หรือเราเคยรักกัน

ลำดับตอนที่ #7 : เฮฮา นานๆรักกัน

          ในเย็นของวันนั้น หลังจากเสียงอ๊อดหมดคาบเรียนในวิชาสุดท้ายได้ดังขึ้นเหมือนเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าทั้งรัฐ น้ำ และเพื่อนคนอื่นๆต้องเตรียมพร้อมที่จะไปทำงานกีฬาสีกันต่อที่บ้านที่มีงานนั้นรองรับอยู่ น้ำซึ่งเธอมีความว่องไวในการเก็บข้าวของสัมภาระของเธอนั้นได้อย่างรวดเร็วก็รีบลงมารอรัฐอยู่ที่ซุ้มข้างล่าง และในเวลาที่ไม่นานนักรัฐเองถึงจัดสัมภาระของเขาแล้วรีบลงมาข้างล่างตามมาอย่างติดๆ

     "ไปยัง วันนี้รัฐได้ข่าวมาว่าวันนี้จะเริ่มทำส่วนที่สำคัญและเป็นส่วนที่ยากด้วยนะ ถ้าเรารีบไปก็จะได้ทำงานเสร็จเร็วๆด้วยไง" รัฐพูด
     "จะรีบไปไหนล่ะ คือ น้ำ หิวน้ำน่ะ ไปหาน้ำดื่มก่อนนะ" น้ำพูดเชิงวิงวอน
     "อ้าว แล้วที่ลงมาก่อนตั้งนานไม่ไปหาไรดื่มก่อนล่ะ" รัฐพูดด้วยเสียงแข็งๆ
     "เออนะ…ไปหาอะไรดื่มแปบเดียวเอง คงไม่เป็นไรหรอก" น้ำพูด
     "ได้…แต่เพียงแค่แปบเดียวนะ เพราะใกล้เวลาที่เค้าต้องไปกันแล้ว" รัฐกล่าวก่อนที่จะเดินนำรัฐไป โดยมีน้ำคอยวิ่งตามไปในที่สุด

          จากนั้นรัฐก็ยินยอมไปซื้อน้ำเป็นเพื่อนน้ำในที่สุด แต่หลังจากน้ำซื้อน้ำแล้วก็ใช่ว่าจะกลับไปที่ซุ้มเพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่บ้านเพื่อนต่อไปไม่ เธอยังคงโอ้เอ้ที่จะอยากกินขนมต่อไปและได้อ้อนให้รัฐได้ไปซื้อขนมเป็นเพื่อนอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งรัฐก็ไม่เคยปฏิเสธน้ำเลยเมื่อน้ำได้เอ๋ยปากชวน แต่รัฐเองก็ได้เร่งการกระทำของน้ำให้เร็วยิ่งขึ้น แต่ดูท่าน้ำกลับไม่สนใจคำเร่งของน้ำซักเท่าไร เธอยังคงทานโน่นทานนี่ไปอย่างเรื่อยๆ 

****************

          การกระทำของน้ำนั้นต่างทำให้เพื่อนๆแยกย้ายกันไปทำงานที่บ้านงานเรียบร้อยแล้ว พอน้ำกว่าจะทานอาหารที่เธออยากทานจนอิ่มท้อง ก็ถึงจะพากันมาเดินมายังซุ้มเพื่อเตรียมตัวไปที่บ้านเพื่อนต่อไป แต่พอเดินมาถงซุ้มที่นั่งกลับพบแต่ความว่างเปล่ามีเพียงกระเป๋าสองใบสองอยู่บนโต๊ะ

     "นี่เห็นไหม เพื่อนเค้าไปกันหมดแล้ว" รัฐต่อว่าน้ำ
     "ไม่เห็นเป็นไรเลย แกเองก็ไปบ้านงานถูกนิ" น้ำพูด
     "เออ…" รัฐพูดปัดความรำคาญ

          ที่การพูดคุยการกลบเกลือนความผิดของน้ำเองเป็นผม รัฐก็เป็นอีกหนึ่งอาสานั่นก็คืออาสาพาน้ำไปยังบ้านที่ต้องไปทำงานกีฬาสีนั่นเอง โดยน้ำก็เดินตัวปลิวนำหน้ารัฐไปเหลือเพียงรัฐเท่านั้นที่คอยขนสัมภาระของน้ำติดตามไปด้วยเท่านั้น

         การเดินทางไปยังบ้านที่ต้องทำงานนั้นต้องอาศัยโดยสารด้วยรถสองแถวเล็กและมันเป็นช่วงที่โรงเรียนในระแวกแถวนั้นก็เลิกโรงเรียนด้วย จึงทำให้เขารอรถอยู่พักหนึ่งถึงจะมีรถที่ว่าที่จะมีที่ว่างพอสองที่ให้น้ำและตัวของเขาเอง ตลอดทางบนรถนั้นน้ำก็พยายามพูดคุยเรื่องต่างๆนานาไปเรื่อย

     "นี่รัฐ" น้ำเรียก
     "อะไร" รัฐขานเบาๆ
     "ทำไมเพื่อนห้องเราต่างก็มีแฟนกันเนอะ แต่พวกกลุ่มเราไม่เห็นจะมีเลย ออ..คงเป็นเพราะพวกเราไม่สวยไม่หล่อกันหรือเปล่า" น้ำพูดยืดยาวแต่เหมือนรัฐไม่ค่อยให้ความสนใจที่จะฟังมันเท่าไรนัก

          แต่รัฐก็พอได้ยินที่น้ำพูดทุกถ้อยคำ เขาตกตะลึงในคำถามที่น้ำอาจถามขึ้นมาลอยๆเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาแอบแฝงแต่อย่างใด แต่เขาสิกลับเก็บความรู้สึกไว้เงียบๆ อย่าว่าแต่รัฐจะไม่กล้าตอบคำถามของน้ำเลย แม้แต่มองกลับที่สบตากับน้ำนั้นยังไม่กล้าเลย

     พลั๊ก!! เสียงฝ่ามือเพชฒฆาตของน้ำได้ฟาดลงไปที่ไหล่ของรัฐไปเต็มๆเหมือนเป็นการสั่งสอนที่รัฐมักจะเงียบไปตอบคำถามเธออย่างทันถ่วงที
     "โอ๊ย!" รัฐร้องด้วยความเจ็บทันที จากนั้นเขาจึงหันไปถามด้วยเสียงที่สูง "อะไร!!"
     "ก็แกยังไม่ตอบฉันนิ" น้ำกล่าว
     "ก็ได้ ก็คงอาจเป็นเพราะคนบนฟ้ายังไม่ได้ส่งคนนั้นมาให้น่ะสิ เมื่อสักวันเขาส่งมาจริงๆ เราเองนั่นแหละต้องรู้จักเปิดใจบ้าง" รัฐพูด
     "หุ้ย! ฟังดูน่าปวดหัวจังเลย เปลี่ยนเรื่องดีกว่า เออนี่" น้ำพูด
     "อะไรอีกล่ะ" รัฐพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
     "ก็วันนี้ฉันกลับแกต้องกลับพร้อมฉันทันที" น้ำพูด
     "มีอย่างนี้ด้วยหรอ….ก็ได้" รัฐรับปากอย่างไม่เต็มปากเต็มมากนัก
     "ก็ใช่สิ" น้ำตอบอย่างมั่นใจ
     "ถึงแล้วลงเถอะ" รัฐพูดบอกว่ารถสองแถวได้เคลื่อนมาอยู่ที่หน้าบ้านที่เขาต้องนั่งทำงานกัน

**************

          รัฐพาน้ำลงมาจากรถสองแถวคันเล็กและออกค่าโดยสารให้ แล้วก็เป็นคนนำทางไปยังบ้านที่มีหมายในการทำงานกัน พอรัฐ และ น้ำได้เดินเข้าไปในบ้านขนาดที่พื้นยังไม่ทันจะอุ่น รัฐก็พอเห็นสายตาทุกคู่จับจ้องไปที่รัฐและน้ำ อย่างแรกเลยที่เขาแปลกใจนั่นก็คือ น้ำ มาช่วยงานเพื่อนได้อย่างไร ในเมื่อเมื่อวานนี้เธอยังไม่ยินดีหรือไม่พร้อมที่จะมาช่วยงานเพื่อนๆเลย แต่พอผ่านไปแค่วันเดียวแค่นั้นกลับโผล่มาอย่างน่าประหลาดใจ และอย่างที่สองที่พวกเขาต่างประหลาดใจแต่ก็ไม่เท่าไรนัก ก็ตรงที่รัฐดันมาที่นี่พร้อมกับน้ำในเวลาที่เพื่อนทุกคนก็ลงมือทำงานกันไปบ้างแล้ว

     "ดี เพื่อนๆ ทำไม…ต้องมองเป็นตาเดียวกันด้วยล่ะ" รัฐถามขึ้นอย่างช้าๆ
     "เออใช่" น้ำพูดด้วยเสียงอ๋อยๆ แล้วก็ขยับไปยืนอยู่ที่หลังของรัฐ
     "ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่แปลกใจเท่านั้นที่เจ้าน้ำผู้ประกาศกร้าวว่า ไม่ร่วมทำงานนี้ ไหง๋มาได้ไงล่ะ" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นมาท่ามกลางหมู่เพื่อนๆ
     "ก็อยากมาช่วยบ้าง" น้ำพูดเสียงจ๋อยๆ
     "เอาน่ะ รีบๆทำกันเถอะ" รัฐพูดปัดๆไปเพื่อนทุกคนจึงยอมทำงานกันต่อไป

******************

          จากนั้นรัฐเองก็จับจองพื้นที่ลานหน้าบ้านไว้ทำงานสำหรับเขา และสำหรับน้ำอีกส่วนหนึ่ง จากนั้นเขาก็ไปเอาพวกกระดาษหนังสือพิมพ์และกาวแป้งเปียกที่เพิ่งร้อนได้ที่ หนึ่งในอุปกรณ์ที่ต้องใช้ทำงาน ส่วนน้ำก็เป็นเพียงคนให้กำลังใจเพียงเท่านั้น พอขณะที่เขาและเธอนั่งทำงานท่ามกลางเสียงซุบซิบๆ สักพักน้ำก็เอื้อนเอ่ยถามขึ้น

     "รัฐ…นี่มันก็เย็นแล้วนะ" น้ำถาม
     "อืม…ก็ใช่" รัฐตอบกลับไปแต่สายตาของเขาไม่ละไปจากงานเลยแม้แต่น้อย
     "อืมบ้าอะไร…เย็นฉันเองก็ต้องกลับบ้านแล้วน่ะสิ" น้ำพูดด้วยอารมณ์ที่ฉุนกึก
     "ก็กลับไปดิ ไม่ได้ห้ามนิ" รัฐพูดแบบไม่ได้คิดอะไรนอกจากงานที่เขากำลังขะมักเขม้นทำมันอยู่
     "ได้ ไอ้รัฐอยากลองดีใช่ไหม" น้ำเคียดแค้นรัฐอยู่พอสมควร ก็เลยหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์แผ่นหนึ่งแล้วรีบๆขยำมัน เสร็จแล้วเล็งแล้วปาไปที่หัวของรัฐ "แจ็คพอตแตก!" น้ำพูดเมื่อกระดาษมันโดนหัวรัฐเข้าไปเต็มๆ
     "โอ๊ย! อะไรกันอีกเนี๊ย เอ๊ะอะทำร้ายแหลกเลย" รัฐถาม
     "มันเย็นแล้วน่ะสิ กลับบ้านได้แล้ว แกเองก็ต้องกลับนี่คือคำสั่ง" น้ำพูด
     "ได้ ขอตัวแปบ ไปร่ำลาเพื่อนก่อน" รัฐพูดพร้อมดินไปหากลุ่มเพื่อนที่นั่งทำงานกันอย่างเร่งรีบเพื่อให้ทันกับวันเปิดกีฬาสีนั่นเอง
     "เร็วๆด้วย" น้ำตะโกนไล่หลังมา
     พอรัฐมายืนอยู่ตรงหน้ากลุ่มเพื่อน เพื่อนก็ต่างแปลกใจกันเลยถามเขาไปว่า "รัฐมาเอาอะไร ขาดอะไรหรอ"
     "ออ..เปล่าหรอก เพียงวันนี้ขอกลับก่อนนะ" รัฐพูด
     "อ้าว ปกติรัฐเองไม่ได้กลับเร็วนิ" เพื่อนอีกคนถามขึ้น
     "คือมากับน้ำ..มันน่ะ ต้องกลับเป็นเพื่อนมันเพราะมันกลับดึกกว่านี้ไม่ได้ไง" รัฐพยายามอธิบาย
     "เออ เข้าใจอยู่ รัฐรีบกลับไปเถอะ" เพื่อนที่พูดครั้งแรกพูดขึ้น
     "งั้น รัฐขอตัวนะ" รัฐพูด
     "จ๊ะ" เพื่อนทุกคนพูดพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายเลย
     แล้วรัฐก็เดินไปหาน้ำ "ไปดิ กลับบ้าน" รัฐพูด
     "เออ…" น้ำพูดด้วยอาการเบื่อๆ

          จากนั้นทั้งรัฐและน้ำก็ได้เดินกลับบ้านกันไปสองคน แสงอาทิตย์ที่แดงฉานที่กำลังจะลับขอบฟ้าไป สมที่พัดโชยเอื่อยที่กำลังจะเข้าฤดูหนาวของทุกปี น้ำมัวแต่เดินดูความสวยงามที่ไม่ค่อยได้พบมากมากนักในเมืองหลวง

     "โอ๊ย!" เสียงของน้ำร้องด้วยความเจ็บ เพราะเพิ่งโดนรัฐแอบตีหัวแล้ววิ่งหนีนำหน้าไป
     "ไอ้รัฐแก…ถ้าฉันไม่ได้แตะตูดแก ถ้าฉันทำไม่ได้ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าไอ้น้ำเลย" น้ำตะโกน
     "ก็วิ่งมาดิ แต่ให้ทันละกัน" รัฐพูดเชิงท้าทาย
     "เออ อย่าให้ทัน ไอ้รัฐหยุดเดี๋ยวนี้ หยุด!!" น้ำพูดไปก็วิ่งไปแต่ก็ไม่เคยที่จะทันสักที
   
          ภาพในขณะนี้ตรงถนนสายเล็กๆในเวลานั้นจะพบเพียงภาพเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายที่เล่นวิ่งไล่เตะกัน ไม่ต่างอะไรกับเด็กเล็กที่มักจะเล่นกัน ท่ามกลางบนท้องที่ค่อยๆจะเปลี่ยนจากสีส้มกลายเป็นสีดำนั่นเอง

***************

         คนเม้นน้อยจังเลยอ่ะครับ  มันใกล้จะสนุกแล้วนะ  อยากให้มีคนมาติดตามเยอะๆ  คนเขียนก็เริ่มท้อใจแล้วนะ  สำหรับเรื่องเม้นคืน  รอช่วงเปิดเทอมหน่อยละกันเพราะว่า  ช่วงนี้ก็ไม่สบาย  หายก็เปิดเทอมแหละ บายครับ...

***************

         คนเม้นน้อยจังเลยอ่ะครับ  มันใกล้จะสนุกแล้วนะ  อยากให้มีคนมาติดตามเยอะๆ  คนเขียนก็เริ่มท้อใจแล้วนะ  สำหรับเรื่องเม้นคืน  รอช่วงเปิดเทอมหน่อยละกันเพราะว่า  ช่วงนี้ก็ไม่สบาย  หายก็เปิดเทอมแหละ บายครับ...