ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #10 : สุดท้ายก็บ้าน

 
          วันเสาร์-อาทิตย์ ของสัปดาห์นั้นอ่อนเองตัดสินใจที่จะกลับบ้าน  หลังจากที่เธอนั้นไม่ได้กลับบ้านของตัวเองเสียนาน  เพราะถ้าหากเธออยู่หอ  จุ้นเองก็คงมาง้องอนกวนใจเธออีก  อ่อนจึงเลือกที่จะกลับบ้านพอมาถึงบ้าน  เธอก็ได้แต่เก็บตัวนอนอยู่แต่ในห้อง  แม้แต่ข้าวเย็นเธอก็ไม่ออกมาข้างนอก  อาการแบบนี้แม่ของเธอเริ่มที่จะจับคลื่นถี่ความผิดปกติได้แล้ว
 
               “อ่อน….แม่เข้าไปในห้องได้ไหม”  แม่ของอ่อนถามขณะที่เธออยู่นอกห้อง
 
               “ได้ค่ะแม่  ประตูไม่ได้ล็อค”  อ่อนขานกลับไป  จากนั้นแม่ของอ่อนก็เดินเข้ามาในห้อง 

          แม่ของอ่อนก็เห็นว่าอ่อนนั่งเอาหน้าของตัวเองฟุบลงกับหมด  แม่ของอ่อนเริ่มรู้สึกความผิดปกติมากขึ้นกับลูกของเธอ  แม่ของอ่อนเดินเข้าไปและนั่งลงข้างๆอ่อน  จากนั้นเธอใช้มือดันหัวอ่อนให้ขึ้นมาจากหมด  เธอเห็นว่าอ่อนนั้นกำลังร้องไห้อย่างบ้าคลังเสียเหลือเกิน  เธอใช้มือปาดผมที่ปิดหน้าจนเปียกน้ำตาไปหมด 

               “กลับมาบ้านยังไม่ทานข้าวทานปลาเลยนะ”  แม่ของอ่อนถามด้วยเสียงที่นุ่มนวล

               “….”  อ่อนไม่ตอบอะไร  เธอนั่งมองเหม่ออย่างคนไร้สติ  กับลมหายใจก็เป็นเพียงลมที่ผันผ่านทางจมูกเท่านั้น
 
          แม่ของอ่อนมองไปตามสายตาที่อ่อนนั้นมองไป  มันเป็นภาพที่จุ้นมาที่บ้านของอ่อนในวันแรกก็เลยถ่านมันเอาไว้เป็นที่ระลึก  เพียงแค่นั้นแม่ของอ่อนก็พอจะรู้เหตุการณ์ทั้งหมด  เธอเองจึงไม่อยากให้อ่อนนั้นถูกกระทบกระเทือนอะไรอีก  “ไม่เป็นไรนะ  กลับบ้านนะลูก”
 
          คำพูดเพียงแค่นั้น  อ่อนเข้าสวมกอดกับแม่ของเธอทันที  มันพาให้เธอนั้นรู้สึกว่าบ้านของเธอเป็นที่สุดท้ายที่เธอนั้นคิดถึงเมื่อยามมีความสุขแต่กลับเป็นที่แรกที่เธอเกิดความรู้สึกแบบนี้  เธอพูดมาอย่างไร้สติว่า  “ทำไมค่ะแม่  อ่อนไม่ได้ทำอะไรแย่ลงไปเลย  ทำไมเค้าถึงทำร้ายจิตใจกับอ่อนถึงขนาดนี้  ทำไมคะแม่  ฮือๆ”  ถ้อยคำต่างๆที่พูดเพื่อให้อ่อนนั้นรู้สึกดีขึ้นถูกปล่อยออกมาหมดในวันนั้น  มันพาให้แม่ของเธอสงสารเธอขึ้นมาจับใจ  เพราะเธอนั้นไม่เคยทำร้ายจิตใจลูกของตัวเองขนาดนี้เลย แล้วทำไมอ่อนถึงต้องเจอเรื่องราวแบบนี้ด้วย

++++++++++++++++

          เพล้ง!!  เสียงกระจกดังขึ้นมากลางดึกวันนั้น  มันดังมาจากห้องของอ่อน  แม่ของอ่อนตกใจกลัวว่าอ่อนนั้นเกิดคุ้มคลั่งอะไรขึ้นมา  เพราะอ่อนนั้นยังทำใจกับเรื่องนั้นไม่ได้เลยแม่แต่นิดเดียว  พอแม่ของอ่อนเปิดประตูเข้าไป  ก็เห็นรูปตกอยู่กับพื้นแล้วให้เท้าเหยียบรูป  จนเศษกระจกนั้นบาดเท้าเธอเต็มไปหมด  ปากก็ได้แต่กรี๊ดๆ  จนแม่ของอ่อนต้องรีบอุ้มอ่อนออกไปจากที่ตรงนั้น
 
               “อ่อน…อ่อน!”  แม่ของอ่อนพยายามเรียกสติอ่อนกลับคืนมา
 
               “กรี๊ด!  ทำไม”  อ่อนก็ได้แต่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายเหมือนคนบ้า
 
               “อ่อน มีสติหน่อยสิลูก”  แม่ของอ่อนพูดเสียงดัง
 
               “ค่ะ….แม่”  อ่อนซับน้ำตาของเธอที่ไหล่แม่ของเธอ
 
               “เข้มแข็งให้มากที่สุดสิ….ทำได้ไหม”  แม่ของอ่อนพูด
 
               อ่อนมองหน้าแม่แล้วปาดน้ำตาจนแห้ง  “คะแม่….อ่อนจะเข้มแข็ง  เพื่อแม่  เพื่อบ้านของเรา”
 
               “ดีมาก”  แม่ของอ่อนพูดก่อนที่เธอจะกอดลูกสาว แล้วก็ทำแผลที่เท้าของอ่อนอีกด้วย  หลังจากคืนนั้น  เช้ามาอ่อนก็เริ่มมีอาการที่ดีขึ้น แทบไม่หลงเหลือถึงความเศร้าอีกเลย

+++++++++++
 
          จนเช้าวันจันทร์  อ่อนมามหา’ลัยตามปกติ  ข้าวต้มเองก็มาถึงก็เห็นอ่อนนั้นมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนแล้ว  ข้าวต้มเห็นอ่อนนั่งนิ่งๆ  แต่มันก็ไม่แฝงไปด้วยความเศร้าเลยซักนิด  มันทำให้ข้าวต้มเองก็ประหลาดใจว่าทำไมอ่อนถึงดูดีขึ้น  ทั้งที่เธอนั้นเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่างรุนแรงทางจิตใจ
 
               “อ่อน?”  ข้าวต้มเรียกด้วยอาการงงๆ
 
               “อ้าว…..ข้าวต้ม  มาสายนะวันนี้” อ่อนทักกลับน้ำเสียงที่สดใส  ข้าวต้มยิ่งประหลาดใจหนักเข้าไปกันใหญ่  รีบเอามือไปอังที่หน้าผากของอ่อนโดยด่วน  เพราะคิดว่าอ่อนต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ  อ่อนทักกลับทันทีที่ข้าวต้มใช้หลังมือมาอังที่หน้าผาก  “เป็นไร”  เธอก็ตบท้ายด้วยรอยยิ้มหลังคำพูดนั้น
 
               ข้างต้มนั่งลงข้างๆ  แล้วก็ถาม  “เธอปกติแน่นะ  เอ่อ…คือว่าฉันรู้เรื่องไอ้จุ้นหมดแล้ว”
 
               “ก็ปกติน่ะสิ”  อ่อนพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้น
 
               “แล้วทำไมเธอดูดีขึ้นมากเลยล่ะ”  ข้าวต้มถามต่อ
 
               อ่อนมองเหม่อพร้อมกับตอบ  “บ้านไง  บ้านเป็นที่ที่บำบัดฉัน  ฉันสัญญากับแม่ว่าฉันจะเข้มแข็งและฉันต้องทำให้ได้”
 
               “ฉันเสียใจด้วยกับเรื่องที่มันเกิดขึ้น  และก็เป็นกำลังใจเธอให้ทำอย่างที่เธอว่าได้ก็ละกัน”  ข้าวต้มพูดด้วยอารมณ์ที่เป็นห่วงเป็นใยของเธออย่างที่สุด
 
               อ่อนจับมือของข้าวต้มพร้อมทั้งพูดว่า  “ขอบใจ  ขอบใจมาก”  แล้วอ่อนนั้นก็ยิ้มที่ดูว่าสดใสหลังผ่านเหตุการณ์เลวร้ายได้เพียงแค่ 3 วันเท่านั้น
 
          ในเย็นวันนั้นเองหลังเลิกเรียนจบ  ข้าวต้มและแฟนหนุ่มของเธอได้ชวนเธอไปทานไรหลังเลิกเรียนนิดหน่อย  แต่อ่อนเองก็ปฏิเสธความหวังดีด้วยที่เธอเหนื่อยจากการเรียนวันนี้ทั้งวัน  และเธอเองก็ไม่อยากจะไปขัดคอระหว่างข้าวต้มกับแฟนหนุ่มด้วยถึงแม้แฟนหนุ่มของข้าวต้มจะเป็นเพื่อนของอ่อนด้วยก็ตามที  เธอจึงตัดสินใจกลับหอพักของตัวเองไป  วันนี้เธอรู้สึกแปลกๆที่เธอเองได้กลับบ้านคนเดียวอาจเป็นครั้งที่นับครั้งได้เลย  แดดรำไรที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า  แม้แต่นกที่กำลังจะโบยบินกลับรังก็ยังมีเพื่อนกลับ  ทำไมตัวเองถึงต้องกลับบ้านคนเดียวด้วย  ระหว่างที่อ่อนกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกับตัวเอง   ในภาพเบื้องหน้าเห็นเงาตะครุ่มๆกลุ่มใหญ่พอสมควรเธอมองตามไปเพื่อหาแหล่งที่มาของเงาที่เธอเห็น

******************

          กาลองต้องขอโทษด้วยนะครับที่ไม่มีเวลาอัพเลย  มีเวลาก้เลยอัพ 2 ตอนเลยดีม่ะครับ  อิอิ  ใครจะมีใบปลิวก็ตามสบายเลยนะครับ  ผมว่างจะไปเม้นให้เครับ