ปลาทองน้ำเย็น

ลำดับตอนที่ #4 : เธอคงเป็นยาของฉันจริงๆ

          เช้าวันรุ่งขึ้น  จุ้นเองก็ทราบข่าวจากเพื่อนๆว่า  อ่อนนั้นไม่มีท่าทีที่อาการจะดีขึ้นมิหนำซ้ำยังมีไข้หวัดเพิ่มเติมขึ้นมาอีก  ที่เขารู้เรื่องของอ่อนก็เพราะเพื่อนบางส่วนเห็นอ่อนนั้นไปคลินิกที่อยู่แถวหอเพื่อนด้วยกัน  เขาก็เลยรู้เรื่องของอ่อนทั้งหมด  พอจุ้นรู้อย่างนี้  เขาเองก็ยิ่งไม่สบายใจเพราะว่าวันนี้ยิ่งเป็นวันหยุดเสาร์-อาทิตย์แรกที่ไม่มีกิจกรรมทางคณะเสียด้วย  ส่วนใหญ่ก็มักจะกลับต่างจังหวัดกันหมด    แต่ดูท่าอาการของอ่อนเองคงไม่สามารถกลับบ้านได้แน่  เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะมีใครมาดูแลอ่อนได้หรือเปล่า  ยิ่งเพื่อนร่วมห้องของอ่อนเองด้วยเป็นคนต่างจังหวัดด้วยอีก
 
               เขาก็เลยโทรศัพท์ไปหาข้าวต้มทันที  เพื่อนสาวคนสนิทของอ่อน  “ข้าวต้มหรอ”  เขาพูดพรวดพลาดขึ้นทันทีเมื่อข้าวต้มนั้นรับสาย
 
               “เออ…ใครล่ะ”  ข้าวต้มถามกลับด้วยน้ำเสียที่ห้วนหู
 
               “จุ้นเอง” 
 
               “เออ…มีอะไรหรอจุ้น  โทรมาน้ำเสียงดูรีบร้อนเชียวนะ”
 
               “ก็จะมาถามอาการของอ่อนเค้านะ   ว่าเป็นยังไงบ้าง”   จุ้นถามขึ้น
 
               “ฉันโทรไปเมื่อเช้านี้  เห็นว่ามีไข้หนักขึ้นอ่ะ  ฉันเองก็เป็นห่วงมันนะ  แต่ต้องกลับบ้านไปทำเรื่องทุนพอดี  ไม่มีใครดูมันด้วย  เมทมันก็กลับบ้านอีก”  ข้าวต้มพูดขึ้น

               จุ้นเองก็เงียบไปพักหนึ่ง  เขาเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายพอดู  “งั้นแค่นี้ก่อนนะ”  จากนั้นเขาก็วางสายของข้าวต้มไปอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย  แล้วเขาก็ไปหาซื้อโจ๊กร้อนๆ  พร้อมกับยาแล้วเดินไปที่หอของอ่อนโดยทันที
 
**********

          พอจุ้นเดินมาถึงหอของอ่อน  ห้องของอ่อนก็ปิดสนิท  เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไง  ได้แต่เรียก  “อ่อน….อ่อน”  อยู่แต่ข้างนอกห้องของอ่อน  แต่ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาเลย  มันทำให้เขานั้นยิ่งเป็นห่วงอ่อนเพิ่มมากขึ้น   เขาเข้าห้องของอ่อนก็ไม่ได้อีก  พอเขานึกขึ้นมาได้ว่าหนังโรงส่วนใหญ่เขาจะซ่อนกุญแจสำรองไว้ที่ใต้พรมเช็ดเท้าหน้าห้อง  แล้วพรมหน้าห้องของอ่อนดันเป็นทางกาบมะพร้าวก็อาจเป็นไปได้ที่อ่อนนั่นซ่อนเอาไว้  เขาก็ลองหาดูที่ใต้พรม  ก็พบเจอกุญแจจริงๆเสียด้วย   เขาเองจึงไม่รอช้าที่จะไขกุญแจเข้าไปในห้อง
 
          จนจุ้นนั้นเข้าไปในห้องของอ่อนได้แล้ว  เขาได้เข้าไปอย่างช้าๆแล้ว  จนถึงเตียงที่อ่อนนั้นนอนอยู่  เธอนอนอย่างไม่เป็นระเบียบเสียเท่าไหร่  เขาเองก็นึกยิ้มอยู่ในใจว่าถึงอ่อนจะไม่ใช่คนที่ต้องทาปากทาหน้าเท่าไร  แต่เธอนั้นก็เป็นคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี  แต่วันนี้เขากลับเห็นอ่อนในสภาพที่ไม่ได้ดูแลตัวเอง  เขายิ้มอยู่ได้ไม่นานเพราะอ่อนนั้นอาจต้องการความช่วยเหลือก็ได้เพียงแต่ว่าเธอนั้นไม่สามารถส่งเสียงบอกอะไรได้เลยด้วยอาการป่วยของเธอนั่นเอง
 
               “อ่อน….  อ่อน…”  เขาเรียกเธออยู่ใกล้  แต่เหมือนว่าอ่อนไม่ได้ยินของเขาเลย  สัญญาณอะไรบางอย่างที่ไม่ดีมันบอกให้เขานั้นรู้ว่าอ่อนกำลังป่วยอย่างหนักจริงๆ  เขาเลยตัดสินใจที่จะใช้มือของเขานั้น  ไปแตะที่หน้าผากของเธอ  เพียงแค่อังๆแถวหน้าผากก็รู้สึกถึงความร้อนได้ขึ้นมาทันที  ทำให้เขานั้นรู้ว่าอ่อนนั้นต้องได้รับการดูแลใหม่เสียแล้วไม่อย่างนั้น  อ่อนเองอาจไม่สบายหนักกว่านี้แน่
 
               “แอะๆ  แอะๆ”  อ่อนไอขึ้น  อ่อนเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง  เธอยังไม่สามารถทักกับคนที่นั่งอยู่กับเธอข้างๆได้
 
          ถึงตอนนี้จุ้นเองก็เกิดความกลัวของเขาขึ้นมาทันที  เพราะเขานั้นไม่เคยแม้แต่ดูแลคนที่ไม่สบายเลยแม้แต่คนเดียว  แล้วนี่เธอไม่สบายเอามากๆอีก  ทำอย่างไรดี  เพื่อให้อ่อนนั้นอาการดีขึ้น  เขาใช้มือของเขาลูบไปที่หน้าผากไปถึงข้างแก้มของอรอุมาเบาๆ   อาจเป็นวิธีโง่ๆของเขาเพราะเขานั้นนึกไม่ออกจริงๆ จนเขานั้นนึกถึงเวลาที่เขาไม่สบายตอนเด็ก  แล้วแม่ของเขาดูแลเขาในช่วงนั้นขึ้นมาได้ 
 
               “ใครล่ะ….”  อ่อนทักขึ้นพร้อมกับการไอตามมา  หรือดูท่าการกระทำโง่ๆของจุ้นอาจได้ผลขึ้นมาบ้าง
 
               “อ่อน…(เสียงดัง)  ไหวไหม  ถ้าไม่ไหวถ้าไม่ไหวให้จุ้นพาอ่อนไปโรงพยาบาลก็ได้นะ  ไหวไหม”  จุ้นถามด้วยเสียงดัง  น้ำเสียงของเขามันช่างสั่นและแฝงไปด้วยความกลัว  กลัวว่าผู้หญิงข้างหน้าของเขานั้นจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้
   
               อ่อนยิ้มออกมาบางๆ  เป็นสิ่งเดียวที่เธอนั้นจะทำเพื่อแทนคำว่าขอบใจของเธอ  “แอะๆ..(ไอ)  อ่อนไม่เป็นอะไรมากหรอก”  อ่อนพูดขึ้น  ก็เหตุที่อ่อนนั้นไม่ยอมแม้แต่จะก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลนั้นก็คงเป็นเพราะเธอนั้นเชื่อว่าเธอเป็นคนที่เข้มแข็ง  ร่างกายเธอไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อน  ด้วยสภายจิตใจของเธอก็พร้อมที่จะเผชิญปัญหาต่างๆลงไปได้  แต่เธอนั้นไม่สามารถมองดูเธอในตอนนี้ว่าเธอนั้นสมควรที่จะไปโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน  แต่ที่อ่อนพูดขึ้นมาอย่างนี้  จุ้นเองก็ทำตามอย่างที่เธอนั้นขอร้องโดยที่จุ้นนั้นคิดไปเองว่า  สงสัยว่าอ่อนนั้นกลัวเข็มฉีดยาเพราะเขานั้นก็กลัวเหมือนกัน
 
          จุ้นเริ่มอย่างแรกเลยก็ป้อนโจ๊กให้กับอ่อน  เลยรีบจับตัวของอ่อนให้ลุกขึ้น  แล้วค่อยๆป้อนโจ๊กให้กับอ่อนที่ไม่สามารถช่วยตัวเองได้เลย  พอป้อนอาหารให้กับอ่อนสักพัก เธอรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง  ทานได้บ้างไม่ได้บ้าง  แต่ทุกคำของอ่อนก็มีรอยยิ้มให้กับเขาเสมอ  จนบางครั้งที่อ่อนเองสำลักโจ๊กแล้วไอ  จนโจ๊กในปากของอ่อนกระเด็นไปโดนหน้าโดนตาของจุ้นเขา  แต่เขาเองก็ไม่เคยที่จะรังเกียจอ่อนแต่อย่างใด  มุ่งที่จะป้อนโจ๊กชามนั้นให้หมดจนได้
 
          จากนั้นจุ้นจึงคิดว่าควรจะเช็ดตัวให้กับอ่อน  แต่ว่าอ่อนในตอนนี้ไม่สามารถจะช่วยตัวเองได้เลย  เขาเองอีกที่จะเป็นคนช่วยเธอ  เขาไปเตรียมน้ำอุ่น  และน้ำธรรมดา  จากนั้นก็จัดการเปลื้องผ้าของอ่อนทุกชิ้น  โดยที่เขานั้นไม่ได้คิดอกุศลกับเธอเลยแม้แต่น้อยเขานั้นเต็มใจเป็นอย่างมากที่จะทำให้กับผู้หญิงคนนี้  เขาเช็ดทุกซอกทุกมุมบนร่างกายของอ่อนเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ก็ไปหาเสื้อผ้าของอ่อนอีกชุดมาเปลี่ยนให้  
 
          จากนั้นเขาก็อุ้มตัวของอ่อนนั้นไปไว้ที่เตียงเพื่อนร่วมห้องของอ่อนเพื่อให้เธอนั้นได้ไปพักที่เตียงนั้นบ้างเพื่อไม่ให้ไข้ซม  แล้วเขาก็ป้อนยาให้กับอ่อน  อ่อนเองก็รับยานั้นมาทาน  จากนั้นเขาก็ปิดพักลมแล้วห่มผ้าให้กับอ่อนให้เหงื่อของอ่อนช่วยขับพิษไข้นั้นออกมา    พอเขาเห็นอ่อนหลับไป  เขาก็ซักผ้าปูที่นอนและชุดที่อ่อนนั้นใส่เมื่อครู่นี้  เพื่อกำจัดเชื้อไข้  ไม่เพียงแค่นั้นเขายังลากฟูกที่นอนไปตากแดดอีก จุ้นนั่งดูอาการของอ่อนอยู่ข้างๆตลอดหลังจากที่เขานั้นทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว  จนถึงช่วงเย็นของวันเดียวกันนั้นเอง  เขาก็ปลุกเธอ
 
               “อ่อน…อ่อนครับ”  จุ้นเรียก
 
               “หือ…”  อ่อนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นมากจริงๆ
 
               เดี๋ยวอ่อนกินอะไรสักหน่อยนะ”  จุ้นพูดด้วยรอยยิ้ม
 
               เมื่ออ่อนนั้นลืมตาขึ้น  เทพบุตรเธอนั้นฝันถึงว่าอยู่กับเธอโดยตลอด  ลืมตาก็เห็นเขาอีกเธอก็ต้องถึงกับยิ้มออก  “กินสิ” 
 
               “งั้นผมป้อนให้นะ”  จุ้นพูดขึ้น
 
               อ่อนยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นมาว่า  “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวอ่อนทานเองก็ได้  เกรงใจด้วย”
 
               จุ้นหัวเราะออกมา  พร้อมทั้งตอบกลับไป  “จุ้นป้อนข้าวให้อ่อนมา สอง มื้อแล้ว  ถ้าเกรงใจคงเยอะเลยแหละ”  จุ้นพูดอย่างนี้อ่อนจึงยอมให้เขานั้นป้อนอาหารให้กับเธอ
 
          อ่อนยอมให้จุ้นนั้นป้อนโจ๊กนั้นอย่างโดยดี  แต่เธอเองก็ทานโจ๊กมาหลายทีแล้วแต่ทำไมนะ  โจ๊กชามนี้ถึงอร่อยกว่าครั้งไหนๆที่เธอนั้นเคยทาน  สายตาของเธอก็ว่าง  มองหน้าเขาอย่างไม่กระพริบ  คิดเพียงว่า  ผู้ชายข้างหน้าเธอนั้นหล่อมาก  เขาดูหล่อเหลือเกิน  หล่อในส่วนความคิดและการกระทำของเขาทั้งหมด  มันไม่มีอะไรเลยที่เขานั้นจะเผลอถามออกมาว่า  “อ่อนครับ….เป็นแฟนกันนะ”  ถ้าเขานั้นถามออกมาอย่างนั้นจริงๆล่ะก็  เธอจะตอบรับอย่างแน่นอน  เธอเชื่ออย่างนั้น
 
               “อ่อนครับ….”  จุ้นพูดขึ้นอ่อนสะดุ้งทันที  ทำให้จุ้นตกใจแล้วเขาก็พูดขึ้นว่า  “เดี๋ยวจุ้นเช็ดตัวให้อ่อนนะ” 
 
               อ่อนให้ใจโล่งอก  แต่เธอกลับมาคิดอีกที  “เช็ดตัว”
 
               “ก็ใช่น่ะสิ”  เขาตอบกลับมาอย่างไม่ได้คิดอะไร
 
               “แต่อ่อนเป็นผู้หญิงนะ”  อ่อนก็พูดขึ้น
 
               จุ้นหัวเราะขึ้นพร้อมทั้งพูดขึ้น  “อ่อน  จุ้นไม่ใช่พวกลามกหรอกนะ  และอีกอย่างจุ้นเองก็เห็นแทบทุกอย่างของอ่อนแล้ว  จุ้นไม่คิดไปในทางนั้นหรอก” 
 
               อ่อนเขินอายเล็กน้อย  “เอางี้   ยังไงอ่อนก็จะขอเช็ดตัวเองดีกว่า  จุ้นไปตักน้ำให้อ่อน  แล้วก็เอาเสื้อผ้าให้อ่อนก็ละกัน  ไปรอข้างนอกก่อนเสร็จแล้วอ่อนจะเรียก” 
 
               “อ่อนไม่ไว้ใจจุ้นว่างั้น”  จุ้นพูดเชิงน้อยใจตัวเอง
 
               “ไม่ใช่ไม่ไว้ใจจุ้น   แต่ไม่ไว้ใจตัวเอง  กลัวไปปล้ำจุ้นเสียก่อน”  อ่อนพูดขึ้นมา  มันทำให้จุ้นจุ้นหัวเราะออกมาทันที
 
               “งั้นเอาตามนั้นก็ได้”  จุ้นเตรียมทุกอย่างเสร็จ  “เดี๋ยวจุ้นไปรอข้างนอกก่อนนะ”  จากนั้นเขาก็รอข้างนอก  รอเพียงเสียงของอ่อนนั้นเรียกบอกว่าเธอนั้นทำธุระกิจเสร็จแล้ว

               สักพักอ่อนก็เรียกให้จุ้นเข้าไปได้  เขาก็เอาเสื้อผ้าของอ่อนนั้นไปไว้ในตะกร้าแล้วไปทิ้งน้ำที่ใช้เช็ดตัว  “เดี๋ยวกินยาแล้วก็นอนได้แล้วล่ะ”  จุ้นพูดขึ้น

               อ่อนยิ้มขึ้น  “อืม…” 

          จุ้นเอายาใส่มือของอ่อนพร้อมทั้งน้ำ  อ่อนเองรับมันมาพร้อมทั้งกับทานยานั้นทันที  จากนั้นเธอก็เอนตัวลงและพร้อมที่จะหลับได้แล้ว 

               “เดี๋ยวพรุ่งนี้…จุ้นจะมาแต่แต่เช้ามาซักผ้าปูที่นอนของเมทของอ่อนนะ  แล้วจะมาดูแลอ่อนอีกทีหนึ่ง  อาการของอ่อนคงจะดีขึ้น  หลับซะ  เดี๋ยวอ่อนหลับก่อนจุ้นค่อยจะไปละกัน”  จุ้นพูด
   
               “ขอบใจนะจุ้น  กลับหอก็ไปอาบน้ำให้สะอาดๆด้วยละกัน  กินพารากันไว้ด้วย  อ่อนเองจะรีบหลับจุ้นจะได้พักผ่อนเสียทีนะ…ขอบใจ”  อ่อนพูดพร้อมทั้งรีบหลับตาทันที

               “ครับ…หลับซะจะได้หายเร็วๆ”  จุ้นพูดเป็นประโยคสุดท้ายที่อ่อนนั้นได้ยินเพราะฤทธิ์ยามันทำให้เธอนั้นหลับสนิททันที

          จุ้นรอให้อ่อนนั้นหลับสนิทอยู่พักหนึ่งก่อนที่เขานั้นจะออกจากห้องของอ่อนอย่างเงียบๆเพราะกลัวว่าอ่อนนั้นจะตกใจตื่นขึ้นอีก  เขาเองก็อยากให้อ่อนนั้นหลับสบายๆ  ดูเป็นว่าอ่อนนั้นอาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วนั้นอาจไม่ใช่ว่ายาที่อ่อนทานไปสักเท่าไหร่เพียงอย่างเดียว  ที่มีผลทำให้เธอนั้นหายได้เร็วขนาดนี้  แต่คงเป็นเพราะได้ยาขนานดี  ผู้ชายชื่อ “จุ้น”  คนนี้แหละ  มันทำให้คืนนี้เธอต้องฝันดีดีอีกคืนแน่   แล้วพรุ่งนี้เช้าจุ้นนั้นก็มาหาอ่อนเพื่อมาทำตามสัญญาที่เขานั้นพูดไว้กับเธอก่อนที่เธอนั้นหลับไป  ในวันนั้นเธอก็อาการดีขึ้นอย่างรวดเร็วมากเลยทีเดียว

###############

         สวัสดีครับ  มาอัพเพิ่ม อีกหนึ่งตอยแล้วนะครับ  แต่ไหง๋ว่าไม่มีคนอ่านเหมือนเรื่องอื่นๆเอาเสีย เลย  แต่ไงก้ยังไม่ท้อนะครับ  ยังอยากสร้างงานดีดี ให้นักอ่านอีกนะครับ  เรื่องที่จะลงต่อเลยตอนนี้ก็กำลังจะพิมเหมือนกัน  อาจลงตอนพิมตอนเลยก็ได้    เหอๆ  ฝากด้วยนะครับ 

          ปล.  หากใครโฆษณาก็ได้นะครับ แล้วผมจะกลับไปอ่านแล้วเม้นให้ครับ...