คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถ้าวันนี้เธอเป็นศาลา... ฉันขอพักที่เธอ
ขณะที่อ่อนเองเดินตามจุ้นไปอย่างเร่งรีบ ผู้หญิงที่ดูเหมือนว่าแข็งแกร่งไปหมดทุกเรื่อง แต่มาถึงเหตุการณ์ในคราวอย่างนี้เธอเองกลับเป็นฝ่ายที่อ่อนแอ อาการโรคเครียดของอ่อนเองเริ่มกำเริบมันขึ้นมาบ้างเล็กน้อย เธอฟุบลงกับพื้นอย่างไม่มีปีไม่มีขลุ่ย หากตอนนี้มีเพียงมือสักมือหนึ่งมาฉุดรั้งเธอให้พ้นไปจากที่ที่ตรงนี้ ที่ที่มันแสนจะวุ่นวายเหล่านี้ก็คงจะดีบ้าง
จุ้นเองสังเกตจากเสียงที่ก้าวเท้าทำไมถึงมีแต่เสียงย่างก้าวของเขาเพียงคนเดียว จึงได้หันหลังไป ก็พบว่าอ่อนนั้นนั่งฟุบลงกับพื้น นั่งก้มหน้าเหมือนเธอเองอยากจะร้องไห้เสียเหลือเกิน จุ้นเดินเข้าไปหาอ่อนแล้วนั่งลงกับพื้น เขาไม่พูดอะไรเลย เพราะเขาหวังเพียงว่าเขานั้นจะเป็นเหมือนสายลมที่พัดผ่านให้เธอนั้นได้สบายใจขึ้นมาบ้าง
อ่อนเงยหน้าขึ้นหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่เป็นเวลา 5 นาทีได้แล้ว "ทำไมล่ะ ทำไม อ่อนเกิดมาถึงได้มีแต่เรื่องแบบนี้ มีใครแบบสักคนบ้างไหม มีไหม มีใครจะกล้าก้าวเข้ามาบ้างไหม" อ่อนพูดทั้งน้ำตา
"อ่อนไม่ผิดหรอก หากอ่อนเองเจอเรื่องแบบนี้ในชีวิตมากมายเสียเหลือเกิน จนเรื่องแบบนี้มันทำให้อ่อนนั้นดูอ่อนแอไปถนัดตา" เป็นคำพูดที่ดีทำให้อ่อนนั้นหยุดน้ำตาของอ่อนได้
"ขอบใจมากนะ" อ่อนพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
"เรารีบไปห้ามพวกเขากันเถอะ" จุ้นพูดขึ้น จากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มที่จะวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ
จุ้นจับมืออ่อนวิ่ง อ่อนเองรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน ทำไมนะผู้ชายแบบนี้ถึงไม่เข้ามาในชีวิตเธอบ้างเลย ส่วนใหญ่เขาหวังเพียงแค่อ่อนนั้นหน้าตาดี อยากจะหมายทำอะไรที่อ่อนนั้นเสียหาย หรือแค่ควงอวดว่าตนนั้นมีดี สามารถจีบผู้หญิงที่สวยได้ แต่จะมีใครบ้างนึกถึงจิตใจของเธอ จิตใจเธอจริงๆ ด้วยสีขาวบริสุทธิ์จริงๆ อ่อนนึกจนเผลอเข้าจนได้ เผลอไปแอบชอบผู้ชายที่จูงมือเธออยู่ในขณะนี้ ผู้ชายที่สุดยอดแห่งความดีงามในใจเธอ เข้าใจเธอ เหล้าไม่ยุ่ง บุหรี่ไม่จับ แถมฐานะดี หน้าตาก็ดีเสียอีก อ่อนเองปล่อยให้จิตใจของเธอนั้นล่องลมเล่นกับผู้ชายคนนี้ไปแล้ว แต่หากเขานั้นไม่รู้จะคิดอะไรกับเธออย่างจริงๆจังๆกับเธอ ให้เธอนั้นเป็นฝ่ายไปขอร้องให้เขานั้นเป็นแฟนกับเธอก็ไม่ใช่วิสัยของผู้หญิงเสียอีก
จนมาถึงที่เกิดเหตุจนได้ เสียงนี่ดังมาแต่ไกล เสียงที่ถกเถียงกัน พออ่อนเองเดินเข้าไปในวง ก็กำลังฟัดอย่างชุลมุนจนไม่รู้ว่าใครเป็นใครกันแล้ว จนอ่อนนั้นทนไม่ได้กับเหตุการณ์อย่างนั้นเสียจริงๆ จนอ่อนเองต้องตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง
"หยุดเดี๋ยวนี้" อ่อนตะโกนออกมาสุดเสียง
ทั้งพี่โอ่งและนายจนเพื่อนใหม่ของอ่อนเองหยุดแล้วแยกออกจากกันทั้งคู่ ทั้งคู่ต่างหน้าซีดที่อ่อนนั้นดันรู้เรื่องทั้งหมดแล้วเป็นคนห้ามยุติเรื่องทั้งหมดเสียเอง
อ่อนเดินไปหาพี่เองอย่างช้าๆ "พี่โอ่ง
..พี่โอ่งลงทุนมากไปไหม แค่ผู้หญิงคนหนึ่งถึงต้องไปฟัดกับรุ่นน้อง" อ่อนพูด เจ้าจนก็นึกยิ้มในใจ
"พี่ขอ
." พี่โอ่งเองก็พยายามจะขอโทษแต่ดูท่าอ่อนเองไม่อยากจะรับเท่าไหร่
"แกก็เหมือนกัน จน
ฉันไม่นึกเหมือนกันว่าแกจะกล้าบ้าบิ่นไปชกพี่เค้าเพราะฉัน" อ่อนหันไปด่าจนเพื่อนของเธอ
อ่อนเดินมาถึงตรงกลาง แล้วก็พูด "ทั้งสองคนทำตัวเหมือนกับศาลาเก่าๆที่ดูเหมือนจะไร้ค่า แล้วนกที่ไหนเข้าไปพัก คนประเภทนี้อ่อนเองไม่สนทั้งนั้นแหละ" อ่อนพูดจบเธอก็เป็นลมทันทีท่ามกลางความตกในของเพื่อนเธอทุกคนที่อยู่ตรงนั้น จากนั้นจุ้นก็เป็นคนที่อุ้มเธอไปยังที่หอพักของอ่อนโดยมีข้าวต้มเพื่อนของอ่อนที่สนิทด้วยบอกทางและตามไป แต่ว่าข้าวต้มนั้นไม่ได้เป็นเพื่อนร่วมห้องของอ่อนแต่อย่างใด
******************
จนอ่อนนั้นลืมตาขึ้นมา พบเพียงข้าวต้มเพราะจุ้นนั้นมีเรียน อ่อนเองก็มึนหัวอยู่ไม่น้อยอาจเป็นเพราะผลพวงของเหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้น
"ปวดหัวจังเลยข้าวต้ม" อ่อนพูดขึ้นมาเป็นประโยคแรก
"เธออยู่เฉยๆ นอนไปเดี๋ยวจะดีขึ้นนะ" ข้าวต้มพูดทั้งส่งยิ้มที่เป็นกำลังใจให้กับอ่อน
อ่อนเองก็ทำตามทำให้เธอนั้นสบายใจขึ้น จนอ่อนนั้นนึกขึ้นมาได้ "ข้าวต้มฉันมาอยู่นี่ได้ไง"
ข้าวต้มก็ตอบ "ก็เจ้าจุ้นอุ้มเธอมาน่ะสิ"
"งั้นหรอ
.ข้าวต้มอ่อนปวดหัวมากจังเลย" อ่อนร้องขึ้น
"เอานี่
ยา ทานไปซะ" ข้าวต้มยื่นยาพร้อมทั้งน้ำอุ่นๆ 1 แก้ว
"ขอบใจมากนะ" อ่อนพูดพร้อมทั้งรับสิ่งต่างๆที่ข้าวต้มนั้นปรารถดีกับเธอ
"ไม่เป็นไร
..มีอะไรเราช่วยได้ก็จะช่วย" ข้าวต้มตอบในช่วงที่อ่อนนั้นทานยาเสร็จแล้ว
จากนั้นอ่อนก็ขยับตัวให้นอนลงไปบนหมอนนุ่มๆ "ว่าจะหลับซักงีบ
.แล้วจะไปหาหมอถ้าดีขึ้นนะ" อ่อนพูดขึ้นมา
"ก็ตามใจเธอนะ ถ้าฉันไปแล้วฉันจะล็อคประตูให้แล้วถ้ามีอะไรก็โทรเรียกฉันละกัน" ข้าวต้มพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มอีกเช่นเคย
"จ๊ะ
ขอบใจมากนะ ข้าวต้ม" อ่อนพูดก่อนที่เธอนั้นจะเตรียมหลับลง
"ออ
ไม่เป็นไร หลับซะอาการจะได้ดีขึ้น" ข้าวต้มพูดขึ้น อ่อนเองก็ตัดสินใจหลับลงทันที
ถ้าในการหลับของ่อนในวันนั้น เธอเองคงฝันดีมากเลยทีเดียว ฝันถึงเพื่อนที่เธอรู้สึกดีด้วยเหลือเกิน เขายังดูเป็นผู้ชายที่ดูดีเหลือเกินในสำหรับความคิดของเธอ เพราะเหตุอะไรก็ไม่รู้ แต่เค้าก็เป็นคนที่ทำให้เธอนั้นต้องหลงละเมอไปเสียแล้ว เพราะเขานั้นเปรียบเสมือนศาลาที่แข็งแกร็งที่นกที่อ่อนแออย่างเธอนั้นได้ไปพักมัน และถ้าเป็นไปได้เธอจะขอไปพักบ่อยๆและนานๆ และไหนเธอเองจะได้เพื่อนแท้อย่างข้าวต้มที่พึ่งได้ทุกยามเมื่อเธอเจ็บหรือป่วย เธอรู้เลยว่าเพื่อนคนนี้ของเธอนั้นจะมาในอันดับแรกๆเลย เธอนั้นในความโชคร้ายยังมีความโชคดีเล็กๆที่เธอมองเห็นหากเธอพร้อมที่จะมองมัน
ความคิดเห็น