ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #6 : คู่นี้คุณคิดว่าน่ารักไหมล่ะ

          เช้าในวันต่อมา  ทุกสิ่งทุกอย่างในรอบตัวของอ่อนนั้นยังดูเหมือนเดิม  แต่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงและมันก็เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆเสียด้วย  นั่นก็คือ  วันนี้เธอเดินเคียงคู่มากับจุ้น  มือจุ้นจับมือเธอเอาไว้แน่น จนใครที่ไม่รู้จักสองคนนี้ต้องอิจฉา  แต่มันไม่ใช่ข้าวต้มและเพื่อนๆของเธอ  เพราะเรื่องเมื่อวานนั้นทุกคนต่างก็รู้อ่อนพูดไปนั้นเธอโกหก  เพื่อที่จะหลบหนีจากที่ตรงนั้น  ข้าวต้มไม่เก็บความสงสัยนี้ไว้เพียงคนเดียวเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆแน่
 
               ข้าวต้มวิ่งไปจนทันอ่อน  “อ่อน…”
 
          อ่อนหันหลังไปเห็นข้าวต้มวิ่งมาจนใกล้เธอ  ก็ยิ้มให้ข้าวต้มต้อนรับสำหรับเช้าวันใหม่จนข้าวต้มต้องเป็นฝ่ายประหลาดใจขึ้นมาเอง  “สวัสดีข้าวต้ม”
 
               “จ๊ะ  สวัสดี….ทั้งสองคนนั้นแหละ”  ข้าวต้มทักกลับ
 
               จู่ๆ  จุ้นก็ขอตัวแยกออกไปจากตรงนั้นเพื่อที่จะให้สาวๆนั้นได้พูดคุยกันสักหน่อย  “เดี๋ยวจุ้นไปที่ห้องก่อนละกัน”
 
               “อืม….แล้วเดี๋ยวอ่อนตามไปนะ”  อ่อนพูดด้วยเสียงอ๋อยเสียงหวานจนหน้าของข้าวต้มเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
 
               “อ่อน….เธอกับจุ้น  ไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างที่บอกเมื่อวานนี้ใช่ไหม”  ข้าวต้มถาม
 
               อ่อนหัวเราะในคำถามของข้าวต้ม  ดูเธอถามอย่างตั้งใจเสียเหลือเกิน  “ก็เมื่อวานตอนนั้นมันไม่ใช่  แต่วันนี้มันก็ใช่แล้ว” 
 
               “หา!!”  ข้าวต้มอุทานด้วยความตกใจ
 
               “ก็จุ้นเองก็เป็นคนดี  ทำไมฉันต้องไปรังเกลียดเขาด้วยล่ะ”  อ่อนถามกลับ
 
               “มันก็จริงอย่างที่เธอว่ามา  แต่ว่า….”  ข้าวต้มพูดคล้อยตามแต่เธอก็ยังมีข้อขัดแย้งในใจของเธออยู่ดี
 
               “ไม่มีแต่อะไรแหละ  แค่นั้นแหละเหตุผล”  อ่อนพูดจบก็เดินหนีไป
 
               “เดี๋ยวก่อนสิอ่อน…รอด้วย”  ข้าวต้มตะโกนพร้อมกับเดินตามไป

****************
 
          มันไม่ใช่แค่ข้าวต้มและในหมู่เพื่อนสนิทของอ่อนเท่านั้นที่เห็นอ่อนเดินควงเย้ยสายตาผู้คนในคณะ  แม้แต่พี่โอ่งและเจ้าจนก็เห็นเช่นกัน  ถึงตอนนี้ทั้งคู่แม้จะมีอคติอยู่บ้างแต่ก็ต้องละลายมันลงไปชั่วคราวเพื่อที่จะเดินหน้าไปถามกับจุ้นให้พวกเขาได้แน่ใจว่า  สิ่งที่เขาเห็นนั้นไม่เป็นความจริง  และอ่อนทำไปนั้นเพียงแค่ประชดพวกเขาเท่านั้น

          จนถึงช่วงกลางวันของวันนั้นเอง  ทั้งพี่โอ่งและเจ้าจนก็แอบซุ้มดูอ่อนอยู่ตลอดเวลาจนมีช่วงหนึ่งที่ทั้งคู่ได้แยกออกจากกันเสียที  คราวนี้พวกเขาจะได้ไปถามจุ้นเสียที
 
               “จุ้น  …. เดี๋ยวจุ้นไปซื้อข้าวให้อ่อนก่อนนะ เดี๋ยวอ่อนไปเข้าห้องน้ำแปบหนึ่ง   เดี๋ยวมาจ๊ะ”  อ่อนพูดก่อนที่เธอจะเดินไปห้องน้ำ
 
               “รีบไปก็ละกัน  จุ้นจองโต๊ะอยู่แถวนี้น่ะแหละ”   จุ้นพูดไล่หลังของอ่อนไป
 
               เพียงแค่นั้น  ทั้งพี่โอ่งหรือเจ้าจนก็ได้โอกาสทันที   พวกเขาก็รีบวิ่งกรูฝ่าฝูงจนมากมายเต็มโรงอาหาร  เพื่อที่จะมาหาจุ้นให้เร็วที่สุด  “เอ๊ย!  อะไร  ไอ้จน  พี่โอ่ง”  จุ้นถามทันทีเมื่อทั้งคู่รีบวิ่งมาประกบแทนอ่อน
 
               “ไอ้จุ้น…เรื่องที่อ่อนพูดเมื่อวาน   เอ็งไม่รู้เรื่องใช่ไหม”  พี่โอ่งเร่งถามก่อน  และดูท่าเค้านั้นจะจดจ่อรอคำตอบของอ่อนเอาเสียมากๆ
 
               “เอ่อ….ก็ใช่”  จุ้นตอบแบบเอ่อๆ
 
               “ถ้าอย่างนี้  อ่อนก็กุเรื่องมาอำพวกเรา”  จนพูด
 
               “โธ่เอ๊ย!  คิดว่าเป็นเรื่องจริงเสียอีก  เอ๊ะ!แล้วทำไมเอ็งถึงเดินควงไปมาด้วยว่ะ”  พี่โอ่งถามกลับทันทีเมื่อเค้านั้นคิดตะหงิดขึ้นมาได้
 
               “ก็แฟนกัน  ทำไมทำไม่ได้ล่ะ”  มันเป็นคำพูดของจุ้นที่เหมือนฟ้าผ่าลงที่กลางใจของพี่โอ่งและเจ้าจนยิ่งนัก  พร้อมทั้งคำถามมากมาย
 
               “ไอ้จุ้น  เอ็งว่าอะไรนะ”  ทั้งพี่โอ่งและจนเพื่อนของจุ้นเองถามออกมาพร้อมกัน
 
               “ก็จุ้นกับอ่อน  เป็นแฟนกันแล้ว”  จุ้นย้ำเต็มปากเต็มคำของเขาอีกทีหนึ่ง
 
               “ไม่จริงอ่ะ”  พี่โอ่งพูดพูดพร้อมส่ายหัวตัวเองใหญ่เลย
 
               จนก็ชิงไม่เชื่อในคำพูดของเจ้าจุ้นไปด้วยเช่นกัน  “ไม่จริงอ่ะ  มึงอำกูแน่เลยใช่ไหม” 
 
               “ไม่ได้อำค่ะ”  เสียงของข้าวต้มแปร่นมาแต่ไกล  “ก็อ่อนเค้าตกลงเป็นแฟนกับจุ้นก็หลังที่พี่ไปยุ่งกับมันมากนั่นแหละ”  ข้าวต้มยังพูดเสริมอีกที
 
               “เป็นไปได้ยังไง”  ทั้งพี่โอ่งและจนตะโกนเสียงดังลั่นโรงอาหาร
 
          อ่อนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ  เธอได้ยินเสียงโวยวาย  และเธอก็ดันจำเสียงอย่างนั้นได้ด้วยสิ  เธอก็เลยเดินเข้าไปดูเพื่อให้แน่ใจอย่างไม่รีบไม่ร้อน พอเข้าไปใกล้ๆก็เห็นว่าทั้งพี่โอ่งและจนนั้นไม่ยุ่งวุ่นวายกับจุ้นเธอ  ทำให้เธอต้องโมโห  ที่ว่าเรื่องของเธอมันน่าจะจบลงไปแล้ว  แต่ทำไมพวกนี้ถึงมายุ่งวุ่นวายกับคนรอบตัวเธออีก 
 
               “อะไรกันล่ะคะพี่โอ่ง  ว่าไงเจ้าจน”  อ่อนวิ่งเข้าไปกลางวงทันที 
 
               “เอ่อ….”  ทั้งสองคนกลายเป็นว่าเหน็บกินปากขึ้นมาทันที
 
              “ว่าไง  ข้าวต้ม”  อ่อนหันไปถามเรื่องราวทั้งหมดกับข้าวต้มอีกที
 
               “ก็สองคนเนี๊ยเค้าไม่แน่ใจว่าเธอ  กับจุ้น  เป็นแฟนกัน”  ข้าวต้มตอบในสิ่งที่อ่อนนั้นอยากรู้เรียบร้อยแล้ว
 
               “จริงค่ะ เมื่อวานนี้อ่อนโกหก  แต่จุ้นเค้าเป็นแฟนกับอ่อนแล้วจริงๆ…ไปเถอะจุ้นไปกินข้าวข้างนอกดีกว่า”  อ่อนพูดชักชวนจุ้นพร้อมทั้งควงแขนเขาไปด้วย
 
               “ห้าๆ ๆ   บอกแล้วก็ไม่เชื่อ”  ข้าวต้มหัวเราะเยอะก่อนที่เธอนั้นจะเดินชิ่งหนีออกไปตามอ่อน
 
               พี่โอ่งมองหน้าเจ้าจน  เจ้าจนก็มองหน้าพี่โอ่ง  ทั้งคู่ตอนนี้เศร้าพอๆกัน  “ไอ้จน  เย็นนี้ว่างไหม”

               “ว่างพี่”  จนตอบ
 
               “ไปกินเหล้ากับพี่ไป” พี่โอ่งเชิญชวนจน
 
               จนเองก็ตอบทันควันว่า  “ไปดิ….ไม่มีอะไรทำ” 
 
          จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกไปจากโรงอาหาร  เพราะพวกเขานั้นคงไม่มีกระจิตกระใจมานั่งทานข้าวกลางวันอีกแล้ว เพราะสิ่งที่เค้านั้นหวังเหลือเกินว่าจะไม่เป็นความจริง  แต่มันก็กลับเป็นความจริงขึ้นมา
 
               “ไม่มีไรแล้ว  สบายใจได้”  จุ้นพูดกับอ่อนในขณะที่กำลังเดินออกไปข้างนอก
 
               “ขอบใจมากนะจุ้น…”  อ่อนพูดพร้อมทั้งพิงหัวของตัวเธอนั้นไว้ที่อกอุ่นๆของจุ้น  เพราะเธอเหมือนว่าเธอรักผู้ชายคนนี้ที่ความอบอุ่นที่เขานั้นมีต่อเธอมากเหลือเกิน  มันจะไม่มีสิ่งใดที่จะพยายามเปลี่ยนตัวเขาให้เป็นอีกคนได้เลย
 
          และตั้งแต่นั้นมาทั้งคู่ก็ได้เป็นแฟนกันอย่างสงบสุข  เหมือนกับคู่อื่นๆที่ดูจะน่ารักๆ  หรืออาจจะน่ารักกว่าคู่อื่นเสียด้วยซ้ำ  เพราะว่าเขาและเธอไม่ค่อยทะเลอะกันให้คนภายนอกเห็นเลย  หรือจะทะเลอะกันเองก็แทบมีน้อย  แต่มันก็มีบ้างที่เป็นเรื่องเป็นราวอยู่บ้าง  เพราะว่าถ้าถึงขั้นนั้นต่างฝ่ายต่างก็ไม่ยอมที่จะลดลาวาศอก  และไม่มีฝ่ายใดไปง้อ  ปล่อยวันเวลาเท่านั้นที่สลายเรื่องไม่เป็นเรื่องเหล่านั้นของทั้งสองคน   แล้วพวกเขาก็กลับมาพูดคุยกับเหมือนเดิม

***************

          ช่วยมาอ่านนิยายผมหน่อยนะครับ  ใครจะโฆษณาก็ได้เลยนะครับ