ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #12 : เลือกสิ!!

          เวลาร่วมหนึ่งอาทิตย์ที่อ่อนนั้นแอบไปรู้จักและปรับทุกข์กับทิว  เธอเริ่มที่จะกลับมาเหมือนเดิมขึ้นทุกที  และเธอได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอนั้นจะคิดคบกับทิวเพียงเวลาที่รู้จักกับเค้าเพียงหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น  เพราะเธอรู้สึกแค่เพียงผู้ชายคนนี้จะเข้ามาปกป้องเธอต่อจากจุ้นได้โดยทันที  และเธอก็มั่นใจอีกอย่างว่าทิวนั้นจะไม่มีวันที่จะทำให้เธอนั้นต้องเสียใจเหมือนอย่างครั้งที่จุ้นนั้นทำกับเธออย่างรุนแรกอีกเป็นแน่ 
 
          จนวันหนึ่งเป็นวันที่อ่อนนั้นมั่นใจและพร้อมเปิดตัวผู้ชายคนใหม่ที่จะมาปกป้องเธอได้ ให้เพื่อนๆเธอนั้นได้รู้จักกัน เธอก็พาทิวมาที่โต๊ะหินอ่อนโต๊ะประจำของเธอ  แน่นอนว่าเพื่อนของอ่อนนั้นต้องตกใจว่าอ่อนนั้นไปรู้จักกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่  แต่ไม่นานเขาก็ต้องลบปัญหานั้นทิ้งไปเมื่อเขาเป็นคนที่ทำให้เพื่อนของเขานั่นก็คืออ่อนนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รวดเร็วถึงเพียงนี้  และนิสัยของทิวเองก็ไม่ได้มีข้อเสียแต่อย่างใดที่ทำให้อ่อนไม่ควรเข้าใกล้เลย
 
          เรื่องมาเกิดขึ้นอีกครั้งในวันเดียวกันนั้นเอง  จุ้นกำลังเดินลงมาจากตึก  เขาเพ็งมองเห็นอ่อนกำลังนั่งคุยกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน  แต่ไม่เพียงแค่นั้นเขากลับสังเกตเห็นเพื่อนเก่าอย่างทิวอีก  มันทำให้เขานั้นเริ่มสงสัยว่าทิวนั้นมานั่งตรงนี้ได้อย่างไหร่   เขาเลยไปนั่งเก้าอี้เก่าๆฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะไม้หิน  พอจุ้นได้สังเกตดูเพียงแค่พักเดียว  เขาก็รู้ได้ทันทีว่า  ทิวกับอ่อนนั้นได้เริ่มคบหากันมากกว่าเพื่อนแล้ว  มันทำให้เขานั้นกระวนกระวายไม่ต่างกับอ่อนในครั้งก่อนเลยสักนิด
 
               เขาเดินตรงเข้าไปหาเพื่อนท่ามกลางความตกใจของเพื่อนทั้งหมด  พร้อมทั้งจับข้อมือแล้วดึงอ่อนออกไปจากที่ตรงนั้นโดยทันที  “อ่อน....จุ้นว่า  เราควรจะคุยอะไรสักหน่อยนะ”
               ทิวรีบลุกขึ้นพร้อมทั้งผลักอกของจุ้น  จนตัวจุ้นนั้นล้มลงกับพื้นพร้อมทั้งพูดประโยคแสดงความเป็นเจ้าของในตัวอ่อน  “จุ้น...นายไม่มีสิทธิ์แล้วอย่าลืมดิ”
               จุ้นได้ยินประโยคเพียงแค่นั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วกำมัดแล้วจะต่อยหน้าของทิวแต่อ่อนก็พูดแทรกขึ้น  “ได้สิจุ้น  อ่อนพร้อมพูดกับจุ้นได้ทุกเวลา”  แล้วอ่อนก็หันไปพูดกับทิวต่ออีกว่า  “ไม่เป็นไรนะทิวอย่าคิดมาก  เขาไม่กล้าทำอะไรอ่อนหรอก  เชื่ออ่อนนะ” 

          ทิวพยักหน้ารับ  หลังจากนั้นอ่อนก็เดินลุกออกไปจากโต๊ะแล้วเดินนำไป  โดยมีจุ้นเดินตามออกไป  แต่ถึงอย่างงั้นทิวเองก็ยังคงเป็นห่วงอ่อนว่าจุ้นนั้นอาจโมโหแล้วเกิดทำอะไรด้วยอารมณ์ชั่ววูบกับอ่อน เขาก็เลยเพ็งมองดูอ่อนอย่างไม่ห่างสายตาเลยสักนิด

               อ่อนหยุดเดินเมื่อตรงที่เธอนั้นคิดว่าให้ความเป็นอิสระกับจุ้นได้  แล้วเธอก็พูดขึ้น  “จุ้นมีเรื่องอะไรจะคุยกับอ่อน”  น้ำเสียงของอ่อนในตอนนั้นดูแข็งกระด้างที่สุดในความคิดของจุ้น
               “อืม.....”  จุ้นไม่กล้าพูด  สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเครียดปนความโกรธเล็กๆ  คิดชนกันจนผูกเป็นเลขแปด  ริมฝีปากสั่นระรัวด้วยความกลัว
               “ว่าไงละจุ้น  ทำไมเมื่อกี้ถึงอยากคุย  ทีอ่อนให้พูดกลับไม่พูด”  อ่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นผู้ชนะผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอ
               “........”  เขายังคงไม่ตอบ  ทุกอย่างปนไปด้วยความเครียด
               เวลาผ่านไปร่วมสิบนาทีกว่า  อ่อนรอให้จุ้นนั้นพูดเรื่องที่อยากคุยกับเค้า  แต่เค้ากลับเงียบ  อ่อนยิ้มขึ้นนัยตาเริ่มมีน้ำตาคลออยู่ในตาเท่านั้น  “ใช่จุ้น...อ่อนกับทิวเป็นแฟนกัน  อ่อนเริ่มให้ก็ได้” 
               “ทำไม.....ทำไมอ่อนต้องจี๋จ๋ากับไอ้ทิวขนาดนั้นต่อหน้าจุ้น”  จุ้นเริ่มพูดน้ำตาก็กระเด็นออกมาจากนัยตาของเขาด้วยเช่นกัน  เค้าคิดว่าน้ำตาเต้านั้นจะรั้งตัวของอ่อนได้
               อ่อนได้ยินเพียงแค่นั้นก็พูดกลับด้วยน้ำเสียงที่แข็งๆ  “ทำไมจุ้น”
               “อ่อนรู้ไหม  ทุกครั้งที่อ่อนเข้าใกล้ไอ้ทิวมันมากๆ  จุ้นเจ็บ  เจ็บมากๆด้วย  อ่อนเคยรู้ถึงตรงนี้ไหม”  จุ้นพูด
               อ่อนยิ้มขึ้นพร้อมทั้งพูดตอบกลับไป  “ทำไมล่ะจุ้น  ทำไมอ่อนจะไม่รู้  เพราะที่อ่อนเจอมันเจ็บมากกว่าจุ้นเสียอีก  จุ้นเจอแค่คุยปกติ  และเราก็เป็นเพื่อนไม่ใช่แฟนอีกต่อไป  แต่ที่อ่อนเจอเรายังคงเป็นแฟนกัน  จุ้นคงไม่รู้ว่าอ่อนเห็นจุ้นทำอะไรกับเค้าบ้าง  จุ้นไม่รู้อ่อนเหมือนโดนตบหน้าจนด้านชา  แต่อ่อนก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินไปไหนได้  ได้ดูแฟนตัวเองร่วมกิจกรรมกับผู้หญิงคนอื่นจนเสร็จเรียบร้อย  เรื่องของจุ้นมันสู้กับเรื่องของอ่อนได้บ้างเปล่า”   ในขณะที่อ่อนนั้นพูดไปน้ำตาของเธอก็เริ่มไหลมากขึ้นเหมือนน้ำที่ไหลออกมาจากก็อกน้ำอย่างช้าๆ
                "......”  จุ้นเลือกที่จะเงียบพร้อมทั้งก้มหน้ายอมรับความผิดเท่านั้น
               อ่อนพูดขึ้นต่ออีกว่า  “จุ้น....จุ้นยอมรับเถอะว่า  ว่าระหว่างเรามันจบไปแล้ว  จุ้นก็มีษา  อ่อนก็มีทิว  ยังไงจุ้นก็คงไม่เลิกกับษา  อ่อนรู้ดี  ขอให้ปล่อยอ่อนไปเถอะนะ  อ่อนไม่อยากมีพันธการหัวใจของจุ้นอีกต่อไป”
               “ไม่เอา...ยังไงจุ้นก็ไม่ยอม”  จุ้นพูดประโยคนี้วนไปวนมาพร้อมทั้งเอามือทั้งสองข้างจับไปที่ไหล่ของอ่อนพร้อมทั้งเขย่าตัวของอ่อนด้วยความแรง “อ่อนได้ยินเสียงของจุ้นไหม”
 
          อ่อนตกใจในท่าทางที่ดูจะป่าเถื่อนที่สุดเท่าที่เธอนั้นได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้  อ่อนก็เลยเลยตัดสินใจยกมือขึ้นมาบรรจงตวัดมันลงไปที่หน้าของจุ้นด้วยความแรงและเสียงดังเพื่อเหมือนเป็นการเรียกสติ  “ตื่นสักทีสิจุ้น”
  
          ในช่วงนั้นษากำลังเดินเข้ามาหาจุ้นอยู่พอดี  เธอก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็รีบวิ่งเข้ามาหมายที่จะตบหน้าอ่อนคืน  ส่วนทิวผู้ที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดเค้าเริ่มรู้ว่าเหตุการณ์เริ่มไม่ดีก็รีบลุกออกมาแล้วมาปกป้องอ่อนโดยทันที
 
               “พี่....”  ษาตะโกนเสียงดังพร้อมทั้งง้างมือขึ้นสูงเตรียมที่จะตบหน้าอ่อน  แต่จุ้นใช้มือของเขานั้นรับมือของเขานั้นรับฝ่ามือนั้น  เพราะเขาก็ไม่อยากให้ใครทำอะไรอ่อนได้เลย  เพราะเขานั้นยังคงรักอ่อนและรักมาเสียด้วย
               “พอเถอะ....จุ้นเป็นฝ่ายผิดไม่ใช่เค้า”  จุ้นพูดก็มองหน้าอ่อนอย่างอาลัยอาวรอยู่
               “อ่อน....อ่อนเป็นอะไรเปล่า”  ทิวรีบถามทันทีเมื่อเขาเข้ามาถึง
               “ไม่เป็นไรหรอก”  อ่อนตอบพร้อมยิ้มแสดงความเชื่อมั่นกับทิว
               “จุ้นเป็นอะไรเปล่า  เจ็บมากไหม”  ษาถาม
               จุ้นมองหน้าของอ่อนพร้อมทั้งพูดขึ้น “เจ็บแค่นี้ไม่เป็นไรมากหรอก  เค้าพูดถูก  เราทำให้เค้านั้นเจ็บมากกว่านี้จริง แค่นี้มันน้อยไป”  แล้วเขาก็พูดขึ้นต่อทันทีเมื่อเขาหันหน้าไปหาษา  “กลับเถอะษา  จุ้นยุ่งเรื่องของเขามากเกินไปเสียแล้ว”
               จากนั้นจุ้นก็เดินจับมือษาหัวหลังให้กับอ่อนแล้วเดินอย่างช้าๆ  เดินไปจากอ่อน  หลังจากนั้นอ่อนก็พูดกับทิวว่า “ไปกับเถอะทิว”  เขาหันก็หัวกลับไปอีกทางหนึ่ง  เป็นเหมือนทางเดินที่ไม่ได้เดินร่วมกัน

+++++++++++++++

          ในเช้าของวันรุ่งขึ้น  อ่อนนั้นคิดแล้วตัดสินใจอยู่หลายครั้งที่จะเดินไปหาจุ้น  จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจว่าเธอนั้นควรจะไปหาเขา  เพราะเธอรู้ดีว่าอาจเป็นครั้งแรกที่จุ้นต้องเสียใจอย่างที่สุด  เพราะเธอ  ทำให้เธอนั้นอดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆว่า  จุ้นจะแข็งแกร่งได้อย่างเธอหรือเปล่า  เมื่ออ่อนนั้นเดินไปถึงบ้านพักของจุ้นที่อยู่เพียงคนเดียว  เธอจดจำทุกห้องได้อย่างดี ถึงแม้เมื่อหลายเดือนก่อนเธอเข้าออกอย่างสะดวก  จนมาถึงในวันนี้มันช่างดูเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน  เธอเดินไปได้พักเดียวเท่านั้น  สายตาก็สะดุดกับขวดเหล้าที่วางอยู่ระเนระนาดตามพื้น  มันปนอยู่กับกระป๋องเบียร์ที่มันบุบบู๋บี้  เธอนั้นมองดูก็รู้ว่าจุ้นเพิ่งจัดการมันเมื่อคืนนี้นี่เอง  เมื่อทอดสายตายาวไปอีกสักนิดก็เห็นจุ้นนั้นนอนทอดตัวยางบนโชฟาตัวยาว  ดูท่าเมื่อคืนนี้เขาอยู่เพียงลำพังกับเศษขวดเศษกระกระป๋องที่ระเนระนาดนี้
 
               “จุ้น....”  อ่อนทักเบาๆ
               “ใครอ่ะ...” เขาทักกลับมาด้วยเสียงสะลึมละลือ  “อ๋อ...อ่อน”  เขาพูดทั้งๆที่เขานั้นไม่รู้ว่าเป็นใคร  แต่เขาอยากให้คนที่ทักทายเขาในตอนนั้นเป็นอ่อน  ซึ่งก็เป็นอ่อนจริงๆ
               อ่อนพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเธอเอง  เพราะสภาพของจุ้นในตอนนี้มันไม่ค่อยต่างอะไรกับเธอเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน  หลังจากนั้นอ่อนก็ทักขึ้น  “ทำไมห้องเป็นอย่างนี้ล่ะ”
               “......”  จุ้นไม่ตอบเขาได้แต่สัปหงกอยู่อย่างไม่ได้สติ
 
          จนอ่อนนั้นสุดจะทนรีบลากตัวของจุ้นไปที่ห้องน้ำโดยทันที  แล้วใช้น้ำฉีดใส่หน้าของจุ้นด้วยความแรง  หวังเพียงว่าจุ้นจะตื่นขึ้นมา 

               จุ้นเอาแต่บ่นพึมพัมด้วยน้ำเสียงของคนที่เมาหล้าอยู่  “ไม่เอา  ไป  เอาเหล้ามาหน่อย  จุ้นขอโทษอ่อนนะ  จุ้นไม่ได้ตั้งใจ  จุ้นยังคงรักอ่อนอยู่  ฮือ....อ่อนมาฟังจุ้นหน่อย” 

          อ่อนได้ยินทุกอย่างที่จุ้นพุด  ทำให้เธอนั้นเอาแต่ร้องไห้  และกอดกับจุ้นจนแน่น  เธอเองก็ไม่อยากจากเขาไปเลย   เธอยังรักจุ้นอยู่  เพียงแต่จุ้นก็เลิกกับษาไม่ได้อยู่ดี  จนแรงกอดของอ่อนนั้นมันทำให้จุ้นนั้นสร่างได้  “อ้าว....อ่อน”

          พออ่อนได้ยินเสียงนี้เธอรีบคลายกอดของเธอ  แล้วก็พยุงตัวจุ้นไปที่ห้องนอน  แล้วโยนเสื้อผ้าของจุ้นนั้นไว้ข้างๆ  จากนั้นเธอก็จะไปเก็บกวาดข้างนอกให้สะอาด  เวลาไม่นานนัก จุ้นก็เดินออกมาจากห้องนอนของเขา  เขาก็เห็นอ่อนนั้นทำเหมือนกับเขากับอ่อนยังคบกันอยู่  อ่อนจัดบ้านให้ดูเป็นบ้านให้กับจุ้น

               “อ่อนมาที่นี่ทำไม”  จุ้นถาม
               “....”  อ่อนไม่ตอบ
               “มาทำอย่างนี้ทำไม”  จุ้นถามต่อ
               “.....”  อ่อนก็ยังคงไม่ตอบได้แต่จัดข้าวของให้เหมือนเดินต่อไป

          ความเงียบของอ่อนนั้นทำให้จุ้นเริ่มที่จะโมโห  และเค้าก็ผลักอ่อนไปเต็มแรงจนอ่อนนั้นล้มลงกับพื้น  ภาพสองตาของเขาในตอนนั้นเห็นอ่อนล้มลงกับพื้นเพราะฝีมือของเขาก็รีบไปอุ้มอ่อนขึ้นมา  “จุ้นขอโทษ  จุ้นไม่ได้ตั้งใจ”

               “ไม่เป็นไรหรอกจุ้น  ที่อ่อนมาที่นี่เพราะอ่อนรู้ดี  ว่าจุ้นต้องทำอย่างนี้  อ่อนก็อดไม่ได้เพราะอ่อนก็เคยตกอยู่ในสภาพที่ไม่ต่างไปจากจุ้นในตอนนี้มากนักหรอก”  อ่อนพูด
               จุ้นรีบกอดอ่อนทันทีเมื่ออ่อนพูดจบ  แล้วก็ก็พูดกระซิบที่ข้างหูของอ่อนเบาๆว่า  “กลับมาหาจุ้นนะ”
               อ่อนคลายกอดของจุ้นแล้วยิ้มให้กับจุ้นพร้อมทั้งตอบกับไปว่า  “จุ้นกล้าเลิกกับษาหรือเปล่าล่ะ”
               “.....”  จุ้นไม่ตอบ
               “นั่นแหละคือคำตอบของอ่อน จุ้นมีใครในตอนนี้อ่อนก็รู้  แต่อ่อนรู้ว่าจุ้นติดอยู่ที่ว่า  ษา เป็นคนแรกของจุ้นและดูท่าเขาทำให้จุ้นติดใจเขามากเสียด้วย  อ่อนอยากจะบอกจุ้นก็เพียงว่า  ทั้งหมดอ่อนไม่ได้เป็นคนเลือก  หากเป็นตัวจุ้นเองต่างหากที่เลือก”  อ่อนตอบ
               “จุ้น.....”  เหมือนอ่อนจะรู้ว่าจุ้นจะพูดอะไรต่อไป  เธอไม่อยากได้ยินอะไรอีก  เธอใช้ริมฝีปากของเธอนั้นประกบปากของจุ้นเพื่อหยุดทุกอย่าง
 
          อ่อนมองหน้าของจุ้น  เขามีน้ำตาให้กับอ่อน  จากนั้นเธอก็ได้แต่หลับตาพริ้มเธออยากเก็บทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้ไว้เพียงวันนี้เพียงวันเดียวและเป็นวันสุดท้าย  เป็นเหมือนการอำลาความรักครั้งสุดท้ายกับผู้ชายชื่อจุ้น
 
               อ่อนเริ่มคลายจากสิ่งที่เธอได้ตันสินใจทำไป  “จูบนี้เป็นเหมือนมิตรภาพของเรา ระหว่างเพื่อนสู่เพื่อน  ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต  จุ้นยอมรับได้นะ  อ่อนก็อยากให้จุ้นคิดอย่างที่อ่อนคิด  เท่านั้นอ่อนจะดีใจมาก”
 
          จุ้นไม่ทันตอบอะไรกลับไป  อ่อนก็รีบเดินออกไปจากบ้านของจุ้น  พอเธอเดินออกมาจากประตูข้างนอก  เธอก็แทบทรุดตัวลงกับพื้น  น้ำตาต่างหลั่งรินเพื่อตอบแทนความเสียใจที่เธอนั้นมีทั้งหมดเธอคิดเพียงว่า  มันต้องจบลงจริงๆแล้วหรอ  สุดท้ายก็คงมีพื้นดินที่รองรับตัวของเธอ  มีเพียงสายลมที่โอบอุ้มให้เธอนั้นแข็งแรง  จริงๆน่ะหรือ  ภาพทุกอย่างจุ้นเองก็เห็นจากหน้าต่างบานหนึ่ง  เขาเองก็เสียใจที่เขานั้นเป็นฝ่ายทำลายสิ่งดีงามทั้งหมด  จนตัวเขานั้นก็ไม่เหลืออะไรเลย.......

.......................