกผ้าซะให้วุ่นวาย ที่เธอทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้คนพิเศษของเธอประทับใจในตัวเธออย่างที่สุด

          ด้านอิทธิเองก็รีบตื่นจากที่นอนตั้งแต่ไก่ยังไม่โก่งคอขันรับอรุณเลย เขารีบตื่นขึ้นมาไปอาบน้ำโดยทันที วันนี้อิทธิเองดูสดชื่นเป็นพิเศษ เขาพิถีพิถันกับตัวเองมากกว่าปกติก็คงเป็นอารมณ์ที่ไม่ต่างไปจากนิดมากนัก และจบการแต่งตัวของเขาด้วยการฉีดน้ำหอมซะพุ้งไปทั่ว จนเขานั่นแหละที่จะเหม็นเสียเอง

          นิดมารออิทธิที่ร้านอาหารมันเป็นที่แรกที่เธอเจอกับเขาเป็นครั้งแรก และเริ่มประทับใจที่นี่เป็นครั้งแรกด้วยเช่นกัน ตั้งแต่นาฬิกาเข็มสั้นชี้เลขเก้า เข็มยาวชี้เลขสิบสองอยู่เลย รอสักพักก็มีรถยนต์สุดหรูสีดำมาจอดเทียบข้างเธออย่างที่ฝุ่นตลบอบอวน เขาพยายามไขกระจกอย่างช้าๆ

     “นี่เก้าโมงนะ บ้าเห่อไปเปล่า” นิดถาม
     “สวัสดีครับ ผมกะมารอคุณก่อนน่ะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีคนบ้าเห่อมากกว่าผมอีกนะ” อิทธิพูดนิดก็ต้องถึงกับยิ้มพร้อมกับท่าทางที่เขินอายเป็นอย่างมาก “แล้วคุณรอผมนานหรือยัง”
     “ที่ที่ตรงฉันยืนอยู่พื้นมันยังไม่อุ่นเลย” นิดพูด
     “งั้นก็หาที่เย็นๆสิครับ รีบเข้ามานั่งเถอะครับ ผมอยากไปเที่ยว เอ๊ย!ไปดูหนังเต็มแก่แล้ว” อิทธิพูดอย่างมีเล่ห์นัยอยู่แต่นิดก็ไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่
     “ค่ะ” นิดตอบรับพร้อมทั้งเข้ามานั่งในรถ “วันนี้เราคงสนุกกันแน่เลยใช่ไหม” นิดหันหน้ามาถามเป็นช่วงที่อิทธิกำลังเคลื่อนรถออกไปจากที่นั่น
     “แน่นอนสิครับ” อิทธิหัวมาตอบบนใบหน้าของเขาไม่ลืมที่จะเอารอยยิ้มติดมาด้วย

********************************

          ภายในรถขับเป็นไปด้วยความสนุกสนานที่หญิงสาวกับชายหนุ่มที่มีนิสัยใจคอที่ไม่ต่างกันเท่าไหร่พูดคุยกันอย่างออกรถออกชาติ นิดยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกา นี่เวลามันผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้ว ถ้าเป็นโรงหนังคงไม่ใช่มั้ง ทำไมยังไปไม่ถึงอีก เธอสงสัยว่าอิทธิเองจะคงพาเธอเองไปไหนสักที่

     “คุณอิทธิ จะพาฉันไปไหนเนี่ย” นิดถาม
     “เอาเถอะนะผมไม่พาคุณไปขายหรอกนะ คุณนั่งเฉยๆนะ” อิทธิพูดด้วยอารมณ์ที่ดี แต่คนฟังมันเหมือนพูดแทนใจดำเธอมากกว่าก็ต้องถึงกลับนั่งเงียบไม่พูดไม่จาต่อ อิทธิรู้สึกผิดสังเกตเลยจอดรถที่ข้างทาง และจึงค่อยหันมาถามเธออย่างจริงจัง “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
     “เปล่าหรอก” นิดตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง
     “เปล่าแล้วทำไมอยู่เงียบไปล่ะครับ” อิทธิถามดูท่านิดไม่ยอมตอบอะไรออกมา อิทธิจึงได้กล่าวต่อไป “ผมว่าคุณคงไม่พอใจที่ผมพูดเมื่อกี้แน่เลย ผมจะพาคุณไปยังที่ที่หนึ่งรับรองว่าคุณต้องชอบแน่ๆ”

********************************

          นิดกลับมาคิดชั่วขณะ อิทธิแทบไม่รู้ที่มาที่ไปของตัวเธอเลยด้วยซ้ำแล้วเรื่องอาชีพที่เธอทำอยู่อิทธิเองจะรู้ได้อย่างไร นิดจึงได้หันไปยิ้มให้กับอิทธิแล้วจึงพูดกับเขา “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อิทธิขับรถต่อไปเถอะ นิดอยากไปที่ที่แห่งนั้นมากอยู่แล้ว อยากจะรู้ว่าสมคำร่ำลือของอิทธิหรือเปล่าไง” นิดพูดจบก็ไม่ลืมที่จะตบท้ายด้วยรอยยิ้ม ทำให้อิทธิวางใจแล้วจึงหันไปขับรถต่อไป

          เพียงเวลาไม่นานอิทธิก็พานิดมาถึงจุดหมายปลายทาง เมื่อนิดลงมาจากรถก็สัมผัสได้ว่าที่แห่งนั้นลมแรงมากๆ พอเธอสูดหายใจเข้าเต็มปอดอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นเสียงน้ำปริมาณไม่น้อยไหลมาชนกับอะไรสักอย่างเป็นเสียงดังสนั่น นิดแปลกใจเลยหันมาถามอิทธิจนได้

     “อิทธิ คุณพาฉันมาที่ไหนนี่” นิดถามด้วยอาการที่ตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
     “คุณว่าเป็นที่ไหนล่ะ” อิทธิพูดพร้อมหันมายิ้มให้กับนิด
     “ทะเล” นิดตอบพร้อมพร้อมยามมองทิวทัศน์ที่เป็นบริเวณกว้าง
     “ครับที่นี่ทะเล ที่ที่คุณเคยพูดกับผมไงว่าอยากจะมา” อิทธิยังไม่ทันจบประโยคก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปที่ชายหาดโดยทันที อิทธิได้แต่อมยิ้มแล้วก็เดินตามเธอไป

******************************

          เมื่อนิดวิ่งมาจดถึงชายหาดกว้างมองไปสุดลูกหูลูกตา เม็ดทรายมีสีขาวบริสุทธิเนื้อทรายมาความละเอียดมากอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน จากนั้นมองไปยังท้องทะเลที่ไกลจนสุดลูกหูลูกตา ดูผู้คนที่มาเที่ยวบางตากว่าที่เธอคิดว่ามันน่าจะคึกคักเหมือนกับในรูปภาพแต่มันก็ดูสงบเหมาะแก่การมาพักผ่อนเป็นอย่างมาก บนชายหาดสีขาวสะอาดตานั้นแทบจะไม่มีเศษขยะที่ตกตามพื้นเลยแม้แต่ชิ้นเดียว คงเป็นเพราะที่นี่ไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวอย่างที่อื่น

          นิดตะโกนจนสุดเสียงไปยังทะเลที่แสนไกล “โห! ทะเลจ๋า รอฉันนานไหม” แล้วนิดก็หันมาอิทธิที่เพิ่งเดินมาหาเธอได้ไม่นาน เธอต้องเข้าไปสวมกอดอิทธิด้วยความดีใจและแทนคำขอบคุณทั้งหมดที่อิทธินั้นพยายามทำเพื่อเธอทั้งหมด “ขอบคุณมากค่ะอิทธิ ที่คุณทำเพื่อฉันมากมายเสียเหลือเกิน”

     อิทธิตะลึงในสิ่งที่นิดแสดงออกมาแต่ก็เป็นเพียงชั่วขณะ เมื่อเขาตั้งสติได้ ก็ใช้มือลูบไปที่ผมของนิดเบาๆ พร้อมทั้งกล่าวอะไรเล็กๆน้อยๆกับนิด “ไม่เป็นไรครับ”
     “ว่าแต่ทำไมคนเที่ยวที่นี่ไม่ค่อยมีเลยล่ะ” นิดถาม
     “ก็ที่นี่เป็นที่พักส่วนตัว ใครเข้ามาต้องถูกตรวจสอบก่อน นอกจากนี้ยังเสียค่าจองที่จะเข้ามาก็แสนจะยาก ผมต้องรอคิวเป็นเดือนๆแนะ” อิทธิกล่าวตอบ
     “คุณเชื่อไหมว่า ตั้งแต่ฉันเกิดมาฉันยังไม่เคยมาเที่ยวที่ทะเลเลย” นิดกล่าว ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความสุขทุกครั้งที่มองที่ทะเลที่เวิ้งว้าง
     “เชื่อสิ…ก็ดูจากคุณตอนนี้สิ” อิทธิตอบนิดก็ต้องถึงกับอมยิ้ม
     “ค่ะ ฉันไม่เคยมีโอกาสมาเที่ยวที่ทะเลเลย ชีวิตฉันลำบากมาโดยตลอด รู้สึกวันนี้แหละคงเป็นวันที่ฉันได้พักจริงๆ ขอบคุณมากนะค่ะอิทธิ” นิดกล่าว
     “ผมเห็นคุณดีใจผมก็มีความสุขแล้ว” อิทธิกล่าวแต่ก็กล่าวแทรกขึ้นมาอีก “มาเที่ยวทะเลก็ต้องไปเล่นน้ำทะเลสิ” อิทธิพูดจบก็จับแขนของนิดแล้วลากไปที่น้ำทะเลที่สูงประมาณเข่าของทั้งคู่นิดโดนสาดน้ำทะเลจากอิทธิก็ไม่คิดจะยอมแพ้ “นี่! คุณแกล้งฉันหรอ นี่แนะ…โดนสะบ้าง” นิดพูดจบก็ได้สาดน้ำทะเลไปยังอิทธิบ้าง อิทธิก็สาดกลับเช่นกัน เป็นครั้งแรกในรอบหลายๆปีทีเดียวที่นิดนั้นจะหัวเราะได้อย่างสุดใจ ยิ้มได้อย่างเต็มปาก เพราะเธอเหนื่อยกับชีวิตที่วนเวียนอย่างจำเจมาเป็นเวลานานมากๆ
     “เดี๋ยวก่อน” นิดพูดให้อิทธิหยุดสาดน้ำทะเลเพียงสักพัก
     “ทำไมหรอ” อิทธิหันมาถามอย่างงุงงสักพักนิดก็ค่อยย่อลงกับพื้นเอามืออุ้งแล้ววักน้ำทะเลขึ้นมา แล้วใช้ลิ้นสัมผัสที่น้ำทะเลเบาๆให้พอรู้สึกถึงรสชาติของน้ำทะเล “อี้! ไมมันเค็มอย่างนี้ล่ะ” นิดตะโกนออกมาหลังจากที่เธอชิมน้ำทะเล
     “นี่คุณ! นี่มันน้ำทะเลนะ ก็ต้องเค็มน่ะสิ” อิทธิพูดไปก็หัวเราะไป
     “ยังมาหัวเราะอีก นี่แนะ” นิดก็สาดน้ำทะเลเข้าไปในปากของอิทธิที่กำลังหัวเราะอยู่
     “โห! คุณทำไมเล่นอย่างนี้ล่ะ” อิทธิพูดหลังจากเขาได้รับน้ำทะเลไปเต็มปาก
     “ช่วยไม่ได้ก็คุณมาหัวเราะฉันก่อนทำไมล่ะ” นิดพูดเชิงทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
     “เล่นงี้ใช่ไหม” อิทธิพูดจบก็วิ่งเข้าไปอุ้มนิดทางด้านหลังแล้วก็ยกขึ้นทุ่มไปในน้ำทะเล พอนิดโผล่ขึ้นมาจากน้ำทะเลก็วิ่งกระโดดขี่คออิทธิและโน้มตัวให้อิทธิล้มลงไปในทะเล ณ วินาทีนั้นทั้งสองคนก็เล่นแต่สงครามน้ำทะเลอยู่อย่างนั้น

*******************************

          จนเวลาล่วงเลยมาจนเที่ยงทั้งสองจนจูงมือขึ้นมาจากทะเลมานอนแผ่สองสลึ่งอยู่ที่ชายหาด น้ำในทะเลสาดโดนตัวเขาทั้งสองคนบ้างไม่โดนบ้าง แต่ทั้งสองคนนั้นไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขยับตัวไปไหนได้แล้ว เพราะเขาต่างเล่นกันสนุกสนานยิ่งกว่าเด็กๆเสียอีก พอสักพักพออิทธิมีเรี่ยวแรงสักหน่อยเขาก็พลิกตัว ตัวของเขาเกือบจะคร่อมตัวของนิดเพียงแต่เขาใช้มือยันทรายเอาไว้ นิดเห็นอิทธิทำท่าทางจริงจังที่สุดเท่าที่เธอนั้นได้รู้จักกับอิทธิมา

     “คุณจะทำอะไรฉัน” นิดถาม
     อิทธิยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบคำถามเธอ “คุณคิดว่าผมจะทำอะไรคุณล่ะ(หัวเราะ) ผมคงไม่ปล้ำคุณตรงนี้หรอกนะ”
     “แล้วคุณจะทำอะไรฉันล่ะ” นิดถามอีกรอบ
 
          อิทธิโน้มตัวลงไปอีกเล็กน้อย นิดต้องถึงกับหลับตาปี๋ สักพักนิดก็สัมผัสถึงความอ่อนโยนที่เหมือนมีอะไรมาสัมผัสที่หน้าผากเธอเบาๆ แล้วอิทธิยกตัวขึ้นให้อยู่ท่าเมื่อสักครู่นี้ “ผมรักคุณครับ”

     นิดยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบกลับไป “ฉันก็รู้สึกไม่แตกต่างไปจากคุณหรอกค่ะ”
     “เราไปดูหนังกันเถอะ” อิทธิกล่าว
     “คุณไม่ลืมจริงสิ” นิดถาม
     “ผมชวนคุณมาดูหนังนิ” อิทธิพูดพร้อมกับจะดึงตัวนิดขึ้นจากหาดทราย
     “ก็ใช่แต่เสื้อผ้าฉันเปียกหมดแล้ว คุณก็เปียก” นิดพูดเชิงบ่น
     “คุณไม่ต้องห่วงที่นี่มีเสื้อผ้าขายเยอะ” อิทธิพูดจบก็จูงนิดไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปล้างตัวให้สะอาดปราศจากกลิ่นคาวทะเล

*****************************

          พออิทธิและนิดซื้อเสื้อผ้า ได้ล้างตัวสักหน่อย แล้วก็สวมเสื้อผ้าที่เสื้อมา แล้วอิทธิก็พานิดมาทานอาหารที่ร้านอาหารตามสั่งข้างถนน แต่ความพิเศษของร้านนี้นั่นก็คือ เขาจะเปิดเพลงลีลาสสมัย 50 – 60 ปีก่อนคลอเบาๆ ทำให้อิทธินั้นรู้สึกอยากเต้นรำขึ้นมาทันที

     “ไปเต้นรำกับผมนะ” อิทธิถามขึ้น
     “จะบ้ารึไงคุณ นี่ไม่ใช่ที่ที่จะมาเต้นรำนะ…อายเขาด้วย” นิดกล่าว
     “ไม่เห็นต้องอายเลย” อิทธิพูดพร้อมกับยื่นมือของเขาไปที่นิดเพื่อเป็นการเชื้อเชิญก็ได้รับการตอนรับจากมือของนิดมาสัมผัสที่มือของอิทธิตอบเช่นกัน ทั้งคู่ก็เลยได้เต้นรำตรงนั้นอย่างแนบแน่นไม่อายสายตาของผู้อื่นที่มาร่วมทานที่ร้านอาหารแห่งนั้นจะว่า “บ้า” แม้แต่เล็กน้อย พออาหารมาถึงอิทธิและนิดจึงเลิกเต้นรำแล้วหันมาทานข้าวก่อนที่จะไปดูหนังกันต่อ

***********************************

          เวลาประมาณบ่ายโมงครึ่งอิทธิก็พานิดมาถึงที่หมายปลายทางของการนัดนั่นก็คือการไปดูหนังด้วยกัน อิทธิพานิดมายังโรงหนังที่หรูที่สุดในใจกลางเมืองกรุงเทพ นิดเองก็ประหม่ามากเพราะเธอไม่เคยมาสถานที่อย่างนี้มาก่อน ดูผู้คนรอบข้างเธอล้วนจะเด็กกว่าเธอเสียอีกแต่ดูพวกเขาต่างก็มาแวะเวียนที่นี่อย่างเป็นเรื่องธรรมชาติไปแล้ว

     “นิดสนใจจะดูเรื่องไหนดีครับ” อิทธิ ถามด้วยเสียงนุ่มๆ
     “ไม่รู้สิค่ะ ฉันไม่ค่อยติดตามเกี่ยวกับหนังสักเท่าไหร่” นิด ด้วยน้ำเสียงอ๋อยๆ
     “งั้นให้ผมเลือกล่ะกันน่ะครับ” อิทธิพูด
     “ดีค่ะ” นิด แล้วเอามือไปบีบไหล่ด้วยความดีใจเพราะกลัวเลือกหนังที่ไม่ถูกใจ
     “เดี่ยวผมขอไปซื้อตั๋วหนังก่อนนะครับ คุณรออยู่ตรงนี้นะ” อิทธิกล่าวพร้อมเดินออกไปซื้อตั๋วหนังทันที
     “ค่ะ ตามสบายค่ะ” นิดพูด

******************************

          อิทธิตัดสินใจเลือกหนังที่เขาจะดูกับนิดอยู่นาน เพราะเขาเองก็อยากให้นิดนั้นได้ประทับใจจากการดูหนังกับเขาในครั้งนี้ เขาได้เลือกหนังแนวโรแมนติคมากๆ เพราะคิดว่านิดเองก็คงจะชอบหนังแนวนี้ด้วยเช่นกันเลยซื้อตั๋วหนังสองใบโดยทันที

     “เรื่องไรหรอค่ะ” นิดถาม
     “เดี๋ยวดูเองก็คงรู้เองแหละครับ…ไปเถอะครับ…หนังจะเข้าโรงแล้ว” อิทธิไม่ตอบตรงๆเพราะอยากให้นิดประหลาดใจมากกว่าเลยพานิดเข้าไปในโรงภาพยนต์ทันที
     “ค่ะ” นิด ท่ามกลางความงงงวย

**********************************

          ระยาเวลา สองชั่วโมงหนังก็จบสิ้นลง ทั้งคู่เดินออกมาจากโรงภาพนยนต์ด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง อิทธิมีสีหน้าที่เบิกบาน สดชื่น และรู้สึกประทันใจกับหนังที่เขาเลือกและคิดว่าตัวเองนั้นเลือกหนังไม่ผิดจริงๆ ด้านนิดทำหน้าเหยเกเอามากๆ ดูท่าเธอจะไม่ยอมหนังแนวนี้สักเท่าไหร่

     “เป็นไงบ้างครับ หนังสนุกไหมครับ” อิทธิถาม
     “ที่จริงก็ดีนะคะ ที่ฉันไม่ชอบดูแนวนี้สักเท่าไหร่” นิด ตอบด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มเพราะกลัวอิทธิจะผิดหวังนั่นเอง
     “ครับผม ทีหลังผมจะขอแก้ตัวนะครับ…เดี่ยว ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” อิทธิพูดพร้อมยืนตัวสั่นอยู่ ท่าทางจะอั้นมานาน
     “ตามสบายค่ะ” นิดพูดจบ อิทธิก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที

          แต่ยังไงในวันนั้นเธอเองก็มีความสุขเสียเหลือเกิน มีความสุขจนแทบไม่อยากจะตื่นไปจากความฝันนี้อีกเลย เพราะเธอเหมือนได้พักจริงๆ และเธอก็หวังไว้มากว่า ในวันนี้เธอคงจะไม่พบเจอเรื่องราวบ้าบอให้ปวดประสาทอีก เธอก็ได้แต่หวังไว้เช่นนั้น แต่สวรรค์นั่นสิ จะให้เธอได้หรือเปล่า กลัวแต่จะให้เธอไม่ได้ยังต้องสร้างปัญหาให้กับเธออีกด้วย….