คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กาลครั้งหนึ่ง...ความรัก
"ทิว
เราเลิกกันเถอะ"
เป็นถ้อยคำหนึ่งที่ออกมาจากปากของฝ่ายหญิงที่ดูจะเป็นฝ่ายขอบอกเลิกหลังจากนั้นก็มีสายลมเอื่อยที่พัดเข้ามาหาเธอโครมใหญ่
.. เธอลุกขึ้นมาจากที่นอนภาพเหล่านั้นมันก็สลายภาพในอดีตที่เธอนั้นทำผิดพลาดตั้งแต่ต้นแล้วในวันนั้นเธอได้ทำให้มันถูกเสียที มันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เสียด้วยซ้ำ คราบน้ำตาที่บ่งบอกถึงความเสียใจได้แปดเปื้อนบนผ้าผืนที่นอนสีขาวจนมันกลายเป็นคราบสีน้ำตาลอ่อนๆ เธอรีบลุกขึ้นไปจากที่นอน ยืนดูกระจกในห้องน้ำมองดูหน้าของเธอในสภาพที่ย่ำแย่ มันเหมือนไม่ใช่เธอเลยสักนิดเดียว หน้าซีดเซียวเพราะดูจะอ่อนเพลียจากการร้องไห้อย่างถาโถม ดวงตาที่ปูดบวมหากเพื่อนของเธอมาเห็นในสภาพย่อมต้องหัวเราะเยอะเธออย่างแน่นอน เธอเปิดน้ำจากก๊อกน้ำแรงๆแล้วรีบก้มลงไปล้างหน้าเร็วๆ ก่อนที่จะร้องลั่นด้วยความสดชื่น "อ้า!!" มันคือทุกอย่างและเป็นสัญญาณอีกอย่างหนึ่งว่าเธอนั้นพร้อมที่จัเดินไปข้างหน้าต่อไป
พอเธอรู้สึกดีขึ้หน่อยเธอจึงเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย พอเธอออกมาจากห้องน้ำเธอรีบเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้า ผมที่เธอเพิ่งสระมามันยังเปียกหมาด เธอเดินไปเช็ดไปก็มานั่งอยู่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ซึ่งเธอนั่งมันอยู่ทุกวันก็ไม่เคยให้ความสำคัญ จนบางครั้งเธอหวนกลับไปคิดถึงวันในอดีตบางทีเธอนั้นละเลยไปหลายต่อหลายอย่างเสียเหลือเกิน
กรี๊ง
..กรี๊ง
..
*************************
กรี๊ง....กรี๊ง..กรี๊ง
...กรี๊ง
..
"ฮัลโหล!"
เสียงทักทายจากเด็กผู้หญิงวัย ม.6 เท่านั้น พอเธอนั้นได้ยินข่าวจากเพื่อนของเธอทางโทรศัพท์เองนั้นก็ค่อยๆที่จะยิ้มออกมาทีละเล็ก ทีละน้อย "ขอบใจมากนะ ขอบใจจ๊ะ" เธอทักคำสุดท้ายก่อนที่เธอนั้นจะวางหูโทรศัพท์ไป
อ่อน คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ตั้งหน้าตั้งตาหวังเพียงแค่ว่าเธอนั้นจะสามารถสอบเข้าในรั้วของมหาวิทยาลัยไปได้เหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ เพราะเธอนั้นมีความเชื่อที่ชัดเจนว่าเธอนั้นก็เก่งไม่น้อยไปกว่าใครในโรงเรียนเก่าของเธอ หรือเธออาจจะสู้กับนักเรียนรุ่นเดียวกันกับเธอทั้งประเทศได้อย่างแน่นอน โดยที่เธอนั้นไม่รังเกียจที่มหา' ลัยนั้นจะมีลักษณะเป็นอย่างไร ขอเพียงแค่เธอสอบติดเป็นเท่านั้น
"แม่
แม่
." อ่อนเรียกแม่ของเธอตั้งแต่เธอนั้นยังเดินไปไม่ถึงห้องครัวซึ่งเป็นที่ที่แม่ของเธอนั้นอยู่เลยด้วยซ้ำ
"อะไร
อ่อน เรียกแม่มาแต่ไกลเชียว" แม่ของอ่อนขานกลับไปด้วยเช่นกัน
"วันนี้อ่อนตื่นเต้นจังเลย" อ่อนพูดพร้อมกับมองไปที่แม่ของเธอนั้นอย่างมีความหวังอะไรสักอย่าง
แม่ของอ่อนเหลียวหันมาดูอ่อนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหันไปหันผักต่อ "วันนี้มีอะไรล่ะ"
"วันนี้เข้าประกาศผลแล้วน่ะแม่" อ่อนทำน้ำเสียงดีใจ
"ถ้าแค่เรื่องประกาศผลแต่ยังไม่รู้ ลูกเองคงไม่มาดีใจขนาดนี้หรอกมั้ง"แม่ของอ่อนพูดพร้อมทั้งยอมหยุดทำงานทุกอย่างเพื่อที่จะมารอฟังคำตอบจากเธอแต่โดยดี
"หนูสอบติด
"
อ่อนพูดพร้อมทั้งวิ่งเข้าไปสวมกอดกับแม่ของเธอด้วยความดีใจที่สุด เพราะหนึ่งชีวิตของเธอ เพื่อจะรอวันนี้นั่นเอง แล้วพอสักพักอ่อนเองก็เริ่มคิดขึ้นมาได้ว่า มหา'ลัยที่เธอนั้นต้องไปอยู่มันไกลจากบ้านที่เธออยู่เสียเหลือเกิน และต้องอาศัยหอพักอยู่แน่ๆ แต่ทว่าแม่ของเธอนั้นจะอนุญาตหรือเปล่าเพราะลำพังแค่เรื่องปกติแม่ของเธอก็แทบไม่อนุญาตเธออยู่แล้ว "แม่ของหนูไปเถอะนะ" อ่อนเริ่มวิงวอนขอบ้างแล้ว
"อยู่ที่นู่นก็ดูแลตัวเองให้ดีดีล่ะกัน"
คำตอบของแม่ของอ่อนทำให้อ่อนนั้นกระโดดโลดเต้นเป็นการใหญ่พอสมควร แล้วเธอนั้นก็เข้าไปสวมกอดกับแม่ของเธออย่างแน่จนแม่ของเธอนั้นแทบหายใจไม่ออก พร้อมทั้งร้องขึ้นมาเสียงดังอีกว่า "หนูรักแม่จังเลย หนูรักแม่จังเลยค่ะ" วันไปวนมาอยู่แต่อย่างนี้ จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์บ้านของเธอดังขึ้นเพื่อมาขัดจังหวะ
กรี๊ง
..กรี๊ง
..
"เดี๋ยวอ่อน..ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อนนะค่ะแม่" อ่อนพูดจบก็วิ่งไปรับโทรศัพท์โดยทันที "ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ" อ่อนทักด้วยน้ำเสียงที่สดใสพอดู
แต่ว่าคู่สนทนาของเธอนั้นเอาแต่เงียบ และเมื่อเธอนั้นเงี่ยหูฟังดูดีดีแล้วก็รู้ว่า คู่สนทนาของเธอนั้นเอาแต่ถอนหายใจเหมือนเขานั้นไม่กล้าที่จะพูดคุยกับเธอเสียมากกว่า
"ใคร..ถ้าไม่พูดจะวางล่ะนะ" อ่อนพูดด้วยเสียงเข้มกับว่าเธอนั้นพร้อมที่จะทำจริงๆ "หนึ่ง
.สอง
.สสสส"
"เดี๋ยวก่อน.." เสียงแทรกขึ้นมาก่อนที่อ่อนนั้นจะวางสายไป และมันเป็นเสียงของผู้ชายและเป็นเพื่อนของอ่อนที่ชื่อว่า กอล์ฟ
กอล์ฟเองเป็นเพื่อนของอ่อนตั้งแต่สมัยที่เธอนั้นขึ้น ม.4 ใหม่ๆ โดยกอล์ฟนั้นหลงรักอ่อนอย่างไม่มีเหตุผลและเขานั้นพยายามทำทุกวิถีทางที่จะทำให้อ่อนนั้นได้รับรู้จากความรู้สึกของเขาบ้าง แต่ทุกครั้งอ่อนก็ต้องตอบกลับมาว่า "เราเป็นเพื่อนกันนั่นแหละ ดีแล้ว" แทบทุกครั้งแต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เขาเองก็ไม่ลดความพยายามลงไปบ้างเลย
"อ้าว
กอล์ฟหรอ โทรมาทำไมก็ไม่ยอมพูดสักที อ่อนก็นึกว่าพวกโรคจิต เกือบไปแล้วนะ" อ่อนพูดพร้องกับหัวเราะแทรกเข้าไปในโทรศัพท์
"คือว่ากอล์ฟรู้ข่าวแล้วว่า อ่อนสอบเข้ามหา'ลัยได้ กอล์ฟเองเลยโทรมายินดีน่ะ" กอล์ฟเพื่อนของเธอพูดอย่างเชื่องช้า
"แล้ว
กอล์ฟ" อ่อนเองอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถามเพราะน้ำเสียงเขากอล์ฟนั้นแปลกกว่าที่เคยเป็น แปลกกว่าที่เธอนั้นได้ยินเสียด้วยซ้ำ
"กอล์ฟหรอ
555+ โง่อย่างกอล์ฟจะไปติดได้ไง แค่นี้ละกันนะอ่อน" กอล์ฟพยายามจะพูดปัดและจะวางสายจากอ่อนไปทันทีทันใด
"เดี๋ยวสิกอล์ฟ" อ่อนดึงรั้งสายโทรศัพท์ของกอล์ฟเพื่อที่จะไม่ให้เขานั้นวางสายไป
"มีอะไรหรออ่อน" กอล์ฟถาม
"คือว่า
วันนี้กอล์ฟว่างไหน พอมีเวลาให้อ่อนบ้างเปล่า" อ่อนถาม
"ก็มีทำไมหรอ ความจริงอ่อนเองต้องไปเฮฮากับเพื่อนๆที่สอบติดด้วยกันนะถึงจะถูก" กอล์ฟพูดด้วยเสียงที่ดูจะเศร้าสร้อยพอดู
"กอล์ฟนั่นแหละ พอมีเวลาจะคุยกับอ่อนบ้างเปล่า" เธอถามขึ้น
"มีสิ" กอล์ฟตอบ
"งั้นเราเจอกันที่ร้านไอศกรีมล่ะกัน" อ่อนพูดนัดแนะสถานที่ให้
"ครับ
งั้นก็แค่นี้ก่อนละกัน กอล์ฟไม่รบกวนเวลาอ่อนแล้ว" กอล์ฟพูด
"งั้นเดี๋ยวค่อยเจอกันนะ" อ่อนพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่นั้นจะต่างคนต่างวางสายโทรศัพท์ไป
พออ่อนนั้นวางสายโทรศัพท์ไป เธอนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่า แม่ของเธอนั้นจะทำอาหารกลางวันเพื่อเป็นรางวัลกับที่เธอนั้นสอบได้แต่เธอนั้นกลับนัดกับกอล์ฟโดยไม่ทันได้คิด เพราะเธอนั้นเป็นห่วงเพื่อนของเธอเสียมากกว่า แต่เรื่องอาหารของแม่ของเธอนั้นพอที่จะเลื่อนออกไปได้ เธอจึงเดินเข้าไปหาแม่ของเธอที่ในห้องครัวอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ดูจะจ๋อยๆลงไปจากเดิม
"แม่
" อ่อนเรียกด้วยเสียงที่เรียบนิ่ง
แม่ของอ่อนหันมาทันที และเธอนั้นได้ยินทุกคำกับสิ่งที่อ่อนนั้นพูดกับเพื่อนทางโทรศัพท์ เธอนั้นก็เข้าใจและก็พูดกับลูกของเธอไปว่า "ไปหาเพื่อนเถอะ บางทีเพื่อนอาจต้องการหนูมากกว่าหนูต้องการอาหารของแม่ก็ได้ เรื่องอาหารแม่เองก็ทำไปเรื่อยๆ กว่าจะเสร็จหมดก็ประมาณบ่ายสามนั่นแหละ หนูก็กลับมาพอดี" แม่ของอ่อนพูดจบเธอก็ยิ้มให้กับลูก เพราะเธอนั้นรู้ว่าลูกของเธอนั้นมีน้ำใจและรู้จักให้ ให้กับผู้อื่น นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอนั้นคอยพร่ำสอนลูกของเธอมาโดยตลอดนั่นเอง
"ขอบคุณค่ะแม่" จากนั้นหนูน้อยก็ไปอาบน้ำอาบท่าทันทีเลยทีเดียว
ความคิดเห็น