หรือเราเคยรักกัน

ลำดับตอนที่ #6 : เจ็บไหม .เราไม่ได้ตั้งใจ

          วันเวลาไม่เคยทำลายให้รัฐและน้ำนั้นต้องทะเลอะกันหรือแม้กระทั่งการไม่เข้าใจกันเลยแม้แต่น้อยเลย วันเวลาที่ผ่านมาหนึ่งปีเต็มนั้นทั้งคู่จะเก็บเกี่ยวในสิ่งที่ดีงามของกันและกัน ถ้าฝ่ายไหนร้อนอีกฝ่ายก็พร้อมที่จะเย็นได้เสมอ จึงไม่แปลกที่คู่นี้จะมีความสนิทสนมคล้ายกับคู่รักบนความเป็นเพื่อนนั่นเอง

          จนอยู่มาวันหนึ่งการไม่เข้าใจก็เกิดขึ้นจนได้แต่มันเป็นเพียงวันเดียวที่รัฐนั้นรู้สึกว่าผิดและเป็นฝ่ายที่ร้อนเสียเอง เหตุการณ์มันเกิดขึ้นในวันที่มีการประชุมคัดเลือกสรรหาคนสมัครใจที่จะร่วมเข้ากิจกรรมกีฬาสีประจำปีของที่นี่ ซึ่งทุกห้องก็จะได้รับมอบหมายอย่างนี้เหมือนกันหมด ซึ่งห้องของรัฐเองก็ต้องร่วมด้วยซึ่งวันนี้มีการประชุมกัน ซึ่งทุกคนก็ค่อยๆทยอยเข้ามาในห้องนั่นก็รวมไปถึง รัฐ และน้ำ ด้วยเช่นกัน

     "เพื่อนทุกคน ห้องเราได้รับมอบหมายในกีฬาสีเหมือนกับห้องอื่นๆ เราเพียงขอความร่วมมือจากเพื่อนๆ เพียงใครที่จะอาสาจะมาช่วยเต็มที่ ก็ให้เดินมาที่ด้านซ้ายของเรา ถ้าใครไม่ว่างหรือไม่เต็มใจให้ความร่วมมือนัก ก็เชิญมาที่ด้านขวามือเรา เราไม่ได้บังคับใคร ใครใคร่ทำก็ทำ ใครไม่ใคร่ทำอย่าฝืน แต่หาเวลาว่างมาช่วยบ้างก็ได้ แต่เพียงพวกอาสาเนี่ยจะเหมือนเป็นแกนนำที่ต้องมาทำงานนี้หลังเลิกเรียนนั่นเอง" เป็นคำพูดของหัวหน้างาน

~~~~~~~~~~~~~~~~

          พอหัวหน้างานพูดจบเพื่อนทุกคนในห้องนั้นก็ต้องเลือกที่จะไปยืนในส่วนที่ตัวเองต้องการ ไม่ต่างกับรัฐและน้ำที่ต้องเลือกกัน น้ำมั่นใจมากว่ารัฐต้องเลือกเหมือนอย่างตน ด้านของรัฐก็มั่นใจเช่นกันว่าตนต้องเลือกคงถูกใจน้ำแน่ๆ

          หลังจากที่ทุกคนเลือกตำแหน่งของตัวเองในงานนี้ได้แล้ว หัวหน้างานก็ประกาศผลออกมา พอน้ำเห็นรัฐอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตนเพียงแค่นั้น เธอก็พยายามเรียกให้รัฐนั้นได้เปลี่ยนใจมาอยู่ฝั่งเดียวกันกับตน แต่ดูท่ารัฐจะไม่ยอมง่ายๆเหมือนที่เคยผ่านมา แถมรัฐเองยังพยายามชักจูงเธอมาช่วยงานด้วยกัน แน่นอนว่าต่างคนต่างหัวเสียและไม่ยอมกันและกันอีกต่างหาก

          เพียงหัวหน้างานบอกเลิกประชุมเพียงแค่นั้น น้ำก็รีบเดินออกไปนอกห้องประชุมโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากรัฐเลยแม้แต่น้อย รัฐเองก็รู้สึกแย่ๆต่อน้ำไม่ใช่น้อย เขาเพียงรู้สึกว่า ถึงน้ำจะมีพฤติกรรมที่แปลกสุดขั้วกับเขามากแค่ไหน แต่ก็ไม่ถึงกับต้องมาทำอย่างนี้ ไม่ฟังเหตุผลกันเลยแม้แต่น้อยเลย ไม่รอฟังคำอธิบายของเขาบ้าง

          ในวันนั้นรัฐหัวเสียกับพฤติกรรมของน้ำอย่างรุนแรงมากทำให้เขาเองไม่ยอมลงไปทานข้าวกลางวันแต่กลับมารอเรียนวิชาต่อไปเลยทันที พอน้ำรู้ว่ารัฐไม่ยอมลงมาทานข้าว เธอเองก็รีบทานข้าวอย่างรวดเร็วและขึ้นไปหารัฐโดยทันที

***************

          พอน้ำขึ้นมาถึงห้อง รัฐเองก็รู้ทันทีว่าน้ำขึ้นมาหาเรื่องเขาอย่างแน่นอน ก็รู้จากเสียงหอบที่มีความถี่สูง ที่เกิดจากรีบเร่งที่จะมาหาเขานั่นเอง

     ปึง!! เสียงทุบโต๊ะของน้ำดังขึ้น มันทำให้รัฐเองต้องถึงกับสะดุ้งตัวทันที ถึงแม้เขาจะพอเตรียมใจรับมันก็ตามที
     หลังจากที่น้ำได้ทุบโต๊ะนั้น ก็ได้ชิงกล่าวต่อว่าต่อขานขึ้นมาก่อน "ไมแกต้องไปเป็นอาสาแห่งชาติด้วย น้ำไม่เข้าใจ"
     "น้ำ….น้ำ ใจเย็นๆนะ ที่รัฐไปช่วยเขามันก็เป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆแค่นั้นไม่กี่เดือนก็กลับบ้านปกติได้แล้ว แล้วอีกอย่างรัฐถือว่าเป็นประสบการณ์ด้วยนะ น้ำเองก็น่าจะมาช่วยกัน" รัฐพูดอ้างเหตุผลด้วยอารมณ์ที่เย็นจะเยือกของเขาที่พอจะสามารถทำได้ในเวลานั้น
     "รัฐ ที่น้ำมาพูดเพื่อให้รัฐไปยกเลิกในการเป็นอาสานั่นซะ ไม่ใช่ให้รัฐให้ชักชวนน้ำเข้าใจไหม" น้ำพูดยังไม่ทันจบก็เดินเลี่ยงออกไปนอกห้องโดยทันที
     พอรัฐเห็นน้ำเดินหนีหน้าเขาเป็นครั้งที่สองของวันนี้ก็ทำให้อารมณ์น้ำแข็งของเขาต้องถึงกับระเบิดเหลือเพียงเปลวไฟที่อาจทำลายคนที่อยู่ตรงหน้าเขาได้ทุกเวลา "น้ำ…" รัฐเรียกด้วยเสียงดัง ทำให้น้ำเองตกใจเพราะเธอไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่กระโชกโฮกฮากขนาดนี้จากปากของรัฐเลยแม้แต่ครั้งเดียว
     "อะไรอีกล่ะ" น้ำพูดไม่พูดเปล่ายังเดินเข้ามาหารัฐอย่างใกล้ชิด
     "น้ำเดินหนีรัฐอย่างนี้มาสองหนแล้วนะ…วันนี้" รัฐเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด่างยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
     "แล้วทำไม" น้ำพูดพร้อมกับผลักไหล่รัฐไปด้วย

         พอน้ำพูดจบประโยคนั้นก็เดินหนีเขาอีกครั้ง ถือว่าครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วที่น้ำไม่ยอมฟังอะไรเลยจากรัฐ รัฐก็ยิ่งโมโหมากขึ้นเมื่อเห็นน้ำทำอย่างนี้เป็นครั้งที่สาม ทั้งๆที่รัฐพยายามบอกไปแล้วว่ารัฐไม่ชอบให้ใครทำแบบนี้

     "โธ่เอ๊ย!!" รัฐอุทานออกมาสั้นๆ ก่อนที่เขานั้นจะคว้าของเป๋าของเขาเองแล้วขว้างไปทางน้ำ ซึ่งก็เฉียดหัวน้ำไปเพียงนิดเดียว ถึงน้ำจะไม่โดนโดยตรงก็ตาม มันก็ทำให้เธอหยุดนิ่งและยืนอยู่กับที่ เธอแปลกใจกับสิ่งที่รัฐที่คอยทะนุทะหนอมเธอมาโดยตลอด มาทำอย่างนี้กับเธอได้ลงคอ ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอหยุดนิ่งอยู่กับที่ ยกเว้นแต่น้ำตาที่มันไหลออกมาจากตาโดยไม่ตั้งใจของเธอเท่านั้น

         ทางด้าน รัฐ หลังจากที่เขานั้นได้บรรดาลโทสะด้วยพฤติกรรมเถื่อนๆอย่างนั้นไปอย่างไม่ตั้งใจก็ตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำไปกับคนที่เขาไม่เคยแม้จะทำให้เธอต้องเจ็บเลยแม้แต่น้อยเลย แต่มาคราวนี้ ทำไมทำให้เธอนั้นต้องเจ็บกว่าอะไรทั้งหมด พอเข้ารู้สึกตัวก็พยายามเรียกน้ำ "น้ำ…..น้ำ เดี่ยวก่อน"

          รัฐเรียกน้ำอยู่นานสองนานและดังขึ้นเรื่อยๆแต่เหมือนไม่เป็นผลเมื่อน้ำนั้นเร่งฝีเท้าให้พ้นไปจากห้องนั้น จากนั้นรัฐก็เดินไปเก็บกระเป๋าของเขาที่วางกองอยู่บนพื้น และเสียใจกับสิ่งที่เขานั้นได้ทำไป เขาขอเพียงให้น้ำฟังเขาบ้างแค่นี้ก็คุ้มค่ามากเกินพอกับสิ่งที่เขาได้ทำมันลงไปอย่างหยาบคายที่สุด

          หลังจากที่เสียงอ๊อดเลิกเรียนดังเพียงแค่นั้น น้ำเร่งเก็บข้าวของทั้งแต่รู้ว่าอีกสิบนาทีเลิกเรียน เพื่อที่จะกลับบ้านไปอย่างรวดเร็วและไม่รอรัฐอีกต่อไป แต่พอน้ำเดินลงมาถึงชั้นล่างก็รู้สึกว่าวันนี้แปลกกว่าทุกวันก็ตรงนี้เธอยืนตรงที่เดิมแต่ต้องยืนคนเดียว ในช่วงนั้นเองเธอก็มองไปเห็นปอนและเพื่อนของเธออีกกลุ่มหนึ่งกำลังเดินกลับบ้านอยู่นั้น เธอเลยไม่รีรอที่จะไปขอกลับบ้านด้วยนั่นเอง

     "ปอน รอด้วยดิ" น้ำเรียกปอน
     ปอนหยุดแล้วเหลียวหลังไปหาน้ำ "มีอะไรหรอน้ำ"
     "กลับด้วย" น้ำพูด
     "อ้าว…ทำไมล่ะ แล้วรัฐล่ะทำไมยังไม่กลับ" ปอนถาม
     "ก็มันอยู่ช่วยเพื่อนไง" น้ำตอบกลับ
     "เออ…ใช่จริงด้วย" ปอนพูดจบก็อนุญาติให้น้ำกลับบ้านเป็นเพื่อนเธอด้วย

          พอน้ำเดินผ่านรั่วโรงเรียนได้ไม่นานนักรัฐก็เดินลงมาถึงชั้นล่าง เขามองซ้ายแลขวาแต่ไม่พบหญิงสาวนามว่า น้ำเลย เขาพอจะเดาออกว่า น้ำรีบกลับบ้านเพื่อหนีหน้าเขาอย่างแน่นอน เพียงคิดเขาเองก็รู้สึกจะแย่อยู่แล้ว อย่าให้ไปเห็นสีหน้าของเธอเลยเมื่อเธอเห็นเขา ว่าเธอนั้นจะแสดงออกต่อเขาอย่างไร เขาเองคงปวดใจไปไม่น้อยนักหรอก
 
          ในช่วงเย็นของวันนั้น รัฐเองก็ไปช่วยงานเพื่อนๆตามที่เขาให้สัญญาเอาไว้ แล้วจากนั้นเขาจึงขอกลับบ้านในช่วงพลบค่ำหน่อยๆ ความมืดในวันนั้นทำให้เขารู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างจับใจ และคิดว่าถ้าเพื่อนของเขาคนนั้นคิดเหมือนกันบ้าง ก็คงรู้สึกไม่ต่างจากเขาในตอนนี้ การกลับบ้านเพียงลำพังในวันนั้นไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเคยทำ แต่เป็นครั้งแรกที่เขากลับบ้านด้วยหัวใจที่สีดำมืด รอการรดน้ำให้ความชุ่นชื่นมันอยู่และมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำอย่างนี้ได้ ความเหงาของเขาทำให้เขานั้นต้องถอนหายใจเหือกใหญ่อยู่หลายต่อหลายครั้ง จนเศษฝุ่นผลบนพื้นถนนนั้นปลิวว่อนไปตามแรงถอนหายใจของเขานั่นเอง

          ในเช้าวันต่อมา เขาเลือกเวลาที่จะมาเรียนสายกว่าทุกวันเพื่อที่จะดักพบเจอกับน้ำ ซึ่งมันก็เป็นผลเขาเห็นน้ำเพิ่งมาก่อนเขาได้ไม่นาน เขาเลยวิ่งเข้าไปหาเธอทันที

     "ดีน้ำ มาเวลาเดิมแล้วหรอ" รัฐทัก
     "อืม" น้ำตอบไปอย่างไม่เต็มใจ แต่รัฐก็รู้สึกว่าน้ำรู้สึกหายเขาแล้ว
     "แล้ว…." รัฐจะพยายามถามแต่เขาไม่รู้จะถามอะไรน้ำ
     "ว่าแต่แกเถอะทำไมถึงพึ่งมาล่ะ ปกติไม่ได้มาเวลานี้นิ" น้ำถามขึ้นทำให้รัฐเองต้องถึงกลับยิ้มออกเสียที
     "ก็นะ" รัฐตอบแบบยิ้มๆ "ตื่นสายน่ะ"
     "อืม" น้ำตอบสั้นๆ
     "หา..หายโกรธรัฐแล้วหรอ" รัฐถาม
     "ไม่ได้โกรธหรอก แต่…." น้ำพูด
     น้ำพูดจบรัฐก็ทำหน้างง "แต่อะไร" รัฐถามต่อ
     "ก็วันนี้ให้ฉันไปช่วยเพื่อนทำงานด้วยนะ" น้ำพูดพลางอมยิ้มไปด้วย
     "ได้สิ ทำไมจะไม่ได้" รัฐพูดจบก็ต้องถึงกับยิ้มแป้นเข้าโรงเรียนกันไปด้วยกัน
****************
        เพิ่งอัพเสร็จล่าสุดเลยนะครับ  โฆษณาก็ยังเชิญได้อยู่  ไว้ผมว่างๆจริงแล้วจะไปเยี่ยมครับ  อยากให้ข้อเสนอแนะอย่างไรก็เชิญได้ครับ  หรืออยากให้ผมนั้นเขียนเรื่องแนวไหนก็บอกกันมาละกันนะครับ ....