ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #11 : เพื่อนคนใหม่ที่ชื่อ ทิว

          เธอมองผ่านแสงแดดสีเข้มมีเงาดำตะครุ่มกลุ่มใหญ่  กำลังมุ่งเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ  อ่อนนึกอยู่ในใจเพียงแค่ว่าอย่าให้เป็นคนๆนั้นที่เธอคิด  พอเธอตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นคนที่เธอพูดนั้นจริง  เพราะกลุ่มเงานั้นมันมาจาก  จุ้นที่กำลังเดินควงแขนกำแฟนคนใหม่ของเขาอย่างษา
 
               “อ่อน!”  จุ้นเรียกอ่อนในขณะที่อ่อนนั้นกำลังที่จะเดินหนีห่างออกไป
 
          อ่อนเองก็ชะงักเมื่อจุ้นเรียกอ่อน  ความสั่นไหวของหัวใจของอ่อนนั้นมันมากมายเหลือเกิน  แต่อ่อนเองก็ต้องเก็บความรู้สึกเหล่านั้นให้อยู่ลึก  ลึกที่สุดของหัวใจเท่าที่อ่อนเองจะทำได้ แล้วเธอก็หันหน้าเผชิญหน้าต่อหน้าของแฟนเก่าอย่างจุ้น  ยิ้มให้กับเค้าอย่างกับว่าเค้านั้นควงผู้หญิงคนหนึ่งอย่างหน้าอิจฉา  “มีอะไรหรอจุ้น”
 
               “เอ่อ…..”  แต่จุ้นกลับเป็นเหน็บชาที่ปากของเขาทันที
 
               ษาก็ดันพูดแทรกขึ้นมาเอง  “เรากำลังจะไปทานข้าวกันน่ะค่ะ  พี่อ่อนจะไปด้วยกันไหมคะ”
 
               “เรา!!”  อ่อนอุทานขึ้น  พร้อมกับคิดอยู่ในใจเพียงแค่ว่า  เธอพูดถูก  เพราะเขาและเธอนั้นต่างก็เป็นเหมือนกับคนเดียวกันไปแล้ว  คนที่เคยคุ้นเคยอย่างอ่อนนั้น  เป็นใคร?
 
               ษาเองเห็นอ่อนนั้นเงียบไปนาน  เธอจึงได้ยิงคำถามเข้าไปอีก  เหมือนเป็นการตอกลิ่มที่หัวใจของอ่อนให้มันเจ็บลึกเข้าไปอีก  “ว่าไงคะพี่…จะไปทานข้าวกับเราไหม  ไม่ต้องคิดมากหรอกคะ  คนกันเองแท้ๆ”
 
               อ่อนเงยหน้าแล้วหันมาตอบษาโดยทันที  “ไม่ดีกว่าคะ  พี่มีงานค้างอยู่  ขอตัวก่อนนะ”
 
          อ่อนพูดจบเธอก็ค่อยๆเดินห่างออกไป  ออกไป  ออกไปให้ไกลอย่างช้าๆ  เสียงย่างก้าวของอ่อนนั้นในวันนั้นมันเสียงดังก้องในหูของเธอนัก  และได้แต่เพียงภาวนาให้พ้นสายตาของจุ้นให้ไกลมากที่สุด  และตอนนั้นเธอจะขอเสียงระบายอารมณ์ของเธอบ้าง  เพราะความสั่นไหวของหัวใจในตอนนี้นั้นมันแทบจะทนไม่ได้แล้ว  เธอสามารถยิ้ม  หัวเราะ  หรือทักทายกับเค้าได้  แต่ก็ไม่สามารถฝืนให้ทนต่อไปได้นานเท่าไหร่  แล้วถ้ายิ่งเห็นผู้หญิงคนใหม่เดินควงแขนกันมา  แขนของเขาที่เขาเคยโอบอุ้มเธอในวันที่เธอนั้นอ่อนแอ  แต่วันนี้กลับผลักไสให้เธอหล่นไปอยู่ในหลุมที่มีแต่ความมืดมิด  สองมือของเขาที่อ่อนนั้นจับมันนั้นในคืนนั้น  วันนี้นั้นมันไม่มีอีกแล้ว  สิ่งที่เธอนั้นคิดเอาไว้  วันนี้มันเกิดขึ้นจริงหมด
 
          พออ่อนนั้นเริ่มที่จะเดินห่างจุ้นออกไปไกลมากพอ  เธอก็เริ่มที่จะวิ่งและวิ่งให้เร็ว  จนเธอรู้สึกตัวอีกทีหนึ่งนั้น  ก็มาถึงที่อีกที่หนึ่ง  มันเป็นอีกคณะหนึ่ง  เธอเองก็ไม่ได้อยู่ในคณะแทบนี้เสียด้วย  เธอนั่งลงข้างๆแปลงปลูกดอกไม้ขนาดใหญ่  เพียงสักพักเธอก็ปลดปล่อยให้น้ำตาของเธอที่มันอัดอั้นมานานเสียเหลือเกิน  ให้ระบายออกมาเสียบ้าง  เธอเดินออกมาจากจุ้นอย่างผู้ชนะก็จริง  แต่ความเป็นจริงแล้ว  เธอเองต่างหากที่เป็นผู้แพ้  ผู้แพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง  เธอเองเริ่มรู้ตัวของเธอเองเพราะเธอนั้นเสียน้ำตาอย่างผู้แพ้นั่นเอง  เธออยากเป็นคนที่ควงแขนเขา  อยากจะเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขา  และไม่อยากต้องอยู่คนเดียว  ทานข้าวหรือไปไหนมาไหนคนเดียวอย่างนี้  เธอได้แต่วอนฟากฟ้าให้ช่วยเธอลืมเรื่องที่มันบั่นทอนความรู้สึกนี้สักที  และเมื่อนั้นเธอเองก็คงจะดีขึ้น
 
               “เป็นอะไรไปเปล่าครับ…..”  เสียงผู้ชายด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง  มันดังอยู่ที่หน้าอ่อน  ในขณะที่อ่อนเองก็ไม่อยากจะสนใจใคร  ไม่กล้าที่เงยหน้ามองใครส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะบนใบหน้าของอ่อนในตอนนี้นั้นมันมีแต่น้ำตาของเธอที่ไหลเอิบอยู่สองข้างแก้ม
 
          อ่อนเองเงียบไปไม่ตอบอะไรกับเขา  อ่อนเองก็คิดว่าเขาคงจะเดินหนีไปแล้ว  ใครล่ะจะมาสนใจกับใครที่ไม่รู้จัก  แต่สักพักก็มีมือๆหนึ่งพร้อมกับผ้าเช็ดหน้ายื่นมาอย่างเป็นมิตร  “วันนี้ผมยังไม่ได้ใช้…เอาไปใช้ก่อนก็ได้”
 
          อ่อนเงยหน้าขึ้นมา  เขาเป็นทิวเพื่อนของจุ้น  อ่อนไม่แค่ปฏิเสธความหวังดีของเขา  พร้อมทั้งจะเดินหนีห่างไปเสียด้วยซ้ำ  เพราะยิ่งเธอเห็นหน้าของทิวทำให้เธอคิดถึงวันเก่าๆที่อยู่กับจุ้น  แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่จะให้เธอนั่งดูหน้าเขาต่อไป 
 
               “เดี๋ยวก่อนสิ”  เขาเรียกเธอด้วยเสียงดัง
 
          อ่อนหยุดแล้วเหลียวหลังมาหาทิว  “คะ…”  จากนั้นอ่อนก็เดินย้อนกลับมานั่งตรงที่เดิม  เพราะเธอเริ่มมีความคิดที่ว่า บางทีเธอระบายให้คนอื่นได้ฟังบ้าง  และถ้าเขาก็พร้อมที่จะรับฟังนั้น  มันก็อาจเป็นหนทางที่ดีให้เธอนั้นหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนั้นก็ได้
 
               “ผ้าเช็ดหน้าใช้ได้นะ”  เขาพูดพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้านั้นอีกครั้งหนึ่ง 

               คราวนี้อ่อนหยิบมันมาไว้ในมือของเธอ  “ขอบคุณมากนะทิว”

               อ่อนหันหน้ามาอีกที  เขากับทำหน้างงๆ  คิ้วย่นแทบจะติดกัน  “เอ๊ะ! คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง”  เขาถามออกมา

               “อ๋อ….  อ่อนเป็นแฟนกับจุ้น  ไม่ใช่สิ  เคยเป็น”  อ่อนพูดแล้วเธอก็กลับมาทำหน้านิ่งอย่างเดิม  ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิม  ทิวเองก็เงียบ  ตรงนั้นเวลานั้นมันเงียบจนได้ยินเสียงลมที่พัดผ่านตัว
 
          สักพักอ่อนเองก็ยอมที่จะเล่าเรื่องราวทั้งหมดสู่ทิวฟัง  และอย่างที่อ่อนนั้นคิดเอาไว้ก็เป็นอย่างที่เธอคิด  ก็เพราะว่าทิวรับฟังทุกสิ่งทุกอย่างอย่างดีพร้อมทั้งให้คำแนะนำดีดีให้กับอ่อน  อ่อนรู้สึกดีมากๆเมื่อๆได้คุยกับทิว
 
               “ขอบคุณทิวมากนะ”  อ่อนพูดพร้อมกับยิ้มที่มีความอ่อนนุ่มเหลือเกิน
 
               “ไม่เป็นไร  เรื่องผ้าเช็ดหน้า  ผมวานซักด้วยก็ละกัน”  ทิวพูดพร้อมทั้งยิ้มตอบกลับ
 
               “ค่ะ”  อ่อนตอบ
 
               “เอ่อ….ทิวยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร”  ทิวมาถาม
 
               “เราหรอ  เราชื่ออ่อน”  นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่อ่อนนั้นจะเดินจากทิวไป  และหวังเพียงว่าเธอคงจะได้เจอกับทิวอีกครั้ง……