บนทางเดินที่ไม่สมหวัง

ลำดับตอนที่ #14 : สิ้นสุดบนทางเดินที่ไม่สมหวัง

          วันหนึ่งอิทธิเองมาทำงานที่ทำงานของเขาตามปกติ ถึงวันและเวลาจะผันผ่านให้อิทธินั้นสามารถลืมเลือนนิดไปได้ แต่ใช่ว่าเขาจะสามารถลบหน้าของหญิงคนนั้นไปได้ มันกลับให้เขานั้นยิ่งคิดถึงผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ เขาเดินผ่านพนักงานกำลังซุบซิบถึงพนักงานคนใหม่อยู่

     "มีอะไรกันหรอ" อิทธิแทรกหน้าเข้าไปถามพนักงานที่กำลังใช้เวลางานมานั่งคุยกัน
     "ออ…คุณอิทธิ ก็พนักงานคนใหม่นั่นสิครับ" พนักงาน 1 กล่าว
     "ทำไมหรอ" อิทธิยังถามด้วยความสงสัย
     "ก็เธอนั้นเคยเป็นผู้หญิงอย่างว่า…มาก่อนน่ะสิครับ" พนักงาน 2
     "โห…จริงดิ แล้วเธอทำตำแหน่งอะไรล่ะ แม่บ้าน คนถ่ายเอกสารหรืออะไร" อิทธิพูดเริ่มสนใจ
     "เป็นผู้จักการส่วนบุคคลครับ" พนักงาน 1กล่าว
     "เธอจบปริญญาตรีในเกรดที่ไม่ด้อยเลยครับ" พนักงาน 2 กล่าวด้วยความชื่นชม
     "โห มีรูปปะ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อนเนี๊ย" อิทธิถาม
     "นี่ครับ" พนักงานที่ 1 ยื่นรูปให้ดู

***************************

          เมื่ออิทธิได้ดูรูปก็ต้องตกใจเมื่อรูปมันกลายเป็นใบหน้าของนิด ทำให้เขานึกออกในสิ่งที่เขาเห็นในวันนั้นว่านิดทำไปถึงต้องทำ เธอจึงต้องทำอย่างนั้น เขาอยากจะพบเธออีกสักครั้งที่จะขอโทษเธออีกสักครั้ง

     "สวยก็สวยด้วย" พนักงาน 2 ยังพูดต่อไป จนทำให้อิทธิต้องหึง
     "ไม่มีงานทำรึไง" อิทธิตวาดขึ้นมา ทำให้พนักงานต่างคนต่างไปทำงานกันยกใหญ่

/ / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / / /

          อิทธิก็จะเดินลงไปทำธุระในชั้นล่างสุดของอาคาร ก็รอลิฟต์ จนเขาไปในลิฟต์แล้วกดเลขหนึ่งแล้วปิดมัน ตลอดเวลาที่อิทธิอยู่ในลิฟต์นั้นเขานึกอยู่เสมอว่า เขาอยากเจอกับนิดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ถึงวันนี้ พรุ่งนี้ไม่เจอกับนิด สักวันเขาคงได้พบเจอกับนิดเข้าจนได้ และเขาอยากจะขอโทษกับนิด หวังเพียงว่านิดคงจะเข้าใจเขาบ้าง พอลิฟต์เลื่อนมาถึงชั้นล่าง ลิฟต์ก็ค่อยๆเลื่อนประตูออก ภาพแรกที่อิทธิเห็นนั้นเป็น นิด ที่ยืนสวมชุดของพนักงานอย่างเรียบร้อย ในขณะที่อิทธิพยายามให้นิดเห็น ส่วนนิดมัวแต่มองโน่นทีนี้ที พอหันมาดูทางลิฟต์ที่เปิดประตูออกแล้วเธอกลับไม่ดีใจเหมือนอีกฝ่าย เพราะเขาห่างหายจากชีวิตเธอไปนานมากแล้ว เธอแทบจะลืมไปด้วยซ้ำ

          เมื่อนิดได้เห็นอิทธิอย่างเต็มตา เธอก็พยายามวิ่งออกจากฝูงชนที่ยืนอออยู่ที่หน้าลิฟต์โดยมีอิทธินั้นวิ่งตามเธอมาอย่างไม่ห่าง นิดรีบวิ่งเท่าที่สามารถเธอจะวิ่งหนีได้ เธอคิดอยู่ภายในจิตใจของเธอก็เพียงว่า จะทำทุกวิถีทางที่จะไปให้พ้นจากชายที่ทำร้ายหัวใจเธออย่างแสนสาหัส อิทธิวิ่งตามนิดจนใกล้ถึง เขาใช้ฝ่ามือที่ใหญ่เอื้อมมาคว้าข้อแขนของนิดเอาไว้ได้ นิดรู้สึกตัวว่าตัวเองนั้นกำลังถูกพันธนาการมันไม่ใช่ทางด้านร่างกาย แต่มันคือหัวใจที่เขาสามารถคว้ามันไปได้ เธอไม่อยากที่จะเจ็บต่อไปอีก นิดหันหน้ามาหาอิทธิ พร้อมกับยกมือขึ้นและไม่รีรอที่จะตบลงไปที่บนใบหน้า แต่คนที่เจ็บในการกระทำนี้นั่นก็คือ "นิด" ที่เหมือนกับตบหน้าตัวเอง

     "ผมขอโทษ เพื่อนคุณแกล้งเรานะ" อิทธิพยายามอธิบายแต่มันไม่เป็นผล นิดพยายามดิ้นอย่างสุดกำลังความสามารถเท่าที่ผู้หญิงตัวเล็กๆนั้นพึงทำได้ อิทธิจับมือของนิดไว้ทั้งสองข้างแล้วดึงตัวของนิดเข้าสู่อ้อมอกของเขาโดยที่นิดไม่ทันตั้งตัว นิดรู้สึกว่าหัวของเธอสัมผัสกับอกแข็งๆของเขา มันยากที่จะดิ้นหลุดหรือเกิน เธอซบลงไปที่อกนั้นแบบไม่รู้ตัว หลับตาพริ้ม นึกถึงเหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนที่เธอเคยมีกับเขา จนถึงเหตุการณ์ที่เขาทำกับเธอไว้อย่างแสนสาหัส เธอผลักอกของอิทธิออกพร้อมกับตบหน้าซ้ำลงไปที่เดิมของอิทธิ อิทธิพยายามจับมือของมิดไว้แน่น

++++++++++++++++++++++

     "ปล่อยฉัน" นิดพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
     "ไม่….ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว" อิทธิพูด สายตาวิงวอนทุกอย่างอยากให้เธอนั้นได้เข้าใจเขาบ้าง
     "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" นิดกล่าวต่อไป
     "ผมขอโทษ" อิทธิกล่าว
     "ไม่…" นิด ทำท่าปิดหูปิดตา
     "คุณต้องฟัง" อิทธิ พยายามดึงมือที่ปิดหูออก
     "ไม่..ไม่" นิด

---- -------  ---   --------------  -----  ---    --------------

          อิทธิเองไม่รู้จะทำอย่างไร เลยย่อตัวลงไปเล็กน้อยนำปากของเขาไปประกบของนิดโดยทันที พอนิดได้สัมผัสถึงไออุ่นจากปากของอิทธิก็ต้องตกใจแต่ก็ปล่อยให้มันเลยตามเลย นิดผลักตัวออกจากอิทธิอย่างนิ่มนวล

     "คุณรู้ยัง ว่าผมคิดอย่างไร" อิทธิถาม
     "ฉันขอโทษค่ะ" นิดตอบกลับไป

          พอทั้งคู่ต่างคนก็ต่างเข้าใจกันก็เข้ามาโอบกอดกับอย่างอบอุ่นกลางบริษัทที่ใหญ่โตแทบไม่ต้องอายใครเพราะบริษัทนี้เป็นบริษัทของเขาเอง สักพักหนึ่งกฤษฎีก็เดินผ่านมาพอดี ดูท่าเธอจะรับลูกสะใภ้ของเธอไม่ได้

     "อะไรน่ะอิทธิ" กฤษฎีเอ็ดอิทธิกลางลานบริษัท

          ทั้งคู่ได้ยินเสียงของกฤษฎีที่ทำท่าจะไม่ดีก็รีบคลายออกจากการกอดรัดกัน อิทธิเองก็รีบมาเช็ดน้ำตาของน้ำที่ไหลเอิบแก้มเหมือนเด็กๆ

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     "แม่ครับ นี่นิดครับแฟนผม" อิทธิกล่าวออกมาอย่างไม่อาย
     "สวัสดีค่ะ" นิดกล่าวทัก
     "ออ…แม่นี่นี่เอง ไม่ได้นะอิทธิ แม่คงไม่ยอมผู้หญิงที่มีประวัติด่างพรอยเข้าบ้านเด็ดขาด" กฤษฏี ทำหน้าขึงขัง
     "…" นิดไม่ได้พูดไร แต่หน้ายิ้มอยู่กลับเป็นสีหน้าที่ผิดหวัง
     "คุณแม่" อิทธิ กำมือนิดไว้แน่น แต่นิดสะบัดมืออิทธิแล้ววิ่งหนีออกไปข้างนอก อิทธิพยายามเรียกนิดแต่เหมือนไม่เป็นผล กฤษฎีเองก็คอยห้ามไม่ให้อิทธิไปตามนิด

****************************

          อิทธิพยายามอธิบายในตัวนิดกับสิ่งที่นิดเป็นอยู่ได้ประมาณ 3 วัน ในที่สุด
กฤษฏีก็ยอมรับว่านิดเป็นคนดีและไม่ได้ตั้งใจที่อยู่ในสังคนนั้น อิทธิจึงโทรไปหานิดเพื่อไปปรับความเข้าใจกับนิดและจะขอนิดแต่งงานโดยที่นิดเองไม่รู้เลย ด้านนิดตลอด 3 วัน ไม่ได้ไปโรงงานเลยเพราะนิดไม่อยากเห็นหน้าอิทธิอีกได้แต่ร้องไห้บนเตียงของเธอเพราะจะลืมอิทธิคนที่เคยทิ้งไปจากความทรงจำที่ดีดีของเธอ โทรศัพท์ของนิดดังขึ้น พร้อมเบอร์ที่เธอคุ้นเคย ใช่แล้วมันเบอร์เดิมของอิทธิ

     "ฮัลโล มีอะไรกับฉันอีก" นิด พร้อมปาดน้ำตา
     "ผมอยากพบคุณ" อิทธิกล่าวออกมา
     "ได้สิ ที่ไหนล่ะแล้วถ้าคุณเบี้ยวอีกล่ะ" นิดกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความรู้สึก
     "ร้านที่เราพบกันครั้งแรกดีไหมครับ ถ้าผมไม่ไปก็แสดงว่าผมคงไม่มาหาคุณอีกแล้วแหละ" อิทธิพูดติดตลกนั่นก็ทำให้นิดยิ้มได้
     "พรุ่งนี้ใช่ไหมค่ะ" นิดถาม
     "ใช่ครับ" อิทธิตอบ

+++++++++++++++++++++++++++++

          ตลอดในวันนั้นทั้งคู่ต่างอารมณ์ดี และอยากรู้พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น พอถึงเช้าวันรุ่งขึ้นอิทธินัดกับนิดไว้ 10 โมงเช้า อิทธิเตรียมพร้อมที่จะไปหาผู้หญิงที่เค๊าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

     "โชคดีนะอิทธิ" กฤษฎีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
     "ครับแม่" อิทธิ พร้อมหอมแก้มแม่

          วันนั้นทั้งคู้กำลังจะได้จบกันและเส้นทางที่นิดเลือกนั้นมันกำลังจะไปในทิศทางที่ดีอยู่แล้ว หากแต่ว่าอิทธิไม่โชคร้ายจนเกินไป เขาโดนรถมอเตอร์ไซต์ปาดหน้ารถทำให้เขาเองต้องหักหลบแล้งไปพุ่งประสานงานกับรถสิบล้อ ทำให้ร่างกายเขาแทบเป็นผงธุลีดิน อย่าว่าแต่เขาไม่สามารถไปตามนัดของนิดได้ เขาก็ไม่สามารถพบนิดได้อีกเลยตลอดไป

          ***มาทางด้านนิด นิดแต่งตัวสวยมารอที่ร้านอาหารที่นิดเคยได้ทำงาน แต่เธอมาในครั้งนี้ในฐานะของลูกค้า เธอสั่งน้ำไว้ก่อนรอเผื่ออิทธินั้นจะมาร่วมสั่งรายการอาหารด้วยกัน เวลาล่วงเลยไปเที่ยงก็แล้ว บ่ายสามโมงก็แล้ว ห้าโมงเย็นก็แล้ว เหลือเวลาอีกไม่นานนักที่ร้านนี้ก็จะปิดทำการแล้ว เธอพยายามชะเง้อมองดูอิทธิไม่มีวี่แววแม้แต่เงาเลย ทำไมเขาเองต้องทำผิดสัญญาอีก แต่คราวนี้เล่นด้วยการที่ไม่คบหากันอีกต่อไป เธอตัดสินใจที่จะลบเบอร์ของอิทธิทิ้งไปจากโทรศัพท์มือถือของตน นอกจากนี้ยังลบคนที่ชื่อ อิทธิ ออกจากความทรงจำของเธออีกด้วย เธอจะรู้บ้างไหมว่าการไม่มาของอิทธินั่นหมายถึงความตาย จากนั้นนิดจึงเดินออกจากร้านอาหารผ่ากลางอากาศที่หนาวเหน็บ

          วันต่อมาเธอตัดสินใจไปพักที่ทะเลสักพักเพื่อหลบหนีจากสิ่งที่ทำให้เธอช้ำเหลือเกิน สัก 2-3 วัน พร้อมกับสุนัขตัวโตของเธอ แต่เช้าในวันนั้นเธอไปที่บริษัทของอิทธิเพื่อลาออก เธอไม่สามารถเห็นหน้าคนที่เธอรักอีกต่อไป แต่เธอเองพลาดอย่างหนึ่งนั่นก็คือเธอเดินผ่านบอร์ดที่ประกาศข่าวการตายของอิทธิโดยที่เธอเองไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เธอคิดอย่างเดียวรีบไปรีบกลับ จะได้จบๆไปเสียที

          พอช่วงบ่ายเธอได้มานั่งชายหาดที่เธอเคยที่นอนพักกับผู้ขายคนหนึ่งกับสุนัขตัวโปรดพร้อมกับเขียนบันทึกสีขาวของเธอว่า

          "ฉันได้หยุดจากความเหนื่อยล้าทั้งหมดในวันนี้ จบสิ้นเสียทีความรักที่เหน็ดเหนื่อย บนทางเดินที่ฉันเดินมานั้นมันไม่เคยมีความรักตอบกลับมาให้ฉันได้ชื่นใจบ้าง มีแต่เพียงบางช่วงเวลาเท่านั้นที่ทำให้ฉันรู้สึกดีที่นึกถึง แต่ฉันเองก็ยังดีใจที่บนทางเดินที่ฉันเลือกเดินมาเกือบทั้งชีวิตนี้ฉันได้โรยมันด้วยความรักแม้มันจะไม่มีอะไรดีขึ้นกับฉัน ฉันก็จะเดินต่อไป…."

          เธอเขียนจบก็ลูบหัวสุนัขตัวโปรดของเธอ แล้วเดินจากที่นั่นไปโดยมีสุนัขของเธอยืนอยู่ข้างเธอไม่เคยห่าง…

เธอเขียนจบก็ลูบหัวสุนัขตัวโปรดของเธอ แล้วเดินจากที่นั่นไปโดยมีสุนัขของเธอยืนอยู่ข้างเธอไม่เคยห่าง…

************

         จบแล้วครับ  ขอบคุณทุกความเห็นมากๆนะครับ  ขอบคุณจริงๆ  แล้วถ้ายังคงชอบในเรื่องที่ผมเขียนอยู่ล่ะก็ก็ติดตามเรื่องต่อไปนะนะครับ ...  หรือเราเคยรักกัน  ...แนวเรื่องต่างไปสักหน่อยแต่น่าจะชอบนะครับ  หรือไปเปิดหานักแต่งที่ชื่อว่านายขยันเอาล่ะกันครับ  Bye ครับ....