หรือเราเคยรักกัน

ลำดับตอนที่ #11 : ติดที่ริมฝีปากว่า ฉันรักเธอ

          ในวันนั้นเองรัฐได้กลับมาถึงบ้านด้วยอาการที่เหนื่อยกว่าปกติกว่าทุกวัน  อาจเป็นเพราะมีสิ่งที่มากระตุ้นเขาอยู่ตลอดวันหรือเปล่า  รัฐเดินเข้ามาในบ้านแล้ว  แม่ของรัฐเองสังเกตอาการของลูกชายของตัวเองว่าผิดปกติกว่าทุกวัน  ดูเขาตาแดงและแห้ง  ตาเบิกกว้างเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย  เธอก็ไม่รู้ว่าลูกของเธอนั้นเป็นอะไรจึงได้ถามไป
            
               “อ้าว  รัฐมาแล้วหรอลูก”  แม่ของเขาทักขึ้นมาก่อน
               “ครับ…แม่”  รัฐทักกลับไปสั้นๆ
               “รัฐ!!”  แม่ของเขาเรียกอีกครั้ง
               “ครับแม่” รัฐขานรับ
               “เป็นอะไรเปล่า”  แม่ของรัฐได้ถามเขาไปแล้ว
               “อืม…ไม่มีอะไรหรอกครับ  สงสัยวันนี้ผมคงเหนื่อยกว่าทุกวันน่ะครับ”  รัฐตอบกลับไปอย่างนั้นโดยไม่บอกความจริงออกไป
               “เออใช่สิ….เมื่อกี้เพื่อนรัฐโทรมา  ยังรอสายอยู่เลย  แม่เห็นได้ยินเสียงหมาที่ไปก้อล่อก้อติด  ก็นึกว่าลูกมาแล้วก็เลยบอกว่าให้เขารอก่อนน่ะ”  แม่ของรัฐพูด
               ตาของรัฐเบิกโต  หัวใจเต้นระรัวเพราะถ้าเป็นน้ำนั้นก็แปลกมิใช่น้อยที่เธอจะโทรมาหาเขาได้  เพราะใครต่อใครก็รู้ว่าทั้งรัฐและน้ำไม่เคยที่จะโทรหาใครง่ายๆ  “ใครครับแม่”  รัฐถามอย่างลุกลี้ลุกลน
               “เห็นบอกว่าชื่อน้ำ  หรือไง…”  แม่ของรัฐยังไม่ทันพูดจะจบรัฐก็วิ่งไปที่โทรศัพท์และรับสายที่ปลายสายรอนานพอดู  จนแม่ของเขาต้องอุทานออกมาก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก  “อ้าว  ลูกคนนี้นิ”
 
…………………….

               รัฐรีบโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีทันใดเมื่อทราบว่าน้ำโทรมาจากแม่ของเขา  “ฮัลโหล”  รัฐทักด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง
               “โอ้โฮ…กว่าจะรับได้  แล้วทำไมมือถือต้องปิด  โทรไปกี่ทีก็ปิด  มีมือถือไว้ทำสากกะเบือหรือยังไง  อย่างนี้ฉันโทรไปไม่เสียตังค์หรือไงว่ะ  แล้วนี่เป็นอะไรอีกล่ะเสียงแปลกๆ”  น้ำทักมาทางสายโทรศัพท์ออกมาเป็นชุดจนรัฐแทบฟังไม่ทัน
               “เออ……..”  รัฐลากเสียงยาวมากเพราะงงกับสิ่งที่น้ำถาม  “เอาทีละคำถามได้ไหม”  รัฐบอกให้น้ำพูดทีละคำถาม
               “ได้  งั้นถามก่อนเลยว่า  เพิ่งกลับมาหรอ”  น้ำเริ่มถามเขาแล้ว
               “อือ”  รัฐตอบกลับไปสั้นๆ
               “ทำไมเพิ่งกลับล่ะ”  น้ำถาม
               “ก็ที่เรียนมันก็ไกลนิ  แถมยังต้องเรียนอีกตั้งเยอะ”  รัฐตอบ
               “อืม..ก็จริงเนอะ  แล้วเหนื่อยเปล่าล่ะ”  น้ำถาม
               รัฐได้ยินคำถามนี้ก็นึกยิ้มอยู่ในใจ  แล้วก็เปิดริมฝีปากตอบกลับไป  “เหนื่อยสิ  น้ำล่ะเป็นไงบ้าง” 
               “ก็เรื่อยๆนั่นแหละ  เรียนบ้าง…หลับบ้าง…ห้าๆ ๆ”  น้ำพูดกลับมา
               “ก็ไม่ต่างกับนั่นแหละ”  รัฐพูดปนเสียงหัวเราะกลบกลับไป
               “เออ…แล้วนี่มือถือทำไมโทรไปชอบปิดจริงเลย  ฉันอารมณ์เสียมาก  เสียทั้งเงินเสียทั้งอารมณ์นะเนี่ย”  น้ำเปลี่ยนเรื่องคุย
               “แบตมือถือของรัฐเสื่อมน่ะ”  รัฐตอบกลับไป
               “เออดี…เสื่อมแล้วทำไมไม่ซื้อใหม่ล่ะ”  น้ำพูดด้วยสำเนียงห้วนหูเสียจริง
               “ก็ว่าจะไง  ก็มันยังไม่มีเงินนิให้ทำยังไง”  รัฐตอบกลับไปด้วยเสียงอ๋อยๆ
               “เออ….แล้วนี่เป็นอะไรไปล่ะเสียงแหบๆ”  น้ำถาม
               “ไม่ต้องยุ่งหรอกน่า  เดี๋ยวมันก็หายเองแหละ”  รัฐตอบปัดไป
               “ไม่ใช่อะไร  ที่ถามก็เป็นห่วง”  น้ำพูดด้วยเสียงที่น้อยใจที่ความหวังดีของเธอนั้นกลับทำให้เพื่อนของเธอนั้นรำคาญ
               รัฐได้ยินสิ่งที่น้ำพูดก็นึกยิ้มในใจรอบที่สอง  แล้วก็ตอบกลับไป  “สงสัยไม่สบายนิดหน่อย  อย่าห่วงไปเลย”
               “ไม่ห่วงคงไม่ได้เพื่อนทั้งคน  หายากินละกัน  เดี๋ยวแค่นี้ก่อนละกันได้ยินเสียงแม่ของน้ำมาแล้ว  เดี๋ยวโดนเอ็ดน่ะ  ยังไงก็รักษาสุขภาพละกัน  ฉันไม่อยากไปงานศพเพื่อน ห้าๆ ๆ”  น้ำพูดจบก็วางสายไปทันที

          รัฐตอบกลับไปทันเพียงคำว่า  “อืม”  เพราะเขาได้ยินแต่คำว่า  เพื่อนทั้งคน ๆ ๆ ๆ  มันต้องก้องภายในหูของเขาอย่างซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้น  มันเป็นการตอกย้ำว่า   เธอนั้นคิดกับเขาได้เพียงเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น
 
          พอรัฐวางหูโทรศัพท์อย่างช้าๆ  ถ้อยคำที่ออกมาจากปากของน้ำนั้นยังไม่ออกจากหูของเขาเลยด้วยซ้ำ  เขาอยากขึ้นนอนซะเต็มประดาเพราะถ้าเขาไม่หลับนอนตอนนี้  เขาก็จะได้ยินเสียงนั้น  เสียงที่มาจากคำพูดของน้ำเองแท้ๆ  เขาคงรู้สึกไปเองฝ่ายเดียวว่า  “รัก”  หากอีกฝ่ายไม่เพียงไม่รู้สึกถึงว่าเขารู้สึกอย่างนั้นไปไม่พอ….เธอกลับคิดเพียงเพื่อนเท่านั้น