ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #13 : ปลาทองในโหล ที่สวยงามแต่ถูกจำกัดอิสรภาพ

 
          ในเช้าของวันหนึ่ง  ในวันนั้นในคณะของอ่อนนั้นกำลังจะจัดงานอะไรสักอย่าง  จู่ๆก็มีโทรศัพท์เข้ามาหาอ่อน  
 
              “ฮัลโหล...นี่จนเองนะ”  ที่แท้จนที่เองที่โทรเข้ามาหาอ่อน
               “เออ...มีอะไรหรอจน”  อ่อนถามกลับ
               “คือจนจะวานอะไรอ่อนสักอย่างหน่อย”  จนพูด
               “ได้สิ....อะไรล่ะ”  อ่อนรับปากแล้ว
               “คือจนลืมของที่จัดงานวันนี้ไว้น่ะ  ถ้าจนไม่ติดงานที่คณะอยู่ตอนนี้ก็คงไปเอาได้  พอดีรู้ว่าอ่อนคงออกมาแล้วอยู่แถวนั้น  จะให้ไปเอามาให้หน่อย”  จนพูดขึ้น
               “ได้สิ  ที่ห้องจนน่ะหรอ”  อ่อนถาม
               “อ๋อ...เปล่าหรอก  ห้องจุ้นมันน่ะ  ไปเอาให้จนหน่อยนะ  เดี๋ยวจนโทรไปบอกมันให้จะได้สะดวกๆ”  จุ้นพูดจบก็รีบวาง  โดยที่อ่อนนั้นยังไม่ทันพูดกลับอะไรต่อเลย  แต่ยังไงอ่อนก็ต้องทำตามที่จนบอก  เพราะนี่เธอดันไปรับปากเสียแล้ว

++++++++++++++

          ก็อกๆๆ  (อ่อนดูแล้วว่า  จุ้นนั้นน่าจะยังไม่ออกจากบ้าน)
 
               สักพักก็มีคนเปิดประตูมารับเธอ  ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นคนรักเก่าของเธอเอง  นั่นก็คือ จุ้น  “อ้าวอ่อน....มาเอาของหรอ”
               “อืม....ใช่  ไหนล่ะของ”  อ่อนตอบด้วยน้ำเสียงธรรมดา
               “นี่ไง”  จุ้นพูดพร้อมทั้งยื่นถุงเล็กๆให้กับอ่อนไป  อ่อนก็รับของนั้น  แล้วจุ้นก็พูดขึ้นอีกว่า  อ่อนจะไม่เข้าไปข้างในบ้านก่อนหรอ  ทานน้ำก่อนไหม”
               “ไม่ล่ะ...ขอบใจนะ  คืออ่อนต้องรีบไปที่คณะน่ะ  ไปก่อนนะ”  อ่อนพูดก่อนที่จะหันหลังกลับโดยทันทีไม่รอให้จุ้นนั้นพูดชักชวนต่อไป
 
          พออ่อนเดินออกมาจากบ้านของจุ้นได้เพียงสามถึงสี่ก้าว  พอเงยหน้าขึ้นมาก็ดันเห็นษา  ท่าทางเธอคงจะมาหาจุ้นตามปกติ  เธอเลยเลี่ยงไม่ได้เลยต้องทักทายกับษา   แต่ดูท่าษานั้นไม่ค่อยอยากจะทักทายกับอ่อนเท่าไหร่เลย
 
               “สวัสดีคะ”  ษากล่าวทักขึ้นมาก่อน
               “ดีค่ะ....น้องษา”  อ่อนทักกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม
               “มาหาจุ้นหรอคะ”  ษาถาม
               “ออค่ะ...คือเพื่อนพี่ฝากให้พี่มาเอาน่ะ”  อ่อนตอบไปตามตรง
               “งั้นหรอคะ  ทีแรกก็นึกว่าเจตนามาหากัน”  ษาพูดด้วยสีหน้าที่หยิ่งๆ
               อ่อนยิ้มตอบกลับไป  พร้อมทั้งพูดกลับไป  “ถ้าพี่ตั้งใจขนาดนั้น  คงไม่ต้องรอเรื่องงานมาบังหน้าหรอก  เพราะเขาบอกพี่อยู่ประจำว่าเขาต้องการพี่มากแค่ไหน”
               จากนั้นษาเองก็เริ่มจะชักสีหน้าแรงมากขึ้น  พร้อมทั้งพูดกลับไปตรงๆว่า  “พี่คะ...ษาขอพูดตรงๆกับพี่ตรงนี้เลยนะคะว่า  จุ้นน่ะ ษาขอล่ะกัน  คราวหลังอย่ามายุ่ง  อย่ามาเบียดเบียนเราสองคนอีกต่อไปเลยจะได้ไหม”
               อ่อนยิ้มเมื่อได้ยินในคำพูดของษา  “ดีเหมือนกันที่ษาพูดกับพี่ตรงๆพี่จะได้ฝากเขาไว้กับษาไว้ตรงนี้  แต่ว่าพี่ว่าษาควรจะดูแลเค้าให้ดีดีอย่างให้มายุ่งกับพี่เองจะดีกว่านะ”  อ่อนตอบกลับไปพร้อมทั้งเดินเลี่ยงหนีออกไป  ปล่อยให้ษานั้นยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

++++++++++++++++++++++++

          วันหนึ่งทิวนั้นซื้อปลาทองมาให้กับอ่อน 2 ตัว  พร้อมทั้งกับขวดโหลใบใหญ่  ทำให้อ่อนเห็นในตอนแรกก็รู้สึกดีใช่น้อย  เพราะนานๆเธอจะได้ใส่ใจกับสิ่งมีชีวิตอย่างอื่นที่นอกจากมนุษย์อย่างจริงๆจังๆ  อย่างปลาทองสองตัวนี้
 
               “คือทิว....แรกเห็นอ่อนก็ดีใจนะ  แต่อ่อนไม่ค่อยสนับสนุนให้เอามันมาเลี้ยงหรอกนะ”  อ่อนพูดแต่สายตาของเธอนั้นไม่ละไปจากถุงใสที่ใส่ปลาทองนั้นเลย
               “แต่ทิวก็เอาไปคืนก็ไม่ได้ด้วยสิ”  ทิวตอบด้วยสีหน้าที่จ๋อยๆ
               “เอาน่า....ไหนๆก็ซื้อมาแล้ว   ยังไงก็ต้องช่วยกันเลี้ยงมันแหละ”  อ่อนพูดพร้อมหันมามองหน้าทิว
               “เออใช่....ทิวซื้อมันมาแต่ยังไม่ได้ซื้ออาหารมาเลย  เดี๋ยวไปหาซื้อก่อนนะ”  ทิวพูดจบก็รีบวิ่งออกไปซื้ออาหารปลาทันที
               พอทิววิ่งออกไป  อ่อนก็ได้แต่มองดูปลาทองอย่างเพลิดเพลิน  ก็มีเสียงๆหนึ่งมาสัดกั้นความคิดของอ่อนโดยทันที  “ปลาทองสวยดีนะ”
               อ่อนเงยหน้าขึ้นมาเห็นหน้าของจุ้นทำหน้าเศร้าๆ  “ใช่....สวยงาม”
               “ทิวซื้อมาให้ล่ะสิ”  จุ้นถาม
               “ใช่”  อ่อนตอบกลับโดยที่สายตาของอ่อนนั้นยังคงเพ็งเล็งไปที่ปลาทองที่ยังยังว่ายเวียนอยู่ในถุงอย่างสนุดสนาน  โดยที่อ่อนนั้นไม่ได้สนใจจุ้นเลยแม้สักนิด  ทำให้จุ้นนั้นเริ่มโมโหโดยบันดาลโทสะด้วยการโหลปลาทองที่วางอยู่ข้างๆหล่นแตก  
 
          เพล้ง!!  
 
               ทันทีที่อ่อนนั้นได้ยินเสียงก็ตกใจเล็กๆแต่ก็รู้ว่าใครนั้นเป็นคนทำ  อ่อนเงยหน้าขึ้นมาแล้วก็พูดกับจุ้นว่า  “ช่างมันเถอะ  มันแตกไปแล้ว”  อ่อนพูดจบก็กำลังหันหลังจากไป
               แต่จุ้นตะโกนย้อนหลังกลับไป  “ทำไมอ่อนไม่สนใจจุ้นบ้างเลย”
               เมื่ออ่อนได้ยินเธอก็หันหลังกลับมาแล้วยิ้มให้กับจุ้น  พร้อมทั้งพูดมาว่า  “ชีวิตของจุ้นบางทีอาจเหมือนโหลปลาถึงแตกไปหาซื้อข้างหน้าก็ได้  แต่ชีวิตของอ่อนนั้นก็เป็นแต่ปลาทองตัวนี้  หากมันดับไปมันก็ไม่มีวันฟื้นกลับมาเหมือนเดิม”  อ่อนพูดจบก็เดินหันหลังแล้วเดินหนีห่างออกไป
               แต่มันก็มีคำพูดของจุ้นที่ทำให้อ่อนนั้นหยุดทุกสิ่งทุกอย่างลงไป  “อ่อนไม่ต้องไปหรอก  จุ้นไปเอง  แล้วอ่อนลืมกระเป๋าตังค์ทิ้งไว้”
               อ่อนรีบวิ่งมาคว้าแต่ก็ไม่ทันอ่อนเธอมาคว้าไว้ไม่ทัน  เพราะจุ้นคว้ามันไปได้ก่อน  เขารีบเปิดดูในกระเป๋าตังค์ของอ่อนนั้น  มันทำให้อ่อนตกใจจนตัวชาไปหมด  จุ้นเองดุก็เห็นแล้วก็ยิ้มเพราะเขายังเห็นรูปของเขาที่ถ่ายคู่กับอ่อนทั้งๆที่อ่อนเองเลิกกับเขาและคบกับทิวมาเป็นเวลาเกือบปี
               “อ่อนยังคงเก็บรูปของเราไว้อีกหรอ”  จุ้นถาม  
               “....”  อ่อนไม่กล้าตอบอะไร  เอาแต่พยักหน้า
               “ทำไมอ่อนยังรักจุ้น  แต่อ่อนไม่วิ่งเข้ามาจุ้น  แต่เป็นฝ่ายวิ่งออกห่าง”  จุ้นพูด
               “พอเถอะจุ้น อ่อนไม่อยากจะเจ็บ”  อ่อนพูดเหมือนเป็นประโยคขอร้อง
               “หากอ่อนเป็นเหมือนปลาทองอย่างที่จุ้นว่าจริง  อ่อนก็กำลังเป็นปลาทองที่อยู่ในน้ำเย็น  หรืออยู่ในน้ำที่ไม่เหมาะสม  อ่อนเองอาจทนได้แต่อ่อนทนมันอีกไม่นาน  ถ้าอ่อนไม่กลับไปอยู่ในน้ำที่เหมาะสม  อ่อนเองก็ต้องตายไปเองเหมือนกับปลาทองนั่นแหละ
 
          จุ้นพูดจบก็เดินหนีห่างออกไป  แล้วทิ้งกระเป๋าตังค์นั้นไว้ข้างๆ  ภาพทั้งหมดทิวเห็นทุกอย่างแต่เค้าไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น  เห็นแต่ว่าอ่อนนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น....
 
+++++++++++++++

ทิวเห็นเรื่องราวทั้งหมด ก็ได้เดินมาหาอ่อน แล้วกุมมือเธอเบาๆ 

“เป็นไรมากไหมอ่อน”

“เราไม่เป็นไรหรอกทิว ว่าแต่….”

“แต่อะไรหรออ่อน”

“อ่อนว่า ทิวอย่ารอ่อนเลยนะ ถึงแม้ว่าอ่อนจะไม่มีใจกับจุ้นแล้วก็ตาม แต่ปลาทองมันก๋็ควรอยู่ในที่ที่มันควรอยู่่ ทิวก็เหมือนกันนะ วันหนึ่งทิวก็จะเจอคนที่ดี”

“อ่อน…” น้ำตาของทิวค่อยๆไหลอย่างช้าๆ 

“เข้าใจอ่อนนะทิว” อ่อนพูดจบเธอก็แตะที่มือของทิวเบาๆ ก่่อนที่จะออกไปจากสถานที่ตรงนั้น ทิ้งไว้แต่่ทิวและน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

ความรักทุกเหตุการณ์มักสวยงามเสมอ แต่อาจต้องอยู่กับสภาวะที่เหมาะสม หากดื้อรั้นไปก็มีแต่จะดันทุรังทนฝืนกันไป…..