ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #7 : หึงน่ะสิ .หึง!!

          จนทั้งคู่นั้นขึ้นปีสอง  และเช้าวันหนึ่งอ่อนก็ออกมานั่งดูเด็กใหม่ของคณะอื่นๆ  เธอก็ไปเห็นเด็กใหม่อยู่คณะหนึ่ง  เค้าเดินมาพร้อมกับจุ้นมันทำให้อ่อนเองอดสงสัยไม่ได้  และท่าทีก็ยังสนิทสนมอยู่พอสมควร  แต่อ่อนกลับไม่เคยเห็นหน้าเค้ามาก่อนเลย  ทันทีที่จุ้นแยกจากเค้าอ่อนก็เดินเข้าไปถามจุ้นโดยทันที 
 
               “จุ้น….จุ้น”  อ่อนเรียกจุ้นให้มาหาทันที
 
               “อะไรอ่อน มีอะไร”  จุ้นถามกลับ
 
               “ไอ้คนนั้นใครอ่ะ”  อ่อนถาม
 
               จุ้นเองก็งงในคำถามของอ่อนเสียเหลือเกิน  “ใคร…คนไหน” 
 
               “ก็คนที่เดินมากับจุ้นเมื่อสักครู่นี้ไง  ดูท่าจะสนิทสนมกับจุ้นมากเลยนะ  แล้วตกลงเค้าเป็นใครกันล่ะ”  อ่อนถามย้ำอีกที
 
               “อ๋อ  (เสียงสูง)  เพื่อนของจุ้นสมัยมัธยมน่ะ   มันชื่อทิว  มันย้างมาลงเรียนที่นี่”  จุ้นบรรยายถึงสรรพคุณของเพื่อนของเค้าเสร็จเรียบร้อย  เขาถึงเพิ่งมาสงสัยทีหลัง  “ถามทำไมล่ะ”
 
               “เสป็กอ่อนเลย  อย่างเนี๊ย”  อ่อนพูดแบบลืมคิด
 
               “หรอ”   จุ้นถามขึ้นมาลอยๆเผื่อว่าอ่อนนั้นจะเผลอพูดอะไรมาให้เค้าจับผิด
 
               “ก็ใช่น่ะสิ  จุ้นนี่ถามได้ไง”  อ่อนเผลอคิดดังเสียแล้ว  พออ่อนรู้ตัวว่าเธอนั้นพูดอะไร เธอก็หันไปมองจุ้น  จุ้นก็ทำหน้ายังกับตูดลิงอยู่  ท่าทางเค้าคงงอนเธอใช่น้อยแน่  เพราะว่าอ่อนดันไปคิดซะเสียงดังเองนี่น่า  “อุ๊ย!  ขอโทษนะจุ้น  อ่อนไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
 
               “จุ้นไม่ได้เป็นอะไรนิ”  จุ้นตอบกลับ
 
               “ก็จุ้นงอนอ่อนอยู่นิ”  อ่อนตอบในสิ่งที่จุ้นนั้นเป็นอยู่
 
               “ไม่ได้งอน”  จุ้นพูดเสียงแข็ง
 
               “โธ่ๆ ๆ จะเป็นไปได้ยังไงล่ะ   นอกเสียจากอ่อนจะเลิกกับจุ้นก่อนแล้วก็ไปจีบเค้า  นั่นแหละถึงจะเป็นอย่างที่จุ้นคิดได้”  อ่อนพูดพร้อมกับรอยยิ้ม  เพราะเธอนั้นมั่นใจว่าเธอพูดนั้นจะทำให้เรื่องราวนั้นดีขึ้น
 
          แต่มันไม่ใช่เลย  คำพูดของอ่อนนั้นมันทำให้เรื่องราวมันดูเลวร้ายหนักเข้าไปกันใหญ่  จุ้นขมวดคิ้ว  จนคิ้วเข้มๆของเขานั้นสั่นระริก  สายตาก็มองอ่อนอย่างไม่พอใจเอาเสียเลย  เสียงกัดฟันก็ดังกรอดๆ  จนอ่อนเองเริ่มกลัวเสียเหลือเกิน  แล้วจุ้นก็ลุกไปจากที่ตรงนั้น  เขาเดินฟึดฟัดๆไปเลยทีเดียว
 
               “จะไปไหนล่ะ …. จุ้น”  อ่อนตะโกนไล่ตามพร้อมทั้งวิ่งไล่ตามเพื่อที่จะไปง้องอนให้จุ้นนั้นหายโกรธเธอ  แต่เธอเองก็คงต้องใช้เวลาง้ออยู่นานพอดูจนกว่าจุ้นนั้นจะหายโกรธเธอนั่นแหละ
 
+++++++++++++++++++

          เรื่องราวในวันนั้น  มันก็เป็นเพียงคนที่ผ่านสายตาของเธอเท่านั้นไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ  เพราะอย่างไร  ทิวกับเธอนั้นก็เรียนกับคนละคณะ  แต่ถึงอย่างนั้นจุ้นก็ระแวงว่าอ่อนจะเผลอไปรู้จักกับทิวโดยบังเอิญอีก  จนวันหนึ่งที่บ้านของจุ้นนั้นมีงานใหญ่  จุ้นเองก็อยากให้เพื่อนๆของเขานั้นไปเที่ยวที่บ้านที่ต่างจังหวัดกับเขาเช่นกัน  เพราะมันตรงกับช่วงปิดเทอมของพวกเขา  และความนี้อ่อนเองก็อาจจะได้เจอกับทิว  เพราะจุ้นและทิวนั้นอยู่บ้านที่ไม่ไกลกันมากนัก
 
          แต่เรื่องที่จุ้นนั้นคิดกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด  เมื่อเขามองไปที่หน้าบ้านในช่วงมีงาน  เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมายืนที่หน้าบ้านของเขา  จุ้นเพ่งมองดูอย่างชัดๆก็กลับเป็นคนที่เขารู้จักอย่างสนิทสนมมาก่อน  เธอชื่อ ลูกปลา  แน่นอนเธอเป็นอดีตดีดีในหัวใจของจุ้น  เขาเพียงอยากจะไปทักทายกับเธอสักหน่อย  จุ้นคิดเพียงแค่นั้นเขาก็เดินออกไปหาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  ทำให้อ่อนเองก็สงสัยว่าจุ้นนั้นกำลังเดินไปไหน  
 
               “สวัสดีลูกปลา”  จุ้นทักขึ้นก่อน
 
               “อืม  สวัสดีจุ้น”  ลูกปลาทักกลับ  แต่น้ำเสียงของเธอไม่สดชื่นเท่าที่ควร
 
               “มาถึงนี่แล้ว  เข้าไปก่อนสิ  เพื่อนจุ้นก็มากับเพียบเลยนะ”  จุ้นชักชวนด้วยน้ำเสียงที่สดใส
 
               “ไม่ดีกว่า  เดี๋ยวลูกปลาก็ไปแล้ว  ลูกปลาได้ข่าวว่าบ้านจุ้นมีงานใหญ่  ก็เลยเดินมาดูคิดว่าจุ้นคงกลับมา”  ลูกปลาก้มหน้าก้มตาพูด  เพราะเธอเองไม่อยากจะให้จุ้นไปจมกับคำว่าอดีต
 
               จุ้นฝืนยิ้มออกมา  “ก็กลับมานี่ไง”  และเขาก็พูดติดตลก
 
               “นั่นคงจะเป็นแฟนจุ้นคนใหม่  ดูแลเค้าให้ดีนะจุ้น  ลูกปลากลับล่ะ”  ลูกปลาพูดจบก็เดินผ่านตัวของจุ้นอย่างช้าๆ 
 
              “เดี๋ยวก่อนสิ”  จุ้นพยามยามเรียกให้ลูกปลานั้นกลับมาพูดกับเขาอีกสักหน่อย  แต่ลูกปลากับเร่งฝีเท้าหนีเค้าไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอนั้นจะทำได้  จากนั้นจุ้นเองก็เดินเข้ามาในบ้าน  แน่นอนเหตุการณ์ทุกอย่างอ่อนเองเห็นมันทั้งหมด
 
               “ใครน่ะจุ้น”  อ่อนถาม
 
               “ลูกปลา  แฟนเก่าจุ้นเอง”  จุ้นตอบด้วยสีหน้าซึมๆ
 
               “อืม”  อ่อนอุทานรับพร้อมทั้งทำปากเบะๆ  แต่ความจริงแล้วเธอแกล้งงอนให้จุ้นนั้นมาสนใจมาง้อเธอบ้าง
 
               จุ้นหันมามองอ่อนเห็นอ่อนนั้นกำลังงอนเขาอยู่  เขาเองก็ตะโกนแซกหน้าของอ่อนขึ้นมาทันที  “ก็บอกว่าแฟนเก่าไม่รู้เรื่องหรือไง”  จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าห้องนอนไปทันที ทำให้อ่อนนั้นงงกับสิ่งที่จุ้นทำเหลือเกิน  เพราะอ่อนเองแค่แกล้งงอนเท่านั้นเอง
  
               ลูกปลาที่ทำทีว่าจะวิ่งหนีจุ้นไป  คล้อยหลังที่จุ้นเดินเข้าไปในบ้าน  เธอก็ย้อนกลับมามองดูอดีตแฟนของเธอเช่นกัน เพียงแค่เธอมองดูเขาว่าเขาทำอะไรอยู่เท่านั้น  แต่สิ่งที่ลูกปลาเองก็พอจะเดาออกนั่นก็คือจุ้นทะเลาะกับแฟนใหม่อย่างอ่อนเพราะเรื่องของเธอแน่ๆ  เธอจึงเข้าไปพูดคุยกับอ่อน
 
               “สวัสดีค่ะ”  ลูกปลาทักพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูจะฝืนอารมณ์ในตอนนั้นแต่เธอเองก็ต้องทำมัน
 
               “คุณคงเป็น….”  อ่อนพูด
 
               “ค่ะ  แฟนเก่าของจุ้น…แต่วันนี้ที่ลุกปลามาแอบดูจุ้นไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด  เพียงแค่…อยากมาเห็นเขาอีกสักครั้งน่ะคะ”   ลูกปลาพูดไปก็ร้องไห้ไป  
 
          จากนั้นอ่อนเองก็พาลูกปลามานั่งเล่นที่เก้าอี้โยกหน้าบ้านของจุ้น  สองสาวแลกเปลี่ยนถึงความรู้สึกต่างๆ  ลูกปลาได้เล่าถึงอดีตของจุ้น สิ่งที่จุ้นนั้นชอบและทำอะไรจุ้นไม่ชอบ  เธอพูดเหมือนจะเป็นการส่งทอดจุ้นให้กับอ่อนเป็นวาระสุดท้าย  ก่อนที่เธอเองจะตัดใจจากจุ้นจริงๆจังๆเสียที   อ่อนถึงเข้าใจความรู้สึกของจุ้นทั้งหมด
 
               “เย็นพอดู  ลูกปลาขอกลับก่อนนะคะ”  ลูกปลาพูดพร้อมทั้งลูกขึ้น
 
               อ่อนลุกขึ้นตาม  “ค่ะ  อย่าคิดอะไรมาก  และกลับบ้านดีดีนะคะ” 
 
               “ค่ะ”  นั่นอาจเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่อ่อนนั้นจะไม่ได้เจอกับลูกปลาอีกเลยก็เป็นได้