หรือเราเคยรักกัน

ลำดับตอนที่ #18 : รักษาราชาวดี .

 
          หลังจากผ่านวันนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ก็ได้เวลาต้องกลับกรุงเทพกัน  ต่างคนก็ต่างขึ้นรถของที่ตัวเองนั่งมา  รัฐนั้นดูสดชื่นกว่าตอนมาที่นี่เสียอีกอาจเป็นเพราะเขามีเชือกฟางอยู่ข้างๆเขา  แต่ชั่งต่างกับน้ำที่นั่งเหมือนวิญญาณออกจากร่างไม่หายจากวันนั้น สายตาล่องลอยไปตามท้องถนนอย่างสุดลูกหูลูกตา  ปนกับน้ำตาที่นานๆก็ถูกปล่อยออกมาให้หยดไปตามขอบกระจกเป็นคราบ  ถึงแม้เชือกฟางจะชักชวนเธอให้มาเต้นด้วยกัน  แต่กลับมีผลตอบกลับมาด้วยความนิ่งของน้ำ
 
               ปอนเดินเข้ามานั่งข้างๆ  พร้อมกับเอาหน้าไปซุกที่ข้างๆไหล่ของน้ำ  แล้วพูดออกมาเบาๆ  “น้ำ…ขอโทษนะ” 
               “อะไร”  น้ำหันมาถาม  พร้อมกับพยายามเช็ดน้ำตาแห้งๆของเธอไปด้วย
               “ก็ที่ฉันพาแกมานี่สิ…ไม่งั้นแกเองคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก”  ปอนพูด
               “มันไม่เกี่ยวกับแกหรอก  ก็อย่างที่เธอเคยพูดกับฉันนั่นแหละว่า  มีอยู่สองสิ่งที่เอากลับคืนมาไม่ได้  นั่นก็คือ  วันและเวลา”  น้ำพูดพร้อมกับยิ้มให้กับปอน  ก่อนที่เธอนั้นจะกลับไปอยู่ท่าทีเหมือนเดิม  โดยมีปอนนั้นนั่งใกล้ๆเธอ

***********************   

          เหตุการณ์จากวันนั้นผ่านไปนานถึง หนึ่ง ปีเต็ม  ไม่มีแม้แต่การติดต่อหากันของรัฐสู่น้ำหรือน้ำสู่รัฐเลยแม้แต่น้อย  แต่หากยามที่น้ำนั้นคิดถึงรัฐขึ้นมาเธอก็จะกลับมาเยี่ยมเยียนโรงเรียนเก่าอยู่บ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก  วันนี้เธอมายืนอยู่ตรงใต้ต้นราชาวดี  บริเวณตรงนี้เธอเคยมายิ้มหัวเราะกับผู้ชายคนหนึ่งตรงที่เธอยืนอยู่ตรงนี้  แต่วันนี้เธอกลับมายืนอยู่ตรงจุดเดิมๆ  แต่ความรู้สึกมันช่างต่างจากเก่า  เธอมาพร้อมกับความเหงาที่มากมายเสียเหลือเกิน  ขณะนั้นดอกราชาวดีหล่นลงมาจากต้น  เธอคว้ามันไม่ได้   แต่กลับมีเสียงที่ตามมาข้างหลังของเธอ
 
               “อ่ะนี่…”  เธอหันมาก็เจอรัฐพูดประโยคนี้พร้อมยื่นดอกราชาวดีที่เธอคว้ามันไม่ได้แต่รัฐกลับคว้ามันได้  เธอรับดอกไม้นั้น
               “ยังชอบดอกไม้นี้อยู่หรอ….”  รัฐถาม
               “…”  แต่ไม่เสียงตอบกลับจากปากของน้ำเลย  แม่แต่หน้าของรัฐเธอยังไม่มองเลยด้วยซ้ำ
               “ก็ไม่น่าแปลกหรอกนะ  เธอเองชื่อ ราชาวดีนิ  ก็ต่างจากรัฐที่รัฐ ชื่อรักษา  ชอบดอกพุทธ…”  รัฐยังไม่ทันพูดจะจบ  น้ำก็มีอาการโต้ตอบกลับมา  นั่นคือ  เธอปาดอกราชาวดีใส่หน้าของรัฐแล้วเดินออกไปจากเขา  ทิ้งไว้แต่เพียงความเงียบงันกับผู้ชายชื่อ รัฐเท่านั้น
 
          รัฐเองเห็นท่าทีของน้ำที่เธอนั้นเหมือนจะผิดหวังเมื่อเจอหน้าเขา  เขาเองก็อดนึกไม่ได้ว่า  เวลาก็ผ่านไปถึงหนึ่งปีกว่าแล้ว  แต่ทำไมเขายังไม่สามารถพูดกับเธอได้เหมือนเดิมอีก