หรือเราเคยรักกัน

ลำดับตอนที่ #13 : บอกรัก .คำพูดจากคนโง่

          กรี๊ง…..กรี๊ง…  เสียงโทรศัพท์ของรัฐดังขึ้นในวันที่ต้องไปงานนัดพบเพื่อนเก่า  หลังจากหนึ่งชั่วโมงที่น้ำนั้นโทรมา   รัฐเองก็เพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็กำลังเช็ดตัวอยู่  เขานึกยิ้มอยู่ในใจแล้วคิดว่าแฟนสาวที่คบกับมาหนึ่งปีชอบโทรมาหาเขาในเวลานี้  คงใช่เธออย่างแน่นอน
 
               "จ๋า….."  รัฐขานด้วยเสียงอ๋อยเสียงหวาน  มืออีกข้างก็พยายามเช็ดตัวอยู่เท่าที่สามารถจะเช็ดได้
               คนที่โทรมาหาเขานั้นไม่ใช่แฟนสาวแต่หากเป็นน้ำนั่นเอง  น้ำได้ยินอย่างนั้นก็ประหลาดใจแล้วก็ตะหวาดกลับไป  "จ๋าบ้าไร…ฉันเอง  แล้วนี่ฉันสั่งให้มากี่โมงฉันรอตั้งนานแล้วนะเนี่ย"
               "อือ…เออ.." รัฐตกใจเพราะเขารู้ว่าเขาดันทักคนผิดไปแล้ว  แล้วก็พูดกลับไป  "อยู่บ้านนี่แหละ…เวลานัดเจอกันอีกตั้งนานนิ  ทำไมต้องรีบไปด้วย"
               "ก็ฉันจะให้มาเวลานี้อ่ะ"  น้ำพูดขู่เหมือนที่เธอเคยพูด
               "งั้นก็ได้  เดี๋ยวรัฐจะรีบออกไปละกัน"  รัฐพูด
               "โอเค  เร็วๆด้วย"  น้ำพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่เธอนั้นจะกระแทกหูโทรศัพท์ด้วยเสียงดังจนหูของรัฐแทบแตก 
 
          งานเลี้ยงเพื่อการนัดเจอกันในวันนั้นดูซีดๆไปหน่อย  มันก็คงไม่ต่างกับแกงจืดถ้วยหนึ่งดีดีนี่เอง  แต่แกงจืดนั้นก็ยังพอมีรสชาติเค็มๆอยู่บ้าง  ก็เปรียบเหมือนกับความสนุกสนานภายในงาน  เมื่อทุกคนต่างเล่าเหตุการณ์ที่ตนต้องไปพบเจอมาตลอดที่ไม่ได้เจอกัน  แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้รัฐและน้ำนั้นได้สนุกไปตามพวกเขา  น้ำจึงชวนรัฐออกมาเดินนอกร้านจนได้  

          รัฐมองไปบนท้องถนนในยามราตรีในยามนี้  ใครก็ต่างเห็นว่าช่วงนี้สงบและเยือกเย็นดูน่าปลอดภัย  แต่หากมันแฝงไปด้วยความน่ากลัว  ถ้าหากว่ามีใครไปข้ามถนนในยามนี้ถึงแม้รถจะบางตาก็ตามทีก็อาจก็รถที่มาจากไหนก็ไม่รู้เสยเข้าไปเต็มๆก็ได้เช่นกัน
 
               "รัฐ!!"  น้ำเรียกรัฐให้หลุดจากอาการพะวังนั้น
               "อะไรหรอน้ำ"  รัฐถาม
               "ก็ไม่มีอะไร  นี่รัฐน้ำยังจำได้อยู่นะ  เมื่อก่อนนะรัฐนี่เครียดยิ่งกว่าใครๆ….."  น้ำพยายามพูดถึงอดีตที่ผ่านมา
               "พอเถอะ…รัฐไม่ค่อยอยากฟังเท่าไหร่"  รัฐพูดด้วยสำเนียงที่แปลกไปกว่าเดิม
               น้ำตกใจกับท่าทีของรัฐที่เปลี่ยนไปจากที่เธอนั้นเคยรู้จัก  ดูรัฐแข็งกระด่างขึ้นกว่าเดิม  "ทำไมหรอรัฐ"  น้ำถามมันออกมา
               "รัฐเองไม่อยากรื้อฟื้นถึงอดีตเท่าไหร่"  รัฐพูดก็ยิ่งแข็งกระด่างยิ่งขึ้น
               "เออนี่รัฐ…เราไม่ได้เจอกันทุกวันนานเท่าไรแล้วเนี่ย"  น้ำถาม
               "2 ปีแล้ว  ทำไมหรอ"  รัฐพูด
               "ใช่  2 ปี  ดูมันเนิ่นนานจังเลยนะ"  น้ำพูดกะให้รัฐช่วยส่งต่อ
               "ที่จริงจะว่านานมันก็นาน  จะว่าไม่นานมันก็ไม่นาน"  รัฐพูดสายตาของเขาจับจ้องไปที่ท้องถนนเคว้งคว้างอย่างที่สุด
               "ถึงน้ำเองจะเคยบอกรัฐไปว่า  น้ำพบเพื่อนใหม่ที่ยอมรับฟังน้ำทุกอย่าง  อย่างที่เขาไม่สามารถกระดุกกระดิกตัวไปไหนได้  แต่มันก็ไม่สามารถแทนที่รัฐได้จริง"  น้ำเองยังพูดไม่จบก็คอยมีรัฐขัดตลอด
               "ไม่เอานะ  น้ำ" รัฐขัดคอน้ำเพราะกลัวสิ่งที่น้ำจะพูดนั้นคือสิ่งที่เขานั้นอยากจะพร่ำบอกเธออยู่ทุกวันแต่เธอไม่อยากรับรู้  จนมาวันนี้เขากลับเป็นฝ่ายที่ไม่อยากรับรู้เสียเอง
               "ก็ที่วันนั้นน้ำพูดไปก็เพราะกลัวใจตัวเองเสียมากกว่า  น้ำเหมือนขาดรัฐไม่ได้จริงๆ"  น้ำพูดก็ต้องเจอรัฐขัดอีกรอบ
               รัฐหันหน้ามาหาน้ำ  ตาของเขาแดงกร่ำเหมือนเขานั้นกำลังจะร้องไห้  และเขาจะบอกอะไรเพื่อนคนนี้อยู่อีกไม่กี่วินาทีต่อจากนี้  "รัฐรักน้ำรู้เปล่า"
               "รัฐ….น้ำก็มีความรู้สึกที่ไม่ต่างจากรัฐมากนักหรอกนะ…มันเกิดขึ้นมาเมื่อไรน้ำเองไม่รู้  พอน้ำรู้  น้ำก็พยายามวิ่งหนีมันอยู่ตลอด  จนมาถึงวันนี้น้ำวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้วรัฐ"  น้ำพูดจบ  น้ำตาของเธอก็ผ่านทะลุม่านตาของเธอมันออกมา  เธออ่อนแอกว่าทุกคนเห็นซึ่งข้อนี้รัฐทราบมันดี  แต่สิ่งที่รัฐเองต้องบอกยังไงวันนี้ก็ต้องพูดมันออกไปให้ได้
               "น้ำ…ทำไมน้ำถึงมาพูดเวลานี้  มันไม่มีประโยชน์  รัฐมีคนอื่นแล้ว  รัฐสร้างหัวใจใหม่ขึ้นมาใหม่แล้ว  หัวใจดวงเก่ามันยับเยินเกินรักษาตั้งแต่รถคันสุดท้ายที่รัฐไปส่งน้ำนั้นแล่นออกไปแล้ว"  รัฐยิ่งพูดน้ำก็ยิ่งคั้นน้ำนัยตาของเธอออกมาอย่างกับคนบ้า 
               "ไม่เป็นไรรัฐ   ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นเพราะน้ำเอง"  น้ำพูดไปเพราะเธอไม่ได้ยินใจความของรัฐได้ชัดเจนนัก  เธอเงยหน้าขึ้นน้ำตาก็ระรินอาบแก้มเห็นเป็นน้ำใสๆอย่างนั้น  เธอพยายามสูดลมหายใจให้เต็มปอดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้  เพื่อที่เธอนั้นจะพูดอะไรกับรัฐบางอย่าง  เพื่อจบปัญหาทุกอย่าง  "รัฐ…อย่างน้อยน้ำก็ดีใจ  ที่เราเคยรักกันใช่ไหม"  น้ำถาม
               "ใช่"  รัฐตอบพร้อมทั้งถามกลับไปอีก  "ขอให้รัฐกอดผู้หญิงตรงหน้านี้ได้ไหม"  รัฐพูดไม่รีรอที่จะได้ยินคำตอบ  เขาก็โผเข้ากอดน้ำอย่างไม่อาย  ซึ่งเธอนั้นก็เต็มใจที่จะทำอย่างนั้นไป

          พอหลังจากที่รัฐได้กอดกับน้ำอย่างเต็มอิ่มก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าค่อยๆซับน้ำตาของเธอ ดูเธอหลับตาพริ้มให้รัฐนั้นเช็ดน้ำตาของเธอแต่โดยดี 
 
               หลังจากที่รัฐเช็ดน้ำตาจนแห้ง  น้ำก็กล่าวขึ้น  "เข้าไปในร้านเถอะ  เราออกมานานแล้ว"

          นั่นคงเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะได้พูดกันอีกในราตรีที่แม้แต่ดาวเป็นล้านบนท้องฟ้าก็ไม่เป็นใจให้เป็นผลอีก…….
 

 
          ไม่ค่อยมีเวลาว่างจะมาอัพเลย  ต้องขอโทษจริงครับ...  แต่ยังไงก็จะพยายามหาเวลาว่างมาอัพและมาเม้นกลับละกันนะ  คิดยังไงกับเรื่องนี้หรือเรื่องอื่นๆก็เม้นได้เลยนะครับ