ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #5 : คำพูดนั้นของเขามันก็ออกมา

          ในเช้าของวันจันทร์  อ่อนนั้นไปเรียนตามปกติโดยไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งหายไข้เสียด้วยซ้ำ  มันทำให้เพื่อนทุกคนในคณะของเธอนั้นประหลาดใจใช่น้อย  แต่คนที่ประหลาดใจที่สุดก็คงหนีไม่พ้น  ข้าวต้ม  เพื่อนสนิทของเธอไปแล้วในตอนนั้น
 
               “อ่อน…อ่อน….  หายดีแล้วหรอ”  ข้าวต้มเดินเข้ามาทักจากทางด้านหลังของอ่อน

               “อ๋อ  หายแล้ว”  อ่อนตอบอย่างกับคนที่ไม่ได้ป่วยเลยเสียด้วยซ้ำ
 
               “ใครไปช่วยรักษาล่ะ  ก็ไหนว่าเมทก็ไม่อยู่   อาการก็น่าจะหนักขึ้นสิ”  ข้าวต้มพูดพร้อมทำหน้าปูเลี่ยนๆ
 
               “ออก็ใช่   พอดีจุ้นเค้ามาดูแลฉันพอดี  เลยหายน่ะ”  อ่อนตอบอย่างปกติ  เธอยังแฝงอมยิ้มอีกต่างหาก
 
               “หรอ!” ข้าวต้มอุทาน  แล้วเธอก็นึกขึ้นมาได้อีก  “เออใช่…ก็วันเสาร์น่ะสิ   ตอนที่ฉันจะกลับพอดี  มันโทรมาจะเค้นให้ได้   ที่แท้ก็ไปช่วยเธอได้แล้วนี่เอง” 
 
              “อืม….”  คำตอบของอ่อนครั้งสุดท้ายนี้หน้าของเธอเริ่มมีสีชมพูขึ้นมาเจือบ้างแล้ว
 
               “เธอเองก็ไม่เหมือนคนเพิ่งหายเลยนะ  เล่าให้ฟังหน่อยสิว่ามันไปทำอะไรบ้าง”   ข้าวต้มถาม
 
               จากนั้นอ่อนก็เริ่มพูด  “ก็ป้อนยา  ป้อนข้าว  เช็ดตัว  กำจัดแหล่งเชื้อโรค”
 
               “อือ…..ตายเช็ดตัวด้วย  อย่างนี้มีแบบในหนังเปล่าอ่ะ  ที่นางเอกตัวร้อนพระเอกแลกไออุ่นด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่า”  ข้าวต้มพูดด้วยสายตาปิ้งๆ
 
               อ่อนใช้มือดันหัวข้าวต้มเบาๆ  “บ้า!  ดูหนังมากเกินไป  เขาสุภาพบุรุษมากๆ  ไม่ทำอะไรฉันเลย” 
 
               “ไม่อยากจะเชื่อว่ามีผู้ชายแบบนี้ผุดขึ้นบนโลกนี้อีก”  ข้าวต้มพูดก่อนที่เดินเข้าห้องเรียน
  
############

          ในช่วงเย็นของวันนั้นเอง  หลังจากที่อ่อนเรียนจนเธอก็เดินลงมาจากอาคารกะว่าจะมานั่งที่เก้าอี้หินอ่อนตัวเดิมเพื่อที่จะพูดคุยในเรื่องขำๆเพื่อคลายเครียดขึ้นมาบ้าง  เธอนั่งเก้าอี้ตัวที่เธอนั้นยังไม่ทันอุ่นเลยด้วยซ้ำ  ก็ต้องมีเรื่องให้เธอให้ปวดหัวกับเธออีกแล้ว  ก็เขาสองคนกลับมาถามเธออีกแล้ว  ไม่ใช่ใครที่ไหน  หากจะเป็นเจ้าจนกับพี่โอ่ง  ผู้ที่เป็นต้นเหตุที่ทำอ่อนนั้นนอนซมเกือบจะมาเรียนไม่ได้นั่นเอง  คราวนี้อ่อนเองก็เริ่มมีอาการอีกแล้ว
 
               “พี่พูดก่อน  เพราะพี่เป็นรุ่นพี่”  พี่โอ่งพูดกระแทกหน้าเจ้าจน

               “เป็นพี่ต้องเสียสละสิ  ไม่เอา  ผมพูดก่อน”  เจ้าจนไม่ยอมเช่นกัน
 
          พูดกระแทกกันไปมาสุดท้ายก็ไม่พ้นที่จะทะเลาะกันอีกแล้ว  จนคนที่อยู่แถวนั้นต้องปวดหัวของทั้งสองคนนี้จริงๆ  แค่เรื่องใครจะพูดก่อนพูดหลังยังต้องทะเลาะกันเลย
 
               “โอ๊ย!!  หยุดทั้งคู่นั่นแหละค่ะ”  ข้าวต้มเข้ามาห้าม
 
              “เอาอย่างนี้อ่อนพูดมาเพียงมาอ่อนเลือกพี่เรื่องจะได้จบ”  พี่โอ่งพูดขึ้น
 
               “อ่อนเลือกเราดีกว่านะ  นะ”  จนพูดแทรกเพื่ออ้อนวอน

               “เพราะเรื่องที่แย่งอ่อนทำให้อ่อนเค้าต้องป่วย  มีใครในสองคนนี้บ้างไปดูแลอ่อนบ้างล่ะ  เค้าป่วยจนลุกไม่ขึ้นเคยสำนึกบ้างไหมเนี่ย  จิตสำนึกน่ะ จิตสำนึก”  ข้าวต้มด่าเสียงดัง
 
               “เพราะพี่นั่นแหละ  ทำตัวเจ้าข้าวเจ้าของ”  จนพูด
 
               “เพราะเอ็งนั่นแหละ”  พี่โอ่งพูดกลับไม่ยอมรับความผิดเช่นกัน
 
               ต่างก็โยนความผิดกันไปมา  จนเริ่มที่จะรุนแรงมากยิ่งขึ้น  เริ่มที่จะผลักอกกันไปมา  ก็ในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่รับว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้อ่อนนั้นต้องป่อยทั้งๆที่ก็ทั้งสองคนนั่นแหละที่ทำให้อ่อนนั้นต้องป่วยหนัก

               “หยุดทั้งคู่นั่นแหละค่ะ  อ่อนขอร้อง”  อ่อนพูดแทรกขึ้นทำให้ทั้งคู่หยุด
 
              “อ่อนเป็นอะไร”  ทั้งพี่โอ่งกับเจ้าจนพูดขึ้นมาพร้อมกัน  แล้วก็พูดต่ออีกว่า  “อ่อนมีใครหรือยังล่ะ”
 
         อ่อนเองไม่ตอบอะไรออกไป  เอามือทั้งสองข้างคุมขมับพร้อมทั้งมองหาใครก็ได้ที่จะมาช่วยเหลือเธอได้ในตอนนี้ให้หนีพ้นจากสิ่งแวดล้อมแย่ๆเดิมๆเสียที  จนเธอนั้นมองไปเห็นจุ้น  เขานั้นกำลังเดินยิ้มลงมาจากอาคาร  เธอเองก็เลยคิดในใจว่า  ถ้าเธอนั้นอ้างว่าจุ้นเป็นแฟน  พวกเขาสองคนนั้นก็ต้องเชื่อแน่ๆเพราะจุ้นก็เป็นคนที่หน้าตาดีมาก  นิสัยยังดีอีก  แถมวันที่เกิดเรื่องจุ้นก็ช่วยอ่อนเป็นคนแรก  เอาจุ้นนี่แหละ  เพราะถ้าเรื่องมันเรียบร้อยจุ้นเองคงไม่คิดอะไรมากเพราะเค้าเองก็เป็นคนที่รู้เรื่องทั้งหมดนี่น่า
 
               “นั่นไงคะ  แฟนอ่อน”  อ่อนพูดทั้งมองไปที่จุ้น  จนทำให้ทั้งข้าวต้ม  พี่โอ่ง  เจ้าจน  มองไปตามสายตาของอ่อนที่บอกว่านั่นคือแฟนอ่อน  ทำให้จุ้นเองก็งงว่าพวกเขานั้นมองจุ้นทำไม  จากนั้นอ่อนก็เดินไปหาจุ้นพร้อมทั้งควงแขน  พร้อมทั้งกับพูดย้ำอีกว่า  “จุ้นนี่แหละแฟนอ่อน”  อ่อนหันหน้ามาหาจุ้นเขาทำหน้างงๆใส่อ่อนก่อนที่อ่อนจะถามเขาว่า   “เรียนนานจัง  คงหิวอ่าสิ  ไปทานไรกันไหม” 
 
               “ก็ทานอย่างเดียวกับอ่อนนั่นแหละ”  จุ้นพอรู้ก็เลยเล่นด้วย
 
          จากนั้นทั้งจุ้นทั้งอ่อนก็เดินออกไปจากที่ตรงนั้นจนได้    เหลือเพียงแต่ทั้งพี่โอ่งกับเจ้าจนทำหน้าเด๋ออยู่ตรงนั้นสองคน
 
               “ห้าๆๆๆ  ฉันอยากจะขำ”  ข้าวต้มหัวเราะออกมาเสียงดังอยากไม่เกรียงใจเท่าไหร่
 
               พออ่อนพาจุ้นเดินออกมาจนไกล  ไกลจนรอดพ้นจากสองคนนั้นแล้ว  อ่อนเลยค่อยๆปล่อยมือของเธอ  “ขอโทษนะ  จุ้น  อ่อนรู้ว่าอ่อนก็ไม่ควรจะทำ  แต่อ่อนไม่มีทางออก”
 
               “…..”  เขาเงียบงันไม่ตอบอะไรเลย
 
               “เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเย็นนะจุ้น  เป็นการขอโทษ”  อ่อนพูดพร้อมทั้งกับรอยยิ้ม  คราวนี้อาจเป็นครั้งแรกที่จุ้นนั้นเห็นรอยยิ้มที่แสนจะน่ารักของอ่อนเป็นครั้งแรก  เขาเองก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
 
               “โกรธอ่อนหรอ”  อ่อนถามเพราะเขานิ่งเหลือเกิน
 
               “เปล่า……เพียงคิดว่าจุ้นเกิดชอบอ่อนขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะ”  เขาพูดออกมาตรงๆ  คราวนี้เป็นคราวของอ่อนนิ่งบ้าง

               “จุ้นขอโทษละกันที่จุ้นพูดตรงๆ  บางครั้งจุ้นก็พูดอะไรไม่คิดเท่าไหร่”  จุ้นพูดอีกครั้ง
 
               “อ่อนเองก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้ไม่ชอบผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของอ่อนนิ”  อ่อนพูดพร้อมกับยิ้มแป้นแล้น
 
               จุ้นยิ้มตามอ่อน  “เป็นแฟนกันได้ไหม”
 
               “อืม…”  อ่อนตอบแล้วกับพูดต่ออีกว่า  “กินไรกันเถอะ  …..  สงสัยเราต้องเล่นบทแฟนกันจริงๆแล้วล่ะ”

               “ใช่”  จุ้นตอบพร้อมทั้งจับมือของอ่อนแล้วพาเธอไปทานข้าวเย็นในวันนั้น